De la jaro 2016 mi publikigas ĉi tie libron mian miaj tri lingvoj, hispana, angla kaj Esperanto, sendepende el tio, per kiu lingvo mi verkis ĝin originale.
Dekomence tiu iniciato estontis La libro de la monato, sed tradukado riveliĝis pli dure kaj longtempe ol tiel, kion mi antaŭpensis, kaj por ne atendigi la legantojn troe de ĉapitro al ĉapitro, mi decidis kunhavi unu libron jare. Sekve, de la fino de la jaro oni povas trovi la hispanan kaj anglan versiojn nur en Amazon, sed tiu esperanta daŭre restos ĉi tie, sub ligo, kiun mi diros.
Ĝis nun ni kune legis dek unu miajn librojn, kun ĉi tiu. Mi esperas, ke vi ĉiuj ĝuos ilin.
Vidu, ke oni povas iri el unu al alia versio klakante la koncernan flagon apud la pli gravaj titoloj de la teksto dum la jaro de la libro.
Vi legos plian informon ĉe mia paĝo Obra completa (Kompleta verkaro).
La libron sugestis al mi la verko La milito de mondoj, de brita H. G. Wells.
Leginte tiun ĉefverkon, mi demandis al mi: kio okazus, se marsanoj venkintus tiun militon? Ĉu ni malaperintus? Eble ne. Tiu libro respondas la demandon per du diveresaj manieroj. Mi esperas, ke vi ĝuu la legadon, eĉ se la etoso estas iomete pesimisma...
Ĉi tiu libro estas fantazio, eble fabelo, pri homaro kiel speco besta, ne pli, ne malpli. La scenojn, kiujn mi priskribas, oni povas trovi malagrablaj, aŭ almenaŭ ŝokantaj. Pro tio mi rekomendas tiun ĉi legadon nur al pli aĝuloj ol 30 jaroj kun morala kaj scienca solidaj priklerigadoj, ĉar eble ne ĉiuj komprenos la alegorian sencon de la rakonto, kaj eble sentos sin ofenditaj per la eventoj priskribitaj en la teksto, kiu sekvas.
Same kiel en alia libro en kies kreado mi partoprenis, La redempto de Ekolgenio, tiu ĉi libro prezentas la homan estaĵon ne plu kiel la Reĝo de la Kreado, ĉar ĉi tie oni ne plu konsideras kreadon aŭ ĉielan monarĥion, sed mia deirpunkto estas tute darvina, kaj ni ne scias, same kiel en tiu verko, kiu estas la bonuloj kaj la malbonuloj en la batalo de homaro kontraŭ supera speco. Male al tio, tamen, ĉi tiu ne estas optimisma kanto pri nia estonto, sed ĝi ja estas kialo repensi pri tio, kion diable ni faras kun nia planedo, kaj kion nia planedo povas fari al ni..., aŭ kiu regos ambaŭ, nin kaj la planedon.
Tiu ĉi libro havas du finojn kaj duonon, unu pli malagrabla ol la aliajn, por ke la leganto elektu tiun, kiun li aŭ ŝi preferos.
Ĉion tion dirite, ĝentilaj gelegantoj, mi deziras al vi feliĉan legadon. Prenu mian manon, kaj ni sinku en la rakonton...
Jen la indekso:
La libro, kiun vi tenas en viaj manoj, leganto, estas fantazio, eble fabelo, pri homaro kiel besta speco, ne pli, ne malpli. La scenoj priskribitaj povas esti malagrablaŭ aŭ almenaŭ ŝokaj al vi. Tial mi rekomendas tiun ĉi legadon nur al pli aĝuloj ol tridek jaroj, kiuj havas solidajn klerigadojn kaj moralan kaj sciencan, ĉar alimaniere estas tre eble, ke oni ne komprenos la alegorian senson de tiu ĉi rakonto, kaj oni povos senti sin ofendita de la eventoj priskribitaj de la paĝoj, kiuj sekvos.
Same kiel en mia alia libro, La redempto de Ekolgenio (kiun mi ankoraŭ ne esperantigis), tiu ĉi deiras de tiu situacio, en kiu homo ne plu estas la Reĝo de Kreado, ĉar ĉi tie oni konsideras nek kreadon nek ĉiela monarĥion, sed ni komencas el tute darvina starigo, kaj oni ne scias, same kiel en tiu verko, kiu estas bonuloj kaj kiuj malbonuloj en la milito de homaro kontraŭ supera speco. Male al tiu libro, ĉi tiu ne estas optimisma kanto pri nia estonto, sed ĝi ankoraŭ estas kialo repensi pri tio, kion diable faras kun nia planedo, kaj ankaŭ kion nia planedo povas fari al ni..., aŭ al tiuj, kiuj regos ambaŭ nin kaj la planedon.
Tiu ĉi libro havas du finojn kaj duonon. La leganto elektu tiun, kiun li aŭ ŝi plej ŝatos. La unua fino estas la 14ª ĉapitro, Epilogo. La dua estas la dua antaŭlasta ĉapitro en la libro, kaj tiu duono estas la lasta, kiujn oni komprenos, se oni saltas ĉapitron 21an.
Kaj tion dirite, ĝentilaj gelegantoj, mi deziras al vi feliĉan legadon!
La viro rigardis, senvortigita, tion, kio okazas antaŭ si. Verda hometo rompas la aŭton desupre. Li uzas metalilon tute frakasi la ventŝirmilon dum la viro povas fari nenion, nur resti tie kun stulta elrigardo. La verda hometo tiris per levilo kaj li falis supren, subite, sur la plafonon de la aŭto. Li komprenas nenion. La verda hometo tiris lin en eksteron iom post iom kaj kuŝigis lin sur la grundon. Tie du blankaj hometoj prenis lin kaj fermigis lin en skatolon blankan. Baldaŭ la skatolon komencis movi kaj fari inferan bruon, dum li aŭdis strangulojn hurli per lingvo, kiun li ne konas. Li estis tiom senvorta, ke li povas fari nenion, ĉar li teruriĝas tiom multe. Ĉu oni kuiras lin per tia ega mikroondforno? Ĉu li vidos sian familion denove? Kie estas lia edzino? Ĉu oni prenis ŝin ankaŭ tiuj kanibaloj? Neniam, neniam antaŭe li timis tiom multe.
Subite la hurlanta skatolo malfermiĝis kaj du maskuloj tiris lin el ĝi kaj ligis lin al lito kun radoj, per kiu ili prenis lin rapide al malvarma loko, malluma, kie estis aliaj maskitaj verdaj hometoj kun okulvitroj, aŭ eble skafandroj. Ili pikis lin per aferoj strangaj kaj manovris strange sur lin dum ili diras vortojn, kiujn li ne komprenas. Lia kapo ekdoloriĝis kaj li perdis konscion dum li pensas: «Oni mortigas min..., mi mortas».
Kiam li regajnis sencon, li havas tubon en sian nazon, kaj oni enmetas likvidon en lia brako, kiu doloras multe. Li kuŝas sur dura loko, nuda, kune kun homoj, kiujn li ne konas, kaj kiuj parolas ĵargonon, kiun li ne povas kompreni. Li provas paroli, sed bela blondulino kun timo sur sia vizaĝo prenas lian manon kaj signas al li, ke li devas silenti. Kiu estas tiu trista virino? Ĉu oni manĝos ŝin antaŭ lin? Ŝi ne parolas, sed evidente ŝi plorintas.
Kiam li fermas siajn okulojn, li fartas iomete pli bone. Kion tiuj fiuloj faras? Ĉu oni pli dikigas lin same kiel porkojn aŭ anasojn por fari poste ŝmiron el lia hepato, aŭ ŝinko el liaj femuroj? Kiuj manĝos liajn testikojn?
Surprizis lin sia ekscito al penso, ke oni manĝos lian bulkon. Kiu havos ĝin en sia buŝo? Ĉu marsano, ĉu marsanino? Ĉu oni kuiros unue, ĉu oni manĝos ĝin kruda? Ĉu oni tranĉos ĝin dumvive, ĉu oni mortigos lin unue? Ĉu oni manĝos ĝin dumvive sen tranĉi lin antaŭe? Li komprenis nenion, sed la penso ekscitas lin. Esti manĝata po buŝpleno ekscitas lin, ankaŭ. Nun li komprenas, finfine, tion, kion sentis bovidoj kaj bovoj, kiujn li vidis dum tiu vizito, kiun li faris, antaŭ jarojn, al karnfamo. Tiuj hornuloj rigardis al li seninterese, sengravante tion, kio impresis lin tiom multe: la alrigardo, ke unu piedo el ĉiu besto estis najlita en la grundon. Oni malnajligos ilin, la gvidisto diris, nur por porti ilin en la mortejon. Kompatinduloj. Kiun krimon ili faris naskiĝante por, post griza vivo, sen iam vidi la lumon de la suno, esti kondamnitaj al morto kaj anstataŭ dignan entombigan ceremonian, anoj de alia speco manĝos ilin kaj lasos eĉ ne ostoj, kiujn plejbonŝance finos en rubujon, kaj malbonŝance iĝante merdo de hundo? Hundo, tiu malsupera estaĵo, kiun eble marasanoj ne mangos ĉar ĝi tiom similas al ili.
Sed li, ekzemplero de la supera speco de la planedo, estis nudigita kaj truigita ĉe loko per kiu oni injektas ion tage kaj nokte.
Fojfoje li perdis la nocion de la tempo..., li supozas, ke oni senkonsciigas lin por ke li ne ribelu aŭ faru ion, kio kontraŭas la planojn de tiu raso hundoforma maskita, kiu kaŝas sian vizaĝon malantaŭ spacvestoj kun skafandroj aŭ egaj okulvitroj kaj ridindaj ĉapeloj. Sed ili havas nenion timi de li: homo nuda kaj truigita je kelkaj partoj ne estas danĝero por tiuj aliplanedanoj. Estus tre diverse, se li ne estus drogigita kaj havus mitraleton en siaj manoj. Unu el tiuj, kiujn li uzis en la armeo, kiam li militservis devige, je juneco sia.
Kial oni metis tiujn likvidojn en lian korpon? Ĉu plibongustigi lian karnon? La penso, ke alia vivanta estaĵo estos manĝanta lin kaŭzis erektiĝon al li. Nun li memoris pri tiu diraĵo, kiu ŝi estas manĝinda, referencante al bela aŭ alloga virino. Perkise, kompreneble, sed buŝon oni ankaŭ povas manĝi. Li fartis bone. Li neniam antaŭe pensis pri ĝi, kaj se li pensintus, li ekhavus sensacon malagrablan aŭ naŭzan, sed li ekpensis, ke ĉiun tagon mortas multaj homoj pro ia perforto, malsato, kaj ankaŭ pro akcidentoj, malsano aŭ aĝo. Kaj ĉiujn tiujn korpojn oni brulas aŭ lasas putriĝi sub la grundo, laŭ lokaj kutimoj, kaj tio estas granda malŝparo da nutraĵo en mondo, kie oni malsatas tiom multe. Escepte de mortintoj pro malsano, la aliaj povus kontribui per sia materialo al nutrado de alia estaĵoj vivantaj, eĉ se de alia speco. Tiu penso estis terura ĝis tiam, ĉar la homa estaĵo estis je la supra parto de la nutranta ĉeno: li manĝis aliajn bestojn, sed neniu manĝis homan, kaj pro tio ĝi estis la plej senutila speco ol ili ĉiuj, ĉar post fini sian vivon, ĝia organismo estis perdita en pulveron aŭ cindron. Strange estis, ke tiuj pensoj ne plu naŭzigas aŭ ĉagrenigas lin, sed provokas ian plezuron kaj seksan eksciton. Ĉu masokismo? Eble. Sed de kiam li scias sin ne libera kaj ne sendependa, lia koncepto pri vivo ŝanĝis multe. De kiam li havas la fantomon de morto prezente en sia vivo, ŝajnas, ke libido konkeris lian animon: Eros kaj Tanato, dioj de sekso kaj morto, mastrumas lian enon samparte, kvazaŭ la unua konsilas lin fari ion venki la duan pere de sia ilaro, kvankam en tiu kajuto estas neniu krom li kaj marsanino, kiu ofte vizitas lin. Li pensis, ke temas pri ino ĉar la voĉo estis pli akuta ol tiuj de la aliaj marsanoj, kiuj estis tie, ĉar ŝi estas pli malalta, kaj ĉar ŝajnas, ke ŝi ridetas al li fojfoje.
Li pensadas pri tio kiam alimondano malgranda kaj blanka venas en la loketon, kie li estas enprizoniĝita, kaj forprenas la tualon per kiu oni kovras lin por ke li ne malvarmiĝu, kaj ŝi komencas lavi lin. Li kredas, ke temas pri tiu, kiun li jam konas, kvankam li ne certas, ĉar li ankoraŭ ne diferencigas bone inter marsanoj. Kiam ŝi vidas lian erektiĝon, ŝi rigardas ĉirkaŭ sin, kaj sentante sin sola, ŝi frotas lian masklan membron per apartan ilon ĝis kiam ŝi eltiras specimenon sufiĉe abundan de lia spermo. Fakte ŝi kaptas lian tutan ejakulon, kaj poste ŝi daŭre premas kaj masaĝas ĝin ĝis kiam li perdas konscion.
Kiam li regajnas konscion li jam estas pura kaj seka. Li fartas bone, plena. Meritis la penon perdi konscion. Eble tiu marsanino, aŭ kio ajn ŝi estas, trovos lin sufiĉe interesa teni lin kiel maskoton. Kion ŝi devus fari cele al tio? Ĉu ŝi devos aĉetin lin de lia kaptinto, tiu verda hometo, kiu prenis lin el lia aŭto frakasante ĝin tiumaniere tiom malmulte ceremonie?
Li konstatas, ke antaŭ foriri, la marsanino metis plastikan tubon tra la mezo de lia vireco, kaj alian, pli dikan, tra la malsupra pinto de lia digesta aparato. Nun li estas borita tra kvar lokoj: liaj anuso, peniso, brako kaj la nazo, ĉar tra ĉiu el tiuj lokoj eniras tubo en sian korpon. Ne, alimondanoj ja deziras lian karnon, kaj ili pretigas ĝin por ke ĝi estos altkvalita. Ververe li sentas sin flatita. Eble ili ankaŭ konsumos lian sangon. Aldone, ĉu ili faros kun li tion, kion homo ĉiam faris kun krokodiloj? Ĉu marsaninoj elmontros sakon faritan de lia haŭto? Aŭ ŝuojn? Li imagas sian korpon supervivante lin kiel flutojn ostajn, perloj farita de marbro de liaj dentoj dehakotitaj kaj treditaj en ornamaĵojn por alimondaninoj, lia sango fritita gustumita de delicaj palatoj de la nova mastrumanta speco de la planedo, kolbasoj faritaj de liaj partoj pli malfirmaj, liaj kartilagoj frititaj kaj liaj ungoj eble iĝintaj en plektrojn por skrapi diversajn muzikilojn, aŭ la haŭton alimondananan, aŭ eble por fari gadmesojn por tiuj marsaninoj, kiuj jam provis lian erektiĝon; aŭ eble li daŭre marŝos kiel haŭto de alimondanaj ŝuoj, kaj konservos la sekretojn de marsaninoj, iĝinta en sakon. Li memoris kiom multe li ŝatis birdan karnon, aparte la timuson kaj la anusan parton, ĉar ili entenas muskolojn pli fortajn ol normalaj, kaj estis defio por liaj dentroj. Nun li demandis al si ĉu marsanoj voros tiujn liajn. Li imagis ilin manĝante lian anuson, aŭ la ceteron de liaj tripoj sufiĉe purigitaj kaj desinfektitaj, kiel homoj faris pri callos madrileños, kiujn li ŝatis ĉiam tiom multe.
Sed eble tiu alimondanino raportis siajn superulojn pri tio, ke la prizonulo jam taŭgas por fekundigo kaj povas esti destinita fekundigi inojn de sia speco en bieno porkarna. Jes, li ĉiam estis tre fekunda pri spermoproduktado. Iam oni analizis ĝin kaj oni konkludis, ke li estas multe pli frukto-dona ol averaĝe inter maskloj de sia speco. Per nur unu guto li povas fekundigi kelkajn virinojn. Li esperis, tamen, ke oni ne elprenis sian spermon pere de maŝino por poste injekti inojn kun spermo solvita en akvo, sed tio, ke oni igos lin kovri ilin per naturaj rimedoj. Tiel ili estos pli fekundaj. Sed ĉar li estas speco dresita, oni faros kun li tiel, kiel ili volos, kaj ne tion, kion li mem deziros.
Li trovis, ke tiu penso ekscitas lin. Sian tutan vivon li estis konkurencema, ĉiam laborante, serĉante la manieron gajni monon por nutri sian familion kaj la gefilojn, kiuj ankoraŭ venos, blokita de timo al sendungeco, ne kovri la bezonojn nutrajn de tiuj siaj, ĉiam stresita kaj farante aferojn, kiuj naŭzas sian konsciencon, kiel iĝi agresema al aliaj homoj, trompi, mensogi, ĉantaĝi, devigi aliajn fari aferojn, kiujn ili ne volis fari, ĉar ĉio utilas ne perdi sian postenon. Nun li sentas, ke tiuj estaĵoj venintaj el alia planedo, el alia galaksio eble, zorgos pri li. Ili nutras lin, eltiras tion, kion li ne plu bezonas, ili dikigas lin, kaj ne vestas lin, ĉar bestojn oni ne vestas. Eble oni pardonos lian vivon por ke li amuzos tiujn superajn estaĵojn kiuj sentos sin solaj, same kiel homoj sentis sin kiam ili estis la superreganta speco en la planedo. Homoj fojfoje adoptis meleagron aŭ kuniklon kiel akompanbeston, kaj tiukaze ili ne manĝis ilin je Kristnasko aŭ en paeljo.
Kristnasko... Nun, kiam homo ne plu estas la superregata speco, ne plu estos kristnasko. Jam finis Kristnasko, Magiaj Reĝoj, Sankta Nikolao, deviga edukado, landoj kaj kulturoj, kaj ankaŭ militoj. Bonorde, al li plaĉis la ideo: la homa estaĵo estas tiom detruema, ke fini militon oni devis fini homaron. Almenaŭ kiel dominanta speco en la planedo. Nun ĝi apartenas al estaĵoj, kiuj donas al homoj tiom multe da eksplikoj kiel ili donis al kokinoj aŭ silkvermoj. Li ne atentis multe al tio, kiel aspektas tiuj ekstermondanoj, interalie ĉar oni medikamentis lin, dikigis lin dum tagoj sen atenti multe al li. Li mem atentis same al siaj silkovermoj kiam, en sia infaneco, liaj gepatroj permesis al li havi ilin en kartona skatolo. Li prenis por ili ĉiutage morusajn foliojn. Ĝis kiam li ne trovis morsajn kaj prenis al ili aliarbajn foliojn, kaj sidiĝis spekti ilin. Sed vermoj ne ŝatis tiujn foliojn, kaj ne manĝis ilin, sed ili mortis pro malsato.
Ĉu li mem mortos ankaŭ ĉar lia mastro aŭ mastrino ne scias zorgi pri li? Tiu penso turmentis lin dum horoj. Sed poste li prifajfis: li ne plu mastras sian destinon. Nun tion mastras la alimondano, kiu zorgos pri li. Spekulativis li pri tiu ideo, ke nenio garantias, ke alimondanoj agas same kiel homoj: ĉu ekzistas alimonda mono? Nu, se ekzistas, ĉu oni lin aĉetos, aŭ aŭkcios?
Pensante pri tio, kaj kvazaŭsonĝe, li vidis eniri en la lokon, kie li duondormas, kelkajn tiujn maskitajn estaĵojn ambaŭkolorajn, blankaj kaj verdaj. Oni malkovras lin denove, supermetante la tualon, kiu kovris lin, kaj oni tuŝas lin ĉien. Unu tiuj uloj forprenis la sondilon el lia peniso, kio igis lin senti tiklan sensacon, kiu produktis novan erektiĝon lian. Li kredis, ke oni tuŝos lian erektiĝon denove, sed tio ne okazas. Dum oni tuŝas lian bruston per kupo, li ejakulas spontane. Tiuj uloj ekbruas intense kaj metas lian organon en ian provtubon longan kaj kurban per kiu ili kolektas tiom da likvido, kiel ili povis. Poste ili metas la ujon kontraŭlume kaj vids, ke ili kolektis la kvaran parton de glaso. Ili vokAs lian marsaninon por ke ŝi lavos lin bone kaj ŝanĝos la tualon sur kiu li kuŝas, kaj poste oni denove metAs la sondilon malfacile, ĉar li ne perdis sian erektiĝon. Poste ili kovras lin denove per tiu aspra tualo, kaj foriras. Ili ŝajne injektis lin ion, ĉar li falis denove en profundan dormon.
Kiam li denove vekiĝas, estas apud li tiu blondulino kun tristaj okuloj. Li ĝojas, ke oni ne manĝis ŝin ankoraŭ. Eble ŝi estis elektata por reprodukto. Kiel nomus tiuj kreitaĵoj la bredon de homoj celataj por siaj tabloj, restoracioj, fridujoj privataj, mikroondoj, aŭ alitipaj fornoj? Supozante, ke ili ne manĝos homojn krudaj, same kiel homoj manĝas, aŭ manĝis, ostrojn... Ĉu grego? Ĉu la novaj mastroj havos gregojn aŭ brutarojn homajn, aŭ ĉu ili kreskigos en bienoj similaj al tiuj de bovoj, kiujn li vidis antaŭ jaroj?
Li denove imagas sin mem nuda sur tablo, ĉirkaŭita de kvar aŭ ses tiaj uloj, kiuj mordas lin ĉie laŭ lia korpo, finigante tiel sian plejŝatatan pladon, homon. Certe ili estas tiom civilizaj doni al li medikamenton, por ke li ne sentos doloron, kvankam eble krioj pro doloro igos ilin havi pli grandan gastronomian plezuron, aŭ, se la afero ne estos tiel, se tiuj medikamentoj por eviti doloron fuŝas la gustumon de lia viando... Ĉu liaj kaptintoj estas sadikoj? Eble. Eble ne. Oni vere jam drogkvietigis lin, sed tio povis esti ĉar ili ne volis, ke li foriru, aŭ ke li ne suferu. Do, ĉu ili permesas, ke homoj kreskos ĝis matureco korpa same kiel oni faris pri bovinoj, aŭ ĉu ili selektas areton da infanoj por manĝado antaŭe, tiel kiel homoj faris kun bovidoj kaj porkidoj? Estis klare al li, oni dikigas lin, kaj tio havas nur unu eksplikon: oni rezervas lin por sia Sankta Marteno, aŭ kiel ili nomus ĝin, la dato, kiam oni mortigas porkon kaj manĝas ĝin tute inter najbaroj kaj familianoj, kiuj kunvenas tiucele. Li jam forlasis la esperon, ke li estos virbesto fekundiga, ĉar ili jam prenis du specimenojn de lia spermo per kiuj oni jam povas gravedigi dudek femaloj homaj se ili uzas la ĝustajn dozojn malplialtigitaj per akvo.
Tiumomente li sentis envion al virinoj. Kial li ne estis virino? Nun oni povus gravedigi lin per parto de spermo de nekonatulo kiel li mem en tiu ĉi momento, kaj ĝis li ne naskos, oni ne mortigos lin. Kun iom da bonŝanco li povus doni ĝemelojn kaj li estus uzata ĝis la fino de lia vivo fekunda, kiu povus atingi kvindekajrecon. Li jam aĝas 25 nun. Tio garantius pluajn dekkvin aŭ dudekkvin jarojn pli. Tiutempe multaj aferoj povus okazi, eĉ tio, ke homoj rehavos la kontrolon de la planedo. Eble tiuj alimondanoj mortos per ili mem, same kiel en la fama novelo de tiu brito, Wells. Sed ne, li ne estas femalo, sed masklo. Tial oni mortigos lin por manĝi lin, aŭ oni manĝos lin viva kun aŭ sen anestezo. Kaj tio timigas lin, kaj li ekploras. Li memoras, ke en sia kulturo viroj ne ploras. Tio estis infana aŭ virina afero. Sed nun li volas esti virino. Kaj esti gravedigata. Ju pli da fojoj, des pli bone. Ĝi ne estos patrineco sama kiel ĝis nun, ĉar li konstatas, ke li nur fabrikus viandon por la tablo de la novaj mastroj de la planedo. Sed tio garantius sian supervivon ĝis kiam li perdos la kapablon naski. Li estus same kiel bovino aŭ porkino. Kiel femalojn oni grupigos? Ĉu oni tion ne faros?
Li ankaŭ demandadas al si ĉu alimondanoj ŝatas homan lakton, same kiel homoj ŝatas tiun bovinan. Ĉu ili trovas ĝin nutra, ekvilibra, vitaminplena? Espereble. Tiel femaloj de lia speco certigus supervivon dum kelkaj jaroj pli, kvankam li ne memoras ĉu femaloj povos produkti lakton atingante klimakteron... Ĉiel ajn, kiom da litroj de lakto povas homfemalo produkti ĉiun tagon? Estas bovinoj, kiuj povas doni eĉ sesedek litrojn tage, sed bovinoj pezas averaĝe kvincent kilojn. Se virino pezas de 50 al 80 kiloj kaj laktoproduktado rilatas al tio, ili nur produktos sep aŭ ok litrojn tage. Eble ili ricevos apartan dieton por que ili ne ĉesos produkti lakton dum sia tuta vivo de sia unua nasko, kaj eble ili atingos dekkvin aŭ dudek litrojn tage. Ĉu oni melkos ilin per iloj, permane, ĉu oni trinkos rekte el iliaj mamoj, ĉu oni permesos ke ili mem melkos sin? Kompatindulinoj, tio dolorigos multe iliajn brustojn. Eble iliaj mamoj deformiĝos kaj similos al bovinaj mamoj. Tio igos ilin malpli allogaj, sed ili jam ne plu devos konkuri por esti gravedigitaj, ĉar la novaj mastroj decidos gravedigi ilin ĉu per homaj virbestoj, ĉu per meĥanikaj rimedoj, same kiel oni faras al bovidoj en modernaj bienoj, sen tio, ke oni devos elekti ilin, aŭ ili bezonos promocii sin, ĉar novaj mastroj decidas kiu gravediĝas kaj per kiu.
Jes, la estonto ne estas tre alloga por femaloj. Sed tio estas pli bone ol morto, ĉu ne?
Kaj tamen..., kia vivo tio estas? Ĉu ili estos aerĉiele, en la kamparo, en bienoj tegmentitaj, same kiel bovido?
Ne povis li imagi du cent virinojn kune en malfermita ejo, eĉ agnoskante la diferenco pri grando kun bovidoj, certe tiuj bestejoj povas enhavi pi ol mil kun piedo najlita en la grundon por ke ili ne eskapu, kun rubano transportanta antaŭ ili por ke sinsekve portos al ili nutraĵon, kaj alia malantaŭ ili por forporti iliajn ekskrementojn. Nu, oni sidigus ilin sur seĝoj kun truo meza kaj la manĝaĵoj estos videbla sufiĉe alte por ke ili povos preni ĝin kun siaj manoj kaj porti ilin al siaj buŝoj. Se oni ne konsideras ilin inteligentaj bestoj, ili ne donos manĝilojn al ili. Aldone, ili povus vundi unu la aliajn. Fantaziis iomete la viro pri la menuo, kiun oni donos al ili.. Ĉu ĝi estos gustema? Nu, al alimondanoj tio estas same grave al tio, ĉu li zorgas ĉu la furaĝo, kiun li donis al sia hundo, estis plaĉa al ĝi. Li aĉetis ĝin persake, ĉar tiel estas malpli kosta; sed gustumante ĝin iam, li trovis ĝin horore malbongusta. Vere la gustumo de hundoj estas diversa, oni asertis al li. Sed kiam la hundo provis la ostojn, kiuj malmalkins en lia manĝado, ĝi forgesis pri foraĝo, pro kio li konkludas, ke ĝi ne estas tiom bongusta.
Ankaŭ ne kredis li, ke tiu foraĝo, kiun oni donas al bovinoj, estas tre bongusta, kaj tamen oni donas ekzakte tion al ili. Ne temas pri bonfarto kaj feliĉo de bovinoj tio, kio interesis al homoj, do, kial marsano devus zorgi pri bonfarto aŭ feliĉo de hominoj? Ĉiel ajn, bonvole li ŝanĝus lokojn al iu ajn el ili, kiu povas naski, kaj tiel utili por io pli ol nutri la novajn mastrojn de la planedo. Jes, virino 13 jaraĝa jam povas, teorie, naski bebon, kaj daŭre fari tiom ĝis kiam ŝi estos almenaŭ 50 jaraĝa. Tio signifas, ke ŝi povos havi teorie kvardek sep idojn. Ŝi povus morti pro nasko, certe, sed tiukaze alimondanoj povos manĝi ŝin tute, almenaŭ ne viva. Depende el kiom da marsanoj estas en la Tero, kaj kiom da homoj ili deziros manĝi. Homoj povus esti delicaĵo por nur kelkaj bonŝanculoj, aŭ baza manĝaĵo, same kiel koko por homo. Estas multe da demando por nia heroo, sed tie, en sia kubiklo, sen ebleco moviĝi, li povas fari nenion pli ol cerbumadi, imagi, kaj fojfoje ĝui iom da sekso. Li jam lernis atingi orgasmon per la nura forto de sia penso, kio dum sia antaŭa vivo ŝajnis al li prodaĵo neebla. Sed oni diras, ke bezono okazigas eblecon.
Malnovaj romianoj ĝuis panon kaj spektaklojn senpage. Homo nun, ĉefe de sekso maskla, povus ĉefroli kaj provizejon kaj amuzon por la novaj mastroj... Jes, li pensis subite, ke se alimondanoj havas instinktojn konkurajn aŭ ili ŝatas veti, maskloj ja havos ŝancon vivi iom pli longe: konkurenco, sporto, aŭ lukto. Verŝajne ili prifajfas pri tio, kiu kuras pli rapide aŭ pli malproksimen, ĉar tio ne malebligis ilin esti kaptitaj. Sed oni povos boksigi aŭ luktigi ilin. Tiu ideo ankaŭ ekscitas lin subite, neeksplikeble. Li estis pacema sian tutan vivon, sed la ebleco lukti pro sia vivo ekscitas lin eĉ sekse. Ĉu li luktos kontraŭ viro, aŭ kontraŭ virino? Tio, kio ekŝotis siajn hormonojn nun ne esais io seksa per si mem, tuŝi karnon femalan, sed la proksimeco de morto kaj la ebleco eviti ĝin eĉ se nur provizore estis tio, kio ekpafis lian libidon: Eros' kaj Tanatos' denove unuiĝintaj, kiel ĉiam. Mortigi ne morti, kaj la publiko manĝos la venkiton aŭ tiu estos aŭkciita tie mem, same kiel en la fiŝmerkato oni aŭkcias fiŝojn. Luktistoj ne gustumas tiom bone kiel la homa grego bredita por kaserolo, certe, same kiel taŭro brava ne gustumas tiom bone kiel bovido, sed alimondanoj entuziasmaj pri lukto manĝos ĝin bonvole, gustumante la nervojn, muskolojn kaj tendenojn de la besto, kiu iam mortigis kelkajn samspeculojn, aŭ almenaŭ provis fari tion, por vivi iom pli longe kun permeso de siaj mastroj.
Li imagis sian najbarinon Rozin'. Eble ŝi ne taŭgas por bona tablo, ĉar ŝi estas tro maldika, kvankam eble kun ŝi oni povas fari bonan supon aŭ kocidon per ŝiaj ostoj. Tamen, ŝi jam havis bebon antaŭ la invado, kaj pro tio ŝi povus trovi kromtempon, kiun li ne havos, se oni elektos ŝin por naski pli da karno.
Li ankoraŭ ekcitiĝas pro tiu ĉeno da pensoj kiam la marsanino, kiu lavas lin kaj zorgas pri li denove aperas. Tiufoje ŝi lavas li per varmeta akvo. Tio ekscitas lin plie, kaj ŝi rimarkas okulfrape. Ŝi rigardas ĉirkaŭen serĉante ujon por kapti spermon, kaj ne trovante ĝin kaj konstatante, ke ŝi estas sola, ŝi prenas la membran sekson kaj metas ĝin sub sia masko. Tio estas aŭtomata ago, impulso, sen pensi antaŭe. Ŝi ĵus lavas kaj ŝanĝis la tualojn, kaj ne volas fari tion denove. Pro tio ŝi sorbas la seksilon per tiu mola buŝo, sed kun forto, kiu surprizas la viron, kaj ŝi ne haltas ĝis ŝi sorbis la tutan elŝarĝon, kaj ne fidante tute, ŝi ankoraŭ sorbas ĝis kiam li, lacegita pro la peno, perdas denove konscion, aŭ falilas en dormon.
Kiam li revenas en sin, ŝi ne plu estas tie, li estas pura kaj lia membro estas tute molaĉa, kvankam estas doloro en parto punkta dekstra de glano. Eteta punkto. Ĉu ŝi injektis ion tie? Eble. Li pensas pri luktoj, pri morto, pri femaloj homaj nudaj, sed lia seksorgano molaĉas. Li imagas, ke por la marsanino tio estas kvazaŭ citrona ŝorbeto, io agrabla de tiu ĉasaĵo, kiun oni kaptis kaj ke baldaŭ delektos la gustan sencon de samspeculo ŝia, kaj pro tio eble ŝi volis gustumi la delikataĵon, kiun ŝi zorgas tiom plejeble.
Kiu estas tiu marsanino? Ĉu ŝi estas jam lia posedantino, aŭ ŝi nur estas dungitino de la domo aŭ institucio, kie oni dikigas lin por lia mortotago?
Li koncentriĝas pri sia doloro kaj konstatas, ke ne plu doloras difinita punkto, kiel li kredis dekomence, ĉar la supozita kuracilo ne funkcias kaj la ŝveliĝanta membro ne prezentas doloron en ununura punkto, sed en zono kreskanta, laŭ la ŝvelo. Tiu marsa hundino mordis lin! Ĉu ŝi forportis inter siaj dentoj peceton de lia vireco? Nu, de lia maskleco... Li volis tuŝi sin konstati ĝin, sed liaj manoj, liaj brakoj, liaj gamboj, liaj piedoj ne obeas lin. Li estas tro bone ligita por tio, aŭ li ricevis medikamenton forporti de li kontrolon de siaj membroj. Aŭ, li pensis hororigita, oni rompis vertebron por eviti tion. Li memoras, ke post kelkaj akcidentoj oni povas paraliziĝi se la vertebra kolumno rompiĝas. Sed li faras sensan forton kaj sentas, ke li estas tuta: ne, sia kolumno ne estas rompita. Li sentis sian bruston superiri kaj subiri, laŭ lia respiro. Li konstatas, ke li povas kontroli ĝin spirante pli rapide aŭ malrapide, kaj li eĉ haltas spiron tio longe, kiel li povas, kelkajn minutojn tute sen respiri, ĝis kiam li konstatas pri la senpaciencia pulsoj de sia koro, alia muskolo, kiun li povas kontroli ankaŭ, kankam nerekte... Finfine li spiras denove, sed laŭte, kaj tuj per laŭtparolilo li aŭskultas la voĉon de tiu marsanino, kiu mordis lin dum li dormis. Li provas diri ion, sed li ne povas pro tiuj tuboj, kiuj konektas lian nazon kaj buŝon al maŝinoj. Iom da tempo poste ŝi mem venas en lian ejon kaj observadas lin. Ŝi diras ion kaj malkovras lin. Ŝi tuŝas lian interkruron kaj metas ion sur la vundo, io kiu pikas. Poste ŝi tuŝas la ceteran generilon kaj spite al tio, ke ŝi faras tra la tualo plastika per kiu oni kovras liajn membrojn, li notas plian eksciton. Ŝi karesas lin kaj rigardas al li. Malgraŭ la doloro, aŭ eble pro tio, lia ekscito kreskis. Tiam tiu marsanino, eble pro kompato aŭ glutemo, fiksas sian suĉantan organon kaj tiras kun granda forto, tiom multe, ke li sentas pli da doloro ol antaŭe, kvankam ĉifoje li ne perdas konscion. Li konstatas, ke sia tuta forto eliras pere de sia vireco, kaj kiam li ne plu havas, ŝi lekas mole. Kaj ŝajnas al li, ke ŝi kisas mole kaj longe. Ŝi laŭiras la vundon per la pinto de tiu, kiu estus ŝia lango kaj komprenas, por ŝia trankvileco, ke estas nur grataĵo. Poste ŝi rigardas per maniero, kiu ŝajnas al li, ke ŝi ridetas al li, kaj tuŝas lian tutan korpon per tiu membro engantigita per kiu ŝi suĉis lin, ĝis lia kolo, farante kareson, kiun li ĝuas kaj igas lin ronroni kiel kato ŝia. Tiam ŝi rekovras lin per tiu tualo tiom kruda kaj diras ion per tiu fajfa lingvo, kiu uzas alimondanoj, sed tre mole. Poste ŝi frapetas lian ventron tiel, kiel oni frapetas hundeton, kiun oni amas, kaj foriras.
Nun la viro komencas karesi la esperon, ke tiu marsanino povos konservi lin kiel maskoton, ĉar ŝajnas, ke ŝi ŝatas lin. Sed tiukaze, kial ŝi dikigas lin? Kvankam, vere ŝi nur zorgas pri li..., nu, li ne scias klare. Tio ajn, kion kun li faros liaj posedantoj, estos bonorde.
Liaj posedantoj. Antaŭ nur kelkaj tagoj li malamus sin diri tiujn vortojn, kaj eĉ malestimi tiujn, kiuj diru al li. Ĉu havas mastron tiu, kiu sian tutan vivon batalis por esti libera, sendependa, tiu, kiu diskutis kun ĉiuj siaj estroj kaj eĉ forlasis pli ol unu postenon ĉar ne plaĉis al li tio, ke oni ordonu al li. Kaj tamen vivo estas tiom bela, vivi estas tion altira, ke li farus ĉion eblan nur por vivi iom pli da tempo. Jes, li faros ĉion, kion siaj mastroj kaŝdiros al li por vivi plue. Li imagis sin luktante ĝismorte kun ĉiu ajn nur por pluvivi iom pli. Li faros la plej vomeblajn aferojn por plilongigi sian vivon iom pli. Jes, li akceptas, ke la planedo Tero ne plu apartenas al tiuj de sia raso, homa, kaj eble la novaj mastroj nomumos ĝin per alia maniero. Ĉiun sian vivon li aŭdis pri la prezo de libereco, la fama krio de Libereco aŭ morto! Sed kiam oni ofertas al vi nur morton, eĉ se oni povas aĉeti sian vivon per sia libereco, li rekonsideras tion. Renoncante al tio, kion oni volas fari, ĉar tio, kion oni plej volas, estas daŭre vivi. Kaj se por tiu celo oni devas ĉesi kritiki kaj submeti sin, tiu estas la prezo, kiun oni pagas esti sklavo, la prezo de via sklaveco estas via libereco, ĉar tio estas ĉio, kion oni devas doni por iĝi sklavo. Alia afero estas ĉu iu ajn volos vian sklavecon por io. Nune, li ne scias pri tio, kion li faras tie, en tiu ejeto. Ĉevalojn fofoje oni mastrumas tenante ilin fermitaj en ejeto kaj gradigante poste la stato de libereco, ĉiam kun rajdanto sur ili. Eble la metodo de aliplanedanoj estas simila. Aŭ eble ili nur dikigas lin, nur por oferi lin kaj manĝi lin, ekzakte tio, kion li timis de la unua momento
Oni ne vestis lin, ĉar oni ne vestas bestojn, oni neniam faris tion, kaj nun aliplanedanoj ne komencos fari tion. Eble tiu marsanino, al kiu li tiom multe plaĉas, metos sur lia brusto koverton, same kiel homoj metis sur siajn hundetojn vintre.
Sed li ne povus esti la hundeto de tiu marsanino ĉar ŝi estas pli malgranda ol li. Li povus esti ŝia ĉevalo. Li portos ŝin sur sia dorso, aŭ ŝultroj, tien, kien ŝi diros.
Li ekridis: li jam elektis sian mastrinon, sed estas mastroj tiuj, kiuj elektas, ne maskotoj. Se ili uzas monon, marsano, kiu posedos lin devas unue aĉeti aŭ plioferti pri li. Se ili ne uzas monon, li aŭ ŝi devos peti aŭ igi la aliajn agnoski sian posedecon sur lin. Ŝi ne kaptis lin: estis tiu alia marsano verda, kiun li vidis elpreni lin el lia aŭto per eltiroj. Ŝi devos peti aŭ aĉeti lin.
Aŭ eble ŝi jam faris. Tion li ne scias. Hundoj, papagoj, katoj..., ne scias, ke ili ŝanĝas mastrojn kiam ili estas vendataj aŭ donacataj: ili ne plu vidas mastron kaj komencas vidi la novan. Tiu povas konservi la nomon de la maskoto, aŭ ŝanĝi ĝin per alia nomo. Ĉu lia nova mastro metos kolieron kun lia nomo? Aŭ ĉu estos sonorilo?
Aliflanke, ĉevaloj, kaj ĉefe bovoj, estas markataj per la nomo aŭ simbolo de ĝia posedanto perfajre en parto de ĝia korpo. Ĉu oni faros tion al li? Ĉu lia posedantino jam faris tion kaj pro tio ĝi doloras?
Sed ne..., li ne povas kompreni tion, kial li ne povas moviĝi, kaj tamen li povas senti ĉion. Se li ne povas movi siajn membrojn aŭ sian kolon, kial li povas senti la tuŝon de tiu marsanino, ŝian kareson (eĉ se por ŝi estas nur trinkaĵo franda), ĉefe kiam ŝi karesis lian ventron kaj bruston? Kial li ekscitiĝas tiom multe?
Kaj tiel, cerbumante tiujn digresiojn, li falis en beban dormadon.
Post kelke da tempo li vekiĝis denove kaj vidis antaŭ si la blondulinon kun tristaj okuloj grizaj. Ŝajnis al li, ke ŝi estas graveda. Ŝi portas senzonan robon kaj karesas sian ventron, kies ŝvelo permesas nenian dubon. Jes, ŝi vivos almenaŭ ĝis kiam ŝi naskos, kaj eble ŝiaj posedantoj gravedigos ŝin denove, eble per alia masklo, serĉante delikataĵon pli delica al alimonda gustumo. Dio! Kial li devis naskiĝi maskle? Se li estus ino, li povus vivi plue...
Li ĝojas pro ŝi, kaj ridetas. Ŝi ridetas ankaŭ al li, ŝi proksimiĝas al li kaj diras ion per lingvo, kiun li ne konas, eble la sveda aŭ la rusa..., li neniam estis bona pri lingvoj, kaj ĉiuj krom tiu lia sonas same el li. Nun, sub alimonda regado, tio ŝanĝos: ne plu estos diversaj lingvoj, kaj vere neniu havos ion diri. Eble la cetero de la historio de homaro estos Posthistorio, la periodo de la vivo de homo laŭ kiu ne plu estos skribitaj dokumentoj, same kiel Prehistorio finiĝis tiam, kiam aperis la unua dokumento. Ĉar tiuj, kiuj skribos ion estas la novaj mastroj de la planedo, la solaj gravaj sur ĝi. Al homa estaĵo restos nur rolo dua, se al la novaj mastroj gravas inteligenteco, ĉar se oni kontraŭstarigas homojn al alia specano, plej eble tiu ĉi manĝos la homan.
La blondulino alproksimiĝas al li kaj karesas lian vizaĝon. Plaĉas al li ŝia tuŝo, kaj alproksimiĝinte pli, ŝi kisas lin. Langokise. Ŝi levas la ŝtofon per kiu li estis kovrita, kaj ŝi konstatas, ke li estas ekscitita. Ŝi iras sur la liton kaj metas ĉiun kruron sian ambaŭflanken, ŝi flankenigas sian tangaon kaj prenas lin tutnature. Dum tiu movo li konstatas, ke eble ŝi ne estas graveda, sed nur iom dika.
Lin ĝoijigas la penso, ke li gravedigas ŝin. Eble ŝia posedanto venigis ŝin cele al tio. Li ŝatas pensi, ke kiam li ne plu estas, estos iu en lia loko dum kelkaj jaroj, eble ĝis la aĝo, kiam li siavice povos gravedigi aŭ gravediĝi.
Fininte, ŝi levas sin kaj revenas en sian lokon, post ĉirkaŭi lian kapon per siaj brakoj kaj kisas lin denove pasie. Li ne scias tial, kial ŝi havas tiom multe da libereco kaj li tamen havas neniom. Krome, ŝi vestas robon kaj eĉ subvestojn, almenaŭ tangao, dum li estas tute nuda. Eble ŝia posedanto zorgas pri ŝia bonfarto, aŭ eble estas malvarme ekstere. Ŝi fakte venis el ekstero. Tio, kion li ne sciis, estas kial ŝi venis vidi lin, se ne koiti kun li.
Baldaŭ poste ŝi ekparolas al li. Ŝia voĉo estas dolĉa kaj melodia, sed ŝajnas al li, ke ŝi parolas ĉine. Dio, ĉu tiuj alimondanoj ne povis preni al li virinon, kiu parolas ion kompreneblan? Ŝi ekekscitiĝas iomete, nun ŝi ŝajnas kolera, kaj ŝi ekploras. Finfine ŝi levia sin kaj forlasas la etejon. Li ne vidos ŝin denove dum longa tempo.
Kiom da tempo li pasigis tie? Multajn tagojn, eble monaton, kaj li ne vidas progreson. Kiam oni permesos lin levigi? Iomete frustrata, li ekendormiĝas.
Intersonĝe li revidas sian marsaninon. Ŝi frapas lian bruston, kaj fojfoje ŝi kisas lin. Ŝi premas butonon kaj la etejon pleniĝas per blankaj marsanoj.
Amparo venis en la hospitalon per taksio je la tria matene. Flegistino vokis ŝin kun la mesaĝo, ke doktoro volis paroli al ŝi urĝe.
«Sinjorino», komencis la kuracisto, «via edzo pasigis ĉi tiun matenon, antaŭ unu horo. Ni dubis ĉu voki vin nun aŭ frue morgaŭ, sed ni decidis, ke vi rajtas scii tuj. Akceptu mian plej sentitan kondolencon».
«Mi atendis tion, doktoro. Mi opinias, ke estas plej bone por li, en tiuj cirkonstancoj», diris ŝi tuŝante sian ventron. Ŝi ekprenis la kutimon de kiam ŝi sciis, ke ŝi estas graveda.
«Ekzakte. Tiu trafika akcidento estis tre violenta. Strangas, ke li ne mortis tie».
«Jes, tiu civilgardisto tiom malalta kaj simpatia agis rapide. Se li ne viglintus, ili du mortus tiam, kiam la aŭto ekbruliĝis. Kompatinda. Lia heroaĵo ne savis mian edzon».
«Sed paralizita kaj surda, aldone al perdo da encefalia pasto..., ni neniam scios ĉu li parolus aŭ, se li sukcesus, li konservos sian memoron. Ni nur scias, ke li ja havis senton, ke li reagis al tuŝo, kaj ankaŭ li estis sekse aktiva. Kaj li havis eksterordinaran cerban aktivon».
«Jes, kompatindulo, kiom arde volis li vivi...
«Nu, sinjorino, mi bedaŭras vian perdon, kaj mi gratulas vin pro esti tiom kompleta dum tiu malfeliĉa travivaĵo».
«Jen plej bono por mia kompatinda Álvaro, kiu en ĉielo estu. Almenaŭ li lasas filon al mi. Mi nomos lin Álvaro, se estas knabo, kaj se estas knabino, mi nomos ŝin Marin' el Ĉielo, same kiel mia bopatrino».
Finfine lia marsanino vekis lin per mola vangfrapeto, ŝi lavis lin malrapide, razis lin, malligis lin kaj ellitigs lin. Li konfuziĝis iomete, kaj ŝajnis al li, ke la lito estas multe pli malalta ol li kredis. Nun li komprenas kial li ne komprenis la vortojn de tiuj, kiuj eniris lian kubiklon: ili ne estis por li. Sed nun ŝi ja parolas al li, kaj per precizaj grimacoj kaj mallongaj sonoj ŝi igas lin surgenui kaj metas kolĉenon kies materion kvazaŭledan li ne konis. Al tiu kolpeco ŝi ligas du rimenetojn, sur ĉiu flanko, kaj tirante el ili ŝi elirigas lin de tiu loko. Ŝi ne ĝenas sin vesti lin, eĉ per robo, sed li rimarkas, ke li estas perfekte lavita kaj senharigita, krom kapo kaj brovoj. Ili trairas la tutan konstruaĵon, kiu estas ega, kaj tion farante, ili trovas aliajn gemarsanojn kaj homojn, ĉiuj vestitaj, kvankam la homoj estas ligitaj al ringoj fiksitaj al muroj, aŭ gvidataj de siaj mastroj. Li vidas virinojn gvidataj de marsanoj de ambaŭ seksoj, sed virojn gvidas nur marsaninoj. Tiuj homoj ŝajnas farti bone, kvankam ili estis tristaj kaj senkuraĝigitaj. Inter inoj de sia speco la viro ne vidis la blondulinon de grizaj okuloj. Surprizigas lin, nun, ke tiam ŝi ĝuis tiom da movlibero. Sed neniu homo, kiun li trovas, estis nuda, nur li, sed anstataŭ senti honton, li notas, ke li ekscitiĝas, kaj tio igas virinojn rigardi lin kun intereso, kio ekscitigas lin eĉ plie. Multaj el la viroj estas senrazitaj, kun barboj monataĝaj, male al li, perfekte razita kaj senjharigita. Sendube lia marsanino ĝenis sin multe pri li. Kien ŝi portas lin? Ĉu ŝi vendos lin, aŭ ĉu li estas donaco por alia eksterterano?
Kvankam ŝi gvidas lin mole tirante el la
bridoj, kiujn ŝi ligis al sia kolpeco, ŝokas lin, ke ŝi
estas multe pli malalta ol ŝajnis al li kiam li
vidis ŝin en hospitalo... Jes, lia lito devis esti
multe pli malalta ol tio, kion li kreis: nun li
kalkulas, ke ŝi estas okdek centimetroj alta. Ŝi estas
maldika, sed ne multe, kaj kvankam li ne havas
komparpunkton, li kredas, ke ŝi pezas ĉirkaŭ dudek
kilogramojn. Ŝia kapo ne havas harojn, kvankam ŝiaj du
okulojn estas same kiel tiuj liaj, kaj ili estas
ĉielbluaj. La koloro de ŝia haŭto estas eburblanka, ŝiaj
oreloj estas rondaj, ŝiaj kruroj estas longaj rilate al
ŝia korpo, ni diru, ke ili estas 60% de la tuta alteco,
kaj ŝiaj manoj estas armitaj de sep longaj kaj maldikaj
fingroj, sed fortaj, laŭ la forto de la malpuŝoj, kiujn li
sentas de ŝi, kiam li malatentigas pro tio, kio estas
ĉirkaŭ sin. Ŝia kapo estas pli-malpli ronda, sed ŝia
vizaĝo estas pli triangla. Ŝiaj piedoj estas ene de iaj
ŝuoj tre silentaj, kaj ĝenerale ŝia figuro estas for de
antropomorfa, ĉar ŝi ne havas talion, sed ŝia korpo estas
cilindra de fino de la kruroj al ŝultroj, kiuj
angulas 60ª kun ŝia kolo, kiu estas pli alta ol tiuj de
homoj, rilate al la korpo. Estas malfacile al li decidi ĉu
ŝi portas robon, ĉu li rekte vidas ŝian haŭton.
Ili eniras ĉambron, kie
estas speco da senmova planetario. Ŝi lumigas la ĉambron
kaj turniĝas al li. Ŝi observadas lin laŭplezure, kaj
ŝajnas al li, ke ŝi ridetas al li. Tamen, ŝia buŝo ne
havas lipojn, kaj ĝi estas tre malgranda. Ŝi malfermas ĝin
subite kaj parolas al li per lingvo, kiun li ne komprenas,
sed tamen formiĝas en lia menso imagoj pri tio, kion
ŝajnas al li, ke ŝi diras. Dum ŝi faras tion, ŝi prenas
lian virecon per ŝiaj fingroj. Ties tuŝo estas mola, sed
firma. Ŝi suprenmovas lian membron kaj montras al li la
pinton: je la fronta dekstra parto de lia glano estas
triobla kruceto markita per fajro. Tuŝante tiun markon, ŝi
diras: «Xint'», kaj fingromontras al si per sia alia mano.
Plaĉas al li vidi ŝiajn sep fingrojn, maldikajn kaj
longajn, kvazaŭ ili estas silka, silko malvarma, sed
agrabla. Ŝi indikas al li per ŝia rigardo kaj ŝia penso,
ke li devas surgenui antaŭ ŝi, kaj post ŝi puŝas lin
malrapide malantaŭen por ke li sidiĝu sur siajn kalkanojn,
kun liaj piedoj streĉitaj malantaŭen, tiel, ke li sentas
siajn 80 kilogramojn subtenataj de la instepoj. Li neniam
estis en tiu pozicio en sia tuta vivo. Tiam li rimarkis,
ke ŝi vestas ion de materialo nekonata al li, tre maldika
kaj delikata. Nenio fizika montras, ke temas pri ino, sed
li sentis, ke ŝi ja estas tio. Ŝi diras al li per sia
penso, li sentas tion, ne pli, ne malpli. Poste ŝi
montras, per la helpo de speguleto, tatuon ombroverda,
kiun li havas ĉe la ekstera flanko de sia dekstra femuro.
Estis serio da simboloj, kiujn ŝi legas laŭte per ŝia
soprana voĉo: «Jiikŭ'», figromontrante lin per sia alia
mano.
Li fingromontras al si mem, kaj diras: Jiikŭo, kaj poste li aldonis: Jiikŭo de Xinto.
Tamen, ŝi korektas lin:
«Xinti Jiikŭo!»
Li respondas: «Xinti Jiikŭo».
Verŝajne tio signifas, ke
li nomiĝas Jiikŭo, ke ŝi estas lia posedantino kaj ke ŝi
nomiĝas Xinto: Jiikŭo de Xinto, aŭ perlitere De
Xinto Jiikŭo. La ideo, kiu venas al li de ŝi
dirante tiun frazon estis tiu de protekto: nun li estas
sub ŝia protekto kaj nenio malbona okazos al li. La tuta
teknologio kaj avantaĝoj de aliplanedanoj estas je lia
dispono, ĉar ŝi estas lia posedantino, kaj tiel ŝi
deziras.
Ŝi rimarkas, ke li komprenas ŝin, kaj ridetas al li, kaj prenante lian hararon, devigas lin jesi per lia kapo dum ŝi diris trifoje: Xinti Jiikŭo.
Poste ŝi diras: «¿Jiikŭ'on?» Kaj li jesis perkape. Ŝi ridetas denove kaj vangofrapetas lin. Poste ŝi supreniras sur liajn ŝultrojn kaj tiras supren la ledeskajn rimenojn, kiujn ŝi ligis al lia koliero. Li starigas tuj, kaj baldaŭ lernas, ke ŝi gvidos lin per la forto de sia penso. Ŝi pinĉas lian vizaĝon se li eraras la direkton, al kiu ŝi deziras iri, kaj frapas la dorson aŭ sidvangojn per la aliaj pintoj de la bridoj kiam ŝi deziras rapidi. Kiam ŝi deziras, ke li malrapidu, ŝi tiras mole la rimenojn, strangolante lin iomete. Jiikŭo komprenas tuj, ke Xinto povas strangoli lin facile, eĉ ĝismorte se ŝi volas, ĉar la rimenoj, kiujn ŝi uzas kiel bridojn ĉirkaŭiras la kolieron komplete. Li kredis unue, ke estas koliero leda, sed fakte ĝi estas farita de materialo, kiu ŝrumpas senfalde per premo de la bridoj.
Iel ajn, Xinto tuj vidas, ke li obeos ŝin, ĉar la mensa kontrolo, kiun ŝi ekzercas sur li estas tuta. Jam li superis la unuan fazon de la dompto, kaj nun li estas en la dua. Certe li sukcesos superi la aliajn.
Ŝi portas lin en iaspecan kafejon, kie ŝi igas lin klini sian korpon por ke ŝi povos subeniri apud tablo. Tie estas alia marsano, verda, kiun li rekonas kiel lian kaptinton. Xinto ligas la bridon al unu el la piedoj de la tablo apud kiu ŝi sidiĝis kune kun lia kaptinto.
Li koloras verde, ombroverde. Lia hararo estas nigra kaj densa, kaj atingas siajn ŝultrojn. Li estas pli fortika ol Xinto, sed tiom alta kiel ŝi. Se ŝi pezas 20 kilojn, li pezas 30% pli. Ŝi ligas la bridon de la viro al unu piedo de la tablo kie ŝi sidas apud lia kaptinto, dum li observadas homan knabinon kies tuta vestaĵo estas ruĝa tangao, kiu donas trinkaĵon al Xinto. Verŝajne ne estas la unua fojo, kiun ŝi faras tion, ĉar la alimondanino ekmontras rideton, kiun la knabino reciprokas. Poste ŝi sidas silente sur la planko, inter la verdulo kaj li. La knabino aĝas deksep aŭ dekok jaroj, ŝajne, ŝia hararo estas ruĝa, kaj ŝia vizaĝo estas plena da lentugoj. Ŝi havas grandajn mamojn, kaj ŝajnas, ke ŝi jam akceptis sian kaptivecon kiel la plej naturan aferon en la mondo. Ŝi havas fortan dorson, sed ne estas muskola. Xinto tiras Jiikŭon per tiu loko, kie ŝi markis lin, por montri ĝin kaj diras: Xinti Jiikŭo. La marsano malkovras la pubon de sia knabino, kie oni vidis similan simbolon al tiu, kiun li montras en sia virecon, kaj diras Zaki Centin', el kio li eltiris, ke la knabino nomiĝas Centin' kaj ŝia posedanto estas Zak'.
Li diras: Zaki Centin', Xinti Jiikŭo. Tiam Zako puŝas sian knabinon kontraŭ li kaj samtempe Xinto puŝas lin kontraŭ ŝi. Li alproksimiĝas al ŝi kaj metas sian brakon sur ŝin. La knabino ridetas al li. Li tuŝas ŝian bruston kaj ridetas al ŝi. Ŝi moviĝias malantaŭen kaj apartigas siajn krurojn. Sed li malapartigas ilin forprenante ŝian ruĝan tangaon. Poste li apartigas ilin denove kaj prenas ŝin dum ŝi krietas. Lin surprizas vidi, ke ŝi estas kun virgulino. Sed li daŭrigas siajn movojn kaj posedas ŝin tie, sur la planko. Li malŝarĝas abunde en ŝin, kio igas ŝin krii pasie je la stertoro fina ŝia. Mi deziregas, li pensas, ke tio jam gravedigis vin.
Ĉiuj homoj tie, ĉirkaŭ dekkvin aŭ dudek entute, sekvis la eventon kun intereso, male al la aliplanedanoj, kiuj ne ĉesis paroli inter ili pri siaj aferoj. Ŝajnas al li, ke lia posedantino ridetas al li. Estis kurento da kompreno inter mastrino kaj sklavo, kaj nun ŝajnas al li, ke li komprenas ĉion, kion ŝi deziras diri al li. Jes, li komprenis la mesaĝon, kvankam ne la vortojn. Ŝi diras al li, ke ŝi volas, ke li gravedigas Centinon. Ambaŭ marsanoj foriras, kaj lasas ilin du solaj tie, nudaj kaj ligitaj al piedo de tablo, ĉirkaŭitaj de aliaj homoj, kelkaj pli vestitaj ol aliaj, sed neniu tute nuda, kiu surgenuas aŭ sidas sur la planko apud siaj gemastroj respektivaj, kiuj havas en siaj manoj la rimenojn, kiuj iras al la koloj de la koncernaj homoj, kvankam ankaŭ estas homoj ligitaj al ĉenoj ligitaj al muro aŭ piedo de la tablo de siaj mastroj. La virinoj rigardas ilin tre serioze, kun timaj vizaĝoj, imagante sin je la loko de Centin', kie verŝajne ili baldaŭ estos. Kiel ili venis tien?, Jiikŭo demandas al si.
«Nun ni estas ĉevaloj», li diras al si mem.
«Jes», diris Centin'. Verŝajne li parolis laŭte senaverte.
«Ĉu vi komprenas min?»
«Evidente», ŝi diras. «Vi ne memoras pri mi, sed vi estis amiko de mia pliaĝa frato».
«Ho, kiu estas via frato?»
«Ernesto estis lia nomo».
«Ho, jes, Ernesto! Kie estas li nun?»
«Nun lia nomo estas Kirsto, kaj posedas lin fratino de mia mastro».
«Ĉu vi estas de via mastro delonge?»
«De kiam invadis ĉi tion aliplanedanoj, antaŭ ĉirkaŭ tri jaroj».
«Ĉu tiom da tempo jam? Nu..., vere mi estis ligita ĝis ĉi mateno».
«Longa domptado. Via mastrino devas voli vin multe. Neniun oni domptas dum tiom longa tempo».
«Kiom jaraĝa vi estas?»
«Dekses».
«Ha, pro tio vi estis virgulino».
«Jes. Sed ne plu», ŝi ridetas. «Niaj gemastroj volas, ke ni havos kreitaĵon».
«Ĉu filon?»
«Ili diras kreitaĵon».
«Ĉu vi parolas ilian lingvon?»
«Jes. Ankaŭ vi lernos ĝin baldaŭ».
«Kaj kiel vi rigardas tion, ke mi gravedigos vin?»
«Se ne estus vi, estus alia ajn. Ne gravas al mi tio, kiu estas».
«Ĉu vi opinias, ke ni estas paro?»
«Paroj ne plu ekzistas. Tiuj volas, ke vi kaj mi havos idon, sed aliaj ne estas tiom zorgemaj kaj kunigas inojn al iu ajn, diversa ĉiun tagon».
«Tio estas terura…»
«Kial? Terura estis tio antaŭa, kiam kelkaj inoj kuŝis kun multaj viroj, kaj ni aliaj neniam faris tion pro honto, tradicio, timo aŭ ĉar neniu volis fari tion al ni».
«Mi ne kredas, ke tio estis via kazo... Kial via mastro ne kunigis vin ankoraŭ?»
«Mi ne scias. Mia mastro estas biologiisto. Eble li serĉis kombinon apartan de genoj... Mi ne scias. Aldone, li domptis per stranga maniero. Anstataŭ puni min malmole, li uzis longajn, molajn punojn. Mi kredas, ke li ne volis perdi min. Kvankam li povas tedi pri mi iam ajn kaj senhavigi pri mi. Tion li diris al mi kelkajn fojojn, do finfine mi ŝanĝis mian emon».
«Kiam?»
«Vere antaŭ nelonge. Kiam li diris, ke li manĝos min. Fakte li boris mian cicon maldekstran per sia buŝo kaj diris, ke tra tiu truo li povas forpeni ĉion, kion mi portas ene. Kaj li konvinkis min. Mi ektimegis, kaj tiumomente min li venkis: ĉu mi mortas, ĉu mi venkiĝas. Kaj mi pensis, ke estas pli bone resti iom pli da tempo en ĉi tiu vivo kaj ĝui tiom, kiom mi povos».
«Ĉu vi ĝuis nian koiton?»
«Jes. Ĝi estis mia unua. Oni diras, ke tiun oni ne forgesas».
«Fu!, mian unuan mi ne plu memoras kiam estis, aŭ kie, aŭ kun kiu».
Sed li mensogas. Li ja memoras. Estis ĝi kun tiu blondulino kun grizaj okuloj, kvankam eblas, ke li faris tion antaŭe kaj li ne memoras nun...
«Nu, vi diras, ke neniu volis fari tion al vi. Sed mi ja volas fari denove», diras al ŝi Jiikŭo. Li donas al ŝi langokison kaj posedas ŝin denove. Homoj rigardas al ili denove, amuze viroj, zorgeme virinoj. Tio pensigas lin pri tio, ke ilin ankoraŭ bremsas iliaj kutimoj kaj tradicioj, kaj iliaj mastroj prifajfas tion. Tie estas viroj kaj virinoj de ĉiuj aĝoj. Kelkaj parolas inter si, sed neniu faras ion nekorektan, kaj aliplanedanoj ne atentas.
Kiam revenas la gemastroj, ili trovas ilin seksumante je la tria fojo. Ĉiu tiras el sia posedaĵo forte, kaj apartigas ilin, okazigante, ke iom da spermo falas sur la ventron de la knabino kaj sur la planko. Zako glitas sur ŝin kaj sorbas ĝin el ŝia ventro kaj la planko. Poste li mordas ŝian ventron, kio igas Centinon plendeti, kvankam poste ŝi ridetas al sia mastro.
Xinto starigas sian viron kaj metas ties hoson en sian buŝon kaj suĉas forte. Li krias dolore ĝis kiam ŝi lasas lin kaj ŝi ridetas, sata.
Kiam ili pretas foriri, marsano de apuda tablo diris ion al Xinto, kiu respondas ion, kion homoj ne komprenis, sed la aliplanedano malligas sian hominon kaj ĵetas ŝin sur la plankon inter Centin' kaj Jiikŭo. La knabino, ne tre bela blondulino, iom dika, estas terurigita. Sed je la ordono de sia mastro, ŝi levas sian jupon kaj forprenas sian kalsoneton, kaj poste rigardas sian mastron, kiu etendas membron al ŝi, petante ion. Ŝi donas la kalsoneton al li, kaj konstatante, ke li daŭre etendas membron al ŝi, forprenas ŝi sian jupon kaj donas ĝin al li ankaŭ. Jiikŭo komprenas tion, kion sia mastrino esperas de li, kaj metas siajn manojn sub ŝia pulovero, ĉemizo kaj mamzono, kaj premas ŝiajn mamojn, kio igas ŝin krii. Ŝajnas, ke oni neniam faris tion al ŝi. Li puŝas ŝin malantaŭen kaj kiam ŝi jam kuŝas, li etendiĝas sur ŝin kaj invadas ŝian inecon per sia hoso. Tiu ĉi knabino ne estas virga, sed ŝi estas seka. Estis iom malfacile, sed finfine li sukcesas spermumi ŝin. Ŝi grimacas kvazaŭ ŝi suferas multe, sed kiam li finis, ŝi venas al li kaj kisas lin en la buŝo, dirante: Danke sehr, per kio li eltiras, ke ŝi estas germana kaj dankas lin. Eble ŝi opinias same kiel li, ke se ŝi gravediĝas, ŝi rajtas vivi plutempe.
Ĉiu marsano iras sur sian rajdbeston kaj ili eliras la konstruaĵon tuj kiam la ĉevalino remetis sian tangaon.
Ili marŝas ne rapide, kaj dum la gemarsanoj parolas pri siaj aferoj, li demandas al sia samspecanino: «Kion vi scias pri niaj mastroj marsaj?»
«Mi scias, ke ili vere ne estas marsaj, kiel vi kredas, sed centaŭraj. Ili venas el stelo Proksima Alfa-centaŭro».
«Bonorde, centaŭroj».
«Mi scias, ke via mastrino estis tiu, kiu kaptis min. Venante el mia lernejo, mi trovis ŝin antaŭ mi. Ŝi rigardadis min, kaj subite mi komprenis tion, kion ŝi celis diri: Nun vi estas mia. Vi nomiĝas Centino. Ĵetu vian sakon sur la grundon, vi ne plu bezonos ĝin. Senvestiĝu, ĉar vi ne plu bezonos veston, kvankam vi povas konservi vian tangaon. Vi faros ĉion, kion mi diros al vi, ĉar nun mi estas via mastrino.
«Kaj kion vi faris?»
«Ĉion, kion ŝi diris al mi. Mi ne povis rifuzi! Min ĉiam ĝenis fari tion, kion gepatroj aŭ geinstruistoj diris al mi, kaj pro tio mi ĉiam estis punita. Sed mi ne povis rifuzi tion, kion Xinto ordonis».
«Tio estas, ke ŝi ekestis via mastrino».
«Jes. Bone, oni diras, ke kiam centaŭro ekestas via mastro, li aŭ ŝi neniam ĉesas esti tio. Sed mia posedantino ŝanĝis min kontraŭ vi».
«Kiel?»
«Mia mastro trovis vin en ŝoseo. Ŝajne, via aŭto havis akcidenton kaj li forprenis vin de tie. Li resanigis vin. Mia mastrino vidis vin kiam ŝi vizitis sian amikon, kaj vi plaĉis al ŝi. Ŝi proponis la ŝanĝon kaj li akceptis».
«Ĉu vi kredas, ke ili ja estas paro?»
«Mi ne scias. Ili ja estas geamikoj».
«Kiujn aliajn novaĵojn de la mondo vi havas?»
«Mi opinias, ke laŭ la tuta mondo okazas same kiel ĉi tie. Homoj ne plu gravas. Tiuj, kiuj rifuzis obei, pagis per siaj vivoj. Antaŭ kelkaj tagoj mi vidis viron, kiu rifuzis fari al virino tion, kion vi faris al mi kaj mi vidis kiel ili devigis aliajn homojn teni lin kaj apartigi liajn krurojn dum marsanino manĝis lian sekson efektive. Ne estis vundo: ŝi najlis sian buŝon en lia antaŭa parto, kaj ni vidis kiel lia sekso ŝrinkas ĝis kiam restas nur ion da pendanta haŭto. Poste ili prenis lin al la domo de tiu marsanino. Oni diras, ke ŝi manĝis lin, sed tion mi ne certas».
«Jes, mi kredas. Ili estas antropofagoj».
«Terure! Kvankam mi jam sciis, mi esperis, ke tio, kion mia mastro diris al mi celis nur timigi min...»
«Jen tio, kio estas: se vi bone kondutas, vi vivos plue».
«Jes, mi certas pri tio».
«Ĉu vi ŝatus esti patrino?»
«Ni femaloj ne plu estas patrinoj. Ni naskas, sed mastroj prenas la bebojn, kaj ni ne plu vidas ilin».
«Mi kredis, ke vi mamnutras ilin».
«Jes, ili venigas bebojn por ke ni mamnutros ilin, sed ne tiujn niajn».
«Kaj kiel vi scias tion?»
«Mi vidis naskulinojn. Oni forprenas siajn bebojn kaj poste ili donas al ili aliajn. Jes, ili prifajfas pri patrinaj sentoj».
«Kompatindaj!»
«Centaŭroj ĝuas homan lakton, de huno, kiel ili nomas nin».
«Ĉu ni estas hunoj?»
«Ne. Ni virinoj estas hunoj, sed vi, maskloj, estas honoj».
«Honoj. Mi ŝatas tion».
«Jes, ĝi sonas pli bele ol huno».
«Kaj kiel vi scias pri lakto?»
«Mi vidis. Kiam ili vidas virinon mamnutrante, ili vicas suĉi ŝiajn cicojn».
«Kompatindulinoj».
«Nu, ili alkutimiĝas».
«Kaj kio okazas, kiam ili ne plu havas lakton?»
«Mi ne scias, mi ne vidis tion. Jes, mi vidis virinon mamnutri dek centaŭrojn kaj poste ankoraŭ havi lakton por bebo».
«Ĉu ŝiaj mamoj ne misformiĝas?»
«Ne, ne tion mi vidis ankoraŭ»
«Sekve..., kiel vi sentas pri havi idojn?»
«Jen estas realo. Se tiuj ĉi ne invadintus nin, mi finiĝus abiturienton, pose mi farus karieron universitatan kaj finus en sendungon. Sed nun mi ne estas sendunga: mi estas ĉevalino, naskististo kaj estonta laktobovino. Tri postenoj kun multe da sukceso en la mondo aktuala».
«Mi envias vin».
«Ĉu vi envias min? Mi diris tion cinike».
«Mi scias».
«Do, kial vi envias min? Vi ne devas naski».
«Tial. Vi vivos pli longe ol mi».
«Mi ne scias. Vi vivos dum via mastrino volos. Kiam ŝi laciĝos pri vi, ŝi fordonos aŭ manĝos vin. Sed se vi estas obeema, mi ne kredas, ke ŝi faros tion. Tial vi devas esti zorgema».
Tiumomente iliaj gemastroj ordonas al ili halti kaj kliniĝi por ke ili senrajdi. Ili venas en konstruaĵon, liginte ilin du al masto, kiu estas ĉe la pordo. La du homoj profitas la okazon amori denove, kvankam li jam lernis ne malmeti ŝian tangaon, sed ĝin apartigi flanken. Tamen ili devis halti la aferon ĉar gemastroj revenis post kvin minutoj.
«Ni ŝajnas kuniklojn», li diris.
«Tiu ĉi estis mia hejmo», Centin' diris. «Nun mia mastro vivas ĉi tie».
«Kial ili ne permesis al ni eniri?»
«Mi ne scias. Estas aferoj, kiujn ili volas, ke ni faru antaŭ ĉiuj. Ili fiĝuas tion. Kiel tio, kion ni ĵus faris: iam tion oni faris private, sed ni henoj ne plu havas privatan vivon».
«Ĉu hen'?»
«Jes. Estas hun kaj hon samtempe. Ĝi estas la pluralo por ambaŭ seksoj».
La centaŭroj venigis du virinojn kaj viron. Ili ligis ilin apud ili du, escepte de la pli aĝa virino, kiu ŝajnas aĝi ĉirkaŭ 45 jaroj. Ŝi estas pli alta ol Centin', sed ŝia hararo estas mallonga kaj blankiĝas en kelkaj ŝnuraj zonetoj. Tiam Jiikŭo rimarkis, ke virinoj ne plu ŝminkas aŭ pentras siajn vizaĝojn aŭ hararon. Kaj, kompreneble, ankaŭ ne kombas siajn hararojn, aŭ almenaŭ ne en frizejoj.
Zako malligas Jiikŭon kaj puŝas la senligitan virinon kontraŭ li.
«Mi kredas, ke li volas, ke vi rajdu ŝin», Centino diais tre serioza.
«Ŝaskino. Zaki Ŝaskino», diras la virino kun malalta, serioza voĉo. Ŝi vestas specon da bikino granda rozkolora, sed ŝi forprenas ĝin per du movoj: unue la supran parton, liberigante mamojn multe malpli grandaj ol tiuj de Centino, kaj poste ŝi mallevas sian kalsoneton, kiuj estas malgranda, sed ne tiom kiel la tangao de la junulino. Ŝi donacas ambaŭ vestaĵojn al sia mastro, kiu tenas ilin en sia mano. Poste li diras per akuta voĉo:
«Jiikŭi Ŝaskino».
«Do li volas, ke vi estu mia».
«Li volas, ke vi fiku min», diras la virino.
Jiikŭo obeas. Li eksentas miron al tiu respektinda virino, kiun li vidas eleganta eĉ en ŝia nudeco, kun tiu digneco, kiun havas virinoj, kiuj estis gravaj en vivo, eĉ se ili estas en malfavoraj kondiĉoj nun. Sed si estas sklavino, ne plu, hundino, kiu atendas hundon munti ŝin. Li alproksimiĝas al ŝi la kisis ŝian buson lange. La virino ne reciprokas, sed li tuŝas ŝian sekson kaj rimarkas, ke ĝi malsekas. Starante, li malleviĝas iomete, kaj streĉante sin, li penetras ŝin per ununura movo bruska, kiu eltiras krion de ŝi. Post kelkaj minutoj, ŝi komencas reagi kaj brakumas lin. Post kelkaj momentoj li malŝarĝas en ŝin.
«Ĉu vi ankoraŭ fekundiĝas?», li demandas.
«Jes. Ŝaskino jam havis tri geinfanojn kaj ŝajnas, ke ankoraŭ ŝi naskos dudek pli, se tiuj ĉi ne manĝos min antaŭ tio», diras la ino, nervoze.
Li rimarkas ŝian mallongan hararon, nigrogrizan, kvankam ŝi havas malmulte da faltoj.
«Ne maldolĉu, Ŝaskino. Tio estas, kio vicas nun. Eble vi alkutimiĝos baldaŭ al ĝi kaj ĝuos ĝin pli ol via antaŭa vivo».
«Sultulo!», ŝi diras kun evidenta malestimo.
Sen ordono de siaj mastroj, Jiikŭo prenas ŝian hararon kaj devigas la virinon klini kaj stari sur ŝiaj kvar membroj surgrunde, kaj prenas ŝin denove, de malantaŭ, kvazaŭ ŝi estas vera hundino surstrata. Eĉ se gemastroj dirintis nenion al li, ili tamen kuraĝigas lin per siaj krioj. Ĉifoje la afero daŭras plie, longan kvaronon de horo, dum la virino ploras. Kiam ili finas, li prenas ŝian hararon denove devigi ŝin turni por lange kisi ŝin denove longe, tenante ŝin apud li per premo forta de ŝiaj mamoj.
«Ne forgesu, hundino», li diras antaŭ li lasis ŝiajn mamojn, «ke vi ne plu estas sinjorino. Nun vi estas putino hunda, kiun fikos uloj kiel mi, kaj eble malpli afable eĉ ol mi».
Retenante siajn larmojn, ŝi rigardas al li
kun malestimo dum ŝi masaĝas siajn dolorajn mamojn.
Zako signalas Centinon, kiu forprenas sian tangaon denove kaj adoptas la saman pozicion hundinan, kvarpiede. Je la signalo de Xinto, sia posedantino, li prenas denove ŝin kvazaŭ ŝi estas alia surstrata hundino. Ankoraŭ estas freŝe la afero kun Ŝaskin', kaj pro tio Jiikŭo bezonas pli ol dudek minutojn, sed finfine li akvumas la enon de Centino ankaŭ.
Kiam ili finis, Zako ĵetas la tangaon denove al Centino, kiu vestas ĝin tuj, sed la bikinon de Ŝaskino li ĵetas en paperkorbon kiu estas apud stratlampo, plena da rubo. Poste li prenas unu el la rimenoj de sia sklavino, kaj metas ĝin interne de tiu de Jiikŭo, kaj donas la alian rimenon al Xinto.
«Ŝajnas, ke oni donacas provizoran parinon al vi», diras Centin'.
«Ĉu vi konas ŝin?», li demandas.
«Jes. Ŝi estas mia patrino».
«Via patrino!Mi bedaŭras.., mi ne sciis...»
«Ne gravas, ne estas via kulpo. Vi nur devis obei...»
«Kaj via patro..., kie estas li?»
«Paĉjo estas tie, rigardante apud mia fratino Celja, kiun nun oni nomas Glo».
«Tio devis esti tre dura por li».
«Mi ne scias. Mi supozas, ke jes, sed estis li tiu, kiu konsilis al ni submetiĝi», diais tiumomente Ŝaskino. «Mi bedaŭregas, ke mi insultis vin, Jiikŭo. Vi nur diris al mi tion, kion vi pensas, kaj certe vi pravas, en tiuj ĉi cirkonstankoj. Mia posedanto nun punas min senhavigante tion, kion ankoraŭ malebligis mian tutan nudecon. Nun mi estas tute sindonita sklavino. Mi kredas, ke li volas, ke mi havos vian idon».
«Kio estas tio pri submetiĝo?»
«Kiam komencis ĉi tio, ni kaŝis en subgrunda etaĝo, kaj neniu sciis, ke ni estas tie. Ni havas manĝaĵojn por jaroj, kaj oni neniam trovus nin. Sed tiam ni vidis per tiuj fotiloj, kiujn ni havas laŭ nia tuta hejmo, ke Xinto venas kun nia eta Karin', kaj ni decidis submetiĝi, laŭ ideo de mia edzo. Vere, se ni restus tie, ni iĝus enkraligitaj bestoj. Ne, estas pli bone tion, kion li proponis, kvankam ĝi estas tre dura: li vidis min posedata de alia viro, kaj mi devis permesi, ke strangulo fiku min antaŭ mia edzo kaj filinoj».
«Vi ne permesis. Estis perforte. Kvankam mi ne kulpas, tio estas perforto seksa».
«Ne, vi scias, ke ne: mi estis malseka. Mi estas nur homa».
Jiikŭo ekbrakumas ŝin pro impulso. «Homa inter homoj. Mi traktos vin bone, se mi havas la opcion».
«Dankon».
«Ĉu vi ne plu koleras kontraŭ mi?»
«Ni gesklavoj ne povas koleri, Jiikŭo. Vi jam vidis».
Zak' prenas la viron kaj ties filinon enen, sed antaŭ foriri, hen vidas kiel ambaŭ aliplanedanoj suĉas siajn buŝojn unu la alian. Tio devas esti aliplaneda maniero ĝiskisi.
Tuj venante en hejmon de Xinto, ŝi manĝigis ilin per speco da furaĝo malvarma kies gustumo estas malagrabla, sed kiu plenigis iliajn stomakojn. Poste ili uzis necesejon kaj duŝis triope.
Vidante, ke ili jam estas komfortaj, Xinto proponas, ke ili koitu denove. Unue li devis plenigi Ŝaskinon kaj poste Centinon.
Kiam Xinto foriris, li demandas:
«Kiel vi nomiĝis antaŭe?»
«Mi estis Helen'», diris Ŝaskino.
«Kaj mi Karin'», diris Centin'.
«Kaj mi estis Álvaro», diris Jiikŭo. «Nun ni estas tri dresitaj gehundoj».
«Jes», diris Ŝaskino. «Sed almenaŭ vi ne devas naski».
«Tamen mi ĝoje ŝanĝiĝus kun vi. Aŭ kun via filino».
«Ĉu vi volas naski?», diris ŝi kun surprizo.
«Tiel vi certos, ke vi vivos almenaŭ ĝis kiam vi naskos».
«Mi ne scias. Tiuj estaĵoj manĝas hun gravedajn kiam ili havas nenion pli».
«Nu, estas ni viroj».
«Jes, sed ili bone elektis vin».
«Kial vi diras tion?»
«Vi kupliĝas kun ni du, kaj eble kun pli da femaloj, kiujn ili venigos al vi, Vi jam montris kiom sekspova vi estas».
«Kial vi opinias tion?»
«Mi havas okulojn sur mia vizaĝo. Interkrampe», ŝi daŭrigas, «mi opinias, ke ni devas fari amon iam, kiam ili ne rigardos».
Tio eksurprizas Jiikŭon:
«Kion vi diras?»
«Vi devos gravedigi nin du, frue aŭ baldaŭ. Mi estas virino karesema kaj kaĵolema. Mi bezonas karesojn kaj kaĵolojn kaj ankaŭ donas ilin. Plaĉus al mi fari amon krom fiki».
«Ĉu tio no estus kokri vian edzon?»
«Li ne plu estas mia edzo, Jiikŭo. Tiuj estaĵoj divorcigis min kaj edzinigis min, provizore, al vi. Ĝis kiam ili divorcigos min de vi. Pro tio mi volas, ke vi faru amon al mi. Kaj al mia filino, ankaŭ. Estos emocie vidi ŝian unuan fojon. Jes, mi ja scias, ke vi fikis ŝin kelkajn fojojn, sed mi volas, ke ŝi vidu tion, kion oni faras, kiam oni amindumas, por ke ŝi faru tion almenaŭ unufoje, kaj poste povos instrui iun ŝatatan de ŝi pri tio, kiel oni faris aferojn en ĉi tiu planedo antaŭ entruduloj venis».
Tio ekenamigis Jiikŭon. Tuŝis lian koron. Li prenis ŝian manon, kaj kisis ĝin: jes, efektive lia unua impreso validas. Ŝi estas vere sinjorino.
«Pardonu min, Ŝaskino», li diras, «vi estas nek putino nek hundino. Vi estas ĉarmulino, kaj estas honoro amindumi kun vi. Kaj amrilati al vi, se vi tion permesas».
Ŝi ridetas, kaj ankoraŭ ridetis kiam li kisas ŝin. Oni dirus, ke ŝi estas feliĉa. Li karesas ŝin kaj duhorojn poste, post sennombraj karesoj, post petoli senfine laŭ la planko pajleja, kie ili dormos tiun nokton kaj multaj aliajn, li prenas ŝin en orgasmon, preskaŭ kiam li tuj havas sian. Vere ĝi neniel rilatas al koitoj surstrataj antaŭaj.
Kiam ili finis, patrino giris al filino kaj diris: «Ĉu vi vidis, Karino? Tiel virino amindumas».
«Jes, panjo».
«Mi amindumos kun vi post unu horo, Karin'», diras Jiikŭo. «Permesu, ke mi revenos iomete. Via panjo estas tro bona por mi», li aldonas ridentante kiam li sidvangofrapetis elkore ŝian panjon, kion ŝi pridankas per rideto.
Li manĝis iom pli da tiu furaĝo, kiun sia mastrino provizis al ili en saketo por ke ili preteriros la nokton, kaj poste duŝis kun sia nova paro, Ŝaskino. Ŝi diris pli frue: oni edzinigis ŝin al li ĝis kiam oni divorcigos per la sama facileco kaj sen demandi ion ajn al ili. Sed en aferostato.
Post duŝo, Ŝaskino kuŝis sur la pajlo, ĉar ŝi bezonas dormi: estis multe da emocioj dum la tago.
«Sed mi volas, ke vi vokos min kiam vi estos farate ĝin. Plaĉos al mi vidi vin fari ĝin, filnjo».
Jiikŭo prenas la manon de Centin' kaj ili kune promenas. La domo de Xinto havas larĝan korton de kvincent por tricent metroj, kaj ili promenas tien dum preskaŭ du horoj, ĝis kiam nokto alvenas. Strange, diras la viro al si mem dum la promenado, antaŭ kelkaj monatoj se mi estus kun unu el tiuj du, mi estus senpecienca amindumi ŝin, dum nun mi malfruigas ĝin. Eble estas la certeco scii, ke ni faros...
Revenante la pajlejon, ili konstatas, ke Ŝaskino ne estas tie, kie ili lasis ŝin, sed iom pli fore. Verŝajne ŝi moviĝas multe dormante.
Li venas proksime de la dormanta belulino kaj sidvangofrapas ŝin.
«Vekiĝu, Helen'. La prezentado ekkomencas».
Ŝi rigardis nekomprenante, sed tiam ŝi vidis sian etulinon, kaj memoris.
«Ho, jes, dankon».
Jiikŭo longe kisas patrinon, profundlange, kaj poste donas alian kison al filino, dum li karesas ŝian ofereman bruston, preskŭ dolorigante ĝin, sed ŝi ne ĝemis pro doloro, sed pro plezuro.
Ŝia respiro profundiĝas iom post iom. Ŝi venis antaŭ panjo, kvindek minutojn poste. Li daŭrigis, tamen, ĉar li ne povus gravedigi ŝin, se ne estas ejakulo. Finfine venas lia orgasmo, kaj tiam okazas io tre stranga: ambaŭ virinoj venis en orgasmon samtempe kiel li.
«Mi neniam vidis ion similan», diras Jiikŭo. «Vi orgasmumis, Ŝaskino, samtempe kiel Centino, via filino. Ambaŭ venis samtempe kiel mi. Estas triobla orgasmo pro simpatio».
«Vi estas saĝa, Jiikŭo», diras Ŝaskino. «Kion vi faris profesie antaŭe?»
«Ĉu mi? Mi estis komerca reprezentanto, sed emis mi multe legi. Kaj vi?»
«Mi estis katedrulino en universitato. Mi instruis Filozofion».
«Interesa kariero».
«Jes, por fini kiel kuniklino por aliplanedanoj».
«Nu, ni konsideru ĝin per pozitiva maniero», diras li karesante ŝian mentonon: «tiuj estaĵoj malprofitas nenion. Se iam viaj konoj estas utilaj al ili, certe ili konsultos vin. Nune vi vivas».
«Jes, kvankam ni ne scias dum kiom da tempo. Nek kiom longe ni estos kune».
«Ĉu via familio mankas al vi, ĉu via edzo?»
«Tiuj estaĵoj divorcigis min antaŭ kelkaj horoj, mi jam diris al vi. Mi ne scias, ĉu mi revidos mian edzon, mian filon, aŭ mian alian filinon. Eĉ kiom da tempo mi estos kun Karino, ankaŭ...»
«Panjo», diras tiu ĉi. «Ne estu negativa. Pensu, ke ni nun estas kune, kaj ni kunhavas viron. Tio estas kvazaŭ alia familio, ĉu ne? Kaj paĉjo estas kun Celjo, kaj tio estas alia familio».
«Jes, kaj via filo estos nevo de sia frato», diris Jiikŭo.
«Ne prenu afekton al infanoj», diras Ŝaskino. «Ne eĉ menciu ilin. Tuj naskiĝante ili estos forprenataj kaj ni neniam vidos ilin denove».
«Diable, Ŝaskino, kiom dura vi estas! Kaj kiel vi scias?»
«Tion mi vidis. Mi vidis gravedulinojn kies filojn oni forprenas tuj naskante ilin, kaj mi ne scis pri tio, kion oni faras kun ili, sed evidente patrinoj ne revidas ilin. Dekomence ili fartis tre malbone, sed ne mankas al ili manieroj konvinki homojn».
«Ho, ĉu? Kaj kiel?»
«Ili kunigas kelkajn naski samtempe. Normale ili dominas ilin mense. Tiuj estaĵoj venkas nin psikologie, ĉar ili uzas telepation kaj invadas nian menson per siaj imagoj. Kelkaj estas larĝe teruraj. Sed kiam ili malsukcesas eĉ tiel, ili najlas tiun malgrandan buŝon trumpetoforman, kiun ili havas, en niajn korpojn kaj sorbas nin el ene eksteren fakte. Tion oni faris al ĵusnaskantino inter kelkaj centaŭroj, ĝis kiam restis eĉ ne ŝiaj ostoj aŭ haŭto. La kompatindulino mortis kriante, kvankam mi kredas, ke ne pro dolor, sed pro senespero».
«Estas fiaj tiuj centaŭroj…»
«Mi ne scias. Ni traktis pli fie fokojn, vizonojn kaj multajn aliajn bestojn delikatajn, kiuj neniam malbone agis al ni. Interkrampe, ĉu vi rimarkis, ke ne plu estas ratoj aŭ blatoj? Eĉ ne cimoj. En lokoj kiel ĉi tiu pajlejo kutime estis multaj. Verŝajne aliplanedanoj manĝas ĉion, kio moviĝas».
«Kaj ĉu vi povos lasi ilin forpreni vian bebon sen protesti?»
«Vidu: temas pri peco da karno. De mia karno kaj via. Mi ne serĉis aŭ deziris tiun ĉi gravediĝon. Se iam mi scias, ke unu el miaj gefiloj plenkreskis, mi ĝojos, sed se mi ne povas kontroli la destinon de tiuj miaj gefiloj, kiujn mi deziris venigi en la mondon, mi kontrolos malplie la destinon de tiuj miaj gefiloj, kiujn mi nek deziris nek planis, kaj aldone mi ne havos la eblecon eduki... Oni pendos el miaj mamoj la filon de alia virino por stimuli mian laktoproduktadon, kio tiom multe plaĉas al tiuj estaĵoj. Tion mi vidis. Mi ne scias kiom da tempo ili lasos al ni niajn bebojn, kvankam ili ŝanĝos ilin al ni po ĉiuj tagoj. Ili ne volas, ke estos ligojn afektajn inter ni hen».
«Do ni...»
«Ni bonŝancos se ni restos kune la naŭ monatojn de gravediĝo…»
«Sed ne zorgu», diras Centin', «al alfa masklo kiel vi oni provizos alian kunulinon dum vi povos gravedigi. Oni donos novan de tempo al tempo. Kaj al ni restas la malpli bona laboro».
«Mi bedaŭras, Centino. Mi jam korinklinas al vi. Kaj al vi, Ŝaskino».
Ili ridetis al li.
«Ne ekenamiĝu, Jiikŭo», diras la pliaĝa, «Rigardu kiom facile ili detruis antaŭ kelkaj horoj geedziĝon tridekajraĝan…»
«Eble oni redonos vin al via hejmo».
«Mi dubas, ĉar mi jam apartenas al via mastrino, Xinto. Ŝi prenas miajn decidojn de kelke da horoj».
«En la alia domo vi havis bikinon kaj oni forprenis ĝin. Via filino vestas tangaon, kaj mi estas nuda de kiam oni kaptis min, sed mi vidis homojn kun multe pli da vestaĵoj..., kiu estas la vestokodo en tiu ĉi mondo?»
«Mi ankoraŭ ne scias vere», diris Ŝaskino. «Dekomence ili lasas nin tiel, kiel ni estas, sed se ni faras ion, kion ili ne ŝatas, ili forpenas niajn vestaĵojn iom post iom. Ili profitas nian pudorsenton. Unue ili forprenis mian jupon, kiam mia unua mastro komencis dompti min. Li rigardadis fikse kaj mi havis la impulson forpreni mian jupon, kio hontigis min, ĉar miaj gefiloj neniam antaŭe vidis min en kalsoneto. Poste ili forprenis mian filon Erneston, kaj mi protestis. Lia respondo estis igi min forpreni mian ĉemizon: mi ne volis, sed Zako rigardadis min, kaj mi ne povis ne delasi butonon. Li daŭre rigardis min kaj ordonis: «Daŭrigu». Unu post la alia mi delasis ĉiujn butonojn, ruĝa pro honto. Li etendis membron al mi, kaj mi forprenis mian ĉemizon kaj donis ĝin al li. Tiam li levis ĝin al sia buŝo kaj mi ne scis kion li faris kun ĝi, sed gi komencis fali en pecojn. Mi kredas, ke li sorbis ĝian organan materialon».
«Kiun materialon havis ĝi?»
«Kotono. Ĉielblua, tre bela».
«Kaj kiom da tempo vi vestis la bikinon?»
«Nu, fakte ne estis bikino, sed mamzono kaj kalsoneto. Mi havis ilin dum unu semajno. Pro tio, kiam Zak' donacis mian plej aĝan filinon al sia amikino Kuks' mi ne plu povis oponi. Mi ne volis esti pli nuda».
«Sed nun vi estas tiom nuda, kiel mi».
«Mi ne scias kial oni nudigis vin, sed oni nudigis min pro mia manko da kunlaboro ĉi tiun matenon. Ili vidis min malamika al vi, kaj tion ili komprenis kiel malobeon».
«Se vi denove malobeas, kio okazos al vi?»
«Eble io tre malagrabla. Pro tio mi ŝanĝis mian sintenon. Mi ankaŭ ne volas morti, Jiikŭo».
«Kaj vi, Centino, kiel vi perdis viajn vestaĵojn?»
«Pro nenio aparta. Kiam Xinto kaptis min, ŝi diris, ke mi forĵetu mian lernejan sakon kaj miajn vestaĵojn, ĉar mi ne plu bezonos ilin. Mi havis tiun ĉi tangaon sub la kalsoneto, kaj verŝajne plaĉis al ŝi vidi ĝin sur mi, do ŝi permesis. Sed iam mi vidis virinon malobei kiam ŝi jam estis nuda. Oni najlis la buŝon sur ŝia mamo kaj oni manĝis gin. Ŝia haŭto estis sorbita. Nun la kompatindulino havas nur unu mamon. Kaj oni ŝanĝis ŝian nomon: nun oni nomas ŝin Mamo».
«Mamo. Strange. Ili havas kaŭstikan humursenton».
«Estas multe da malpli bonaj nomoj».
Tiumomente aperis Xinto je la lintelo de la ĉefa pordo de la domo. Ŝi fajfis kaj ili tri silentis, atente aŭskultante. Venis al ili la imago de Jiikŭo. Li iris al sia mastrino, sekvata de ili du, sed tuj ili turnis kaj reiris en la pajlejon denove, submetitaj.
Li restis la ceteron de la vespero dommastrumante: li balais la domon, poste purigis ĝin, lavis la pladojn kaj lesivadon, post kiam li gladis la vestaĵojn.
Ŝi sidis en brakseĝo dum li faris ĉion nuda. Ni dirus, ke plaĉas al ŝi la vidaĵon. Ŝi interrompis lin dufoje por eltiri la nektaron de lia vireco. Ŝi donis al li furaĝon por kompensi. Ŝi parolis pri sia mondo kaj diris kial ili invadis tiun de li. Ŝia mondo, Xentec, en stelsistemo Jia, kiun oni nomas en la Tero kiel Proksiman Alfa-Centaŭron, iĝis malstabila, kaj alfrontante la riskon, ke ŝia raso mortos, oni decidis serĉi novan hejmon. Tial oni sendis skoltojn al nia planedo, kaj kiam ili vidis la kondiĉojn de la Tero, kiom manipuleblaj ties loĝantoj estas, kaj ĉefe tion, kion ili faras kun sia mondo, ili decidis kontroli ĝin. Unue ili kontrolis la registarojn, kaj kiam venis la amasemigrado, ili kontrolis la tutan popolaron. Jes, veras: teranoj estas manĝeblaj por ili, sed ili ne havas dentojn, kaj ne bezonas ilin: ili povas malgrandigi sian buŝon ĝis diametro de pinglo, kaj bori la ŝelon de ĉiuj bestoj teraj, kiuj estas pli diversaj ol tiuj de Xentec, kaj poste injekti siajn gastrajn sukojn ene de la korpo, kiun la sukoj solvas, kaj finfine ili resorbas en sian korpon la tuton: la solvanton kaj la solvaton. Vere ili ne manĝas bestojn: ili trinkas ilin. Sed estas du esceptoj: spermo kaj patrina lakto de hun. Ĝuas ilin same kaj maskloj kaj femaloj centaŭraj. Ne estas seksa afero: ili estas simple frandaĵoj por ili, kaj ankaŭ sufiĉe nutraj. Ili rekte trinkas sen injekti ion en la henojn unue.
«Sed tio estas terura!», diris Jiikŭo.
«Ne kredu tion», respondis ŝi. «Estas multe pli horora tio, kion vi faris; sed okazas nur, ke ni gradigas tion, dum vi faris ĝin grandskale, senkonscie, aldone. Vi memortigontis vin mem kiel speco, kaj en la procedo vi lasontus la planedon neutila. Tio, kion vi farontis al via planedo ne havas nomon».
«Sed..., sed..., vi finis homaron!»
«Jes, ni finis homaron, sed ne homojn. Ni formanĝis nur tiujn, kiuj ne obeas».
«Sed vi daŭre manĝas nin».
«Ne. Nu, mi ne neos, ke ni havas ian provizon kun vi, kiel vi antaŭe havis pri kokinoj. Sed ni sintezas ĉion. Eĉ mineralojn».
«Ĉu ni homoj bongustas?»
«Jes. Ĉefe kiam vi estas vivaj. Mortintajn vin ni ne ŝatas».
«Min..., ĉu vi ŝatas?»
«Jes. Multe», diris ŝi kun rideto. «Tial mi petis vin al Zako. Mi ŝanĝis vin kontraŭ tiu ruĝharulino tiom bela, kiun nun Zako pruntedonis al mi ĉar ni volas kruci vin. Ni vidos tion, kio venas el Centino kun via semo».
«Ĉu vi..., mangos nian filon?»
«Ĝi ne estos via filo. Vi estas mia, kaj Centino ankaŭ estas mia, provizore. Tio, kion ŝi naskos, estos mia, ne via aŭ ŝia. Kaj mi decidos tion, kion oni faros kun la ido. Se ĝi estas femalo, eble mi donos al alia homo, por ke ŝi nutros ŝin por mi. Mi venigos ŝin periode, se vi daŭras kun mi, kvankam vi neniam scios, ke estas tiu via. Centino mamnutros bebojn, kiujn mi venigos al ŝi, kvankam ŝia misio ĉefa estos nutri min. Ĉiun tagon mi melkos ŝin. Nur per ŝia lakto mi povos vivi senfine. Per la lakto de ŝia patrino mi havos sufiĉe por miaj gastoj».
«Kaj se temas pri masklo?»
«Nu, tio estus plej bona afero: li povus esti tiom bona generanto kiel vi. Mi atendos vidi. Sed estos same: mi scios kie li estos, sed ne vi. Kaj Ŝaskino ankaŭ ne scios. Ĉu vi ŝatas Ŝaskinon?»
«Jes, multe».
«Se mi estas kontenta kun vi du, mi lasos ŝin proksime de vi, sed ŝia venonta ido ne estos via».
«Ĉu ne?»
«Ne. Tio estos por ke estu klare, ke ŝi estas mia, sed ne via. Vi estas mia, kaj ankaŭ ŝi estas mia. Jen via tuta parenceco. Kiam ŝi gravediĝos, mi igos ŝin koiti kun aliaj viroj en via ĉeesto, same kiel vi koitas kun ŝia filino kaj aliaj virinoj en ŝia ĉeesto. Ŝian venontan idon ankaŭ patros alia viro, kiun vi helpos, se necese, preni ŝin. Ne estas bone, ke hen korinklinu unu la alian. Se jes, vi emos senti posedon pri tio, io ne estas via, kaj tio povas okazigi problemojn. Plej bone estas rompi tiujn ligojn antaŭ ili aperos. Aldone, kiam vi preskaŭ mortis, mi faris eksperimenton pri via DNA cele al pli longa kaj forta reproduktado. Pro tio vi daŭras tiom longe, kaj via spermo estas tiom densa. Ankaŭ estos tre bone kontroli ĉu tiuj eblecoj estas heredotaj. Ĉu vi komprenas?»
«Jes, mastrino. Sed kial vi faris tion al mi?»
«Nu, ĝi estas neniam farita eksperimento, kaj plej eble vi mortos tiam, do mi riskis..., kaj venkis! Ĉu vi ne opinias, ke mi faris korekte?»
«Jes, mastrino. Eble tiu eksperimento savis mian vivon».
«Mi certas pri tio. Bone. Venu, mi deziras trinki vin iom pli».
Xinto kaptis la hoson de lia vireco kaj suĉis. Li lacegiĝis je la fino, sed dek minutojn poste li jam troviĝis forta denove.
«Mastrino, ĉu mi povas demandi ion?»
«Diru».
«Kial vi elektis min? Mi kredas, ke mi fartis tre malbone kiam vi konis min».
«Zako parolis al mi pri vi. Mi vidis vin en hospitalo, kaj mi mallonge provis vian eliksiron, kaj decidis preni vin el la krifoj de morto. Tial zorgis pri vi mi mem. Mi markis vin sur via hoso, por ke oni sciu, ke ĝi estas mia, kaj ke vi estas mia. Mi printis mian posedan certigilon sur unu el viaj femuroj. Tiel ĉiu centaŭro scias, ke vi apartenas al mi. Dum vi estis tie, mi programis vin por ke via libido estas pli forta ol normale. Nun mi povus trinki vin denove, sed mi ne plu emas. Mi preferas, ke Centino trinkos vin iomete».
Je tiu momento ambaŭ virinoj eniris la domon.
«Centin', jen momento por ke vi faros sulon», diris mastrino.
Centino, obeeme, kuŝis surplanke kun siaj femuroj apartigitaj kaj levis siajn koksojn aeren. Jiikŭo prenis ŝin en tiu pozicio, kaj kelkajn minutojn poste ĉio finis.
«Ŝakino, kvarpiede», diris mastrino. La virino poziciis sur siaj manoj kaj genuoj, kaj Jiikŭo prenis ŝin de malantaŭ. Kvin minutojn poste, ĉio finis.
«Mi scias, ke estas via kvara fojo hodiaŭ, hun», diris ŝi al Ŝaskino, «kaj via, sepa, Centino. Morgaŭ vi ne faros eĉ unufoje, sed mi volas, ke vi vidos kiel vian panjon prenas dekdu fojojn la hon'».
«Jes, mastrino», diris ambaŭ virinoj, rigardante unu la alian.
«Jes, mastrino», diris ambaŭ virinoj, rigardante unu la alian.
«Kaj vin, hon', mi permesas dekdu fojojn tage provizore, sed ne zorgu, vi ne faros pli nombre nuntempe. De ĉi tiu momento estas mi tiu, kiu decidas kiom da fojoj kaj kun kiu havas sekson ĉiu el vi. Ĉu vi komprenis?»
«Jes, mastrino. Ĉu mi povas demandi kial?»
«Ĉar vi tri estas miaj, kaj sekve ankaŭ via seksa vivo estas mia. Adone, jen maniero disciplini vin, kvankam mi scias, ke vi estas obeemaj: via sekso estas komplete mia, kaj pro tio vi submetiĝos al mia kapricoj. Kontroli vian sekson plezurigas min.».
Jiikŭo estis surprizita pro tio, ke tiu ideo ekscitigas lin. Li rigardis la du virinojn, kaj trovis, ke ankaŭ ties respiro ŝanĝis ritmon pro la ideo. Veraj gesklavoj estas ni!, li pensis. Ili ridetis, vidante, ke la korpo de la masklo pruvas, ke tio ekscitigas lin.
«Jiikŭo en nia lingvo singnifas pova. Centino estas mola, kaj Ŝaskino, ribela. Kaj jes, ĉiuj homoj estos nudaj kun tempo. Certe, vi ankoraŭ ne vidis homojn tute nudaj, sed estas multaj ĉie en la mondo, kaj iam vi ĉiuj homoj estos nudaj, ĉar bestojn oni ne vestas, kaj jen tio, kio vi estas. Amuzas nin via sento de pudoro, kaj pro tio ni ludas pri ĝi. Kelkaj centaŭroj trovas ĝin pli amuza ol Zako aŭ mi. La ĉefa kialo por ke vi restos nudaj estas ĉar la tekstila industrio estas la ĉefa kialo de poluo. Kaj jes, homaro estis dekonigita, kaj tial ni havas multe da viando en niaj fridujoj. Ni vere pli ol dekonigis vin ĉar dekomence estis multaj ŝaskoj, ribeluloj veraj, kaj ni devis memmortigi ilin aŭ mortigi unu la aliajn. Oni povas diri, ke ni konservis la plej bonajn inter vi, la plej obeemaj, kiel maskotojn. La aliajn ni igis greguloj por nia provizo, escepte de kelkaj ribeluloj, kiujn ni konservis por ke ili luktu korpalkorpe por ke ni ĝuos niajn du ĉefajn pasiojn: vetojn kaj manĝi la venkiton, same kiel viaj lupoj faris antaŭ ni manĝis ilin ĉiujn».
«Ĉu vi manĝis la lupojn?»
«Jes. Kaj ursojn, leonojn..., nu, ni konservis tre malmultajn specojn. Ni ne konservis ĉiujn bestojn en la planedo, sed nur tiujn, kiujn ni trovis plej belaj. Kaj lupoj kaj hundoj estis hororaj. Kaj ilia gustumo estis malbona. Sed, bone, ni ne malestimas ian ajn proteinon».
«Kaj kio okazis al ceteraj bestoj, la plej nociaj?»
«Ni manĝis ĉion, kio movis, eĉ pulojn kaj cimojn. Ni decidis, ke tiu ĉi planedo loĝigos nur bestojn, kiuj meritas ĝin, kaj estis multaj bestoj, kiuj damaĝis la ekosistemon eĉ nur respirante, do ni likvidis ilin kaj manĝis ilin. Vegetaranoj, kiuj estas minoritato inter ni, volis, ke ni finus ĉiujn bestojn por ke ni povos vivi pace kaj harmonie kun la planedo kaj ties vegetaloj, sed bonŝance por vi, zebroj kaj balenoj, vegetaranoj estas eta minoritato inter ni, kaj ni ne atentis al ili».
«Mi demandas al mi...», diris Ŝaskino, kiu ne vane estis katedrulino pri filozofio, «mastrino, ĉu mi povas demandi al vi ion?»
«Vi povas demandi ĉion, etulino».
«Mastrino, kie kuŝas via supereco sur ni? Se ni estas inteligentaj, kial vi ne adoptis nin kiel specon, protektante, sed sen ĉikani, kiel vi faras kun ni, ke vi pardonas nian vivon, sed ne ĉiam? Ni havis leĝojn, kiuj protektis bestojn de mistrakto».
«Jes, kaj tamen vi masakris ilin por io tiom idiota kiel mono».
«Ĉu vi ne uzas monon?», surprize reagis Centino.
«Jes, ni havas devizon, kiun ni nomas rblek', monero, kiu ekzistas de antaŭ miloj da jaroj, sed kiun neniu uzas, escepte de por aŭkcioj kaj vetoj, sed ni interŝanĝas aferojn, ĉar ni kredas, ke tio estas plej justa. Aldone, ni ĉiuj povas havi ĉion, kion ni volos sen bezoni, ke oni donos al ni.
«Kiel vi ekhavas ĝin?»
«Pro tio, kion vi demandis: kie radikiĝas nia supereco sur vi? Nu, ni telepatias, kio permesas al ni harmonii kun ĉiuj ni, la kvindek milionoj da individuoj, el kiuj konsistiĝas nia raso. Ankaŭ ni estas telekineziaj, tio estas, ni povas movi aferojn de fore senrigarde al pezo aŭ proksimeco al tio, kion ni volas movi. Ankaŭ ni havas avangardajn konojn pri ĥemio, kiuj permesas al ni transmutacii tiujn elementojn, kiujn ni volos per la energio sidera, kiu atingas nin el Suno kaj aliaj steloj, ni mastrumas la energion gravitacian, sed ĉefe ĉar ni kontrolas la regnon de spirito, tiuj, kiujn vi duonvidis je kelkaj periodoj de via historio, sed kiu, kiam vi provas fokusi ĝin, evitas vin ĉar vi ne kapablas koncentriĝi sur ĝi sufiĉe longe kaj profunde. Tial vi rilatas al ni same kiel kokinoj al vi, kaj ni ne atentas al vi pli ol vi al ili, kvankam kelkaj hen supreniris en la kategorion, kiuj havis por vi hundoj kaj aliaj maskotoj. Ni ne atentas pli al vi ĉar vi ne meritas tion. Kiel speco vi estas katastrofo, kvankam kelkaj individuoj indas».
«Mastrino», diris Ŝaskino, «kiom..., kiom da ni restas en la mondo?»
Xinto paŭzis mallonge, kvazaŭ ŝi kalkulas, kaj post kelkaj sekundoj ŝi diris: «cent milionoj dudek kvin mil: cent milionoj en bienoj dismetitaj laŭ la kvin kontinentoj, kvin mil maskotoj, kvankam la nombro kreskas malrapide, kaj dudek mil geluktistoj».
«Ĉu luktistoj?», diris Centin'. «Ĉu soldatoj?»
«Ne, huneto: ni fondis malgrandajn vilaĝojn kun hen ŝajne liberaj, kiuj organiziĝas tiel, kiel ili volas, sed unu fojon monate dek homoj el ĉiu vilaĝo devas lukti ĝismorte ne uzante aliajn armilojn krom siajn korpojn: nek ŝtonojn, nek lignojn. Estas tre amuze vidi ilin, sed tio, kio plej pasiigas nin estas vetojn: ni ĉiuj vetas por la venko de unu luktisto, kaj la mono ŝanĝas manojn post ĉiu lukto. Poste oni manĝas la perdinton, kiun oni aŭkciis antaŭ la lukto okazis».
«Tio estas horora, mastrino», diris Jiikŭo.
«Kial? La lukto finiĝas kiam unu luktisto mortas. La karno ne estas tiom bongusta kiel kiam vi estas vivaj, sed ni pardonas tion pro la ekscito de la vetoj, kaj ankaŭ pro la agresemo kaj aliaj pasioj, kiujn vi projektas, kiam vi luktas. Mi portos vin al lukto post kelkaj tagoj, por ke vi komprenos kiom bonŝancaj vi estas vivi ĉe mi».
Vidante la mienojn de siaj maskotoj, kaj rimarkante ties sentojn, Xinto haltis sian paroladon per tiu fina rimarko: «Nun vi jam scias kial ni venkis vian rason, sed ne amariĝu: mi amas vin, kaj nenio malbona okazos al vi kondiĉe ke vi ne pretervidu tion, kiu via posedantino estas».
Tiun nokton Jiikŭo sonĝis pri la blondulino kun grizaj okuloj. Li sonĝis, ke denove li estas en tiu hospitalo, kaj ŝi metis sin super lin denove.
Post sep monatoj ambaŭ virinoj naskis kun diferenco de kvin tagoj, kaj ili ne volis vidi la bebojn eĉ unu minuton pli ol devigate de Xinto, ĉar nutri la bebojn igis iliajn mamoj produkti lakton. La patro estis tie, kune kun mastrino.
Unue Centino malbonfartis, kaj kuŝis sur la grundo, sur la gazono apud sia mastrino, kaj apartigis ŝiajn krurojn. Post kelkaj horoj, finfine ŝi dilatis sufiĉe kaj inter Jiikŭo kaj sia mastrino elprenis la infanon el la eno de la virino. Poste la mastrino lavis la naskinton zorge kaj sur ŝin metis likvon por protekti ŝin el bakterioj. La virino, kiun mi kredis akuŝistino ĉar ŝin oni avertis urĝe, sintenis sufiĉe malproksime, kaj ĵus post la nasko, estis kun ili ĝis Centino komencis mamnutri sian bebon. Post testi la kvaliton de la lakto de la junulino, Xinto donis la bebon al tiu virino, kaj ŝi malkovris sian bruston kaj mamnutris ĝin, dum ŝi forportis ĝin.
«Ĉio finita. Teorie vi povus preni ŝin denove, sed tio ne okazos, Jiikŭo».
«Kion ajn vi diru, mastrino».
Kvin tagojn poste venis la vico de Ŝaskino, sed anstataŭ horoj, estis nur dek minutoj por ĉiu infano, ĉar ŝi havis ĝemelojn: masklo kaj femalo. Alia virino, ĉifoje nuda, prenis la bebojn, kiujn ŝi forportis pendante ilin el ĉiu mamo tuj post kiam Ŝaskino komencis lakti.
«Bone, geknaboj, nun aferoj ŝanĝos», diris al ili mastrino dum ŝi ĉesis suĉi unu mamon de Ŝaskino kaj antaŭ ŝi iris al la alia: «mi jam diris al vi, Jiikŭo».
«Jes, mastrino».
Por ke la afero estus malpli dura, la mastrino venigis Kejkon, juna japanino, tre bela, kiun Jiikŭo devis doni sian favoron, ĉar lia nova misio estis gravedigi ŝin. Du monatojn poste, kiam evidentiĝis, ke li sukcesis, venis nigra hon de la mezo de Afriko. Li estis tre alta kaj forta, kaj li dediĉis sin al seksumado kun patrino kaj filino, Ŝaskino kaj Centino, ĝis kiam unu monaton poste ambaŭ estis en estato de bona espero. Sed iu pli estis en tiu estato: Gra, la juna filino de Bru, la afrika nigrulo, kiu venis kun sia patro kaj kun Kejko. Kiam ili du ankaŭ sukcesis en siaj misioj, afrikanoj foriris, sed ili prenis Centinon kun ili. Kejko restis kelkajn monatojn pli kun Jiikŭo, kaj kiam oni reirigis ŝin en sian iaman landon, Xinto venigis Glon, la plej aĝa filino de Ŝaskino por ke ŝi estos provizora paro de la hon, Kaj Rosarjon, brazilaninon tre buntan, kiu laboris kiel pentristino ĝis kiam entruduloj finis homan arton.
Ŝi rakontis al sia patrino tion, kio okazis de kiam ŝi lasis sian hejmon. Ŝi restis sola en tiu domo kun sia mastro, ĉar sian patron oni forprenis kaj ŝi ne vidis lin post unu monato de la momento, kiam Ŝaskino foriris. Ŝia mastro ne estis malbona, kaj emis paroli kun ŝi. Li rakontis aferojn de sia planedo. Ankaŭ diris al ŝi, ke ŝian patron li ŝanĝis al centaŭro de Sudameriko kontraŭ du junulinoj, kiujn venos, kiam ili naskos tion, kion la eksedzo de Ŝaskino semis en ilin. Kiam ili venis, Zako sendis al Xinto la propran Glon por kompensi pro la senigo de Centino, kiun li ŝanĝis al afrikano kontraŭ tre forta kaj juna bantuino, Gra, kiun Ŝaskino jam konas. Ŝia mastro volis, ke Bru faros pli da beboj al Centino, ĉar la filon, kiun ili faris ŝi multe ŝatis. Tio donis al Xinto la ideon ripeti kun Ŝaskino kaj Jiikŭo, ĉar antaŭ Bru ŝi havis ĝemelojn, kvankam la afrikano faris al la blankulino belan infaninon brunkoloran, kiun oni nomis Lap, ridetante. Xinto decidis lasi ĝin kun la patrino kaj ŝia viro por vidi kio okazos kiam ŝi kreskos kaj estos fekundigata de la amiko de sia patrino. Ĉar ŝi diris al ili, ke ili daŭrigos kunaj ĉar interesas pli al ŝi kvanton ol kvaliton, kaj ŝi volas scii ĉu la fekunda estas la hon aŭ la hun, kvankam ŝi krucos ŝin kun aliaj maskloj, pro kio dum la venontaj kvin jaroj ŝi produktis dekdu gefilojn de Jiikŭo: tri naskitarojn de ĝemeloj kaj du de trinaskituloj, kaj sep de aliaj hon, kiujn ŝi venigis ĉe si, kaj kvar de aliaj lokoj kien ŝi sendis Ŝaskinon por provi la gradon de nostalgio, kiun sentas unu por la alia.
Glo estas kvar jarojn pli maljuna ol sia fratino, kaj tial ŝi aĝis 22 je la momento kiam Jiikŭo rajdis ŝin unuafoje. Li gravedigis ŝin en unu monato, sed Xinto permesis ilin tri ĝui, tiel ke Glo ankaŭ lernis fari amon, krom fiki kiel hundino, rigardante kiel sia patrino faris ĝin, kaj kvankam ŝi ankaŭ havis travivaĵojn proprajn antaŭ la invado, ankaŭ ŝi lernis fari amon, ĉar ŝi konis seksumadon sen plia kompliko. Tio igis Glo ekenamiĝi al Jiikŭo, kvankam sub la nova reĝimo de la mondo, ŝi scias, ke amo estas pli platona ol alia afero, eĉ ŝi havas interludojn de amo karna, se ŝi bonŝancas kaj la mastroj estas kontentaj kun tio, kion la du kune produktas. Tio okazigis reverson de valutoj, kaj la filoj ne estis la sekvo de amo, sed la kaŭzo, en kazoj kiel tiu de Jiikŭo kun patrino Ŝaskino kaj ties filino, Glo, kaj ankaŭ kun Rosario, tiu brazilanino, kiun kelkajn jarojn poste oni sendis al Ameriko kaj ili ne plu vidis ŝin.
Strange, la gefiloj de la plej aĝa filino de Ŝaskino ankaŭ estis ĝemeloj aŭ trinaskitoj, el kio la aliplanedanino eltiris, ke temas pri akordigeblo genetika. Pro tio ŝi komencis pensadi tion, kiel rehavi Centinon, kiu mankis al ili jam de jaroj. Centaŭroj ne volis, ke homoj estu korinklinaj inter si..., sed estas klaer, ke si ja korinklinas al siaj maskotoj. Ĉu ŝi estas malbona centaŭrino, ĉu temas pri tio, ke ili faras simple tion, kion ili volas¿ Vere, centaŭroj ne komprenas pri landoj kaj kulturoj, sed ili ŝajne kongruas ili ĉiuj unu la aliajn kaj la planedon. Ili havas siajn tialojn fari tion, kion ili faras sed ili neniam klarigis pri tio al teranoj, kaj certe tiuj ĉi neniam komprenus.
Xinto ravis, ĉar per tri laktoproduktantaj homaj femaloj ŝi havas sufiĉe por sia manĝado kaj gastigi siajn geamikojn. Ĉiun tagon ŝi pasigis ilin, unu po tri horoj, en sian hejmon, kaj palpis iliajn mamojn dum ŝi fiksas sian buŝon al homa cico, kaj sorbis ĝis kiam ŝi estis sata. Kun tempo disvolviĝis ligo de korinklino inter la aliplanedano kaj la sklavinoj, ĉefe kun la plej aĝa, Ŝaskino, sen kiu ŝi ne plu povis esti. De tempo al tempo Xinto invitis kvin aŭ ses centaŭrojn ĉe si al tio, kio estus festo por homoj, kaj laŭ ili la virinoj kaj la viro promenis inter la aliplanedanoj kun pleto kun trinkaĵoj kaj malgrandaj sandviĉoj strangaj, kies originon tiuj homoj ne volis koni. Sed je la horo de deserto ĉiuj ricevis sian parton da homa lakto rekte el la mamoj de la virinoj, kaj ankaŭ kelkaj bonŝanculoj, kiujn Xino ŝatis pli ol la aliaj, havis aliron al la hoso de Jiikŭo, kiun ili lacegis, kvankam vere la genetika modifo, kiun Xino kaj siaj fakistoj faris en la korpon de la masklo ebligas lin nun regajni forton en tre mallonga tempo.
Tagon bonan Xinto diris al ili, ke okazos aparta festo dum kiu ŝi surprizos ilin. Kiam tiu festo jam komencis, ili vidis, ke Xinto foriris kelkajn minutojn dum ili servas ilian frandaĵon al la gastoj. Poste la gastigantino prenis ilin en apartan ĉambron, iomete pli malgranda, kie estas tablo kun longa litotuko sur ĝi, kovrante ion, kiu ŝajnis diversaj pladoj de manĝaĵo.
«Alproksimiĝu, Jiikŭo, tiun pladon vi gustumos unuavice».
Kiam la hon venis al la tablo, la mastrino tiris el la tuko, kaj ĝi falis surplanken. tio, kio malkovriĝis ne gravis al centaŭroj, sed la homoj saltis pro ĝojo: antaŭ iliaj okuloj kuŝas ridentanta Centino, kiu dolĉe rigardas ilin.
Xinto klarigis al centaŭroj, ke ili estis vidontaj montron pri tio, kiel maskotoj unuiĝas genercele, kio estas novaĵo por multaj el ili, ĉar ili ne havas maskojn. Ĉeestantaj vegetaranoj rigardis unu la aliajn, kaj poste ŝrinkis siajn ŝultrojn.
«Eku, Jiikŭo: montru miajn geamikojn kiel via raso generiĝas».
La masklo ne desapontis sian mastrinon: li iris sur la tablon kaj prenis Centinon je la pozicio de la misiisto. Ŝi ĉirkaŭkruris lin, kaj movis siajn femurojn per cirkla movo sur liaj sidvangoj. La viro profitis la okazon flustri vortojn korinklinajn rekte je la orelo de la patrino de kelkaj el siaj gefiloj:
«Ĉu mi mankis al vi, hundetino?»
«Kompreneble, Jiikŭo», ŝi mallaute respondis en lian orelon dum li pumpas sian eliksiron en ŝin. «Vi estas mia plejŝatata hundo. En Afriko oni ne faris amon al mi eĉ unufoje, kvankam oni fikis min ĉiun tagon kelkffoje.
Tio estis la fino de la festo. Poste centaŭroj havis mallongan klaĉon inter ili, kaj ĝisis la gastigantinon ĝis la venonta fojo.
Poste, ĉe la pajlejo, homoj demandis la revenintinon pro sia sperto afrika.
Ŝia plej ofta fikanto estis Bru, kiun ŝi finis koni tre bone. Li ne eltenis ne scii pri sia filino, kaj tio igis lin tre agresema kaj malbonhumura, kio igis lin tre agresema, kion ŝi notis en sia seksfarado kun li, tre energia kaj malbonhumura. Finfine la mastro devis manĝi lin por ne havi problemon.
Kiam finfine Jiikŭo kaj Centin' havis momenton da privateco, li petis pliajn detalojn pri ŝia ĉeesto en Afriko, ĉefe pri ŝiaj aliaj seksoparoj.
Ŝi subite silentis, kvazaŭ ŝi dubas konfesi ion malagrablan...
«Anstataŭis lin», ŝi konfesis per tremantan voĉon, «ĉe mi Kirst, mia frato, el kiu mi havis bebon. Mi supozas, ke nun frato estas pli kontenta kun tiuj du birmaninoj, kiuj okupis mian lokon. Dekomence nia amfarado estis horora por ni ambaŭ, sed ni devis fari tion por eviti punon, kaj poste ni alkutimiĝis kaj faris ĝin normale. Mi pensis pri vi, kaj li pensis pri alia virino, dum ni seksumis kun fermitaj okuloj».
Ŝaskino estis tre kontenta havi siajn filinojn kun ŝi, kaj scii, ke sia filo fartas bone. Tamen, ne plaĉis al ŝi scii, ke ŝi havas, aŭ havis, duobalan nepon, frukton de ambaŭ gefiloj siaj, sekvo de sangadulta rilato inter Kirst' kaj Centin', sed ili sciis, ke plej eble la renepo ne plu ekzistas... Nur mankis al ŝi scii pri sia eksedzo, kun kiu ŝi pasigis tiom multe da feliĉaj jaroj. Sed Xinto rakontis al Jiikŭo, ke Zako ŝanĝis lin al amiko sia de Sudameriko, kie li faris dudek gefilojn al dudek sklavinoj de lia amiko kaj ankaŭ al vizitantaj inoj, ĉar li estas tre bona rigardata virbesto en tiu loko. Ĉar ŝi vidis, ke Ŝaskino interesiĝas pri li, Xinto decidis viziti iam sian amikon en Sudameriko kune kun sia plej maljuna sklavino, por ke ŝia malnova amanto faros alian filon al ŝi.
Sed patrineco estis ne plu ekzistanta en tiu mondo tiom multe ŝanĝinta. Nek patreco. Temis nur pri provizejo, aŭ almenaŭ homoj jam lernis, ke tio ne plu gravas. Xinto estas bona mastrino, sed inter aliplanedanoj estas gesklavoj pruntedonataj, kaj fojfoje ili ĉesis vidi unu la aliajn dum monatoj, kvankam veras, ke kaj Ŝaskino kaj Jiikŭo estas propraĵoj de Xinto, ambaŭ havante sur sia kruro certigilon pri posedo, kiu tion atestas, kaj se ili ne ekzakte vivis kune, ili ja dormis je la sama loko preskaŭ ĉiujn noktojn de la jaro, kaj kun tempo ili amikiĝis kaj amzorgis unu la alian, kun zorgo, kiu eblas nur iner homoj de la sama kondiĉo. Pro tio, laŭ la tempo Ŝaskino havis la dudek gefilojn, kiujn ŝi timis, ke ŝi devis naski de la komenco, kaj ŝi eĉ superis tiun nombron je naŭ, ĉar ŝia klimaktero malfruas.
Kiam Ŝaskino kaj Glo havis siajn dekkvinan kaj unuan filojn respektive, Xinto prenis ilin kune kun Jiikŭo al vizito tre lerniga en bienon, dum Centin' kaj Rosarjo zorgas pri la hundidoj, kiujn la kvar virinoj priokupiĝas kutime.
Jes, efektive, centaŭroj havas bienojn karnajn laŭ la tuta planedo, similaj al tiuj bovaj kaj porkaj gregoj, similaj al tiuj, kiujn homoj havis antaŭe, kvankam ili ne estas ekzakte samaj. Centaŭroj estas kelkaj milionoj, kvankam ne tiom multaj kiel teranoj, kaj ili organizis la distribuadon kaj konservadon de la plej abunda manĝado de la planedo, eĉ se estas juste agnoski tion, ankaŭ estas vegetaranaj centaŭroj. Tamen, ili estas la plej danĝeraj malamikoj de hen, ĉar ili diris, ke oni ne devas elspezi tiom da rimedoj por konservi hen-ojn, kaj ili pledas por ties kompleta elradikigo. Karnomanĝanta majoritato, male, defendas la rikolton da homoj.
La fakto pri tio, ke Zako ne prenis ilin al bieno, kiel multajn aliajn, diris Xinto al ili, ŝuldiĝas al tio, ke li multe ŝatis ilin, kaj li deziris, ke ili estu siajn dorlotbestoj, ne bredobestoj, kies vivo estus pli teda kaj ĉefe mallonga. Sed li ĝuas ŝanĝojn, kaj pro tio li donacis ilin al Xinto, sciante, ke ŝi traktos ilin bone.
Tio, kion ili vidis tie, terurigis ilin, sed pensigis ilin ankaŭ pri tio, ke ili ja estis tre bonŝancaj, ene de sia misfortuno: tie estas nur femaloj, kiuj kvankam ne havas piedon najlitan sur grundon, ili havas kruron ligitan al kaptilo, kiu ligiĝas al ĉeno hokita al muro. De kiam ili demamiĝas, ili ligiĝas al kaptilo, kiun oni ŝanĝas laŭ ilia kreskado.Tuj kiam ili jam estas fekundaj, ili ricevas masklan semon per maŝina rimedo, kaj tuj naskante, oni melkas ilin trifoje tage dum la cetera parto de siaj vivoj, kiujn oni mezuras laŭ naskoj. Kiam ili jam havis 20 ĝis 30 idojn, oni kutime buĉas ilin, kaj oni finfine disvendas ilin kiel ladviandon por konsumado de centaŭro, kvankam fojfoje ili venas, la gvidanto diris al ili, en la bienon kaj elektis unun, kiun ili ŝatis, por manĝi ŝin tie mem, en manĝejo apuda al bieno, post ili aĉetis ŝin. Tiu estis bona travivaĵo familia, li aldonis.
Dum ili vizitadas la bienon, ili vidis kiel oni fekundas ses virinojn tiajn. Ili troviĝas sur la grundo, kie ili povas kuŝi aŭ sidiĝi. Kiam la transportbendo portas al ili futaĝon, ili alproksimiĝas al ĝi kaj manĝas tiom multe, kiom ili volas, ĉar la bendo ne haltas dum eĉ nur unu el ili manĝas. Oni dirus, ke centaŭro volas, ke nenio mankos al ili. Kiam la alia transportbendo ekmoviĝas, ili faras siajn bezonojn sur ĝin, kaj la rezulto malaperas tuj. Apud ĉiu muroringo estas duŝo kaj akvo abunda por ke ilia higieno estas bona. Ankaŭ ili povas trinki senlime, kaj ili povas pisi en la elflua truo porduŝa.
Eniris centaŭron kun injektilego, kun kapacito por kelkaj litroj, kiu finas per tubo de centimetro diametra, kvankam sen nadlo. Je lia sigalo la ses virinoj adoptis kvarpiedan pozicion. La centaŭro konektis la injektilon al la vagino de la virinoj unu post la aliaj, kaj injektis ilin dozon da likvido konsistanta en spermo homa reduktita de distilita akvo. Kiam ili ses estis akvumigitaj tiumaniere, ili kuŝis surplanke suben, restante tiel dum duono da horo, je kiu fino oni konsideras, ke la procedo jam finis.
Jiikŭo rigardadis virinojn, kiu ne partoprenas en tiu ceremonio. Ŝi estas bela, kaj eĉ se ŝi estis hararazita kaj li neniam antaŭe vidis ŝin nuda, li rekonis ŝin kiel unu el siaj klientinoj kutimaj. Ŝi ankaŭ ŝajnis rekoni lin, ĉar ŝi rigardis al li flanke, honte, ruĝa pro la situacio, ke li vidas ŝin tie, kaj samtempe demandas al si kial tiuj du femaloj kaj li ne estas ligitaj al ringo, same kiel ŝi.
«Ĉu vi ŝatas ŝin?», demandis Xinto al Jiikŭo. «Se vi volas, mi povas aĉeti ŝin. Sed vi scias, ke ŝi ne estos via, sed mia, kaj nur ĝis kiam mi ŝin manĝos, fordonacos aŭ disvendos».
«Jes, mastrino. Mi ŝategus, ke vi aĉetos ŝin».
Xinto parolis al centaŭro, kiu mastrumas la bienon, kaj li finfine malfermis la ĉepon, kiu emprizonigis la piedon de tiu knabino, je ties miro.
«Prenu ŝian manon, Jiikŭo, kaj gvidu ŝin eksteren. Parolu al ŝi. Ni iros al vi post kelkaj minutoj. Vi povas lasi vian semon en ŝin, ĉar tial mi aĉetis ŝin, inter alie, kaj ne forgesu bapti ŝin. Ŝia nomo estu bela».
Dum la viro prenis sian iaman klientinon per ties mano kaj portis ŝin eksteren, la centaŭro enĉepigis la piedojn de Ŝaskino kaj Glo. Tio surprizis ilin, kiuj povis diri nenion, kvankam ili ektimis multe. Xinto diris nenion al ili, kaj tiam ambaŭ ekploris kaj petegis, ke oni liberigu ilin. Xinto diris ion al la centaŭro, kaj iris kaj revenis kun sia ilo ŝarĝita. Li prenis Ŝaskinon per ŝia hararo, kaj ĵetis ŝin surplanken buŝsuben, kaj metis sian piedon sur ŝia talio por ke ŝi ne moviĝu dum li malŝarĝas la duonon de la injektilo ene de ŝi, kio okazigis, ke la likvo plenumis la vaginon kaj iom da ĝi elverŝis planken. Xinto malebligis, ke Ŝaskino starigos metante sian piedon sur ŝia kapo dum la alia centaŭro ripetas la aferon kun Glo, kiun li daŭre senmovigis ĝis kiam ambaŭ ilin li ordonis ne moviĝi dum duono da horo, kion ili ne kuraĝis malobei.
Dum tiu duonhoro ili ploris, kaj ili jam alkutimiĝis al sia ŝancoŝanĝo: ilia mastrino ŝanĝis ilin el tiu centaŭro kontraŭ la knabino, kiun Jiikŭo elektis. Tial ŝi sendis lin eksteren. Sed post duonhoro, Xinto malligis ilian ĉepojn kaj ordonis al ili starigi.
«Vi starigu. Mi volis, ke vi sciu pri la ŝanco de preskaŭ ĉiuj femaloj de via speco, escepte de tiuj elektitaj de ni kiel maskotoj. Vi povas danki pri tio, ke tiu ĉi ne estas via destino ĉar Zako ŝatis vin kaj mi adoptis vin. Vere li donacis nenion al mi: mi decidis adopti vin kiam li diris al mi, ke li forprenos vin al bieno kiel ĉi tiu, aŭ al vilaĝo de luktistoj. Nun vi scias pri tio, kio okazas vere al neobeemuloj».
«Mastrino, mi neniam malobeos vin», diris Ŝaskino elkore.
«Ankaŭ ne mi», diris Glo. «Viaj kapricoj estos miaj leĝoj, mastrino».
Xinto rigardis al ili, kaj ridetis memorante tabuon de tiu speco tiom primitiva. «Kisu unu la alian», ŝi diris. Ili rigardis ŝin kun surprizo. Ili alproksimiĝis unu la alian kaj kisis survange.
«Ne, ne tiel. Kisu unu la alian tiel, kiel patrino kaj filino neniam kisus. Jen kaprico mia», ilin ŝi diris rigardante Glon kun petola rideto.
La knabino alproksimiĝis al sia patrino kaj kisis ŝian buŝon. Ŝaskino estis mirfrapita, ŝi ne komprenis tion, kio okazas, kaj pro tio la filino diris: «Kunlaboru panjo, ĉar bieno estas pli dura», dum ŝi malfermigis ŝian buŝon per siaj manoj, tiel ke sia lango povis eniri ŝian buŝon.
Dum kelkaj minutoj la lango de Glo invadis tiun de sia patrino, kiu finfine komprenis tion, kio okazas, kaj karesis sian filnjon laŭ ŝia dorso per siaj brakoj, kaj trairis ŝiajn gluteojn per siaj manoj, dum tiuj de ŝiaj filino karesis la sekson tra kiu ŝi mem eliris en la mondon preskaŭ dudek kvin jarojn antaŭe, dum iliaj langoj rondiris unu la alian. Glo komprenis, ke sia mastrino povas scii tion, kion ili pensas kaj eĉ tion, kion ili sentas. Pro tio ŝi deziris pruvi, ke ŝi estas tute regata de sia posedantino.
«Ja sufiĉas», diris finfine la centaŭrino. «Se vi sukcesis rompi tiun tabuon, vi eblos fari ĉion, kion mi ordonos al vi. Kvankam vi, Ŝaskino, dubis multe. Venu».
La virino venis proksime de ŝi, sciante, ke ne estos agrable. La centaŭrino malpligrandigis sian buŝon ĝis la kalibro de nadlo kaj traboris ŝian maldekstran cicon. Ŝaskino eltenis la doloron kun stoikismo, kiun ŝi ne sciis, ke ŝi havas.
«Ĉu doloras?», ŝi demandis.
«Jes, mastrino», ŝi diris tenante siajn larmojn.
«Rigardu al vi mem, Ŝaskino. Vi havas nenian damaĝon. Estis nur psikologia sensacio. Viaj mamoj ankoraŭ ekzistas. Ne plu kontraŭu min. Lernu el via filino».
«Jes, mastrino. Pardonu min».
Dume, Jiikŭo havas tre interesan klaĉon kun sia amikino:
«Ĉu vi memoras min, Andrea?»
«Kompreneble, Álvaro. Mi neniam pensis, ke la venontan fojon, kiam ni renkontos, ni du estos nudaj».
«Jes, certe. Mi jam vidis, ke vi hontis. Sed nun ni ĉiuj estas nudaj, escepte de la alimondanoj. Mia mastrino aĉetis vin, do oni ne plu kaptos vin per tiu ringo. Vi estis fekundota, sed vi ne plu estas biena knabino, do oni ne fekundos vin per injektilo. Tio estos mia metio. Mi ne scias, ĉu vi komprenas min...»
«Jes, mi supozas, ke vi eniros en min. Sed cele al kio?»
«Ni homoj estas nur viando por la provizejo de la novaj mastroj de La Tero. Ili konservas nin por manĝi nin, kvankam tio ŝajnas horora al vi. Sed plej horora estas tio, kion volis tiuj, kiuj estas vegetaranoj inter ili, kiuj volis mortigi nin ĉiujn rekte. Almenaŭ ni faras funkcion por viandomanĝantoj. Nu, kelkajn: ni estas manĝaĵoj por ili, ni ankaŭ estas maskotoj, kaj ankaŭ estas konkuroj inter homoj: oni mortigas unu la aliajn en konkuroj pri lukto, kaj la aliplanedanoj vetas, kaj poste aŭkcias la perdinton, kiun ili manĝas».
«Tio estas horora, jes».
«Sed ni ne povas rifuzi. Ili ligus nin per ĉepo kiel tiu, kiun vi havis».
«Ne, Die. Ĉio antstataŭ tio. Se oni devas mortigi iun por eviti ĝin, mi preferas tion fari. Kiel estas tio pri lukto? Ĉu vi jam vidis?»
«Jes, mi vidis multfoje per televido. Oni vidigas tion preskaŭ tuthore. Iam nia mastrino venigis min kun ŝi vidi ĝin persone».
«Kaj kiel okazis tio? Ĉu ili estis atletoj?»
«Ne, ne ĉiuj estis atletaj. Ili estas komunaj homoj, kiel vi kaj mi. Al mi ŝajnis iom ŝoka, ĉar mi konis de antaŭe la unuan, kiun mi vidis lukti. Estas juste agnoski, ke ni, hen, ne plu malsaniĝas. Centaŭroj zorgas serioze pri nia bonfarto por ke ni servos ilin bone. Tiuj, kiuj ne taŭgas por reproduktado ĉar ili estas senfruktaj aŭ malpli fekundaj kaj aldone neniu volas ilin kiel maskotkojn, nur estas bonaj por provizo rekte, sed unu el ili ekpensis, ke povus esti amuze vidi ilin lukti, kaj organizis serion da luktoj komencaj, kiuj kontentigis ilin, kaj starigis atendon laŭ la tuta planedo. Ĉar ili scias pri la sociala kaj grega instinktoj de ni hen, ili kreis vilaĝojn kun homoj emante lukti por sia vivo, kun kaj hun kaj hon (tio estas, femaloj kaj maskloj), kaj oni permesis, ke ili organiziĝas tiel, kiel ili volas, sed kun la kondiĉo, ke ili devas lukti almenaŭ unu fojon jare, krom gravedulinoj, kiuj tion faros kiam ili resaniĝos post nasko. Antaŭ ĉiu lukto oni nomumas centaŭron posedanto provizora de ĉiu luktisto, kaj kiam li aŭ ŝi venkas, ties posedanto rajtas preni la unuajn pecojn de la karno de la venkito. Antaŭ oni invadis nin, mi estis komercagento, kiel vi scias.
»Unu el miaj kolegoj, Rene', estis tie, sur la areno al kiu nia mastrino portis nin. Mi salutis lin kaj li komentis kelkajn aferojn antaŭ komenci la lukto. Nun li nomiĝis Musk', kiu signifas la nigrulo, rilate al la koloro de lia haŭto. Li devis alfronti Ininon, la rapidulino, kvankam ŝia nomo iam estis Ivonin'. Ŝi jam venkis tri virinojn, ĉar estis malmulte da tempo en tiu afero, nur kelkajn monatojn ĉar ŝia iama mastro ne estis tre kontenta pri ŝi kiel maskoto; dum Musk' venkis kvindek virinojn kaj tridek virojn, ĉar li estis en tiu afero de la komenco, de kiam li estis kaptata, kaj pro tio oni povas konsideri lin veterana luktisto. La sola regulo en tiuj luktoj estas, ke ne estas reguloj: ĉiu validas, escepte de uzo de armiloj: nek ŝtonojn, nek bastonojn, eĉ ne pulveron: nur siajn proprajn korpojn. La procedo estas ĉiam same: antaŭ komenci la lukton, oni aŭkcias ĉiun luktiston inter ĉeestantaj centaŭroj por ke ili rajtos manĝi lin aŭ ŝin se li aŭ ŝi estos venkita. Mi ne multe komprenas pri la mono de aliplanedanoj, pri kiu mi scias nur ties nomon, rblek, ĉar mi neniam vidis mian posedantinon uzi ĝin; kvankam mi fojfoje pensis, ke temas pri virtuala mono. La dek plejaltaj priproponintoj por ĉiu luktisto sidas je la unua vico, formante rondon je kies centro devas lukti la luktantaj bestoj. Se ambaŭ estas tre grave vunditaj aŭ mortas, la dudek venkintoj en la aŭkcio ĝuas la manĝantan festenon koste al ambaŭ luktistoj. Sed se unu el ili fartas relative bone, nur tiuj, kiuj gajnis la venkiton rajtas manĝi ties korpon.
»Rene' kaj Inin' estis aŭkciitaj, kaj, laŭ mia mastrino, oni ofertis por li pli ol duoble ol por ŝi, ĉar vere li estas besto pli granda kaj, sekve, nutros ilin plie. Inin' estis relative maldika kaj malalta, kaj havis multe da hararo, kion ne ŝatas la gastronomoj plej postulantaj el preter steloj, kvankam ankaŭ ili manĝas tion, ĉar ili malestimas nenion. Post la aŭkcio, oni vetis, kaj tio interesiĝis pli la ĉeestantojn ol la mortigolukto.
»Ambaŭ rivaloj rigardadis unu la alian mallonge kaj sin ĵetis unu kontraŭ la alia subite; oni dirus, ke ili konis unu la alian de antaŭe, sed realo estas, ke ĉiu luktistoj vidis la batalojn de la aliaj, kaj sekve jam scias tion, kiel ili reagas. Post teni unu la alian, Musk' kaptis la hararon de la femalo kaj levis ŝin, tirante krion el ŝi. Li turnis ŝin en la aeron kaj ĵetis ŝin surgrunden, piedfrapante ŝian ventron kelkajn fojojn dure, sed anstataŭ perdi tempon kriante kaj defendante sin, Inin' streĉis sian manon kaj kaptis testikon, kiun ŝi tre forte tiris al si, kio venigis la viron surgrunden, deŝirante kriegon de li. Jam sur la grundo, ŝi anstataŭis siajn manojn de siaj dentoj, kaj mordis forte, deŝirante animkriojn el centaŭroj vetante por ŝi, dum la aliaj nur ridaĉis.
»Kaj Muskon kaj centaŭrojn erarigis la aspekto fragila kaj sengrava, kiun la ino havas, maldika knabino, iom plumpakorpa, neniel muskola, kiu en sia alia vivo estis bela kaj modesta, sed kiun nun oni rigardas kiel lertan kun manoj kaj buŝo.
»Musk' pugnobatis forte ŝian vizaĝon, kion ni vidis, ke ŝi eltenas stoike. Devis la pugnobatoj dolorigi ŝin multe, ĉar ni vidis, ke okulo ŝia ŝveliĝas dum sekundoj. Sed eĉ tiel ŝi ne lasis sian predon, ĝis kiam ŝi detiris la testikon el la viro, kiu riluĝadas sur la grundon pro doloro. Tiam ŝi staris kaj ĵetis sian trofeon al sia provizora posedantino, kiu englutis ĝin preskaŭ tuj. Poste ŝi revenis al la loko, kie la viro ankoraŭ ruliĝas premante sian interkruron, provante kontraŭi la hemoragion, kaj ŝi forte piedfrapis lian kapon, kio senkonsciigis lin.
»Tiam si prenis per siaj mano la ceteron de la reproduktan aparaton de la viro kaj elradikigis ĝin per kelkaj fortaj ektiroj, kaj prenis ĝin denove al sia posedantino, dum Musk' mortas pro sensangiĝo. La arbitraciisto, kiu estis alia je ĉiu lukto, venis al ŝi, kaj post kiam li konstatis pri la morto de la viro, levis la brakon de Inin' deklarante ŝin kiel venkinton.
»Tiu ĉi estas la unua fojo, kiam ŝi venkas viron, kaj la arbitraciisto mem tatuis sur ŝia ventro la nomon de Musk', pli alte ol tiuj de Verk, Inka kaj Norr, la tri virinoj, kiujn ŝi venkis antaŭe, respektive Kruela, Densa kaj Libereco. Antaŭ tiu ĉi lukto ŝi havis la tri nomojn tatuitajn inter ŝia umbiliko kaj pubo, sed nun ŝi havas la kvaran super la aliaj. Kompatinda Musk' jam havis malmulte da loko en sia korpo por ricevi pliajn nomojn de venkintoj, ĉar ilin havis li tatuitaj eĉ sur la plandoj. Antaŭ la centaŭrojn postulis la predon, la venkinto rajtas inspekti la korpon de la venkito kaj elekti kelkajn partojn por sia posedantino, se ŝi konsideras tion necesa. Ŝi alproksimiĝis al li, kaj inspektis lin zorge. Ŝi levis lian kruron, kaj tiam mi vidis la nomojn de la venkitojn tatuitajn je lia plando. Ŝi karesis la femuron de la viro je la interna flanko tre zorge. Je la parto plej karna ŝi mordis kaj detiris pecon da karno, kiun ŝi tenis en sia mano, kaj poste ripetis la procedon sur unu el liaj bicepsoj. Poste ŝi malfermis lian buŝon kaj eltiris la langon per sia mano, tenante ĝin poste per siaj dentoj kaj tirante eksteren plej eble kiel ŝi povis. La lango de la knabo estis pli longa ol mi kredis. Ŝi lasis siajn du trofeojn sur la brusto de la venkito, kaj tirante per siaj du manoj kun sia tuta forto dum per sia plando ŝi premas la gorĝon de la viro, ŝi povis detiri lian langon komplete, kaj poste, kun siaj tri trofeoj, ŝi iris al sia posedantino, Cells, kaj prezentis ilin al ŝi. La centaŭrino prenis ilin el ŝia mano rekte per sia buŝo kaj englutis ilin malrapide, karesante la kapon de la teranino, kiel sia bona hundino. Poste Inin' sidiĝis apud sia posedantino por vidi la ceterajn luktojn. Ŝi estis ŝvitplena, sed kontenta.
»Je la antaŭa reĝimo, kiam homoj regis sian planedon, ŝin oni rigardus kiel sadisman murdistinon, kaj certe ŝi estos en karcero, sed nun ŝi estas nur supervivulo.
»Cells tiam starigis Ininon kaj skribis ceritigilon priposedan en ŝia dekstra femuron, prenante ŝin tiel kiel sian maskoton. Preni tutan posedon estas rajto de provizora posedanto, se ŝi estas kontenta kun ŝi aŭ li. Inino ekfeliĉigis ege, kaj surgenuis antaŭ sia posedantino: ŝiaj luktoj ĵus finis ĝis kiam Cells laciĝos pri ŝi kiel sia maskoto. Iam alia alipladenano ŝatis ŝin kaj prenis ŝin kiel maskoton, sed kiam li laciĝis pri ŝi, li ofertis al ŝi elekti ĉu bieno ĉu lukto, tio estas, ĉu kapteco ĉu libereco, kaj la kompatindulino elektis la vivon de gladiatorino senglava. Sed nun ŝi lernis la lecionon, kaj scias, ke ŝia vivo estos multe pli trankvila kaj longa, se ŝi bone kondutas.
»Sekvis luktistino pli korpulenta ol Inin', Gust', la fortulino, kiu luktos kontraŭ alia knabino pli muskola, sed kolora, Xen, la bravulino. Aliplanedanoj estis ŝercemuloj donante nomojn. Ili ĉiam trovis trajton de la homo, pri kies genealogio ili prifajfis. Eble tiu, kiu venkos, alian tagon mortigus Ininon..., se Cells ne kapintus ŝin. Kiu scias? Eble neniam.
»Inin', same kiel la aliaj luktistoj, abservis la batalojn tre atente. En sia vilaĝo, kiel mi poste ekscios pro konversacio, kiun ŝi havis kun Ŝaskino, oni luktis ĉiun tagon, kvankam amike. Fojfje okazas akcidento, sed se estas mortinto, oni avertas la centaŭron respondeca pri la vilaĝo, kiu okupiĝas pri la kadavro, ĉar aliplanedanoj ĵetas aŭ malprofitas nenion.
»Gust' prenis tuj Xenon per ŝiaj brakoj, malebligante ŝiajn movojn. Tiu lasta provis piedfrapi ŝian interkruron, sed levante sian piedon, la alia ino turnis ŝin kaj ĵetis ŝin surplanken. Faligante ŝi metis sian genuon sur la brusto kaj provis pugnobati ŝian vizaĝon, sed Xen enpuŝis du fingrojn en ŝiajn okulojn, elpuŝante unu el ili. Dum la blankulino metis siajn manojn aŭtomate al sia vizaĝo, la nigrulino turnigis kaj foriris el ŝia atingo, kaj alproksimigis al la dorso de la alia luktistino, kaj ankoraŭ ne finante ŝian dolorhurlon surgenuan, ŝian kapon prenis la alia per mentono kaj okcipito kaj per rapida movo turnis ŝian kapon kaj rompis ŝian kolon. La lukto estis eĉ pli mallonga ol la antaŭa. Post arbitraciisto proklamis ŝin venkinto, ŝi iris al sia predo kaj deŝiris pecon de gluteo, sufiĉe granda, per siaj dentoj, kaj poste turnis la venkiton kaj detiris la langon, kiu verŝajne estas franda por aliplanedanoj, kaj la dekstran vangon. Kun tiuj trofeoj kaj la okulo, kiun li eltiris unue, en siaj manoj, kovrita per sango aliesa, ŝi iris al sia posedanto kaj prezentis ilin, kiuj estis voritaj de li sen hezito kaj sen inivito al aliaj. Sed ĉifoje la provizora posedanto de Xen ne prenis tutan posedon pri ŝi. Eble li ne opiniis, ke ŝi luktis bone.
»Je la signalo de arbitraciisto, la dek plejproponintoj pri la blonda Gust ĉirkaŭis ŝian korpon kaj post kelkaj minutoj dum kiuj oni vidis nur iliajn korpojn kaj parton de iliaj kapoj, ili denove staris kaj iris ekster la cirklo, kiun jam formis la plejproponintoj de la sekvonta lukto. Ĉifoje estis du viroj kaj neniu el ili estis atleta. La lukto estis multe pli longa, ĉar neniu el ili sciis multe pri tio, kion oni devas fari. Ili estis novuloj, kaj ne daŭros longe, kvankam unu el ili ripetos la prodaĵon alian tagon. Fine la plej malgracila el ili venkis la alian, frapante lian kolon dedorse senkonsciigante lin pro tio. Li ne sciis, kiel fini lin per artisma maniero, do li blokis lian nazon kaj buŝon samtempe, kaj post kelkaj minutoj lukti por aero, la kompatindulo mortis. La venkinto prenis nenion por sia mastro, kaj sekve tiu alproksimiĝis al la kadavro kaj mordis ties bruston, eltirante ĝian koron kaj manĝante ĝin tie, sub la rigardo de ĉiuj. Centaŭroj ŝatis tion, ke la venkito ne estis damaĝata kaj ili povis manĝi aliajn partojn, kiujn ili plej ŝatas. Poste venis du knabinoj, kiuj luktis, kaj poste kelkajn seksmiksitaj paroj, ĝis kiam estis ne pluaj luktistoj.
»Kiam la dudek luktoj de la tago finiĝis, le nombro de partoprenantoj malkreskis ĝis duono. Inin' ne estis bonŝanca, fine, ĉar la viro, kun kiu ŝi kunhavis siajn noktojn, falis, same kiel du amikinoj ŝiaj, Gust kaj Indr. Ŝia vilaĝo perdis la batalon, eĉ se ŝi mem venkis. El la dudek luktoj nur kvin estis venkitaj de siaj samvilaĝanoj, kaj tiuj la vilaĝo de Musk' venkis la aliajn dekkvin, pro kio ties vilaĝo estis deklarita la venkinto de la tago. Kiel oni povas kompreni, nek miaj amikinoj nek mi bonfartis pro tiu sesio antropofagia kaj murdo, sed por centaŭroj ĝi ne estis tia, ĉar ili estas alispecanoj, same kiel ni alispecas al kokoj luktaj, taŭroj aŭ vulpoj, kiujn oni batalas aŭ ĉasas por spektaklo aŭ sporto. Jes, se oni imagas sin je ilia loko, oni povas kompreni ties vidpunkton, kvankam ĝi malkontentas onin, ĉar nia rolo ne estas tiu de ekzekutisto, sed tiu de viktimo. Je la komenco de la unua luko mi kredis, ke kompatinda Inin' malsukcesos, sed centaŭroj konsideras nek pezon nek aĝon de la luktistoj por organizi la luktojn, sed ili konsideras, ke al pli granda korpulento oni povas oponi pli granda lerteco same kiel okazis en niaj taŭrludoj, en kiuj taŭristo, kiu pezas sepdek kilogramojn oponas taŭron kun kvincent kilogramoj. Kaj jen ĉio, kion mi scias pri tiu malagrabla sporto, kiu mi esperas, ke estos for de ni la ceteron de niaj vivoj».
«Jes, ĝi ja ŝajnas horora. Sed, kiel mi diris al vi antaŭe, mi preferas tion al loĝado en bieno. Oni deprimiĝas en tie, sen scii ĉu tagas aŭ noktas, neniun parolante, nenion farante, kaj mi estis tre aktiva en mia antaŭa vivo».
«Nu, sed nun vi estas la hundetino de mia mastrino, kaj havos multe da aferoj fari, same kiel tiuj du, kiuj venis kun ni, kaj kiel mi mem, kiu estas ŝia hundeto. Ŝi havas min kiel virbeston, kaj fojfoje amiko ŝia venigas sklavinon sian por ke mi rajdu ŝin, same kiel oni iam faris pri ĉevaloj».
«Kaj ĉu tio ne indignigas vin».
«Ni sklavoj ne havas dignecon..., kaj interkrampe, Andrein', mia mastrino diris al mi, ke mi devas nomumi vin».
«Ĉu vere? Kaj kiun vi elektos? Al mi plaĉas Andrein'. Ĉu vi lasas ĝi al mi?»
«Ne. Min ŝi nomumis Jiikŭo, kaj prudente estas, ke mi nomumu vin Jiikin'. Vi devas kompreni, ke via sklava nomo devas esti malsama kiel tiu, kiun vi antaŭe havis. Vidu, ke mi iam estis Álvaro, sed nun mi estas Jiikŭo».
«Bonorde», ŝi diris iomete malgaje. «Jiikin'. Kion signifas tio?»
«Jiikin' estas ina ofrmo de Jiikŭo. En la centaŭra ligvo, ĝi signifas pova. Vi ankaŭ estos pova. Mi memoras vian densan tufon intensonigran. Mi ŝatis ĝin. Ĝi kreskos denove, kvankam ni senharigos viajn tutajn harojn kaj vilojn, kiu ne estas sur via kapo kaj brovoj. Alkutimiĝu al la ideo».
«Nu, ĉi tie ni ne havas multe da haroj, ĉar oni razas nin anstataŭ senharigi nin».
«Ne, puba vilo ne estas obstaklo por naski. Sed kontempli niajn korpojn ĉu po unu, aŭ kiam ni ludas, ŝajne niaj gemastroj ne ŝatas tiel».
«Ne tre bela mi estas nun por vi, mi scias. Mi esperas, ke baldaŭ mi estos tiel por vi».
«Fu, ne ekenamigu, Jiikin'. Kaj kuŝu sur via dorso. Mastrino diris, ke mi devas fekundi vin, kaj mi tion faros nun».
«Kio?»
«Vi kuŝu», li diris helpante ŝin fari tion. Ŝi lasis lin fari. Li kuŝis sur ŝin, kaj prenis ŝin je la pozicio de la misiisto. Ŝi malfermis siajn krurojn kaj metis ilin ĉirkaŭ la koksoj de la viro. Ŝi ĝuis tiun momento de plezuro, kiun ŝi kredis, ke ŝi ne plu havos denove.
Post sia orgasmo, ili daŭre kuŝis surplanke, unu apud la alia, kaj ili komencis paroli.
«Kiel oni kaptis vin, Jiikin'?»
«En frizejo. Subite aperis unu el tiuj hororaj estaĵoj kaj diris al ni: Venu kun mi. Kaj ni ĉiuj leviĝis kaj iris malantaŭ li, kvazaŭ ni estus la ratoj de la Flutisto de Hamelin'. Li venigis nin al placo, kie estis multaj aŭtobusoj. Li igis nin supreniri en unu el ili kaj ĝi portis nin ĉi tien. Kiam ni venis, oni diris al ni, ke ni nudiĝu kaj forĵetu niajn vestaĵojn en fajron, kiun ili ekbruligis. Poste ili razis nin komplete, kaj ni akceptis senproteste. Ankoraŭ mi demandas al mi kiel ili atingis tion».
«Ili estas telepatiuloj kaj kontrolas niajn mensojn. Ni ne estas kontraŭstaro por ili. Ili povas devigi nin fari ĉion, kion ajn ili volos».
«Nu, ili ligis nin al tiuj ringoj, kiujn vi vidis, kaj nin ili nutris per tiu furaĝo tiom malbongusta, sed kiu bone nutras nin, ĉar obezulinoj nun estas normalaj, kaj maldikegulinoj ankaŭ prenis pezon. Ni faras nenion, escepte manĝi kaj dormi. Nu, kaj niaj necesoj. Dekomence ni klaĉis multe, sed iom post iom ni perdis intereson pri ĉio. Mi multe pensis pri ĉio dum tiu ĉi tempo, Jiikŭo, kaj vere ĉi tie ni havas tion, kion ni ĉiam volis kaj por kio ni batalis ĉiun tagon: sekuran tegmenton kaj nutraĵon, kaj tiusence nenio mankas al ni, kvankam ni brutiĝis iom post iom. Aliflanke, mi neniam vidis malsanulinon, kio estas strange, se ni vidas, ke ni estas nudaj la tutan tagon».
«Jes, mi supozas, ke respondecas pri tio nutrado. Sed, bone, vi ne scias pri via destino».
«Mi ne scias. Fojfoje ni ricevas injekton per tiuj iloj. Per ili oni gravedigas nin».
«Mi supozas. La spermon ili prenas el kaptitaj porbredaj virbestoj. Je la komenco de la vizito oni prenis nin tien. Mi rakontos al vi, sed ne estas tre agrabla».
«Poste, kiam ni naskas, niajn bebojn oni forprenas post du-tri tgaoj, kaj ni ne revidas ilin. Mi scivolas, kion oni faras kun ili... Sed oni melkas nin tri fojojn tage, foje kvar...»
«Sed mi vi jam vidis centaŭron manĝi tutan personon unuope».
«Jes, tio povas okazi, sed ne ofte. Vi certe notis, ke tion farinte ili ŝvebas izike, ili pligrandiĝas kvazaŭ li aŭ ŝi estas globo. Kaj ili devas kuŝi, same kiel ursoj, ĝis kiam ili sukcesis densigi kaj sintetizi la tutan materialon superfluan, kiun ili prenis. Sed normale sufiĉas al ili dozon de homa lakto ĉiun kelkajn horojn».
«Kaj kio okazas al infanoj? Ĉu ne estas lakto por ili?»
«Jes, la ĉefa celo estas, ke vi donos lakton, ĉar tiuj estaĵoj ŝatas multe homan lakton. Per la lakto de unu el vi centaŭro povas vivi perfekte, ĉar ŝajne tio estas dieto sufiĉa kaj ekvilibra por ili. Nia mastrino diras, ke tial ŝi havas du femalojn: unu por ŝi kaj la aliaj por gastoj. Ŝi melkas ilin ĉiun tagon trifoje, kaj tiu, kiun ŝi ne trinkas, ŝi konservas en fridujo».
«Kaj la beboj..?»
«Oni donas al aliaj ĵusnaskulinoj. Ĉu neniu el vi ricevis bebon alian?»
«Ne, vere estas, ke mi ne vidis».
«Oni portas ilin al alia bieno. La ideo estas, ke neniu el vi bredos sian. Normale oni forprenas vian bebon kaj oni donas al vi por ke vi nutros ĝin, sed oni ŝanĝos ĝin post iom da tempo. Neniam ili lasas al vi pli ol dek tagojn. Estas grave al ili, ke homoj ne ekstarigu korinklinajn rilatojn».
«Kial via mastrino aĉetis min?»
«Ĉar mi petis».
«Kaj kial vi faris tion?»
«Ĉar mi ĉiam ŝatis vin. Kiam mi unuavice vidis vin, mi pensis, ke fiki kun vi estus delica, kaj mi ĵus konstatis tion. Tial ekvidante vin miaj okuloj iris al vi. Mia mastrino estas tre observema, kaj ŝi aĉetis vin kun la kondiĉo, ke mi ne forgesu, ke vi ne estas mia, sed ŝia, kaj ke vi estos kun mi nur tiam, kiam ŝi decidos. Ŝi ankaŭ diris al mi, ke eble ŝi iam decidos manĝi vin aŭ fordonaci al iu. Aŭ eble ŝi venigos vin denove al bieno kiel ĉi tiu. Al vi estas certigi, ke tio ne okazos».
«Kiel?»
«Fariĝu unika por ŝi, neŝanĝebla. Certigu, ke ŝi li volas esti kun vi».
«Mi provos. Mi supozas, ke tio ne havas seksan komponenton».
«Ne, bedaŭrinde ne. Se jes, estus pli facile por vi montri viajn delogajn kapablojn».
«Nu, vi fikos min je la nomo de via mastrino».
«De nia sinjorino Jiikin': vi ankaŭ estas ŝia. Kaj jes, mi spermumos vin ĉiutage, ĝis kiam vi gravediĝos. Sed la dua infano via estos de alia viro, certe».
«Kiel? Ĉu ŝi ne parigos min kun vi?»
«Ŝi diras, ke ne bonas, ke ni enamiĝu, kaj mi opinias, ke ŝi pravas. Kiom da fojoj vi naskis?»
«Du».
«Kaj vi neniam scios tion, kiuj estis la patroj. Nun vi jam scios, kvankam esence ĝi ne gravos. Nu, ni havos vian trian en kelkaj monatoj, kaj tiam ili portos vin al alia viro, aŭ ili venigos lin por preni vin antaŭ mi, certe. Mi volas, ke vi sciu, ke tio ne ĝenos min, kaj ankaŭ ne devos ĝeni vin».
«Kial ne? Tio, kiun vi diras al mi, estas terura».
«Ĉu pli ol ĉi tiu bieno?»
«Ne, pli terure ol ĉi tio estas nenio».
«Nu, memoru ĉi tiun bienon ĉiufoje, kiam vi pensos, ke vi ne faros tion, kion Xinto volas, ke vi faru. Vi fikos ĉiam, kiam ŝi decidos, kaj kun kiu ŝi diros al vi. Kaj se ne, reen la bienon».
«Bone, vi konvinkis min».
«Post kiam Ŝaskino naskis niajn ĝemelojn en sia unua nasko de mia semo, tre alta nigrulo venis el Afriko, kaj mia mastrino havis la kapricon, ke mi tenu ŝiajn pojnojn dum li prenis ŝin la unuan fojon, por kontroli la gradon de submetiĝo kiun ni havis. Ŝaskino kaj mi rigardis unu la alian ridetante, ĉar ni ambaŭ sciis, ke tio estas plej bone. Eĉ se ni ankoraŭ ne sciis, ke ĉi tiuj bienoj ekzistas».
«Mi komprenas».
«Tamen, ĉi tie vi ankaŭ naskos. Dudek fojojn dum via utila vivo kiel patrinoj, laŭ tio, kion mi aŭdis. Poste oni mortigos vin kaj vi utilos kiel manĝaĵo, kvankam tio povas okazi antaŭe se iu centaŭro venas ĉi tien kaj petas vin por vespermanĝo».
«Amu min, Jiikŭo, faru ĝin al mi denove, mi volas forgesi ĉion ĉi».
Li prenis ŝian vizaĝon en siajn manojn, kaj kisis ŝin profunde. Poste li malfermis ŝiajn krurojn kaj prenis ŝin starante. Ŝi levis siajn piedojn kaj kirlis ilin ĉirkaŭ la abdomeno de sia masklo, kaj komencis ĝemi, tute sindonita.
«Ve, mi vidas, ke vi ne perdas vian tempon», Xinto subite diris. Ili turnis sin, kaj vidis la aliplanedaninon fremdan kun la du sklavinoj, ĉiuj tri ridetantaj.
«Jes, mastrino. Mi obeas vin».
«Nu, daŭre obeu min, mi ŝatas vidi miajn gehundojn plezurigi unu la alian».
Kaj ili tri sidis surtere ĉirkaŭ ili. Ili rekomencis la aktivecon, kiu finiĝis kun krio de plezuro de la du bestoj seksardaj.
«Mastrino, jen Jiikin', via nova sklavino», diris Jiikŭo, kiam ili finis.
«Sinjorino», diris ŝi surgenue, «mi estas via nova sklavino, Jiikin'. Estos plezuro servi vin».
Xinto esploris ŝian menson, kaj ne plaĉis al ŝi tio, kion ŝi vidis. Estis multe da pasiveco tie. Ŝi turnis sin al la aliaj du, kaj vidis multajn kontraŭajn bildojn, sed ĉiuj moviĝas. Sed en Jiikin' ŝi vidis nek amon nek malamon, nur akcepton. Ĉi tiu knabino tre timis la bienon. Eble ŝi sentis sin libera de ĝi kaj ŝi ne plu volas reiri. Sed he, eble ŝi indos.
«Venu», ŝi diris la sklavinon. «Mi provos testi vin».
Ŝi rondiris ŝin malrapide, farante paŝojn ĉirkaŭ ŝi. Ŝi mordis ŝin en unu mamon, poste en ŝian ventron, kaj fine metis ambaŭ manojn laŭ ŝia dekstra femuro kaj kroĉis ĝin. Ŝiaj fingroj estis tre fortaj. Poste ŝi aplikis ŝian buŝon kaj skribis serion de literoj laŭ la femuro, de la kokso ĝis la maleolo.
«Rigardu», ŝi diris, «mi skribis sur vin atestilon pri aparteno, same kiel tiu el ĉi tiuj tri. Ĝi diras ĉi tie, ke Jiikin' estas posedata de Xinto. Kiam iu demandas vian nomon, vi devas diri Xinti Jiikin'. Ripetu».
«Xinti Jiikin'».
«Ne forgesu».
Jiikin' rigardis sian femuron, kaj vidis, ke tatuado botelverdinka efektive kuras de supre ĝis sube.
«Mi ŝatas la tatuon, mastrino. Mi portos ĝin kun fiero».
Xinto ridetis. Ĉi tiu Jiikŭo konvinkis ŝin, farante domptado tute nenecesa.
«Vi scias, ke vi havos plurajn infanojn miajn, ĉu ne?»
«Jes, mastrino. Jiikŭo klarigis ĉion al mi: mi estas via, kaj kion mi havos ĉiam estos via. Vi decidas por mi de nun por ĉiam. Estos plezuro servi vin».
«Mi vidas, ke vi komprenas». Poste, alparolante la aliajn tri, ŝi aldonis: «Plej probable, en kelkaj monatoj vi tri havos alian bebon, kvankam nur jiikina estos jiika. Kiel vi povas vidi, la vizito estis tre fruktodona. Eĉ vi du havas suveniron». Kaj ŝi rekte rigardis Ŝaskinon kaj aldonis, «Ĝi estos la unua fojo, ke vi ne scias, kiu estas la patro. Ĉu tio maltrankviligas vin?»
«Ne, mastrino», la du virinoj diris samtempe.
Ili estas bonaj bestetoj, diris Xinto al si. Mi kredas, ke mi konservos ilin por ĉiam. Ili povas instrui sian metion al novaj, kiujn mi alportos.
Antaŭ ol stari, ŝi donis al Jiikŭo lastan ordonon:
«Jiikŭo, taŭgas reciproki. Mi diris al mia amiko Ursk', la administranto de ĉi tiu bieno, ke mia maskoto fekundos kiel eble plej multaj el liaj kaptitoj. Iru. Ni atendas vin parolante pri aferoj inaj».
Jiikŭo reiris en tiun kabanon, kie loĝis kvindek virinoj. Ursk donis al li iom da manĝaĵo, kiu gustis malsame. Fininte, li estis tre laca, pensante, ke ion strangan devas havi tiu nutraĵo, ĉar li rezistis plurajn horojn farante sian laboron, kaj nun li nur volis kuŝi sur la planko kaj ripozi.
La virinoj parolis vigle al sia mastrino, kvankam reale ŝi silentis, aŭskultante, dum la aliaj tri parolis unu la aliajn preskaŭ senhalte. Vidante lin, lia mastrino leviĝis kaj la aliaj ankaŭ faris same laŭ signo ŝia. Kaj tuj venis stranga senrada veturilo kiu, flosante du metrojn super la grundon, portis ilin en la domon de Xinto.
Tiel, kiel ŝi dirintis al ili, tiu tago estis fruktodona: post sep monatoj Ŝaskin' havis mulaton, Glo havis knabon kun aziaj trajtoj, kaj Jiikin' , kiu jam havis dikan nigran hararon, kiuj atingis siajn ŝultrojn, havis sian trian infanon, la unuan ekster tiu viando-bieno».
[Por vidi pli molan finon, iru rekte al Mola sunleviĝo].
Venis tago, kiam ŝi vekiĝis kaj ne trovis sian karan Jiikŭon apud si. Ŝi kredis, ke li estas kun Glo sed ŝi ankaŭ mankas. Maltrankvila, ŝi demandis al Xinto, kaj tiu informis ŝin, ke ŝi fordonacis ilin al Zako, kaj ŝi revidos ilin nur vizite. Vere ŝi ne plu vidos ilin, kiel ni rakontos poste.
Ŝaskino fartis tre malbone, spite al tio, ke Xinto venigis al ŝi Paŝon, nigrulo tre juna el la antikva Usono, kiuj naskigis al ŝi kelkajn mulatojn, se vere unu post la aliaj. Tamen, Ŝaskino ne estis kontenta, kaj ĉiun jaron ŝia posedantino gravedigis per diversa viro ĉiun fojon, inter ili du el ŝia unua edzo, kiu trovis ŝin maljuna. La reunuiĝo ne estis tia, kian ili du antaŭvidis, ĉar li vere estas strangulo, kiuj estis kun centoj da aliaj virinoj, kaj ŝi estis kun dekoj de aliaj viroj, el kiuj ŝi havas idaron, kaj pro tio ambaŭ ŝanĝis iom post iom ĝis kiam nenion restis el la parulo, kiun kaj ŝi kaj li memoris. Jes, aliplanedanoj divorcigis ilin per maniero nerevokebla. Tio estis desaponto por ambaŭ, kiuj de tiam ĉesis pensi pri sia malnova geedzo.
Tamen, aŭ eble pro tio, ŝi sopiris pro Jiikŭo, kiun ŝi neniam revidos. Centin' ankaŭ forlasis ŝin kiam ŝi mortis en akuŝo pro malsano, kiun ŝi kontraktis en la lasta monato de gravedeco. La infano estis savita, sed ne la patrino. Do ili devis bruli ŝin. Tio estis malofta afero, ĉar praktike la centaŭroj mortigis ĉiun malsanon sur la planedo, sed de tempo al tempo aperis nova malofta malsano kaj tiam, kiam la eksterteranoj jam kontrolis ĝin, jam okazis multaj viktimoj, kiel en ĉi tiu kazo.
Xinto neniam disiĝis kun Ŝaskino, kvankam la aliaj sklavoj iris kaj venis. Ŝi amis ŝin kaj eĉ konfesis tion al ŝi. Ŝi tenadis Ŝaskinon ĉe si ofte, kaj ŝi pasigis horojn parolante al ŝi kaj karesante ŝin tiel, kiel oni karesas korinklinan maskoton. Centaŭroj ne havas korpajn harojn, kaj pro tio Ŝaskino ŝajnis al ŝi tre bela besto, ĉar ŝi havis tre malmulte. Fakte ŝi razis ŝin unu fojon, kaj ĉiam havis ŝin sen la malgrandaj haretoj, kiujn ŝi iam havis sur ŝia pubo.
Do, je la nomo de ŝia korinklino al ŝi, Ŝaskino kuraĝis peti sian posedantinon trinki ŝin, ĉar ŝi ne volis fini kiel Centin'. Ŝi estis certa, ke ŝi ankoraŭ vivos en sia mastrino, nun, kiam ŝi ne plu povas doni al ŝi pliajn infanojn, ĉar pasis pli ol unu jaro de kiam ŝia lasta periodo venis, kaj ŝi volas suferi la saman sorton kiel multaj el siaj aliaj dudek ses infanoj, kiujn Xinto trinkis.
«Ne tiom multaj mi trinkis, Ŝaskino: mi interŝanĝis aŭ donacis multajn el ili, fakte preskaŭ ĉiuj. Sed via peto kortuŝas min. Mi trinkos vin, jes, sed iom post iom, kaj vi nenion suferos».
Ŝi kisis ŝin sur la buŝo, karesis ŝin, kaj imagis kiel estus amori homon. Sed ŝi spertis nenion specialan, nur korinklinon.
«Vi mankos al mi, Ŝaskino. Vi petas de mi la maksimuman punon, kiun vi timis dum via tuta vivo. Kial?»
«Mia mastrino, mi volas esti parto de vi. Mi volas esti interne de vi, eĉ mallonge. Mia vivo estis tre longa, kaj mi suferis multajn aferojn. Adaptiĝi esti via kostis al mi multe, kaj nun mi ĝuas esti via. Sed mi pensas, ke al mi mankas io. Trinku min, kaj lasu min esti nur unu sola aĵo kun vi».
Xinto ne premesis al Ŝaskino manĝi dum tri tagoj. Nur akvon ŝi povis havi. Poste, kiam venis la momento, la centaŭrino prenis manon ŝian en sian: kvin fingrojn sub sep pli longaj, kiuj ĉirkaŭis ilin. Ŝi prenis ŝin en sian dormoĉambron, kie neniu alia sklavo iam eniris. Tie ŝi kuŝigis ŝin sur sian liton sur ŝian dorson kaj delikate mordis ŝin ĉe la umbiliko. Ŝi unue malplenigis ŝian ventron, sub la rideto de la sklavino, kiu sentis ne doloron, sed egan plezuron. Ŝi trinkis ŝin iom post iom, kaj anstataŭ minutoj, necesis horojn por plene sorbi ŝin. Xinto multe ĝuis tiun manĝon, kiun ŝi ricevas kiel la lastan oferon de sia sklavino. Kaj Ŝaskino eniris sian devotulinon komplete kun rideto sur siaj lipoj. La lasta penso en ŝia menso estis la unuan fojon, kiam Jiikŭo faris amon al ŝi en la fojno.
La korpo de la centaŭrino ŝvelis trioble pro la grando de Ŝakino, kaj sekve Xinto devis dormi dum pluraj tagoj por povi asimili la tutan manĝaĵon, kiun ŝi prenis. Tiam, post kiam la materio ĉerpita el Ŝaskino kondensiĝis, Xinto ellitiĝis, fizike ekzercadis, eliris por longa promenado, kaj revenis en sian normalan vivon. Fakte kun nova koncepto pri ĝi.
Dum ŝi marŝis, ŝi konstatas, ke ne nur la materio de Ŝaskino eniĝis en ŝian korpon, sed nun ŝi komprenas la manieron pri pensado, ŝiajn pensojn, ŝiajn sentojn, ŝian personecon... Jes, la teranino pravis: nun ambaŭ ili estas nur unu afero. Sed tiun parton ŝi ne rakontis al Jiikŭo, kompreneble.
«Nun vi scias pri tio, kio okazis al Ŝaskino, via kara kunulino en sklaveco, Jiikŭo», lia mastrino diris al li, kiam Zak resendis ilin al ŝi.
Ŝia amiko havis ilin ludante ĉe sia domo dum pluraj jaroj, li igis ilin havi plurajn infanojn inter si kaj de aliaj homoj, kaj psote li konsideris sendi ilin en bienon, aŭ manĝi ilin, sed li memoris, ke li promesintis tiun honoron al sia amikino Xinto antaŭ antaŭ jaroj. Sekve, li redonis ilin al ŝi.
«Sed ne sentu triste. Kutime okazas al estaĵoj de via speco: la rilato de dependeco de la sklavo rilate al sia mastro pligrandiĝas, ĝis la punkto, ke amo fariĝas sindonemo, kaj alvenas la momento, kiam sklavo sopiras doni sian vivon por sia mastro, kiel okazis al Ŝaskino. Kaj mi opinias, ke same okazos al vi iam. Entute, mi ne estas tiom malbona mastrino, ĉu?»
«Ne, mastrino. Vi zorgas pri ni, kaj vi fakte donas al ni pli ol ni iam ajn havis. Kun vi oni ĉiam sentas komforton. Ankaŭ vi ne laborigas nin».
«Ni centaŭroj havas maŝinojn por tio. Vi estas nur por nia distriĝo, kaj en la procezo, vi mem ĝuas nian komunan vivon».
Se vi ne ŝatas tiun ĉi finon de nia rakonto, forgesu pri la antaŭa ĉapitro kaj iru al Aparta vizito, kaj de tiu al Mola sunleviĝo rekte.
Kaj tiam, kelke da tempo poste, okazis al Jiikŭo io tre malagrabla: li falis en dormon profundan, kaj vekiĝis post kelkaj horoj en alia loko. Li vekiĝis malfacile, iom post iom, kvazaŭ li suferas soporon strangan. Li komencis aŭdi tiktakon vekhorloĝan.
«Glo», li penis diri, «ĉu vi jam vekiĝis? Kio estas tiu bruo?»
«Alvaro! Vi vekiĝis!»
Li malfermis siajn okulojn vastlarĝe, kaj tio, kion li vidis antaŭ si, li ne kredas: tie estas la blondulino kun grizaj okuloj, la virino pri kiu li sonĝis tri-kvar foje, antaŭ tiom longe..., tiom, ke li preskaŭ ne memoris pri ŝi. Ĉu li nun koŝmaras pri ŝi denove?
La blondulino estis tre kontenta, kaj telefonis la kuraciston, kiu venis tuj eĉ se estas la tria horo matene.
Li klarigis al li pri tio, kio okazis: li havis seriozan aŭtakcidenton. Oni timis, ke li paraliziĝos dumvive, poste neniu komprenis tion, kion li diras. Li estis en komato en hospaitalo unu jaron, ĝis kiam oni permesis, ke li iru hejmen morti pace. Sed li ne mortis, do oni nutris lin per tubo, kiun oni metis ĝis lia ezofago, ĝis kiam li sukcesis sorbi aŭtomate ĉion, kion oni metis je la alia fino de pajlero. Oni trovis, ke lia cerba aktivado estis tre alta, multe pli ol se li estus veka. Pri kio li pensas?, pri kio li sonĝas?
«Nu, mi sonĝis pri tio, ke la mondon invadis alimondanoj. Ĉu tio ne okazis?»
«Ne, kara, ne, estu trankvila», Amparo diris al li.
«Kiom da tempo mi suferis komaton, entute?»
«Kvin jarojn».
«Fu..., mi pasigis kvin jarojn en alia planedo. Aŭ en alia spaco. Ĝi estis terura».
«Kompatindulo mia».
«Ĉu mi jam fartas bone, doktoro?»
«Morgaŭ vi devos veni en hospitalon, sed mi opinias, ke jes, vi bonfartas».
La venintan tagon li iris hospitalen vidi la doktoron. Trairante angulon koridoran, li li preskaŭ falis vizaĝaltere kun persono, kiun li ne suspektis vidi:
«Xinto!»
«Pardonu, Sinjoro. Kiel vi diras? Mi estas Sintjo. Ĉu vi konas min?», ŝi respondis, hontoruĝa, ĉar ŝi ja konis lin.
Antaŭ li staris sia supozita mastrino, la flegistino, kiu zorgis pri li dum pli ol unu jaro. Tiu, kiu nun diras, ke ŝi nomiĝas Sintjo kaj ne havas trumpeteton, kaj ne sorbas homojn, eĉ spermon. Kaj ŝia dentaro estas bonega. En sia deliro li vidis skafandrojn kiam ili uzis maskojn por ne kontaĝi bakterion. Kaj la verdaj marsanoj estis civilaj gvardianoj (policistoj), kiuj savis lian vivon. Kaj la blankaj marsanoj estis geflegistoj kaj kuracistoj enŝovitaj en siaj uniformoj porlaboraj, kaj ankaŭ por kirurgejo estis la aliaj marsanoj verdaj.
Sintjo estis tre simpatia: flegistino ĵus elirinte la universitaton, 23 jaraĝa kun granda iluzio por fari bone sian laboron.
«Mi sonĝis, ke vi masturbas min. Sed tio neniam okazis, ĉu?»
«Mi vidis vin tiom sendefenda, kiel bebo, kaj kun tiu erektiĝo…»
«Ĉu vi suĉis min?»
«Du fojojn. Sed diru al nenio, ĉar oni povos piedĵeti min el mia posteno».
«Trankviliĝu. Kvankam vi povus fari pluajn fojojn», Alvaro diris kvazaŭ ŝerce. «Ĉu vi scias? Mi sonĝis pri vi. Multe».
Ŝi ne povis kredi tion. Álvaro rakontis al ŝi sian sonĝon. Ĝi estas tro detala por esti ĵus sonĝo..., sed ĝi ŝajnas frenezaĵo.
«Mi finas je la kvara horo», ŝi diris. «Se vi volas, ni povas kunhavi kafon, renkonti..., kaj kiu scias kien tio prenos nin?»
Ŝi sentis, evidente, allogita al li. Ŝi ne kredis, ke li uzas tion, kion li konfesis, por rendevui al ŝi, sed ŝi ja emis tion fari. Kaj finfine ili sukcesis ne nur starigi amrilaton, sed ili amindumis, kaj kun tempo Sintjo, la supozita marsanino, la Xinto de liaj revoj, naskis filinon por li. Kiam li vidis ŝin en sia lulilo, li ĉesis kredi, ke ĉio tio estis reala. Tamen, li nomumis la filinon Ŝaskino. Amparo naskis ĝemelinojn, kiujn li nomumis Vicenta kaj Gloria.
«Ĉu vi scias, Sintjo?», li diris antaŭ ilia filino ĵusnaskiĝinta: «Mi jam amis vin la unuan fojon, kiam ni renkontis. Mi amindumis al vi dum tiu sonĝo. Tiuj du karesoj, kiujn vi faris al mi instigite de pieco najlis vin en mian koron. Vi estis la plej bela afero en mia sonĝo, kvankam vi havis trumpeteton kaj estis centaŭrino, tio estas, femalo de alia speco veninta el steloj, marsanino de alia galaksio. Iom post iom mi lernis ami vin en tiu fabelo, kiun mi inventis en mia frenezeco, kiun tiu komato provokis en min».
Ŝi ridetis kaj kisis lian manon.
Sed ne, li ne divorcis de Amparo. Ankaŭ li ne ĉesis vidi reguli sian marsaninon kaj filinon. La unua neniam sciis pri la alia, kaj li estis bona patro. Por ambaŭ familioj.
Jen la definitiva fino. Mi esperas, ke vi ŝatis ĉi tiun historion, konsiderante kiom malmulte da zorgo ni havas pri nia planedo, malgraŭ tio, ke ĝi enhavas eksterordinarajn kondiĉojn por la kreado kaj disvolviĝo de la vivo, kaj ĝuste pro tio ĝi povas veki la avidon de aliaj inteligentaj estaĵoj, kies planedo estas endanĝerigita. Ni restu avertitaj...
Murcia,
je la 21ª de
novembro de 2014,
je la 09:44 horo.
Finesperantigita je la
5ª de majo de 2020,
je la 12:47 horo.
Se tiu ĉi libro plaĉis al vi, eble vi emos legi aliajn de la
sama aŭtoro. Vi trovos ilin ĉe ĉi tiu
sama retejo. Notu, ke oni trovos ilin ankaŭ kaj en la
hispana kaj en la angla en Amazon.
Vi povas daŭre legi la pasintajn Librojn de la jaro, nome: