MMXI-MMXIV
Esperantigo MMXVIII
Dediĉite al tiuj, kiuj kredas,
ke eterneco ekzistas.
De la 1ª de januaro 2019 oni komencas legi La Federacion kiel la Libron de la jaro, sed oni ankoraŭ povas legi ĉi tiun libron ĉi tie.
Notu, ankaŭ, ke la angla kaj hispana flagoj portos vin al aktuala Libro de la Jaro.
Enkonduko. 
Antaŭ kelkaj jaroj mi ekpensis krei libron da rakontoj kun spirita temo, en kiu anĝeloj kaj demonoj ĉefrolos. La gvidlinio estontis sinsekva ĉefrolado de ambaŭ spiritaj estaĵoj, kvankam ili du povus interagi kune fojfoje. Sed post mia komenca entuziasmo, mi devis prokrasti la aferon favore al aliaj projektoj, kiujn mi finis tre poste. Sed antaŭ kelkaj monatoj mi decidis repreni kaj fini tiun ĉi libron, kaj mi komencis sendi la rakontojn, kiuj formas ĝin, iom post iom al Amazon, ĉar ĝi permesas facile aldoni al jam publikigita dokumento. Pro tio per tiu ĉi libro mi enkondukis novaĵojn en mia maniero verki: 1 Mi registris ĝin en SafeCreative anstataŭ en la Oficejo pri Intelekta Propraĵo, kiel mi kutime faras; 2 ĉi tiu libro kreskos kun tempo, pro aldono de novaj rakontoj. Mi esperas, ke komentoj kaj konsiloj de legantoj helpos min konformigi pli bonan libron.
La dudek rakontoj, kiuj konsistigas kolekton tiom karakterizan estas variitaj laŭ temoj kaj longeco, kiu rangas de ununura paĝo en Luma anĝelo ĝis pli ol dudek en Meksika rakonto, kiu havas kvar partojn, kvankam vere estas nur pli mallonga rakonto, kiun oni rakontas el kvar diversaj vidpunktoj. Fakte titolo povus esti La magio de Meksiko, ĉar magio kaj metafiziko koincidas koncepte, pro tio ke ambaŭ fakoj ne venas el fizika realo observebla rekte per la mezuriloj, kiujn ni povas uzi. Kvankam kostis al mi multe da tempo kaj forto verki tiun ĉi libron, veras ke fari ĝin permesis al mi noti la magion de aferoj, bonecon en personoj kaj manko da ĝi en aliaj homoj. Tio pensigis min ankaŭ pri la benoj, kiujn ni ĝuas ĉiutage sen konstati pri ili, ĝis kiam ili mankas al ni. Tio okazas al Rozin', kiu ĉefrolas la rakonton, kiun mi emis igi novelon, ĉar ŝia vivo estas kompleksa kaj variita same kiel novelo. Tamen, mi kredas, ke estas pli bone tiel: simpla rakonto rigardata el kvar diversaj vidpunktoj.
Plumo de anĝelo havas ses partojn, kaj ĝi estas rakonto translima, ĉar ĝi enhavas kelkajn ĝenrojn samtempe: romantika, mistera, milita..., kaj portretas la plej nesondebla aventuro, kiu ekziastas: la aventuro verki, el du diversaj flankoj.
Klaĉoj kun paĉjo estontis libro per si mem, sed ties temo vere similas al tiuj aliaj en mia kolekto de rakontoj, ke mi decidis resumi ĝin kaj aldoni la kvin partojn, kiujn ĝi enhavas kaj aldoni ilin ĉi tie, sed ne renoncante al estonta novelo pri tio. Ĝi temas pri la rilato de la rakontanto, kiam li jam sesdekjaraĝas, al sia mortinta patro, kiu mortis je tiu sama aĝo, klarigante multajn aferojn, kiujn ili ne solvis kiam ili apartiĝis, kaj pri ilia renkontiĝo per tre facila, ĉarma maniero.
La aliaj rakontoj en la libro estas multe pli simplaj, kvazaŭ simplaj anekdotoj pri magio aŭ dieco (laŭ via vidpunkto) en rakontitaj faktoj. Notiĝindas la kunlaborado de Jack Crane (La balado de Elvis'), kiu esprimis al mi sian deziron kunverki per rakonto, kaj tiu de Gema Gimeno Giménez, kiu skribis al mi kiam ŝi vidis la libron en Amazon, petante, ke mi akceptu en ĝin La veto, kiun ŝi verkis la okan de marto de 2014, la Tago de Virino Laborista, ŝanĝinte ĝian finon tiel, ke ĝi kongruos kun la aliaj partoj de la libro. Mi aldonas ĝin nun, kaj eblas, ke en la estonto aliaj kunverkistoj aliĝos al tiu ĉi inciato kaj inter ni ĉiuj konstruos La Grandan Libron de kronikoj anĝelaj kaj anekdotoj diablaj. Same, Anne Lake, el Nordameriko, sendis al mi sian rakonton Ŝtuparo al Eden', intence verkita por tiu ĉi antologio pri anĝelismo kaj demonismo.
Eble leganto sentos sin fotita je persono aŭ situacio priskribitaj. Plaĉus al mi aldoni, ke ĉiuj roluloj kaj eventoj priskribitaj ĉi tie estas tute fikciaj..., kvankam vere mi ne certas. Sed mi povas aserti, ke ĉiu koincido kun realo estas tute fremda al volo kaj intenco de geautoroj.
Murcia, la 25an de februaro de 2014
(reverkita la 12an de marto kaj la 3an de junio).
Esperantigita la 17an de januaro de 2018
Oni diras, ke anĝeloj estas eteraj estaĵoj, kiuj flugas kaj prenas mesaĝojn al ni el ĉielo. Ili observas nin, oni diras, kaj ekscias pri ĉio, kion ni faras kaj diras. Sed neniu vidis ilin ankoraŭ. Kiulokoraj estas flugiloj iliaj? Kaj ilia hararo? Ĉu vere ili havas flugilojn? Ĉu hararo?
Sed vi ekscias, ke ili estas tie, kiam ili estas kun vi, spertuloj diras al mi. Eble. Aŭ eble ili estas nur elpensaĵo de malsana cerbo.
Ĉiel ajn, ni vivis nian tutan tempon konsiderante, ke anĝeloj estas referenco. Kiam homo estas tre bona, kiam li aŭ ŝi inspiras konfidencon kaj bonajn dezirojn, oni diras, ke li aŭ ŝi estas anĝelo. Kiam persono estas alloga, kun io speciala, kiu plaĉas al ni, oni diras, ke li aŭ ŝi havas anĝelon, aŭ karismon. Sed ili ankoraŭ estas eteruloj, faritaj el aero, aŭ io eĉ malpli densa, same kiel feinoj. Anĝeloj, feinoj…, ĉu ili estas same? Ĉe la kultura kolektivo de okcidento ne estas klara diferenco, malgraŭ spritaĵoj de akademianoj. Spite al tio, ke feinoj estas reputitaj fari favorojn, bopatrinaj feinoj, kaj anĝeloj estas famaj pro ilia kunanteco kaj mesaĝofico, personoj, kiuj estas tie, aŭ estas dirontaj al aliaj pri tio, kion ili vidis. Sed, esence, ili estas same: personoj, kiuj estas, sed oni ne vidas ilin. Ili estas mesaĝistoj, sed ili rakontas nenion al ni. Ili havas egan belecon, sed neniu povas taksi ĝin. Ili estas nekredeblaj estaĵoj, kiujn oni povas vidi nur per siaj okuloj de imagopovo. Aŭ ĉu ne?
Ĉu demonoj vere ekzistas? Antaŭ kelkaj tagoj mi parolis kun ŝupurigisto pri tiu temo, dum li purigis miajn ŝuojn, kaj la ulo parolis tre pasie pri Satan’, kiu tentas nin multe, li volas preni nin en la vojon de peko, kaj la kompatindulo ne aŭdis rezonadon, kiun oni lernigis nin kiam ni estis tre junaj, pere de katecismo: tio ne okazos, se ni ne volas. Ĉar demonoj, se ili ekzistas, estas spiritaj kreitaĵoj, kiuj havas neniun influon pri tio, kion ni faros, se ni ne volas. Aliflanke, ne mankas tiuj, kiuj diras, ke diablo kaj demonoj estas invento homa por kulpi ilin pro tiuj aferoj, kiujn ni faras, sed kiujn ni poste bedaŭras. Oni ne ŝatas, ke alia persono malutilos al ni, kvankam kiam ni malutilas al alia ni suferas tre malmulte. Pro tio, tiuj inter ni, kiuj havas minimuman sencon pri justico kaj justeco, emas meti sin en loko de aliaj kaj komprenas, ke ne estis deca tio, kion oni faras, kiam oni komprenas, ke aliaj malutilos al oni, se ili faras ekzakte same kiel onii mem faris antaŭe pro malzorgo aŭ intereso. Ateistoj estas pli rezoneblaj pri tio: ne faru tion, kion vi ne deziras, ke oni faros al vi. Tion kelkaj religiemaj homoj konsideras la Tria Leĝo de Kreado.
Tial, se demonoj ekzistas aŭ ne, certas, ke ili estas nocio, kiu invadis ĉiujn kulturojn tra la koncerna religio, almenaŭ tiuj kulturoj, kiujn kontrolas la tri unudiaj religioj. Kaj sekve demonoj apartenas al la imagaroj kaj kristana, kaj juda kaj muslima. De Luzbel’, Lucifer’ aŭ Satan’ ĝis tuta popolo da demonoj kies sola misio estas maldolĉigi nian vivon kaj, se eblas, allogi nin en la vojon de l’ malbonon. Tamen, tiu vojo kaj la propra ekzistado malheligas iomete la ideon pri dio justa kaj bona, kiu kreis nin por esti feliĉaj, kvankam pro tio ni devos laŭdi lin dum ĉi tiu vivo kaj la posta.
Laŭ ĉi tiuj rakontoj prezentiĝas serio da demonoj, kiuj ne ĉiam sukcesas gracie pozi, kvankam ĉe unu el multepartaj rakontoj, Meksika rakonto, mia fantazio igis min rakonti la saman rakonton kvar fojojn, sen lasi la ideon klara, ĉu la ĉefrolo estas anĝelo, ĉu demono, ĉu neniu el ili. Se oni konsdieras tiujn ĉi rakontojn el prismo bona-malbona, evidentiĝas, ke demonoj ne vere brilas, sed se oni konsideras el vidpunkto de efiko, neniu estis pli tia ol Elvis’ kaj Betsy’, precize en rakontoj, kiuj ne estas miaj, kaj pro tio mi bonŝance ilin povis aldoni al la kolekto por kompensi mian klaran emon al tiu fanko, kiun oni konas kiel bonan.
Oni konsideras, ke demonoj estas spiritaj estaĵoj kies sola celo estas provizi per malbono al homo, de malgrava malkomforto ĝis lia aŭ ŝia tuta perdo, kiel okazas en Malbona negoco aŭ en Dua opinio. Anĝeloj, male, estas tie helpi nin ĉiam, kiam ni bezonos ilin, kvankam fojfoje unu el ili troigas en sia funkcio, kiel tiu en la unua rakonto.
Mi esperas, ke la leganto ĝojos tiujn fabelojn kaj sciigu al mi sian konsenton aŭ malkonsenton, sian kritikon, ĉu ĝentilan, ĉu ne, pri tio, kion mi prezentas por legado kun la espero, ke en la estonto dikiĝos per aliaj kunlaboracioj de aliaj kunverkistoj, kiuj jam sciigis al mi sian deziron kunlabori.
Li atendis la buson ĉe haltejo, promenante tien kaj reen, nervoza. Li ĵus mortigis sian edzinon. Ŝi koleregigis lin, vere. Li ne kontrolis tion, kion li faras. Kaj ŝi ridaĉis eĉ dum li strangolas ŝin. Kiu el ili du freneziĝas pli? Nun restas al li nur unu solvon: atendi aŭtobuson. Tiun aŭtobuson, kiun li prenas ĉiun matenon, kaj salti sub ties radojn, kiam a ŝoforo ne plu povos fari ion eviti katastrofon.
Tiam li vidis ŝin: knabino tre juna, eble dekkvin jaraĝa, blonda kaj lentugoplena, kun frontodentoj je la mezo de sia buŝo, el kiu ili venis eksteren absure, sed donante al ŝia vizaĝo karakterizan personecon, ĝis fari ĝin notinda, ne diri alloga.
«Ĉu vi scias je kioma horo venos aŭtobuson?», demandis ŝi kun nesuspektebla senĝeno.La homo ne aŭskultas ŝin, sed li nur kapjesis kiel stultulo, dum li pacience atendas la buson. Li ne plu nervozas.
«Kaj kio gravas tio, kion via instruisto diras al vi?», demandis li subite.
La ulo rigardis ŝin pli scivoleme. Ŝajnas nereale, ke bubino tiaj, tiom juna, parolas tiom saĝe.
Tiumomente haltis la buso malantaŭ ili. Li estis tiom absorbita en la konversacio, ke li ne rimarkis, ke la busa alvenas, aŭ kial li atendas ĝin. La knabino eniris ĝin, kaj li sekvis ŝin kaj eĉ sidis apud ŝi. Ili daŭrigis sian konversacion, ĝis la buso venis en la haltejon, kie ŝi devis elliri la buson.
Kiam ili ĝisas, ŝi diris:
«Sinjoro, nun atentu al mi tra la fenestro, ĉar mi devas diri al vi tre gravan vorton. Ĝis nun».
Perpleksa, li sekvis ŝin per sia rigardo laŭ la tuta buskoridoro, li vidis ŝin elliri la buson, kaj reveni laŭ trotuaro ĝis tie, kie li sidas rigardante ŝin tra la fenestro. Eĉ apartigitaj de la fenestrovitro, malgraŭ la bruo busa rekomencante marŝadon, li komprenis la vorton, kiun la lipoj de la knabino bildigas:
«Vekiĝu».
La homo malfermis siajn okulojn, kaj rigardis dekstren. Tie dormas pace la virino, kiun li kredis strangoli pli frue. Temis pri sonĝo. La homo sentis sin kvazaŭ li denove naskiĝis. Vekiĝu, diris al li tiu anĝelo. Sed..., ĉu vere estis sonĝo? Ĉu tiu knabino estis vera anĝelo, kun povoj malfari tion, kion li misfaris, la vivon de sia edzino? Kaj li ploris. La viro ploris dankeme pro la dua ŝancon, kiun tiu anĝelo kun nepriskribebla vizaĝo donacis al li.
Homoj estas stultaj. Pli kaj pli. Ili volas aferojn senpage. Ili diras, ke ili amas unu la aliajn, sed ili ne deziras cedi por ebli vivi kune. Tamen, solaj ili ne preferas vivi. Ili tediĝas. Sed se ili ne estas solaj, ili torturas unu la alian.
Tio okazis al Ernesto. Li vivis kun sia edzino de antaŭ kvardek jaroj, kaj dum ili, ĉiun duan tagon, li revis mortigi ŝin pro diversaj kialoj. Kaj tio okazis al ŝi ankaŭ. Ili amis unu la alian, sed ili malamis unu la alian, ankaŭ.
Ni, demonoj, estas pli seriozaj. Ni malamas homojn. Ni malamas anĝelojn. Ni malamas aliajn demonojn. Ni ne amas eĉ al ni mem. Estas amuze igi homojn bati unu la aliajn. Ju malpli pakoj, des pli da klareco. Vivo ne povas esti senspritaĵaro el homoj, kiuj ekploras facile por ke aliaj diru al ili, ke nenio gravas. Ĉar jes ja gravas. Vivo estas fia, kaj sekve decas, ke oni kondutu tiel, kiel oni estas. Kiel veraj fiuloj.
Pro tio iam mi proponis al Ernesto, ke ja sufiĉas fari ĉiam same. Li forlasu la domon. Aŭ senhavigu pri sia edzino. Poste, kun iom da bonŝanco, oni metus lin en azilejon senpage por la cetera parto de lia vivo. Al lia edzino mi proponis same. Tamen, ĉiam aperas sentaktaj anĝeloj enmerdigante la aferojn. Mi malamas ilin. Sed fojfoje ŝajnas, ke ili ferias, aŭ dormas, aŭ lasas siajn protektatojn senprotektaj pro tiu afero de libervolo, la plej konvena invento de demonoj.
Rozo ankaŭ ne komprenis kial ŝi povus edziniĝi al ulo tiom tediga. Kiam ŝi konis lin, amuzis ŝin lia maniero interpreti la komunajn aferojn de vivo. Sed post kelkaj jaroj en komuna vivo, ŝi jam konis ĉiujn liajn spritaĵojn, ŝercojn netaŭgajn, neoportunajn diraĵojn. Kaj sub tiu surfaco ŝajne lerta estis nenio pli ol finita repertuaro da strangaj konceptaĵoj pri la mondo, heredita el sia patro, kiu vere devis esti rimarkinda homo. Sed tiu ulo, Ernesto, estis tedulo. Kaj tio estas la plej malbona afero, kiun oni povas esti. Esti tedulo estas krimo, kiun oni devus puni per mortopuno. Ŝi ne eltenis lin.
Ankaŭ li ne eltenis ŝin, ĉiam ŝajnante superecon, supervirinon... Geniinon subtasatan kaj komplekso-havantan. Ŝi neniam malprofitis la ŝancon klarikgi, ke li estas meklvalita viro, kiu ne meritas ŝin. Iam li strangolos ŝin. Sed li vere ne kuraĝis fari tion. Li ne havas koĥonojn por tio.
Kaj mankis al ŝi la decido. Eĉ se sufiĉe facile estus por ŝi aldoni iom da cianido en supon, kaj post doni al li lian preferatan dezerto, viskitorton, kiam cianido jam estas en lia intesto. Li mortus sen spuro en sango. Sed mankis al ŝi decido. Ŝi, supervirino, ne decidis in. Li, la trankvila viro, ne havis tion, kion oni devas havi.
Demono kiel mi povus helpi ilin. Mi estas fia, perfida kaj cinika. Do mi alproksimiĝis al la stranga paro.
«Pardonu, sinjorino! Ĉu aŭtobusejo estas proksime?»
Ŝi observis min iomete nekonfida, sed ankaŭ favore: kiam mi volas, mi povas esti adorinda.
«Ĝi estas laŭ tiu strato, junulo, kelkajn kilometrojn de ĉi tie».
«Ho», mi aldonis per ekzercita vea sinteno. «kiel mi atingos ĝin sufiĉe frue? Mia buso foriros sen mi ĉifoje...»
«Nu, mi iras tiudirekten, sinjoro. Se vi volas, mi povas porti vin tien—, Rozo invitis. Evidente, ŝi ne plu malkonfidis pri mi, kompatinda ulo, kiu ŝajnas tiom misgivdata kaj senhelpa. Kaj nek unu nek aliaj aferoj: ulo, sed ne kompatinda aŭ msigvidata, aŭ senhelpa.
—Mi ne deziras troigi, sinjorino. Aldone, vi devas aliajn aferojn. Sed mi dankas al vi same.
—Mi insistas, junulo—, diris ŝi, firme: «Bonvolu, eniru la aŭton», ordonis ŝi malfermante la pordon energie. «Mi iras laŭ sama direkto, kaj mi ne pardonus min ne helpi vin».
Survoje mi konfidis aferojn al ŝi: kial mi vizitas la urbon, kien mi venis fari gravan negocon, sed mi ne povis kontakti miajn klientojn, kaj nun mi devos iri miahejmen klarigi la venontan tagon al mia estro pri mia malsukceso. Pli pro la stultaĵoj, kiujn mi diris, la teatraĵo per kiuj mi ornamis mian paroladon, ŝi simpatiis al mi, kaj frustris ŝin tio, ke ŝi ne povas helpi min.
«Ve!, se mi povus, mi helpus vin, sinjoro!»
«Ne zorgu, sinjorino. Vi jam devas havi sufiĉe kun viaj propraj problemoj».
«Nu, jes, vere mi havas problemeton. Mi vivas kun viro, kiun mi malestimas.
«Divorciĝu, sinjorino».
«Ne estas tiom simpla: mi ne havus monon. La mizera homo, al kiu mi edziniĝis, devigis min subskribi ekonomiapartigan kontrakton antaŭ ni geedziĝis. Mi estus senhejma».
«Nu, tio ja estas problemo. Se via edzo mortus, vi ne havus problemon...»
«Jes, sed mi ne kuraĝus vundi lin.
«Tio signifas, ke vi ankoraŭ amas lin.»
«Mi ne dirus tion. Sed mankas kuraĝo al mi.
«Ĉu vi deziras mortigi lin?
«Jes, sed mi ne povas».
«Ni vidu, sinjorino..., tio facile solveblas. Mi scias pri persono, kiu povas fari tion facile, kaj vin oni neniam povos rilati al la afero. Tamen, mi devas havi la tutan certon, ke vi vere deziras tion».
«Kial tio? Kial vi devus helpi min pri tio?»
«Ho, tio estas nenio kompare al la aferoj, kiujn mi devas alfronti ĉiun tagon, sinjorino. Sufiĉos, ke vi subskribos tiun ĉi paperon, kaj kiam vi revenos hejmen, via edzo jam mortis».
«Ĉu oni min ne rilatos al murdo?»
«Ne. Mi povos atesti, ke vi estis kun mi tiumomenton, ĉar vi portas min busejon. Aldone, mia kunulo estos tie ankaŭ, kaj atestos, ke li vidis vin kun mi je tiu horo».
«Donu, donu la paperon al mi», ŝi diris haltigante la aŭton kaj prenante plumon. Ŝi legis jene:
Rosa E. R.
Kaj ŝi subskribis tuj. Nenio pruvas tiu dokumento al ĵurio, nur, ke ŝi diras lian morton. Sed rilate al ŝia konscienco ja estas grava diferenco. Estas same kiel ŝi mortigis lin. Morta peko. Tia, kiujn Dio punas».
«Sed tio kostos monon al mi, ĉu ne?»
«Tute ne, sinjorino. Jen maniero mia danki al vi vian ĝentilecon, kiun vi ĵus havas kun mi».
Kiam ŝi venis hejmen, ŝi trovis sian edzon sur lia preferata brakseĝo, rigardante la ĵurnalon. Antaŭ ŝi venis, ŝi bonŝance trovis amikinon Enriketin0, kiu vidis ŝin parkumi kaj ili klaĉis longe. Poste ŝi iris aĉeti cigaredojn, kaj finfine ŝi eniris sian domon».
«Ĉu ĉio bona, karulo?», ŝi demandis ne aŭdinte lian kutiman Bonan nokton, karulino. Kie vi estis?
Ŝi venis al li, kaj vidis, ke la ĵurnalo kuŝas sur liaj genuoj, malferma. Lia rigardo falis sur ĝin, sed malplene. Ŝu tuŝis lin suple, kaj lia kapo falis flanken: li mortis.
«Ho!», murmuretis ŝi, «verŝajne la sinjoro pravas. Nun mi nur devas voki policon por ke ili sendu doktoron certigi la horon de la morto, kiam mi ankoraŭ estis kun tiu simpatia sinjoro».
«Aŭtomate, ŝi metis cigaredon sur siajn lipojn, kaj enŝaltis fajrilon. La eksplodo vekis ĉiunn najbarojn en ŝia strato. La edzo ne mortis pro koratako, sed pro akcidenta gazeliĝo. Post la bruladdo posta, oni trovis paperpecon kun tiuj vortoj:
«Ĉu vi scias? Mi iras en konservatorion lerni solfaon. Mi studas Preparan Kurson, mi ĉiam ŝatis muzikon.
Tamen, ŝi ne povis fini sian studon pri muziko, kompatinda Helen'. Unu jaron poste mi trovis ŝin surstrate. Ŝi marŝas pere de lambastonojn, kune kun fratino.
«Mi havas sklerozon multoblan», diris ŝi. «Ĝi estas malsano, kiu plimalboniĝas. Mi ne scias kiom da tempo ĝi daŭros».
Daŭros... Ŝi daŭriĝis unu jaron. Mi trovis ŝian fratinon unu jaron poste, kaj ŝi diris, ke Helen' ĵus mortis. Benata Helen'.
Antaŭ nelonge mi vizitis sorĉistinon. Fakte ŝi estas mediumo, sed plaĉas al mi nomi ŝin sorĉistino, kaj ŝi ridas al tio. Ŝi faris sesion al mi: ŝi frotadis mian tutan korpon per migdala kremo, kaj mi profunde ekdormis. Mi dormis dum horo kaj duono, el la du hora sesio. Kiam mi vekiĝis, mia sorĉistino rakontis al mi, ke ŝi vidis oldulon, kiu petis de ŝi diri al mi, ke mi povas trankviliĝi, ĉar li estas feliĉa. Mia paĉjo kaj mi kverelis tuj antaŭ lia morto. Ĉu tiu homo estis patro mia? Eble.
Sed ŝi diris al mi ion pli: ŝi vidis ankaŭ virinon tre luman, inter dudek kaj kvindek jaraĝa, kiu projektis lumon sur min.
«Kial vi sendas lumon al li?», sorĉistino demandis.
«Ĉiu persono havas lumon», respondis ŝi, «sed li ne havas. Pro tio mi sendas lumon al li, por ke li ankaŭ havos».
Mia bona Helen', benata Helen'. Mi certas, ke vi estas mia luma sinjorino. Dankon pri graco via, Helen'. Ĉu estos vi tiu, kiu venos serĉi min?
Puerto de Mazarrón,
Julion, la 25an de 2013.
Ĉi tiu estas rakonto pri pereo. Ŝipoj estis dum multaj jarcentoj la sola perilo transiri la maron por komerci, trovi pli bonan vivon, aŭ eĉ nur distri sin. Sed iom post iom multajn el tiuj aferoj, ĉefe la lasta, oni ne pu faras per maro, kaj avidiloj anstataŭis ŝipojn, ĉar ili estas pli rapidaj, komfortaj kaj malmultekostaj. Sed ankoraŭ restas homoj, kiuj havas monon kaj tempon, kaj aldone kelke da aventura spirito, kaj ili ankoraŭ trovas plezuron navigi per longaj krosoj, pro sia emo koni novajn landojn, aŭ almenaŭ sperti subfleksiĝon pozitivan kaj negativan, tio estas, tiun movon, kiun ŝipoj havas fleksiĝante pro puŝo de ondoj kun diversaj fortoj jesiaj ekstremaj kaj meza partoj. Tio okazigas movon specialan al tiuj, kiuj, kiel Eŭstakjo, ŝatas legi kuŝante sur sia ŝiplito, sub taglumo, kiu envenas lian kajuton pere de rondfenestreto. Tie li izoliĝis el ŝipaj bruoj, pere de submetiĝo en legadon.
Sed la trian tagon de lia kroso al Novjorko subite li levis sian rigardon el sia libro, neaparta verko de Emilio Salgari, Malbenata ŝipo, kiu rakontas la travivaĵojn de Papa Catreme. Tiom absorbita li estis en legado, ke kiam li finis legi, li pensadis pri ĝi..., ĝis kiam li subite konsciiĝis pri tio, ke li ne plu aŭdas la bruon de la motoro de la ŝipo, kaj ankaŭ de alia homoj. Li aŭdis nenion ajn. Li ekstaris per salto, lasante la libron sur la lito. Li vestiĝis rapide kaj eliris la kajuton. Li trovis neniun surŝipe. La ferdeko klinis iomete maldekstren. Li venis al rando kaj vidis fore aron da boatoj kun homoj ene. Li turniĝis al la loko, kie li vidis ilin pendi kelkajn tagojn antaŭe: estis nenio tie. Kiel eblas, ke oni sukcesis forlasi la ŝipon sen tio, ke li konstatas? Ĉu homoj ne kriis, ploris..? Jes, li estis kun Emilio Salgari, ekzakte kun Papa Catreme, kiu rakontis al li pri sirenoj kaj malaperintoj en la maro. Eble oni laŭtkriis, kaj li ne aŭdis ilin en sia kajuto, tute izolita el ekstera mondo, absorbita en sia legado. Nun li kredas memori, ke li aŭdis la ŝipkoronon, sed li kredis, ke temas pri imagopovo sia. La ŝipo nun klinas pli: dudek gradojn baborde. Li rigardis, senhelpa, kaj trovis nenion, eĉ ne unu boateton, eĉ simplan savringon.
Mortinta estas mi, li diris al si mem. Li malfonfartis pro tio, ke li ne kostatis, ke du mil homoj forlasas la ŝipon. Al neniu mankis li. Li ĉiam vivis sola. Nur kun siaj fikciaj roluloj. Ili vere ne ĝenas vin, li pensis. Kaj li rigardis la proksimiĝantan maron. Subite la ŝipo klinis malantaŭen, levigante sian pruon al ĉielo, kaj tiam okazis surpriza afero> la ŝipo, tute vertikala, komencis submariĝi, sed subite ĝi haltis. Li premas la gardrelon kaj preskaŭ pendas ene. seĝoj kaj aliaj objektoj ne fiksitaj al planko jam falis en maron aŭ la internon de la ŝipo, sed ĝi haltis en sia vojaĝo al profundo, kaj nun, ĉar pli da akvo venis en la internon. ĝi denove prenis horizontalon, malrapide. Tiam li vidis ĝin: ŝarko naĝas kelkcentmetrojn for de la ŝipo. Ŝajnis, ke ĝi venas al rendevuo.
Almenaŭ mi ne mortos malrapide, li diris al si. Nun li jam povas stari denove.
"Kion vi donos ne morti?", li aŭdis el klara, laŭta voĉo.
Li turniĝis. Tie, nur unu metro for de li, estis malalta viro, senhara, kun melonĉapelo.
"Ĉion, kion mi havas".Vere, tie estis la boateto. Sed estis tro peza, por ke li povus porti sur la akvon.
"Ne paniku", asertis la hometo kvazaŭ li legis lian penson. "Malkonektigu ĝin el la ligoj, kiujn ĝi havas. Uzu la hakilon, kiu estas sur tiu muro, ĉar vi ne havas multe da tempo, kaj eniru la boateton".Tiel faris Eŭstakjo, kaj li vidis, ke post kelkaj minutoj la maro supreniras iom post iom ĝis kiam ĝi atingis la ferdekon, kie li estas, kaj lante la boateto flotis.
Nun vi remu al suno, ĉiam al suno, ĉar mankas al vi malmulte da tempo.
"Ĉu vi ne venas?"Kaj li ne plu sciis pri la hometo. Li laboris per la remiloj dure, ĝis kiam li vidis sin preter la loko, kie li vidis ŝarkon. Li malproksimiĝis el ŝipo sen perdi ĝin el lia alrigardo. Oni diris la li, ke kiam ŝipo submariĝas, ĝi podas kapti proksimajn objektojn, kiel lian boateton,kaj dronigi ilin. Sed la ŝipo ne tute subakviĝis. Kiam ĝi ĉesis submariĝi, lia centra, plej alta parto, staris super la marsufaco. Sekve ne estis akvheliko, kiu dronigus lin. Kelkajn horojn poste li vidis formon mincan ĝuste antaŭ li, sub la loko, kie suno ŝajnis esti. Pere de multe da peno li finfine atingis insuleton kelke kilometrojn largån. Li iris en la plej altan lokon, kaj de tie li vidis kelkajn aliajn boatetojn, kiuj eliris la ŝipon antaŭ li, sed ili vagadis sencele. Li prenis kelkajn herbaĉojn kaj iom da brullignon kaj pere de tkindra fajrilo, li faris multe da fumo, kiu gvidis la aliajn ŝiprompulojn al li. Malfeliĉe por ili, ekis ŝtormo, kaj ondoj levis kaj mallevis la boatetojn, ĝis ili renversis unu post la alia, kaj ili ĉiuj malaperis. Neniu restis. Li estis la ununura supervivulo. Eĉ ne unu animo savis sin. Ĉar tiu lia ankaŭ estis perdita.
"Sed diabloj ne ekzistas", li diris al si mem. "Sekve, kiu estis tiu kompatindulo, kiun mi trovis sur la ŝipo?"Respondon trovis li kelkajn tagojn poste, dum li mortas pro malsato, ĉar estis neniu manĝaĵo sur tiu insuleto. Li aŭdis la bruon de paŝoj kaj levis sian rigardon: tie estas la hometo.
"Mi venas preni vian animon".Kaj fiksante sian rigardon sur tiu ulo tiom karakteriza, lki sopiris lastfoje en sia vivo.
La plej aĉa maniero esti kompatindulo estas malriĉiĝi. Jes, ne havi eĉ unu eŭron. Ĉar oni povas esti kompatinda pro tio, ke onia fianĉino ne plu amas onin, aŭ ĉar oni ne trovas knabinon, kiu volas iĝi onia fianĉino, aŭ ĉar oni havis ŝin, edziĝis al ŝi kaj poste ŝi foriris kun alia viro. Aŭ oni povas fari ĉion bone kaj pro tio fifamiĝi inter siaj kolegoj, fuŝaj profesiuloj. Aŭ oni povas havi ĉion en vivo: famon, monon, amon, kaj ankoraŭ esti kompatinda. Aŭ oni povas esti viktimo pri mil kaj unu misfortunoj aŭ misamo..., sed eĉ se ĉiu katastrofo okazas al vi en vivo, ĉiam estas io eĉ pli kompatinda por vi: ne havi monon.
Jes, ulo, mi komprenas pri tio, kion vi estas dironta al mi: ke ankaŭ vi ne havas monon. Sed se vi aĉetis tiun ĉi libron, vi havas monon. Se vi aĉetis la komputilon, per kiu vi legasmin nun, vi havas monon, eĉ se vi pirateske kaj pdfe legas min kaj ne aĉetas mian libron. Tiukaze vi ne suferas la plej malbonan kompatindilo: ne havi monon.
Tiu, kiu ne havas monon, ne scias ĉu li manĝos la sekvontan tagon, eble eĉ ne tiun ĉi tagon. Estas tamen glora institucio centjara, kiu povas solvi tiun problemon al vi momente, eĉ se la solvo ne estas definitiva aŭ digna: ĝi nomiĝas Jesuo Forlasita. Sed tio estas honto por tiu, kiu konis plibonajn tempojn.
Malriĉuloj estas tiel pro tio, ke ili ne havas monon, kaj tiun kondiĉon oni atingas pere de kelkaj kialoj. Unu el ili estas ne havi laboron. Alia, eĉ pli malbona, estas gajni malpli ol tio, kion oni elspezas. Sed se oni gajnas kaj elspezas, eĉ se atingas deficiton, almenaŭ oni uzas monon. Kompatinda estas la situacio, kie ne estas mono uzi, ĉar digesta tubo bezonas materion sinsekve, kaj kiam oni ne sukcesas funkciigi ĝin regule, povas veni io, kion oni nomas morto.
Laŭ kurso en tion, kion oni nomas malriĉeco, kies plej kompatinda flanko konsistas el ne havi monon, oni subeniras moralan ŝtuparon, akceptante taskojn, se oni trovas ilin, kiujn aliaj homoj ne volas aŭ ne povas fari. Tiaj estas la ŝancoj, kiuj demonoj profitas, kaj tie ni anĝeloj devas brili pli, ĉar ni devas uzi ĉiun eblecon, kiun Dio donis al ni elirigi malriĉulojn el la puto, kien ili falis pro eventoj de iliaj vivoj.
Tia estis la kazo de Pankracjo, solena malriĉulo, tiaj, kiuj konas la veron pri sia vivo, kaj pro tio ili ne kuraĝas kulpigi malbonŝancon pri sia malriĉeco: li ne volis studi kiam li povis, kaj li komencis labori pri taskoj, kiuj abundis tiam, ĝis li perdis sian postenon. Politikistoj kulpigis unu la aliajn, sed ili ĉiuj ricevas egajn salajrojn por fari nenion, dum li perdis sian salajron, kaj nun li ne havas eĉ por manĝi. Lia edzino forlasis lin por alia viro kiu amas ŝin malpli, sed manĝigas ŝin. Ŝe forportis la gefilojn, kaj li ne plu vidis ilin. Li ne sentis sin kulpa pri tio dekomence, sed poste li komprenis, ke lia voĉdono estis unu el tiuj milionoj, kiuj enpovigis tiujn mizerulojn, kiuj prenis la landon en bankroton, ricevante fabulajn salajrojn pro tio.
Sed li ne malamis ilin. Li havas eĉ ne malamon. Li serĉadas rubositelojn de aliaj kvartaloj ĉiun tagon, ĉar li hontas, ke konatulo lia vidu lin. Fojfoje li trovas manĝaĵon kaj povas dormi kun io en stomako. Li perdis sian hejmon, tiun fabelan villon, kiun li aĉetis partopage kiam li gajnis po tri mil eŭroj monate. Aliaj tempoj, tiaj. Poste li perdis sian postenon kaj ne plu povis pagi la partojn, kaj banko forprenis la villon de li kaj avertis, ke oni mastrumos lian salajron, por ricevi la ŝuldatan monon. Li ridetis al tiu penso. Tio signifus, ke li laborus denove. Sed ne, ne plu estas laboro pri domkonstruo. Li jam estas tro maljuna lerni alian metion. Maljuna hundo ne povas lerni novajn trukojn.
Kaj tiam li trovis ĝin. Sakon plena da mono, kiu oni forĵetis rubujen. Ĉu pro eraro? Ĉu la biletoj estas falsaj? Li provos... Li prenis la sakon siahejme. Li kalkulis: sesdek kilogramoj da biletoj kvindekeŭraj. Tri milionoj da eŭroj. Certe ili estas falsaj. Li prenis unu kaj eniris la Popolan Bankon.
«Mi bezonas ŝanĝi tiun bileton, kiun mi trovis surstrate».La kasistino rigardis ĝin, metis ĝin en maŝinon kontraŭ-fraŭdan, kaj vidis, ke la bileto estas bona. Ŝi donis al li kvin dekeŭrajn biletojn.
Pankracjo tute ne kredis ĝin: li havas tri milionojn da bonaj eŭroj! Ĉu li havas baptofeinon? Ĉu providenco ekzistas? Kiu forĵetus tri milionojn da eŭroj en rubujon?
Li vizitis gazetkioskon kaj aĉetis kelkajn dekojn da cigardpakedoj. Li ne fumas, sed li konas multajn homojn, kiuj fumas. Li kudris internajn poŝojn en sia mantelo, kaj plenigis ilin per pakedoj. Li iris en malriĉan kvartalon kies rubujojn li bone konas.
«Ĉu tabako?», li demandis piediranton.La homo rigardadis lin. Li akceptis, kaj kvankam li notis, ke la prezo estas iom dikigita, li ridetis kaj pagis.
Pankracjo ripetis sian demarŝon kelkajn fojojn tiun tagon, kaj ĉiun horon li rimarkis, ke siaj 50 eŭroj iĝas 70. Kiam li ham havis regulan klientaron, li parolis al aliaj almozuloj, kiujn li konis ĉe rubujoj, kaj trovis interkonsenton: li donos al ĉiu la duonon de la profiton, kaj ŝanĝe li donos al ili la varojn. LI aĉetis ilin rekte el fabriko, ricebante specialan rabaton, ĉar li aĉetis po miloj da dekpakedoj. Li ne pagis impoŝtojn, kompreneble. Li havis tute kaŝita ekonomio. Li baldaŭ havis dudek dungitojn. La aspekto estis tre grava: ili devas ŝajni almoze. Sed anstataŭ peti almozon, ili disvendas tabakon.
Post unu jaro, la negoco de Pankracjo disvastiĝis en aliajn dek urbojn, kaj liaj dungitoj nombras ducent. Li gajnis nun tri milionojn da eŭrojn.
Kion fari per tiu gajno? Vere li havas ilin hejme. Nun li havas kvin milionojn da eŭroj en matraco. Li inverstis milionon en tabako kaj gajnis tri. Sed li memoris, ke li havas ŝuldon kun Providenco. Pro tio li prenis sian malnovan sakon, aldonis la milionon, kiun li investis, prenis ĝin sur sia ŝultro, kaj serĉis tiun rubujon, kie li trovis ĝin. Li neniam forgesos ĝin.
Zorge, kvazaŭ dorlote, dumnokte, kvazaŭ inside, li prenis ĝin el sia ŝultro, kaj lasis ĝin fali en la fundon de la sitelo. Poste li prenis kelkajn rubsakojn, kiujn oni lasis ekster la sitelo, kaj metis ilin sur la sakon.
Feliĉa, li ridetis kaj forlasis la lokon. Nenion alies li havas. Lia ŝuldo estis likvidita. Kaj je la alia fino de la strato mi, la Anĝelo de la Espero, ridetis kaj atendis alian pankracjon veni solvi sian vivon teran kaj spiritan.
[Daŭrigota]
Ameli' neniam ĉeestis meson. La gepatroj ne edukis ŝin en kristanan religion aŭ prenis ŝin en katekistejon. Pro tio de kiam ŝi eklaboris en tiu oficejo, pli ol tri jarojn antaŭe, preterirante la placon de la preĝejo ŝi ne povis ne vidi la homojn, kiuj eliris la meson je la sepa matene. Preskaŭ ĉiuj estis virinoj, kiuj iris meti sin je paco de Dio antaŭ ili iris labori.
Unu tagon Ameli' decidis frumateni iomete pli kaj eniri la preĝejon iom antaŭ la sepa matene. Estis nur du virinoj maljunaj, kiuj preĝis tiom mallaŭte, ke ŝi ne povis aŭdi tion, kion ili diris. Sed ŝi vidis ilin movi siajn lipojn. Iom post iom la ceteraj virinoj kaj kelkaj viroj venis. Senrimarkate, ŝi turnis sin kaj kalkulis, ke estas pli ol cent homoj en la preĝejo. Ne malbone por labortago frumatene.
La preĝisto estis juna, kaj diris mallongan homilion per kiu li dankis ilin dediĉi unu horon tage al Dio. Fakte ne estis horo, sed iom pli ol duono. Ŝi ne trovis dece, ke tion, tiom grava por tiuj, kiuj ĉeestis, la preĝisto finis tiom rapide. Kiam la meso finis ŝi ankoraŭ havis tempon eniri la sakristion paroli kun la prelato.
Enirante la ĉambron silente, ŝi trovis, ke la preĝisto malprenas sian kazublon kaj aliajn vestaĵojn prelatajn. Kiam li jam forprenis sin de ili ĉiuj, ŝi vidis la viron forpreni sian puloveron kaj ĉemizon. Post kiam li tion faris, li turnis al ŝi kaj diris:
"Knabino, kion mi povas fari por vi?"
Ŝi ne trovis dece, ke ŝi parolu tie al duonsenvestita prelato. Li rimarkis ŝian embafrason, kaj ridetis prenante novan ĉemizon kaj ekvestante sin per ĝi, li demandis:
"Timu nenion, knabino. Mi estas viro, sed de di'".
"Pastro", diris ŝi, "estas la unua fojo, kiam mi eniras preĝejon".
"Ĉu vi ne estas kristana?"
"Ne estas, pastro".
"Ĉu oni ne baptis vin?"
"Ne, pastro, ne je mia kono".
"Kiel vi nomiĝas?"
"Ameli'".
"Ameli'. Do kial vi venis en mian preĝejon?"
"Kuriozeco".
"Kuriozeco. Eble vi notis la vokon de Dio".
Tiu pastro estis rimarkinda. Li povas estis homo de Dio, sed ankaŭ alloga al ŝi. Komprenis ŝi, ke ŝi ne devas esti tie: la pastro jam vestas la ĉemizon, sed ankoraŭ ne butonis ĝin. Li kaptis ŝian manon kaj gvidis ŝin al fenestro, apud kiu estis du sidlokoj. De tie oni povas vidi la straton, sed oni ne povus vidi ilin de ekstere. Kaj ankaŭ ne de interne, eĉ se ili subite venas en la sakristio.
"Rigardu, filino", li diris, "de ĉi tie ni povas vidi la straton kaj la sakristion samtempe, tute ne viditaj".
"Kaj kion ni devas kaŝi?"
"Tion, ke mi allogas vin, kaj vi allogas min".
Ŝi ĉesis respiri.
"Sed ne gravas. Karno estas malforta, sed spirito estas forta".
"Diru, filino: de kiam vi ne konfesas?"
"Mi neniam konfesis, pastro".
"Kompatindulino. Sakramento konfesa estas bona, ĉar oni liberiĝas pri siaj kulpoj ĉi tie".
"Pastro, mi kulpas pri nenio".
La pastro alproksimiĝis al ŝi kaj metis sian manon inter la kruroj ŝiaj, malfermante ilin iomete.
"Kion sentas vi nun?"
"Ke vi ne estas pastro".
"Certe", ridis li, levante sian manon ĝis loko, kiu igis ŝin senti ion pli ol allogo al tiu pastro tiom linda.
Tiam la ĉambro ekturnis, kaj kiam ŝi denove venis en siaj sencoj, kelkajn horojn poste, ŝi sentis tre konfuzita, kvankam sata. Per paco, kiun ŝi ne sentis de kelkaj jaroj. Ŝi rigardis sian horloĝon, kaj konstatis, ke ankoraŭ estas dudek minutoj antaŭ laborkomenco. Sed sekve ĉio okazis dum...
"Kvin minutoj", diris la pastro. "Via plezuro daŭrigis kvin minutoj".
"Mi kredis, ke kelkaj horoj pasis".
"Fakte jes, sed ni trukis la tempon", la pasgtro diris.
Tiumomente ŝi notis, ke lia haŭto estis iomete pli ruĝeta ol antaŭe. Ŝi premis lian hararon sur lia fronta parto, kaj tie ŝi notis... "Jes. Kornoj, knabino. Vi amindumis kun demono".
Ameli' leviĝis kaj dum li ridaĉis forkuris el templo kaj ne haltis ĝis kiam ŝi atingis ŝian laborejon. Ŝi salutis Servandon, la pordiston, kaj iris rekte al sia laborloko. Ŝi sidiĝis kaj notis malvarmon sur sia pugo: ŝi forgesis sian kalsonetojn en templo!
La sekvintan tagon ŝi denove vizitis la preĝejon je la sama horo, sed ĝi estis fermita. Duonhoron poste pordo malfermiĝis. Maljunulo rigardis al ŝi demandeme.
"Ĉu vi venas por meso?"
"Jes, pastro".
"Eniru, filino".
"Kie estas la alia pastro? Kiam li diras meson?", ŝi demandis la maljunulon.
"Kiu alia pastro? Ĉi tie mi estas la nura pastro, filino.
La maljunulo klarigis, ke de kvin jaroj estis li, kiu diras meson ĉiun tagon je la sepa kaj duono matene. Ne, tiun preĝejon neniu alia pastro tretas de kiam li estas tie. Ŝi certe devas erari. Kaj ŝi mem vidis, ke ne cent, sed malpli ol dek homoj ĉeestas meson, neniam pli. Estas nekonate ĉeesto de cent homoj en tiu preĝejo de kiam ĝi ekestis.
Tiun nokton Ameli' sonĝis pri sia juna preĝisto. Sed liaj kornoj estis pli videblaj. Li amindumis al ŝi en ŝia lito, kaj kiam ŝi karesis lian dorson, ŝi rimarkis protuberancon, kiu kreskas de la fino de lia kolumno vertebra kaj kiun li movas tute libere, kaj per ĝi li karesas ŝian tutan korpon kvazaŭ estas tria mano, kiu finas per delikata ruĝa harareto. Finfine Ameli' havas sian privatan demonon.
Ŝian tutan vivon ŝi portis nomon, kiu tute ne kongruas al ŝi. La vivo de Anĝel' ne estis facila: orfino de la plej tenera aĝo, ŝi loĝis kun geonkloj en la kamparo, ĝis kiam banditoj forrabis ŝin. Geonkloj ne suferis troe, ĉar krom denonci la aferon en policejo de East Dulĝich, ili ne plu zorgis pri la afero. Malgraŭ ŝia eta aĝo, dek jaroj el kiuj ŝi pasigis kvar kun geonkloj sen multe da zorgoj el ili, ŝi estis tre informigita kaj pro tio la banditoj volis dediĉi ŝin al prostitueco, sed ŝi sukcesis forfuĝi el ili. Tamen ŝi devis fari tion, ĉar ŝi ne deziris reveni al siaj geonkloj, kaj malsato devigis ŝin vendi sian korpon.
Je dekokjaraĝo ŝi jam vivis kelkajn dekojn, kaj ŝi jam estis miskonduta, brutigita, al kiu mankis kelkaj dentoj, kaj al kiu vivo ne estis bona, kaj ŝi lernis esti bona al neniu. Sed ŝi iam vidis banditojn forrabonti etulinon preskaŭ samaĝa al ŝi, kiam ŝi estis forrabita. Kaj ŝi ĵetis sin kontraŭ ili freneze kaj kriante. Ŝi puŝis la ĉefbanditon, kaj kriis freneze, tiel ke ĉiu piediranto turnis sin al ŝi, inkluzivangte la gepatroj de la infanino, kiun ili kredis apud si. Polica fajfilo sonis dum akuta tranĉilo de bandito sekcias la aorton de Anĝel', kaj la mondo nigriĝis. Kiam Anĝel denove malfermis okulojn, neniu restis. Anstataŭ estas nur knabo de dolĉa mieno, kiu ridetas al ŝi.
"Bone farite, Anĝel'. Vi bone faris".
"Ĉu oni forprenis ŝin?"
"Ne. Ili devis forkuri".
"Mi ĝojas. Ŝi ne suferos same kiel mi".
"Ne".
"Nu, mi foriras. Mi devas serĉi ion manĝi".
“Ĉu vi malsatas?”
“Ne”, diris ŝi eksidante sur la grundo. "Strange, ĉar mi ne manĝis dum la tuta tago".
"Leviĝu, Anĝel'. Vi ne plu malsatos".
"Ĉu ne? Kial ne?"
"Ĉi tie neniu malsatas".
"Ĉu ĉi tie?", ripetis ŝi memorante, ke ŝi sentis akutan doloron apud sia koro. "Ĉu mi mortis?"
"Oni povas diri tion. Aŭ io simila".
"Kie mi estas?"
"Nenie kaj ĉie samtempe. Via korpo estas en hospitalo, kaj oni batalas savi ĝin".
"Ĉu mi pluvivos?"
"Ne".
"Do, kio okazos al mi?"
"Nenio timigu vin. Vi nun estas kun mi".
"Kaj kiu estas vi?"
"Mi nomiĝas Rafael'".
"Kaj kio estas post vivo? Ĉu ĉi tio estas..?", ŝi dubis sekvonte…, "...la ĉielo?"
"Ĉielo estas tie, kie vi ĉiam estis, Anĝel', kvankam vi neniam vidis ĝin".
"Enfero estas tie, kie mi estis, Rafael'. Mi venis en mondon suferi".
"Ne. Vi iris monden lerni. Ĝui. Diru al mi: ĉu vi iam provis labori honeste?"
"Jes, sed oni mensogis al mi".
"Mi vidas. Ĉu vi rezignis?"
"Vi scias, ke jes".
"Mi nur scias tion, kion vi rakontas al mi".
"De kie vi scias, ke mi ne mensogas al vi?"
"Mi scias, ke vi en faras tion. Kaj se vi faras tion, vi damaĝigas nur vin mem. Mi jam ŝatas vin sen bezone mensogi al mi. Kaj nenio, kion vi rakontos al mi, igos min malŝati vin".
"Kial?"
"Vi rezignis vivon pro nekonatulino. Tio igas vin meriti vian nomon".
"Ĉu mi estas anĝelo pro tio?"
"Ne. Vi estas anĝelo pro tio, ke vi ĉiam estis tio".
"Do, kion mi faros nun? Ĉu ĉi tio estas la fino? Ĉu mi malaperos en spacon?"
"Ĉu tion vi volas?"
"Ne. Mi volas daŭrigi vivon".
"Kial? Ĉu vi fartis tiom bone?"
"Ne. Mi volas komenci vivi. Esti feliĉa".
"Rigardu en vin mem, Anĝel'. Je la plej profundo de via vivo. Kaj diru al mi, ĉu vi ne estis feliĉa".
Anĝel' rigardis en ŝin. Ŝi fermis siajn okulojn kaj pensis. Jes, ŝi fartas bone. Sed ŝi konstatas nun, ke en estas la unua fojo en sia vivo, ke ŝi fartas tiel: estis perditaj momentoj dum kiuj ŝi fartis tiom bone, pace kun si mem. Eĉ dum ŝi laboras, dum ŝi kuŝis kun apartigitaj kruroj tiel ke ulo, kiu pagas ŝin, malŝarĝas en ŝin. Eĉ dum oni praktikis abortigon, kiun ŝi devis suferi ne venigi alian kompatindulinon en la mondon. Kvar abortigoj antaŭ dekok jaraĝo… Sed ŝia vivo ne estis tiom malfeliĉa, kiel ŝi pensis. Ŝi ankaŭ havis momentoj da paco, kiel tia ĉi nun. Tio kutimis okazi al ŝi kiam ŝi ekestis dormonta, je ĉiu ajn horo dum la tago. Kaj kiam ŝi ekvekiĝas. Kvazaŭ ŝi estas en alia mondo… Ne estis ŝi. Ŝajnis al ŝi, ke ŝi estas alia persono.
"Vi estis kompatinda putino", ŝi aŭdis malagrabaln voĉon apud ŝi. Ŝi turniĝis kaj ne plu vidis la la agrablan junulon, kiun ŝi vidis momenton antaŭe, sed ulon malsimpatiaspektan kun lasciva, fia rigardo, kiu observas ŝin kun malestimo.
"Kiu estas vi?"
"Tio ne gravas. Mi estas ĉi tie porti vin en la Enferon".
"Kial la Enferon?"
"Ĉar vi estis putinaĉo vian tutan vivon. Vi faris nenion bonan dum via tuta vivo".
"Do, kial vi ne prenas min perforte enferen, demono?", diris ŝi, kolere.
"Mi tion faras".
"Eku, forprenu min", diris ŝi levante moke ambaŭ siajn manradikojn same kiel krimuloj faras, por ke policanoj mankatenu ilin arestante ilin.
Sed la ulo haltis, serioze, nesciante kion diri.
"Mi kompatas vin, demono", ŝi diris kun cinika rideto. "Vi ne portas min, ĉar vi ne povas. Vi mensogis pri ĉio. Vi povas eĉ ne esti demono. Vi venis nur por eskorti min, ĉu ne?"
"Se vi diras tion…", li komencis. Neniam tio okazis al li. Homoj kutime falas viktimen de sia propra memdetruo, sia malalta memestimo, kaj per mallevita rigardo ĉiam metas sin je lia dispono. Sed tiu knabino defias lin.
"Vidu, demono, iru. Mi volas paroli al Rafael'. Rafael'!, kie vi estas? Mi deziras, ke vi revenu".
"Jen mi", respondis li de la alia flanko. "Mi ne foriris. Vi nur ĉesis vidi min, sed mi ĉiam estis apud vi".
"Ĉu vi estis apud mi dum mia tuta vivo?"
"Kaj dum vi estas mortinta".
"Mortinta... Ĉu mi jam mortis?"
"Jes. Je la momento, kiam Juljel' aperis".
"Ĉu Juljel?"
"Jes, tiu, kiun vi mispremis kiel demono".
"Ĉu li ne estas tio?"
"Ne. Li estas alia anĝelo, same kiel vi".
"Kial do li aspektas kiel demono?"
"Ne aspektas li tiel. Vi vidas lin tiel. Li ne ridetis al vi, kaj el tio vi ekpensis, ke li estas malbona. Kaj vi agis fie al li".
"Kie li estas?" Tio, ke vi ne vidas lin, ne signifas, ke li ne estas kun vi".
"Ĉu li ankaŭ estis kun mi mian tutan vivon?"
"Jes. Kaj pli da personoj. Multaj el ni akompanis vin ĉiam".
"Kaj kial vi ne diris tion al mi? Mi sentis sole multe da tempo, multajn fojojn. Mi ploris multe".
"Mi scias: ni vidis tion. Ni diris nenion ĉar vi ne invitis nin esti kun vi".
"Ĉu mi iris enferen?"
"Ne. Vi jam estis tie".
"Ĉu mi ne pli estos en enfero?"
"Tio dependas el vi. Via vivo estos enfera aŭ ĉiela, aŭ ia diverse: ĝi estos tio, kion vi volos".
"Sed mi ne plu havas vivon. Mi jam mortis".
"Ne. Via korpo mortis. Sed vi estas io pli ol korpo".
"Do, kion mi devos fari de nun? Ĉu mi restos ĉi tie?"
"Ne".
"Kion mi faru?"
"Kion vi volos fari?"
"Ion".
"Faru".
"Kion?"
"Kion vi volos", diris la junulo malaperante.
Anĝel' rigardadis ĉien ĉirkaŭen, kaj vidis neniun. Nur straton klargrizan, ŝtonpavimitan, kie neniu marŝas. Estas lampo malantaŭ ŝi.
"Juliel'", ŝi timeme vokis.
"Ĉu ne plu demono estas mi?"
"Vi aspektis tiel. Mi bedaŭras".
"Mensogo: ĉi tie oni bedaŭras nenion. Se vi deziras fari ion, ĉesu pensi kaj sekvu vian emon".
Kaj Juljel' malaperis, ankaŭ. Ne estis tiom malbela aŭ malagrabla tiu knabo. Aŭ knabino? Ŝi ne certis.
Fine de la strato ŝi vidis placon. Ŝi venis al ĝi kaj surflanke ŝi vidis terason. Sur ĝi ŝi vidis homon sidantan. Li estis tre absorbita dum li skribas sur etan kajeron. Ŝi venis al li.
"Bonan tagon", ŝi salutis. "Ho, bonan tagon. Kion vi povas preni al mi?", li demandis preteratente. Estis amuze al ŝi, ke li prenas ŝin kiel kelnerinon. "Kion bezonas vi, sinjoro?" "Ve! Kia demando..., novan vivon. Ĉu vi povas preni tion al mi?"
Dum kvin minutoj ili du parolis senĝene, ĝis pli da klientoj venas en la trinkejon, kaj ili prenis ŝin kiel kelnerinon, ankaŭ. Ŝi ne ŝatis tion, kaj pretekstis, ke li devas preni lian bieron nigran, kaj iris enkonatruaĵen, kaj solviĝis en la pordan duonombron.
«Armilojn ŝarĝas diablo», avertas diraĵo. «Plumo estas pli danĝera ol glavo», asertas alia. Ĉu veras, sekve, ke plumon ŝarĝas diablo?
Mi parolas nun al vi pri la Demono de Ideoj. Ĉar ideoj estas tio, kio armigas frazon, pere de plumo, kaj frazo kaj ideo estas same, kiel ni ĉiuj komprenas.
Enriko estis ŝuisto riparista, sed nokte li dediĉis sin al verkado dum du horoj. Li diris, ke cerbo bezonas pasigi almenaŭ du horojn tage en nobla tasko vesti siajn pensojn per lilteroj tiel, ke iu iam ekscios pri tio, ke li vivis. Li sendis leterojn al direktoroj de ĵurnaloj de Boston', kie li vivas, sed li malofte konis ĉu ili estas publikigitaj, ĉar li ne ĉiun tagon aĉetas la ĵurnalojn. Fakte nur kelkfoje. Li ankaŭ verkis taglibron de kelkaj jaroj, A Shoemaker's Diary (Taglibro de ŝuisto), kie li vortumigis la pensojn, kiuj ekvenis al li dum li laboras silente aŭ dum li parolas aŭ diskutas kun kliento tia, kia neniam estas kontenta pli laboro farita.
Sed tagon venis vidi lin tre aparta kliento. Li diris, ke li nomiĝas Luzbel', kio memorigis ion al li, eĉ se li tiam ne sciis pri kio temas. Li portis ŝuojn fajr-ruĝkolorajn, kiajn li neniam antaŭe vidis. La sinjoro diris, ke ili perdis sian naturan koloron kaj pro tio li bezonas, ke kompetenta ŝuisto briligu ilin denove kaj aldone replandumos kaj hufumos ilin. Bona Enriko faris tion, kion li povis, sed tiu materialo estas nekonata al li, kaj ties dureco malebligis, ke li hufumos aŭ replandumos la ŝuojn. Li ankaŭ ne sukcesis rebriligi ilin, sed eĉ la restantan brilon ili perdis pro la uzo de la kutimaj produktoj, kiuj igis, ke la natura koloro de la ŝuoj iĝis bordozkoloraj.
Ho, li koleros, kiam li venos!, li diris al si.
Tamen la posedanto de la ŝuoj ne venis je la tago interkonsentita. Enriko ne havis telefonon aŭ adreson pri li, do post unu monato li stapligis ilin en fora loko de sia ejo, kaj li daŭrigis la riparadon de aliaj ŝuoj, kies posedantoj ja venis preni ilin.
Kvin jarojn poste, serĉante botojn de kliento, kiu ankaŭ malfruiĝis, li trovis la fajroruĝajn ŝuojn. Ili ne plu bezonis riparadon, kvankam ili estis kovritaj da pulvero. Li frotis tukon sur ilin kaj rimarkis kun miro, ke ili brilis pli ol suno. En sia vidkampo, rigardante ilin, li notis la grandan averton kiu prezidas lian laborejon, dirante, ke neprenitaj riparaĵojn post tri monatoj iĝas posedaĵo de la firmao kiel pago de la laboro. Tiel tiuj ŝuoj tiom strangaj kaj brilaj jam estis liaj. Li provis ilin sur lin kaj sentis, ke ili adaptiĝas perfekte al liaj piedoj.
Tuj kiam li ekhavis ilin sur siaj piedoj, li emegis marŝi. Li memoris pri la rakonto de Andersen' La ruĝaj balŝuoj, kaj forprenis ilin de siaj piedoj tuj. Poste li provis preni kaj depreni ilin kelkajn fojojn, sed estis neniu problemo pri tio: li uzos ilin nur tiom longe, kiom li volos. Kia azeno mi estas!, li diris al si. Rakonto estas nur rakonto, vere. Kiam li forprenis la ŝuojn ne plu emis li marŝi, sed ja emis verki. Li sidis kaj verkis longan eseon sinsekve pri la reformoj, kiujn oni estis farontaj je la centro de la urbo por konstrui egan parkejon subgrunde. Li metis la artikolon ene de koverto kaj sendis al la sekcio Leteroj al direktoro de la ĵurnalo Morning Chronicle (kroniko matena), kaj aĉetante la ĵurnalon la venontan tagon, li vidis, ke tiu lia ne estis inter la Leteroj al direktor'. Sed surprizegis lin konstati, ke ĝi aperas en paĝo 3ª kiel artikolo opinia. Tiun saman tagon li ricevis leteron kun ĉeko de $15 el redaktestro, kiu petis pluajn artikolojn kiel tiun, pro kiuj oni pagos al li po $15, eĉ se li havos liberecon elekti la temon. Li ne povis kredi tion. Levante siajn okulojn, li vidis la fajroruĝajn ŝujojn, kaj komprenis la konekton: li bonfartis tiom multe kiam li prenis ilin sur siaj piedoj, kaj pro tio li verkis tiun artikolon pasie, kaj pro tio oni ŝatis ĝin. Li decidis iri banken monigi la ĉekon, kaj denove vestis tiujn ŝuojn, kiuj estis la plej belaj, kiujn li havas. Li nomis ilin luzbelaj, kaj sur ilin li marŝis al banko. Ekuzante ilin li spertis komforton, kian li neniam antaŭe sentis. Liaj piedoj estis tute mallacaj. Liaj ŝuoj ŝajnis aparte manfaritaj por liaj piedoj pere de tre multekostaj materialoj, kiujn li neniam antaŭe vidis. Survoje ŝajnis al li, ke li aŭdis pli bone la aferojn, kiuj ĉirkaŭis lin, eĉ tre malproksimaj konversacioj. Kaj ankaŭ lia vidkapablo estas pli bona ol iam ajn.
Elirante la bankon li vidis terason agrablan, kie li emis havi kafon. Sed irante al ĝi, li trovis papervendejon, kie li aĉetis malmultekostan plumon kaj kajerojn kontraŭ dolaron kaj duonon, dek procento de la mono, kiun li ricevis. Li sidis ĉe tablo en trankvila loko, kaj dum la kelnero pretigis kaj portis lian kafon, li komencis verki. Li neniam verkis pri Boston', la urbo, kie li vivas. Sed ĉi-foje li redaktis longan artikolon pri la Merkatplaco, pri la historio de la urbo, kaj ties influo en la maniero esti de ĝiaj civitanoj nunaj. Li kokludis, ke estas vera privilegio vivi en Boston' je la jarcento 21ª. Kiam li finis la artikolon, li konstatis, ke li uzis sian plej klaran manskribon, kaj ke li uzis ĉiujn 32 paĝojn de la kajero. Revenante hejmen li trovis la Poŝtoficejon, metis la kajeron en koverton kaj sendis ĝin al Mr. Thompson', la sendinton de la letero de la ĵurnalo, preskaŭ aŭtomate, senkonstatante pri tio, kion li faras. Ĝi estis tuja reago.
La venontan tagon surprizis lin, ke lia artikolo okupas la kvar centrajn paĝojn de la ĵurnalo. Oni inkluzivis kelkajn fotojn en ĝin, faritaj de iu Amanda Soul, kiu deĵoras kiel fotisto por la ĵurnalo. Sed ĉifoje ne estis poŝtletero kun ĉeko en ĝi.
«Ĉu vi estas Enriko Smith'?», demandis eniranta blondulino.
«Mi estas. Kion mi povas fari por vi?»
«Nenion. Sed mia estro petis de mi doni al vi tion», ŝi diris donante koverton al li. Li malfermis ĝin kaj vidis bileton centdolaran.
«Devas estis eraro...»
«Ĉu eraro? Ne. Mi estas Amanda Soul, tiu, kiu fotis la bildojn en via artikolo. Tre frue la redakciestro vekis min, ĉirkaŭ la sesa horo, por ke mi fotu ilin. Tio ne kontentigis min multe dekomence, sed foto sur kovrilo kaj kvar pli en la centraj paĝoj ne estas ĉiutaga tasko...»
«Ĉu vere? Kial oni petis tion de vi?»
«Mi ne scias. Eble estis neniu pli atingebla, aŭ eble pro tio, ke mi naskiĝis en Boston' kaj li scias, ke mi konas ĉiujn lokojn, kiujn vi mencias pere de via artikolo. Interkrampe, ĝi estas tre bona. Mi ŝategis ĝin. Vi redaktas bele».
«Mi..., nu..., dankon».
De tiu tago Enriko metis siajn piedojn en tiujn ŝuojn frumatene kaj promenis laŭ la urbocentro. Aliajn fojojn li iris al haveno vidi la ŝipojn, sed li ĉiam trapasis la centron aŭ proksime de la centro. Kaj kiam li revenis hejme, li verkis artikolon kaj sendis al ĵurnalo, kiu ĉian respondis per cent dolaroj. Li ne plu okupiĝis pri la ŝuateliero, kiun li fermis al publiko, kaj uzis ĝin nur por verki: li sidis sur seĝo alta kaj apogis sin sur la montrotablo verki komforte. Li ne vendis ĝin, ĉar li ne volis malhavi la entreprenon de siaj patro kaj avo, kaj li eĉ tristiĝis al la nura penso fari tion. Sed li ŝatis verki multe pli, kaj al tio li dediĉis sian tutan tagon, krom promeni, manĝi ekstere kaj paroli kun homoj. Ĉar krom siajn artikolojn, li ankaŭ verkis libron. La granda libro de Boston', per kiu li prezentas la plej pentrindajn lokojn de la urbo ne nur al eksterlandanoj, sed ankaŭ al la dumvivaj bostonanoj mem.
Li finis la tekston en du jaroj, kaj vokis Amandan peti de ŝi fotojn de la plej sekretaj lokoj, kiujn li malkovras en sia libro. Ŝi prenis lin al tiuj lokoj tiom detale priskribitaj de li, kaj fotis lin kontraŭ ili unu post la aliaj. La libro estis granda sukceso kaj publikiĝis per mono de la urba aŭtoritato, kiu promociis ĝin adekvate kaj oni vendis kvin milionojn da kopiojn en la tuta lando.
Ĝis venis la tago, kiam li ne plu memoris pri li, kiam Luzbel' aperis.
«Mi opinias, ke vi havas ion, kio apartenas al mi», vizito diris.
«Ne, sinjoro. Kiel oni vidas sur tiu afiŝo», diris Enrik' fingromontarnte ĝin, «ne prenitaj laboroj post tri monatoj apartenas al la entrepreno».
«Jes, tiel oni diras tie. Nun oni vidu ĉu tio estas laŭleĝa. Ĉefe se vi ne avertis al mi pri tio per konstatebla maniero. Iel ajn, eviti procesojn kaj plendojn, mi pagos al vi tion, kion vi petos de mi. Mi ne povis veni antaŭe pro grava malsano, kiun mi povas dokumenti».
Enrik' sciis, ke vere la ŝuoj apartenas al tiu sinjoro. Li ankaŭ sciis, ke li bezonas ilin, ĉar pro stranga kialo, ili igis lin atenti al multaj detaloj kaj poste verki sur ili.
«Diru al mi kiom mi devas pagi al vi pro ili», Enriko reagis oferte.
«Ne. Vidu: mi ne volas vendi ilin».
Enriko rigardis al la piedoj de tiu ulo, kaj konstatis, ke la ŝuoj ne estas adekvataj por li.
«Ili estas tro grandaj por vi. Rigardu», li diris fingromontrante siajn proprajn piedojn, kiuj estas pli granda ol tiuj de S-ro Luzbel'.
«Sed ili estas taŭgaj por mi. Vidu», li diris provonte forpreni ilin de Enriko. Li forprenis ilin pensante, ke la piedoj de Luzbel' dancos en ili. Sed la sinjoro metis ilin sur siajn piedojn, kaj ili adaptiĝis perfekte.
«Ĉu vi vidas?», li diris triunfaspekte. «Ili adaptiĝas perfekte».
«Tio ne povas esti!», Enrik' eksklamis. «Mi uzas grandon 43an kaj vi ne plu ol 38an!» «Ili estas magiaj ŝuoj», diris la sinjoro. «Ne diri, ke vi ne rimarkis. Ili adaptiĝas al ĉiuj piedoj egale. Se oni metus ilin sur bebon, ili taŭgus al ties piedetoj ankaŭ».
Enriko kapjesis, ĉar evidentis, ke li pravas.
«Kaj ĉu ne estas maniero, por ke vi vendos ilin al mi?»
«Kompreneble jes, mia amiko. Sed mi ne scias, ĉu vi povos pagi ilin».
«Mi pagos mil dolarojn».
La homo rideĝis tre elkore.
«Vi ja estas amuza. Ne, mi timas, ke ili ne estas tiom malmultekostaj... Se vi deziras tiujn ŝuojn, vi devas doni al mi vian animon».
«Ĉu vi estas..?»
«Jes, sinjoro. Mi estas la Demono de Ideoj, Luzbel'. Tiuj ĉi ŝuoj estos viaj por ĉiam, se vi subskribas tiun ĉi kontrakton».
Enrik' legis la kontrakton rapide: se li subskribas, li ĝuos la kreadon de multaj literaturaj juveloj, kaj daŭre ricevos tri mil dolaroj monate, aŭ pli, kontraŭ siaj artikoloj... Ŝanĝe al tio lia animo, tiu afero, kiun neniu iam vidis, iros kun Luzbel' en la Enferon je la fino de sia vivo. Tiam Enrik' memoris, ke kiam li metis sian animon sur taskon, ĝin li faras pli bone. Kiam li estis nur malriĉa ŝuisto kaj metis sian animon en sian laboron, li estis feliĉa, kvankam li ne havis tiom da mono kiel nun. Kaj kiam li verkis, li ankaŭ metis sian animon sur tion, kion li faras...
«Ne estas pakto, S-ro Luzbel'. Se vi estas diablo mi ne sukcesos preni la ŝuojn de vi, ĉar mi supozas, ke vi povos malebligi min pri tio. Prenu ilin for kun vi, kaj neniam plu vi revenu ĝeni min».
Luzbel' rigardis tiun homon, kiu renoncas al senmorteco literatura. Li rigardadis lin kun miro kaj respekto, tiam mallevis siajn okulojn kaj marŝis al la pordo. Antaŭ foriri, li diris: «Sur tiu ĉi seĝo mi lasas mian vizitkarteton kun mia telefonnumero, se vi ŝanĝas opinion». Kaj ferminte la pordon, li eliris.
Dek minutojn poste Enrik' ankoraŭ ne sukcesis pensi klare, sed li miris pri ĉio, kio okazis, kvazaŭ li vidis desupre, el nubo. Poste li revenis iom post iom. Li sopiris longe kaj komencis orgidi sian atelieron. Li fine malfermis la persienojn kaj montrigis la afiŝon Malfermite. Li sidis sur sian laborbenketon kaj komencis brosi malnovajn botojn, kiujn li forgesintis tie, dum li pensas, ke sia literatura kariero estis bela, sed ĝi jam finis. Vere, ĝi ne estis lia, sed de siaj ŝuoj. Kaj de nun ŝuoj denove ade estos lia vivo.
Pansante pri tio, li ne rimarkis, ke la pordo malfermiĝas kaj eniras virino kun granda ĉapelo, koltuko kaj sunokulvitroj, ĝis li aŭdis ŝian voĉon:
«Bonan tagon. Ĉu vi faras ŝuojn, aŭ vi nur riparas ilin?»
«Mi ankaŭ faras, sinjorino».
«Plaĉus al mi, ke vi faros por mi botojn ĝis la genuoj, per nigra ledo, bonvolu».
Li montris al ŝi seĝo, por ke ŝi sidiĝu tiel, ke li prenu mezurojn. Sed li trovis subite, ke li konas tiujn krurojn... Li levis siajn okulojn, kaj la virino ridetis. Ŝi forprenis sian koltukon, ĉapelon kaj sunokulvitrojn.
«Saluton, Enriko. Mi estas Amanda Soul'. Via anĝelo gvardanta. Dankon pro tio, ke vi ne vendis vin mem al diablo. Tio finus mian kontrakton kun vi. Oni permesis, ke vi vidos min lastfoje por ke mi diru al vi, ke vi ne bezonas tiujn stultajn ŝuojn verki. Verkado estas donaco de Dio, ne de diablo. Mi prenis ĝisan donacon por vi. Vestu ĝin per teksto».
Kaj metante etan libron sur la montrotablo, ŝi iĝis iom post iom travidebla dum ŝi diris:
«Memoru, vi ne bezonas ŝuojn verki, Enriko. Nur plumon kaj animon. Metu vian tutan animon en tion, kion vi ĉiam faros. Memoru, ke eĉ se vi ne plu vidos min, mi estas ĉi tie ĉiam, flanke al vi, mi foriras nenien».
Tuj kiam Luzbel' foriris, antaŭ li komencis ordigi sian negocon, li metintis siajn pedojn en malnovajn ŝuojn, kiujn li havis tie. Tiuj estos siaj verkistaj ŝuoj ekde tiam.
De tiu tago Enriko akiris la kutimon paroli sola. Sed li ne plu estis sola. Apud li estis tiu blonda anĝelo, kiu ĉiam aŭdis lin, kvankam ŝi respondis nur dumnokte, kiam li profunde dormas. Sed tuj kiam ŝi malaperis, li sidiĝis en sia seĝo kaj surpaperigis longan rakonton, la rakonto pri sia vivo, kiu konsistas el longa dezirlisto, persisto, plezuro rakonti siajn revojn. Li verkis la rakonton pri sia propra vivo, kiun li kondensis en kvin paĝojn.
La venintan tagon oni publikigis ĝin kiel rakonton en loka ĵurnalo, kaj ricevis aliajn cent dolarojn pro ĝi. Enriko neniam ĉesis verki.
Kvin jarojn poste li konis Amandinon Petran. Ŝi ne estas blonda, ŝi ne fotas, sed ŝi kredas pri li. Ili geedziĝis kaj havis ĝemelojn. Unu el ili dediĉis sin al verkado, kiel patro. La alia sekvis la tradicion de patro, avo kaj praavo: li dediĉis sian vivon al riparado kaj farado de ŝuoj.
Mia kara Vehujah'!
Permesu al mi adresi al vi per tiu nomo, ĉar oni diris la mi, ke oni asignis vin al mi, kvankam la unua afero juste, estas demandi al vi ĉu estas tiu, ĉu alia anĝelo tiu, kiu zorgas pri mi de antaŭ sesdek du jaroj.
Kiam mi estis infano mi idealigis vin kaj pensis, ke vi estas tiu imago kun vizaĝo de blonda virino kaj nedifinita sekso, kiu vidiĝis sur tiu bildo, kiun patrino mia havis ĉe ni. Dum jaroj pasis, mi pensis pri vi fojfoje, kaj mi lernis havi vin apud mi, senti vin, sed neniam venis en mian menson paroli al vi, demandi konsilon, aŭ paroligi vin pri aferoj viaj. Ĉar vi, anĝeloj, ankaŭ havas problemojn, ĉu ne? Eble ni, kiuj estas ĉi tie gluitaj al Tero pere de nia pezo, estas via ĉefa problemo. Eble ni ne estas tre atingeblaj por ke vi diru viajn mesaĝojn al ni, kaj pro mallerto nia ni ne povas interpreti korekte la signojn, kiujn vi donas al ni. Aŭ povas esti, ke vi rezignis pri diri ilin al ni pro tio, ke al vi ne atentas ni, la supozeblaj reĝoj de la supozebla kreado.
Mi havas la fortan konvinkon, ke vi legas tion super mia ŝultro, kaj malgraŭ mia aĉa manskribo vi ekscias pri ĉio. Ĉar mi scias, ke vi ne estas fia genio, mi komprenas, ke vi ne timigos min, sed vi provos diri ion per iu ajn metodo, kiun mi ne komprenas nun. Sentu vin mem libera uzi tiun, kiu plej bone konvenos al vi. Mi atendas vin.
Mi devas peti nenion de vi, anĝelo, eĉ informadon. Mi scias, ke vi donos al mi tion, kion mi bezonos, kiam ĝi utilos al mi. Sed ne poste.
Vidu, ke mi ĉiam sentis vian prezencon. Mi neniam ĉesis senti min sekura dum mia tuta vivo, escepte de kelkaj momentoj forgesindaj, kiam mi estis etulo kaj oni punis min, aŭ kiam mi estis en malamika ĉirkaŭaĵoj. Sed ili estis maloftaj kaj punktaj momentoj, feliĉe subterigitaj en la monto de forgeso. Sed tio, kion mi neniam forgesos, estas tiu nokto en Placo Weyler de Sankta Kruko de Tenerifo, kiam mi sentis min sub tegmento eĉ se mi estis sub ĉielo. La nokto mem, ties nigreco, ŝajnis al mi protektanta tegmento kaj donis al mi senton pri sekureco, kiu neniam forlasis min dum mia tuta vivo. Mi kredas, ke temas pri vi. Mi sentis protektita de vi. Sed ne venis en mian kapon paroli al vi. Dum sesdek du jaroj, sep tagojn antaŭ mia sesdek tria naskiĝdato, ni estis kunantoj en vojaĝoj mutaj, ne diri, ke dorse al dorse. Ĉu tio devas daŭrigi tiel? Ĉu vi ne opinis, ke ja sufiĉas?
Nu, mi scias, ke se vi diras nenion al mi estas nur pro tio, ke vi ne povas. Mi diris, ke mi petos nenion de vi, kaj nenion petas. Eĉ respondon al demandoj miaj. Ion vi diros al mi tiam, kiam vi povos, mi certas. Nun, en fina parto de mia vivo, post infaneco kaj adolesko pri kiuj mi ne multe fieras, post juneco dum kiu mi sendependiĝis el mia familio, miaj timoj kaj multaj fobioj kaj emegoj, kiujn mi suferis same, post fari ĉion, kion ĉiuj faras en generacio mia: edziĝi, havi geinfanojn, elteni multajn aferojn, kiujn mi ne ŝatas, kaj ĝui kelkajn, kiujn mi ŝatas, krei familion kaj havi profesian karieron, finfine mi havas tempon por vi.
Mia kara gvardanĝelo, mi volas diri al vi, ke vi ĉiam gravis al mi, eĉ kiam mi ignoris vin pro malatento aŭ ignoranteco aŭ kulpa nescio, kaj vi daŭre gravas al mi. Mi ne scias, ĉu mi ankaŭ iam estis ies gvardanĝelo, ĉu mi denove estos, sed mi deziras, ke vi sciu, ke se ni iam apartiĝos, kiam mi denove estos nur etera spirito, kiu ne plu estas ankorigita al materia korpo, mi sentas kaj sentos, ke estis bone, ke ni marŝis kune tiujn ĉi jarojn.
Kiam mi estis infano, mi ne konceptis la mondon ekster tiu familio, en kiu mi hazarde naskiĝis. Mia realo ŝanĝis iom post iom, kaj restas ne multe pri tiu familio. Tiu mirinda anĝelo, panjo, mortis antaŭ preskaŭ unu jaro, paĉjo kaj frato mortintis, kaj el tiuj ses, kiuj estis mia familio, restas nur duono: du inoj kaj viro, ĉar ne plu estas du viroj kaj ino. Mi ne scias pri tio, kio okazos en la estonto, dek, dudek aŭ tridek jarojn de nun, eĉ se mi ne havas scivolemon koni ĝin: okazos tio, pri kio mi decidos grandparte, kaj tio, kion decidos ĉiuj, kiuj estas apud mi aŭ proksime de mi, kaj decidaro multiĝos kaj efektiviĝos pro la cirkonstancaro, kiun ĉiuj el ni modifos aŭ ne. Sed mi daŭre kalkulos kun helpo via. Tiu ĉi letero utilu kiel prezentado, mia kara Vehuja'h, por diri al vi, ke mi scias, ke vi estas tie, ke vi ĉiam estis, kaj ke vi ĉiam estos, almenaŭ ĝis kiam morto apartigos nin. Dio benu vin.
Diablo scias pli pro maljuna ol pro diabla, oni diras. Sed ververe, kiam diablo scias ion li ĉesas diabli. Ankaŭ homo iĝas diablo, kiam li aŭ ŝi scias ion, kaj multe... Ĉar malbonajn ideojn oni lernas, kaj multe da tempo antaŭ homo pripensu ĉu ĝi indas, oni jam alkutimiĝis al troago, persekuto kaj plimalbonigo, kio igas onin al konvinko, ke oni ne plu povas ŝanĝi kaj sekve preferas morti al komenci ŝanĝojn, kiuj igos onin bona persono.
Tiu ĉi rakonto okazis multe pli frue ol la diablo, kiu ĉefrolas ĝin, konvinkiĝis pri tio, ke malbono estas manko da bono, ĉar li kredis, ke okazas inverse, ke tiuj bonuloj estis tiel trajtigaj ĉar ili ne kuraĝis esti malbonaj. Tiu ĉi diablo, ni nomu lin Elvis' ĉar li estis tiom sarkasma kaj moderna, estis diskoteka besto. Li estis tre alloga, tiom, kiom nur diabloj povas esti. Pro tio li fakiĝis pri virinoj belaj kaj allogaj, ĉar ŝajnas, ke ili estas sentemaj al friponoj, kaj ju pli senskruplaj, des pli bone. Elvis' pasigis ĉiujn noktojn en Diskoteko Paraninfo, sia privata ĉasejo, de kiam ĝi malfermis ĝis kiam ĝi fermis. Fakte, al diablo, kiu pagas drinkaĵojn per falsa mono, la festumado estas ĉiam senkosta. Kaj se oni malkovras tion, la goriloj puŝas lin surstraten. Tie, en strateto malluma, sen atestantoj, li batadas ilin kaj poste reeniras per alia homa aspekto, kaj senpage, kompreneble. Poste ili ne memoris pri kiu aŭtobuso surveturis ilin. Post unu el tiuj gorilaj incidentoj li trovis Martinon. Ŝi estis dekkvinjaraĝulino, kiu ŝminkis sin ŝajniĝi pli aĝa kaj eskapis sian hejmon por ensociiĝi kun pli aĝaj knaboj. Kaj ŝi konis pli aĝan knabon: Elvison. Sed ni lasu lin rakonti:
Mi vidis ŝin tie, dum ŝi dancas kun amikinoj. Mi venis inter ili kaj komencis danci kun ili. Martin' rigardadis al mi per frandemaj okuloj, sed kiam ŝi konstatis, ke mi rigardas al ŝi, timon ŝi spertis. Mi ridetis al ŝi kaj prenis ŝiajn manojn, kaj igis ŝin turni tutan rondon dum ni dancas. Knabinoj ŝatas tion, ke oni gvidu ilin per ŝia mano. Kiam muziko iĝis lanta, mi prenis ŝin per la talio kaj ni dancis tre proksime. Mi povis aŭdi ŝian hezitan respiron de knabino, kiu dubas. Kaj mi flustris aferojn, kiujn ŝi ne povas aŭdi pro laŭteco de la muziko, sed kiu trankviligas ŝin. Estas mia arto, trankviligi virinojn, mi ĉiam sukcesas pri tio. Aldone, ŝi ludas esti pli aĝa, kaj mi sekvis tiun ludon. Por ŝiaj 15 jaroj kaj unu metro sesdek centimetroj ŝi estis tre taŭga, ĉar ŝi aspektis plenkreska. Ŝia vestaĵo apogis la ŝajnigon trompi la gorilojn pordajn, tujn, kies bluaĵojn mi kaŭzis..., ĉar ni demonoj estas tre koleraj.
«Ĉu vi deziras drinki ion?», diris mi. Ŝi kapjesis, kaj mi gastigis al viskio.
Momenton poste ni sidas sur tiuj seĝoj malaltaj en duonombro. Mia mano estas inter ŝiaj kruroj, kiujn ŝi fermas unu kontraŭ la alia, mi ne scias ĉu malebligi, ke mi atingu ŝian inecon, ĉu mi ne povos forpreni manon de tiu loko.
«Ni ekiru», mi diris.
«Kien?»
«Vi nur sekvu min».
Mi gvidis ŝin en la inan necesejon, kaj eniris fekejon. Mi mallevis la kovrilon kaj mi metis ŝin sur ĝin. Mi forprenis ĉion el ŝi, escepte de ŝiaj ŝuoj kaj ŝtrumpoj, pere de miaj fiaj artoj. Kiam ŝi vidis sin nuda, ŝi ridetis al mi.
«Vi ŝajnas diablino», diris mi ridetante al ŝi.
«Ĉu vi iam vidis ŝin?»
«Nun jes. Tentu min».
Ŝi malfermis iomete siajn krurojn kokete. Mi karesis ŝian kokson kaj mordis dolĉe ŝian genuon. Mi supreniris laŭ ŝia kruro je la ekstera parto kaj mordetis ŝian ventron. Kiam la knabino volis konscii pri kio okazas, ŝi jam perdis sian virgulecon.
«Ne sentu kulpa», mi diris, «via panjo kaj avino jam trairis tiun ĉi momenton. Se ne, vi ne estus ĉi tie». «Sed mi ne volas havi bebon», ŝi diris, time. «Ne nun».
«Kaj vi ne havos. Mi estis uzonta kondomon, sed mi nur uzis mian fingron. Nu, revestu kaj ni ekiru danci».
«Ĉu vi senvirgigis min per fingro?!»
«Jes. Kio estas problemo?»
«Ne, neniu..., mi supozas. Mi nur pensis, ke tio estus pli romantika».
«Vi nuligas la romantikecon. Nu, ni ekiru danci. Mi atendas vin sur la dancejo».
Kaj mi foriris.
Ŝi venis post kvin minutoj. Kiam ŝi venis en la dancejon ŝi ne vidis min, kvankam mi vidis ŝin tre bone.
Sed en dancejo estas nova dancistino kun vesto tre manka, preskaŭ mamomontrante. Ŝi estas tre alloga, kaj ĉiuj viraj okuloj emas rigardi ŝin. Ŝi estas diabla pupino: ŝi estas mi. Kiam mi transformiĝas kiel virino, plaĉas al mi iĝi skandalanta brunulino. Tiel mi tentas virojn kaj turmentas virinojn.
«Via knabo foriris», diris mi al ŝi.
«Kio? Kiam?»
«Antaŭ momento. Blondulino forprenis lin».
La kompatindulino ellasis plorĝemon rankoran:
«Kanajlo!»
«Ne suferu. Neniu indas la penon, ulino. Ĉu vi vidas tiujn du? Certe ili volas enmeti nin.Venu, ni alproksimiĝu al ili, kontroli ĉu ili decidiĝas, aŭ almenaŭ ni lasu ilin inviti nin».
Sed ŝi ne emis ludi. Ŝi seniluziiĝis ege. Ŝi diris al siaj amikinoj, ke ŝi foriras.
Ŝiaj amikinoj diris, ke ili volas resti pli da tempo; tamen ili vidis, ke ŝi estis tre nervoza, kaj iris pagi siajn drinkaĵojn, kaj eksciis, ke ĉion oni pagis sinjoro, la amiko de la sinjorino, diris li fingromontrante Martinon, kiu devis foriri.
Kiam ili venis en la straton, ulo apogante si sur la muro salutis ŝin:
«Ĝis, belaĵo».
Ŝi turnis al mi kaj pafis:
«Vi. Oni vidis vin eliri kun blondulino».
«Do, oni mensogis al vi».
«Kial oni farus tion?»
Mi ekridegaĉis tiel, ke iliaj haroj ekstaris. Temis pri ekridegaĉo tia, kian mi tiom bone provludadis de antaŭe. Tiu estas mia plej bona argumento:
«Ho, plenplenas la mondo pri maliculoj. Mi venis fumi cigaredon. Eble mi koincidis kun blondulino survoje, aŭ kun bruno. Sekve? Mi estis ironte serĉi vin por redanco. Ĉu vi estis fidela al mi?»
La kompatindulino sentis sin humiligita nun. Mi sentis ŝian malbonstaton ĉar ŝi kredis tiun putinon en minijupo kaj kun preskaŭ videblaj mamoj.
«Kaj ĉu vi ĉiuj venis fumi, aŭ ĉu vi foriras?», mi demandis konstatante, ke ili jam pretas.
«Nu, mi...»
«Nu, Martin'», unu el ŝiaj amikinoj diris, «ĉu vi ne devis foriri jam?»
«Atendu, Bertin'...»
«Ho, Martin', Bertin', mi estas Elvis'. Plezuro. Kaj via nomo estas..?»
«Elvis! Vi blagas!»
«Ne. Panjo estis fanatikulino de la heroo de East Tupelo. Mi kreskis kun liaj kantoj».
«Marisol', Elvis'. Plezuro. Nu», diris ŝi al Martin', «ni devas foriri».
«Mi estos ĉi tie morgaŭ, se vi volas ion. Fakte mi estas ĉi tie ĉiun tagon».
Ŝi turnis kaj iris kun siaj amikinoj, kiuj koleris, kaj prave: ŝi igis ilin foiri antaŭtempe kiam ili ĝuas multe, kaj poste ŝi parolas al tiu ulaĉo, Elvis'.
Ili ne suspektis, ke la ulaĉo perdas eĉ ne unu vorton, kiun ili diras. Mi adoptis la formon de nigra kato kaj sekvis ilin de orelatingo. Tiel mi povis scii kiun aŭtobuson ili prenis iri hejme. Dum ili atendis en haltejo, mi iĝis putino diskoteka denove, nun en longan surtutegon, kaj ŝajnigis, ke mi trovas ilin hazarde.
«Saluton, knabinoj», mi diris. «Mi vidis vin en Paraninfo antaŭ momento. Temas pri vi, ĉu ne?»
Martin' turnis for de mi, sed la aliaj respondis.
«Jes, ni venas el tie».
«Tio estas enuejo. Mi iras hejmen».
«Ankaŭ ni. Tiu ĉi ĉagreniĝis kaj ni devis foriri».
«Ho, eble estis pro ulo. Ili ĉiuj estas merduloj».
«Kia putino!», ekkriis Martin'. «Kial vi diris al mi, ke li foriris kun blondulino?»
«Pro tio, ke mi vidis lin eliri kun blondulino».
«Certe ne. Li fumas, kiam ni elliris».
«Kompreneble. La blondulino vangofrapis lin kaj li restis tie, provonte kapti ion ajn».
Ŝi rigardadis al mi tre kolere. Mi, paciganta, diris:
«Vidu, ne koleru... Se mi sciintus, mi diru nenion al vi».
«Plej bone estintus».
«Nu, jem mia aŭtobuso. Ĝis iam, knabinoj. Zorgu pri ŝi bone, la kolerulino».
Kompreneble, temis pri ilia aŭtobuso, ankaŭ. Ŝiaj amikinoj elbusiĝis antaŭ ni, sed mi ofertis akompani ŝin hejme, tiel, ke ili estus pli trankvilaj.
Survoje ni klaĉadis, knabine, kaj finfine mi sukcesis malfaldi ŝian interbrovon, kaj mi eĉ rideksplodigis ŝin. Ni ekamikiniĝis, ĉefe de kiam mi rakontis al ŝi pri miaj spertoj pri uloj kiel tiuj de la diskoteko. Anstataŭ ŝiaj amikinoj, kiuj ne plu volas elliri kun ŝi, mi iris serĉi ŝin la venintan semajnon. Aldone, estas pli bone por ŝi elliri kun knabino deknaŭjaraĝa kiel mi, ol kun tiuj dekkvinjargaj kiel ŝi, kvankam mi ne diris tion, kompreneble.
Tuj enirinte la diskotekon, mi ĝisis ŝin kaj flirtis kun unu el tiuj uloj kompatindaj, kiuj svarmas invitante knabinoj fiŝante ion. Post sorbo da Bourbon' gastigata, mi pretekstis necesejon kaj iris al tiu de knaboj kaj elliris denove kiel Elvis', la esksema kaj flirtema knabo apud kiu neniu ajn alia knabo havis ion fari.
Mi iris al bufedo kaj petis du viskiojn, kaj kiam mi turnas serĉi ŝin, mi notas frapeton sur mia dorso: estis Martin', kiu ridetis de orel' al orel'.
«Saluton, Martin'. Mi estis serĉonte vin. Prenu, tio estas por vi», mi diris donante glason al ŝi.
«Hodiaŭ mi venis kun amikino. Ŝi estas ie, tie ajn», si diris drinkonte la viskion.
«Eble ŝi flirtas. Ĉu ŝi estas tiom frandinda, kiel vi?»
«Stultulo! Kiel mi povus scii?»
«Ĉu vi volas daŭrigi tie, kie ni haltis?»
«Mi volas fari ĝin kun vi, sed ne ĉi tie. En tiu ĉi loko ne estas stilo».
Mi eldiris mian diablan ridaĉon.
«Jen princino! Se vi volas, ni iru en Hotelon Kalpurnjon, kiu havas kvin stelojn».
Ŝi kredis, ke mi fanfaronas.
«Vi ne kuraĝas».
«Ĉu ne? Ni ekiru!»
Estus embarase, ke ŝi mendu ĉambron en hotelo, ĉar oni petus ŝian identigilon, kaj oni vidus, ke ŝi estas neplenaĝa. Tial mi mem enskribiĝis sola, kaj poste mi sendis mesaĝon en ŝian poŝtelefonon dirante la ĉambronumeron. Ŝi venis per lifto rekte al nia etaĝo, kie mi atendas kun la ŝlosilo en mano. Ŝi prenis ĝin kaj malfermis, sed haltis meze de la ĉambro ĉirkaŭrigardante kun malferma buŝo, ĉar ŝi neniam antaŭe vidis kvinstelhotelan ĉambron, kaj tia lukso ravis ŝin.
Sed mi ne ĝeniĝas tiom multe nur por enlitiĝi kun dekkvinjaraĝulino. Mia tasko estis pli rafinita:
«Ĉu vi ne timas, ke viaj gepatroj eksciu, ke vi estas en hotela ĉambro kun viro?»
«Miaj gepatroj ne zorgas pri mi. Ili kredas, ke mi dormas».
«Eble ne plu ili kredas tion».
«Mi prifajfas».
En tiu kvinstela hotelo ni pasigis plej grandan parton de nokto nur parolante, sen iu ajn alia ago, eĉ kiam ŝi nudiĝis tute. Ni diabloj estas delogaj, sed ne povas esti delogataj. Kaj eĉ malpli de bubino tia, kies brusto ankoraŭ ne estis plenformata, kaj kun tiom malmulte da sprito. Mi ne diris tion, sed mi evidentigis ĝin.
«Se vi ne fikos min, kial vi prenis min ĉi tie?»
«Por paroli».
«Kaj ĉu vi elspezis tiom multe da mono por paroli?»
«Ne».
«Kia ne? Ĉu tiu ĉambro estas senkosta al vi, hazarde?»
«Oni povus diri tion...»
«Kio?», diris ŝi nekomprenante.
«Jes. La ducent eŭroj, kiujn mi donis en akceptejo estas falsaj».
«Fotru, kiom porko! Kion vi faros, se oni kaptas vin?»
«Infanino, tiu buŝo! Mi lavontas ĝin per sapono. Sed oni ne kaptos min. Ili estis bonaj».
«Ĉu la biletoj estis bonaj, aŭ falsaj?»
«Ambaŭ. Falsigo estas bona. Rigardu», mi montris al ŝi du monbiletojn 500eŭrajn, «prenu, mi donacas al vi».
«Mi ne volas falsan monon».
«Sed tia estas ĉio, kion mi povas oferti al vi: falsan amon, monon falsan, falsajn valutojn..., ĉio, kion vi ŝatas pri mi estas flasa. Aŭ ĉu vi iras diskoteken serĉante bonajn valutojn verajn tiajn, kiajn homoj havas hodiaŭ ne plu?»
Ŝi denove ekkoleris, kaj faris geston preni sian veston por preni sur ŝin kaj foriri. Sed ĉifoje mi estis pli rapida. Neniu scias, ke ŝi estas kun mi. Mi prenis ambaŭ ŝiajn manradikojn kaj tordis ŝiajn brakojn, metante ilin sur ŝian dorson, apud ŝia talio. Mi ĵetis ŝin surliten kaj kovris ŝian kapon per kuseno. Mi zorgis, ke ŝi povas respiri, ĉar ŝia vizaĝo estis kontraŭ la lito. Ŝi kriis kaj piedbatadis dum mi tenis la kusenon firmece per unu mano dum per la ali manfrapis ŝian gluteojn dek fojojn, kio surprizis ŝin kaj lasis ŝin senmova. Ŝajne oni neniam faris tion al ŝi, sed ŝi ŝatis ĝin, kaj kiam mi prenis la kusenon for de ŝi, ŝia kapo estis fronte al mi kun rigardo defia:
«Ĉu vi finis?»
«Provizore. Ĉu vi volas pli?»
«Jes. Punu min. Mi kondutis malbone».
Mi batis ŝiajn gluteojn dekfoje denove, dum ŝi ridetas. Nun ŝia postaĵo roziĝas tia, kia beba estas. Mi turnis ŝin, kaj vidante ŝian frontoparton mi konstatis, ke ŝi estas ekscitita. Mi prenis silkan ŝnureton el mia poŝo kaj nodis ŝian dekstran manradikon al supra dekstra ekstremo de la lito. Poste mi nodis la alian al la alia parto de la lito. Mi faris simile kun ŝiaj maleoloj. Nun ŝi estas tute elmontrata al mi, sendefenda.
Mi prenis cigaredon, kaj fumis ĝin silente, sidante sur flanko de la lito. Ŝi observas min, eble pensante, ke mi estingos ĝin sur ŝia haŭto, kaj tio ekscitas ŝin. Kiam mi finis fumi, mi longe rigardadis al ŝi, tre serioze, kaj diris:
«Vi ja estis malbonkonduta. Vi diris fivortojn, kaj tio ne plaĉas al mi. Sinjorino ne diras ilin, ĉar tio estas vulgara kaj simptomo pri manko da kulturo. Anstataŭ porko vi povintus diri fraŭdanto, aŭ senskrupla, krimulo, aŭ iun ajn alian el multaj vortoj anstataŭ tiun vaste uzata vorto. Ni ankaŭ ne fikos, sed eble faros amon, aŭ havos sekson aŭ seksumos, aŭ interŝanĝos fluidojn, aŭ ni malnodos niajn pasiojn, aŭ niajn malaltajn instinktojn, aŭ eĉ fari erupton. Sed ne, knabino, mi ne fikas, kaj vi ne fikos kun mi. Tial, ke vi memoros tion, mi lavos vian buŝon, Martin'. Per sapo. Vi komprenas, ĉu ne?»
«Merdon por vi».
Sopirante kun rezignacio preskaŭ kristana, mi vangofrapis ŝin forte, kiun ŝi ne antaŭvidis. Mi elpoŝigis mian parfumitan naztukon, kaj disfaldis ĝin. Mi montris ĝin al ŝi, kaj poste mi buligis ĝin, ĉifante ĝin. Mi metis ĝin sur ŝia nazo kaj demandis:
«Bonodoras, ĉu ne?»
Sed antaŭ ŝi havis tempon respondi, mi metis ĝin en ŝian buŝon tiom profunde, ke ŝi ne povis kraĉi ĝin. Mi vangofrapis ŝin trifoje antaŭ mi demandis:
«Ĉu vi komprenas kial mi devas lavi vian buŝon, Martin'?»
Ŝi neis per sia kapo, kaj mi vangofrapis ŝin kvarfoje ankoraŭ pli forte. Poste mi demandis denove, kaj ripetis la procezon dufoje pli. Kiam ŝia vizaĝo estis tute ruĝa kaj okuloj plenaj da larmoj, ŝi finfine kapjesis.
«Sekve tiu ĉi estas akceptata puno, ĉu ne?», ŝi kapjesis rapide, kaj mi ridetis, ĉar ŝi jam lernis la lecionon. Kaj ŝi ankaŭ ridetis.
Mi iris en necesjon kaj revenis kun du glasoj, unu plena da akvo, kaj peco da sapo. Mi unue prenis la naztukon el ŝia buŝo, kaj poste mi metis la sapon. Ŝi fermis la buŝon, sed mi frotis la pecon laŭ la ekstera parto de ŝiaj dentoj supre kaj malsupre, kaj laŭ ŝiaj gingivoj. Poste mi pinĉis ŝian nazon per du fingroj miaj, kaj ŝi devis malfermi sian buŝon respiri, kaj en tiu momento mi profitis la okazon enmeti la sapopecon ĝis ties mezo.
«Mi konsilas, ke vi ne mordu, ĉar tiu sapo estas iomete nedigestebla, kaj vi suferos diareon».
Ŝi ĉesis batali, kaj mi frotis la sapon laŭ la bordo de la dentoj, la palaton kaj la malsupra parto de ŝia lango, kie la salivaj glandoj estas.
Mi prenis malgrandan buŝplenon da akvo, kaj malfermante ŝian buŝon per mia mano, mi venis al ŝi kaj metis miajn lipojn sur ŝiajn, kreante kupon kaj lasante fali la akvon el mia buŝo al tiu ŝia.
«Ne englutu, atendu», diris mi. «Movu la akvon laŭ ĉiuj anguloj en via buŝo forpreni la sapon, sed englutu nenion».
Ŝi obeeme faris laŭ mia ordono. Poste mi metis denove mian buŝon sur ŝian kaj suĉis la tutan akvon, kiun mi metis el mia buŝo en la malplenan glason. Mi ripetis la procezon kvar aŭ kvin fojojn pli, ĝis kiam la tuta akvo iris el la unua glaso al la dua. Poste mi sekigis ŝian buŝon interne pere de mantuko, kaj poste ekstere. Estis iomete malagrabla por ŝi, ke mi sekigis ŝiajn dentojn, sed tio ne haltis min. Kiam ŝi ĝemis, mi vangofrapis dirante Silentu, plendulino!
«Mi revenos», informis mi. Mi iris necesejon lasi la lavilojn. Poste mi denove sidiĝis sur la litobordo. Mi alproksimiĝis al ŝi kaj langokisis ŝin. «Jen la plej pura kiso, kiun oni donis al mi en mia tuta vivo», mi tre cinike diris al ŝi.
Mi prenis alian cigaredon kaj fumis ĝin silente, observante ŝin. Ŝi rigardis min, ridete, demandante sin kio okazos sekve. Oni vidis, ke ŝi ĝuas la sperton.
«Vi estas diablo», diris ŝi kun rideto. Mi rimarkis, ke ŝi estas ekscitita.
«Vi ne scias kiom multe», diris mi. «Aŭ tio, kion mi pensas fari kun vi».
«Vi komencu».
Mi amike vangofrapis kaj pinĉis ŝian ventron.
«Ni ludos cigarede, sed poste».
Mi paŭzis, finis la cigaredon, kiun ĉi foje mi ankaŭ ne etingis sur ŝian haŭton. Mi staris, kaj diris: «Atendu ĉi tie. Foriru nenien».
Mi prenis ŝiajn vestaĵojn kaj pendigis ĝin en la ŝranko, mi malfermis la pordon ĉambran, mi fermis ĝin pendinte ekstere la averton Ne ĝenu, kaj foriris.
Du horojn poste la pordo malfermiĝis kaj aperis ŝiaj amikinoj Bertin' kaj Marisol'. Mi lasintis la ŝlosilon de la ĉambro kaj la poŝtelefonon de Martin' en la poŝtkeston de la domo de la unua, kaj poste mi sendis sms-on dirante, ke ilia amikino estas en ĉambro 713ª de la Kalpurnja Hotelo, kaj ŝi urĝe bezonas ilin tuj, kaj ŝi preferinde uzu la ŝlosilon, kiun mi lasas kun poŝtelefono de Martin' en la poŝtkesto de Bertin'. Kiam ili eniris la ĉambron ili ne suspektis, ke tia estas la problemo de sia amikino. Ŝi ekendormiĝis atendante min. Ŝi provis klarigi pri tio, kio okazis, sed ŝi nek sukcesis fari tion kohere, nek ili sukcesis kompreni. Ili diris, ke ili nepre devas iri en policejon denonci tiun perversiulon.
«Kaj igi miajn gepatrojn forpuŝi el mia hejmo? Ne. Se mi vidas lin denove, mi gratos lin, sed mi ne povas permesi, ke oni sciu pri tio ĉi. Almenaŭ li vokis vin kaj mi ne estas en la morgaŭaj ĵurnaloj: Neplenaĝulino aperas nodita nude en lito de Hotelo Kalpurnja. Ne, dankon.
Sed mi jam sciis, ke ŝi ne malamas min.
La venintan vendredon tagmeze mi atendis ŝin meze de tiu parko, kiun ŝi trairas iri hejmen el liceo. Ŝi amuzaspektis en tiu vesto, kun jupo kaj brustumo grizaj kaj longmanika ĉemizo blanka.
Ekvidante min, ŝi haltis, mirigita, nepovante diri vorton. «Surgenue!», mi ordonis.
Ŝi tuj obeis. Mi forprenis de ŝi la dorsosakon kaj la ĉemison, kaj metis ilin apud ŝi. Mi vangofrapis ŝin brue. Poste, dirante nenion, mi malaperis el ŝia rigardo.
De tiam jam pasis tri jaroj, laŭ kiuj mi trovis ŝin en diversaj lokoj, kaj mi domptis ŝin iom post iom. Nun ŝi ĝuas sian masoĥismon kaj ŝia animo estas mia. Ŝi nun elpensas kiel ŝi donacas al mi siajn amikinojn Bertinon kaj Marisolon. Sed tio estu alia rakonto.
Mi ĉiam interesiĝis pri la Nefinita simfonio de Frans Ŝubert', nombro oka. Se oni aŭskultas ĝin, oni notas, ke mankas nenio al ĝi, ĉar eĉ se regule simfonio havas kvar partojn, tiuj nuraj partoj de tiu de Ŝubert' ŝajnas formi kompletan verkon, al kiu nenio mankas. Simile, al tiu rakonto ankaŭ mankas nenio, malgraŭ tio, ke prezento, nodo kaj solvo, kiujn oni vidas en ĉiuj rakontoj, ĉi tie sinsekvas tiom senkonstate, ke ŝajnas, ke estas ununura afero. Nu, sen plia enkonduko ni rakontu al vi:
Same kiel Frans Ŝubert, Joĉjo Pomarbo ŝatis muzikon, kvankam li ne ludis pianon, sed fluton, bekfluton. Li pasigis sian vivon en la kamparo kun sia ŝafaro, ĉar li estis ŝafisto. Lia celo estis iri en ŝafejon antaŭ sunleviĝo elirigi siajn ŝafojn paŝtiĝi en kampon kvin kilometrojn for de tie, kaj poste reveni vespere. Li pasigis la tutan tagon kun siaj ŝafoj kaj havis nenion gravan fari krom tio.
Kiam li malsatis, li manĝis fruktojn el arboj, kiujn li trovis apude, kaj drinkis lakton rekte el ŝafinoj. Ankaŭ li faris flutojn el kanarbo, tranĉante kelkajn branĉojn kaj poste metante kanpeceton ene tiel, ke ĝi fajfos. Li sukcesis koncertumi per suitaj dancoj, tio estas, unu post la aliaj, dum horoj.
Tagon li trovis belegan estaĵon meze de la kamparo:
Kaj de tiam Joĉjo amuzigis Galadrielon kaj la aliajn anĝelojn kaj aliajn estaĵojn en Ĉielo, per la magia sono de sia fluto
Tiu ĉi estas alia rakonto. Eble pri kompatinda diablo. Ĉar diabloj..., ĉu ekzistas? Ĉu Diablo ekzistas? Kiaj estas demonoj? Ĉu ili estas malfeliĉaj estaĵoj? Ĉu ni mem etas diabloj? Ĉu diabloj havas propran eston? Ĉu ili estas estaĵoj, kiuj ankoraŭ ne disvolviĝis? Tio prenas nin en eĉ pli gravan demandon:
Ĉu malbono ekzistas? Eble kiam ni komencas ekzisti ni estas estaĵoj sen disvolvo ia ajn, kiuj devas lerni ĉion el nulo, kaj inter tiuj aferoj, kiujn ni ne scias, estas mastrumi nian envion, nian koleron, nian senliman volon pri aferoj, kiujn ni ne ankoraŭ laboris sufiĉe por havi ilin, kaj ni furiozas vidi, ke aliaj ja havas ilin, sed tio nur povas signifi, ke ni ankoraŭ havas sufiĉe da bono en nin. Tial ni estas diabloj, kaj ni daŭre estos tio dum ni ne lernos, ke estas pli bonaj aferoj esti krom kompatindaj diabloj.
Tio estas kio okazis al kompatinda Arvel'. Li ne estis, kaj subite li komencis esti. Ĉirkaŭ li evidentiĝis, ke estas pli da uloj, ili ĉiuj pli altaj, pli belaj kaj pli inteligentaj ol li. Kaj li estis trista ne esti same kiel la aliaja. Tiu sento estis furiozo. Multe da. Kaj ĝi ne permesis al li konstati, ke ne etas du aliuloj samaj.
«Enviu ne nin: kopiu nin», voĉo diris al li.
«Kiu vi estas?»
«Kompatinda diablo, same kiel vi. Sed mi jam lernis ne koleri».
Kaj tiel, iom post iom, li komencis mastrumi sian koleron, kiu plenigis lin ĝis tiam. Sed li falis en deprimon, ĉar li ankoraŭ estas la lasta inter siaj samuloj.
Ĝis kiam li trovis Afelon. Li estis multe malpli brila ol li, sed li prifajfis pri ĉio. Li nur estis.
«Ĉu ne ĝenas al vi esti la lasta, Afel'?»
«Ne. Kial? Iu devas esti la lasta. Ne gravas al mi esti mi».
«Nu, ĝenis multe al mi esti la lasta».
«Ĉu vi deziras esti la unua?»
«Jes».
«Ne plaĉas al mi esti tia. Estas pli facile sekvi vin ien ajn oni iras, ol decidi kien ni devas iri. Kien prenas min vi?»
«Mi prenas vin..., mi ne scias, tien, kien tiu prenas min».
Kaj subite Arvel' konstatis, ke Afel' ne plu estas sub li, sed super li. Nun tiu estas Afel', kaj li denove estas lasta.
«Ve, nun mi prenas vin», Afel' diris iomete ĉagrenita. —Venu, iru vi antaŭen, ĉar vi faras tiel pli bone ol mi».
Sed li ne ŝajnis fari tion malpli bone, ĉar dirante tion, Afel' malproksimiĝis pli alten el Arvel', kiu denove estis sola tie, vidante tion, kiel sia amikonova malaperas antaŭen, ĝis kiam li estis nur nebula memoro.
Sed Afel' faris nenion!, li pendis pense kaj meditante.
Kaj tuj li falis en iuspecan lenton, kiu cirklas sur si mem.
Brrr!, malgaje mi sentas!, Arvel' diris, malkovrante tion, kion tiu sento signifas. Tio ĉi estas malamika mondo.
Kaj li vidis ilin. Li vidis du estaĵojn, kiuj batas unu la alian. Li ne sciis kial, kaj fajfas pri ĝi. Unu el ili prenis armilon el grundo, sed li timas uzi ĝin. Li dubas.
«Mortigu lin!», diris Arvel'.
Kaj tiu estaĵo pafis. Arvel' miris, ke tiu ulo aŭdas lin. Sed li ĝojas pro tio, ke li havas povon sur lin.
«Mi estas murdisto!», tiu estaĵo diris.
«Ne», respondis Arvel'. «Pli bone vi ol li. Ĉu li estas mortinta?»
Tiu estaĵo, kiu nomiĝas Alfonso, klinis sin kaj premis lian kolvejnon, karotidon, per sia fingro: nenio, koro ne batas plu. Tiu ulo estis tiom mortinta jam, kiom la ĉirkaŭantaj ŝtonoj.
Arvel' vidis tiam veni lumestaĵon kun tondiloj, kaj tuj kiam la ena estaĵo de la mortinto venis eksteren, li tranĉis lian klargrizan, brilan fadenon, kiu ligis lin al korpo, kiu estas sur la grundo. Poste ambaŭ rigardadis al li, Arvel', kun kompato, kaj la tondilulo diris:
«Arvel', eĉ se ankoraŭ vi estas en puto, memoru, ke Dio amas vin. Kiam vi jam lernis ami vin mem ankaŭ, vi komprenos tion».
«Malbenata estu vi kaj tiu Dio, kiu estigis min!»
La alia estaĵo rigardis al li, kaj diris:
«Mi estas Manvel'. Ni renkontos denove, Arvel'. Ankaŭ mi etis malbona». Kaj ili du malaperis.
Arvel' rigardis la inernon de la murdisto. La mortinto estis lia amiko Manvel'. Ili diskutis ĉar la mortinto eksciis, ke sia amiko rilatas al sia edzino, kvankam li ne komprenis ĝis kie. Ili insultis unu la alian kaj interbatadis ĝis kiam Manvel' delasis senaverte sian pistolon sur la grundon.
Kiam sia amiko jam estis subterigita, Alonso niveligis la grundon, kaj paŝadis sur ĝin tiel ke ne estu diferenco.
Arvel' ĝuis pro tiu povo, kiun li sentis, ke li havas sur tiuj estaĵoj, homoj, kaj miksiĝis kun ili, konsilante, ke ili sekvu siajn malbonajn emojn, ke ili rabu, murdu, mistraktu... Sed kiam iu mortis, venis tiu estaĵo tiom luma kaj per siaj tondiloj li tranĉis la ligon inter homoj kaj tiuj parto, kiu ne plu utilis al ili.
«Kiu estas vi?», demandis li iam.
«Mi estas la Anĝelo de Mizerikordo».
«Kaj kial vi ne mizerikordas min?»
«Ĉar vi ne ebligas tion. Mi nur povas domaĝi pri vi».
«Kial vi ne malebligas, ke mi faru fie?»
«Ĉar nur vi povas fari tion».
«Ĉu vi ne domaĝas pri tio, ke tiuj estaĵoj mortas pro mia kulpo?»
«Kompreneble mi domaĝas pri tio. Pro tio mi venas kaj prenas ilin tien, kie vi ne plu povos vundi ilin».
«Sed ili mortas...»
«Jes. Kaŭzante ilian morton, vi favoras ilin».
Kaj Murjel', Anĝelo de Mizerikordo, malaperis. La sola afero kiu registriĝis en lia memoro estis lia rideto. Kial Murjel' ridetis? De homoj li lernis, ke morton oni timas, ĉar morto estas fino pri ĉio. Sed tio ridigis Murjelon. Ĝi amuzis lin.
Do morto ne estas malbona. Ĝi ne estas la movanta skeleto kovrita per ĉapo aĉa, kiu portas falcilegon per kiu ĝi tranĉas la ligon inter animo kaj korpo, sed ĝentila luma vidado de bela estaĵo senseksa, kiu per magiaj tondiloj tranĉas la arĝentan fadenon, kiu ligas animon kaj korpon...
Kaj Arvel' ekfartis tre malagrable. Li sentis sin uzata. Kaj sentante multe pli da kolero, li malbenis Dion kaj ĉiujn lumajn estaĵojn denove. Ĉar li ne havis lumon. Li estis malluma estaĵo. Demono. Kompatinda diablo. La reĝo de mallertaj homaj estaĵoj. Sed nur dum ili sekvis tiun bestan vivon. Ĉar tuj post ilia morto, Murjel' venis kaj prenis lin aŭ ŝin kun li. Aŭ kun ŝi.
Mi devas fari ion ĝeni Dion, li diris al si mem. Vundi lin. Tiom multe, kiel li vundas min, kaj mi vundos la tutan ĉielan kortumon.
Kaj li marŝis tra la tuta ŝosearo kaj lokaron de Tero kvazaŭ penanta animo, kio li vere estis, meditante venĝoplanojn.
Li kaŭzis vulkanojn, tertremojn, martremojn, eĉ li krevigis atomcentralon en Japanio. Kaj poste li iris en la centron de la Tero, tie, kie magmo estas plej varma, kaj li konstatis, ke tio ne varmigas lin, ĉar li estas spiritulo.
«Same kiel ni», li aŭdis voĉon en sia menso.
«Kiu estas vi?»
«Zaak'. Mi estas diablo, same kiel vi, kaj tio ĉi estas la submundo»
«Ĉu vi estas multaj?»
«Preskaŭ dekduo».
«Kaj kion vi faras?»
«Nenio. Ni estas ĉi tie, pensante kion fari pri tiuj surgrunduloj. Fojfoje ni okazigas militon. Tio esas amuza».
Arvel' rigardis tiun estaĵon, kaj li konstatis, ke li ne plu eras la lasta en la valutskalo de eteraj estaĵoj. Ne, tiu ĉi estis multe pli stulta ol li.
«Al kio utilas milito?»
«Ili mortigas unu la aliajn. Tio estas amuza».
«Tiel vi atingos nur, ke Murjel' forprenos ilin».
«Kiu estas tiu?»
«Ulo kun tondiloj per kiuj li tranĉas el homoj tion, kio igas ilin esti bestoj. Kaj prenas ilin tien, kie ni ne plu povas vidi ilin».
«Kaj ĉu tio bonas al ili?»
«Certe jes: ili ne plu suferas».
Dum ili parolis alproksimiĝis al ili la ceteraj diabloj, kiuj loĝas en tiu submundo, la centro de la Tero, la plej varma loko je kelkaj miloj da gradoj, pri kio ili prifajfis, ĉar ili estas spiritoj, kaj ili ne sentas varmecon.
«Do tiu ĉi ludo ne plu utilas al ni. Ĝi ne pli estas amuza».
«Ĉu vi ne elpensis ion pli bona?»
«Nu...», dubis Zaak', «vere ne. Ni ĉiam pensis, ke morto estas plej malbono. Ĉiu homo tenas sin senespere al vivo, kaj ili farus tion same, eĉ se ĝi estus brulanta najlo».
«Tio okazas, ĉar ili estas ignorantoj. Se ili scius tion, kion ni scias, ili ne plu evitus ĝin tiom arde».
«Sekve, esti diablo ne plu estas amuza. Vi fuŝas la aferon, Arvel'».
«Nu, ni povas fari ion».
«Ĉu tio amuzos nin?»
«Jes, multe: ni organizu pacon. Ne plu estu militoj en la mondo. Tiel homo havos onganvivon plenplenan el malsanoj, prizorgojn, duran batalon por vivo, forrabojn, persekutadojn, fiaĵojn...»
«Tiu muziko belas».
Kaj diabloj venis surfacen svarme. Arvelon oni duŝis per demandoj kaj petoj da ordonoj el siaj de nun subuloj. Ĉiuj diabloj ĵuris obeon al li per malplia protokolmaniero, sed efektiva de la unua fojo, kiam ili petis konsilon de li kaj poste demandis pri tio, kion ili devos fari sekve. Tiun ĵuron ili refaris ĉiun fojon, kiam denove ili demandis, kvazaŭ li estas ilia mastro, aŭ almeaŭ la plej lerta infano en klasĉambro. Arvel' sentis sin la Reĝo de l' Mond'!
Li trovis, ke tiuj homaj estuloj, lasitaj al sia propra volo, ĉefe se ili havas povon sur aliaj, estis multe pli fiaj ol li mem. Pro tio diabloj kreis demokration kaj la Organizaĵon de Unuiĝintaj Nacioj, cele al malebligo de militoj kaj provi halto de tiuj, kiuj ankoraŭ okazas, kvankam foje la dispozicioj de UNO rezultis en pli longan tempon da militoj kaj pli grandan vundon. Diabloj ĝojegiĝis pro plezuro, sed Arvel' sciis, ke laborigi Murjel' estas, esence, feliĉigi homojn, tiujn mallertajn bestojn, kaj tio tute ne feliĉigis lin. Tiuj mizeraj insektoj, tiuj turpaj bestoj, homoj, iros tien, kien li neniam povus iri.
Kaj li trairis la tutan Teron, senespera, denove. Ĉie ajn li trovis Murjel', kiu ne plu diris ion, sed li ridetis, kaj ne kun kompato, sed kun simpatio. Kaj tio ĝenis lin eĉ plie. Ĉu spiritoj povas plori? Tiel Arvel' sentis sin: tre trista. Kion povus fari li? Li estas la spirito de envio.
Kaj subite ideo venis al li: li ne povas iri tien, kie tiuj estaĵoj iras, ĉar li ne estas homa..., nu, li homiĝos!
Kaj dirite kaj farite: li provis eniri en homon rekte, glui sian spiriton al korpo de unu el tiuj bestoj. Sed tiun korpon oni jam okupas:
«Eksteren!», li aŭdis dum li sperti puŝon, kiu dolorigis lin.
Sed Arvel' persistis: li provis milfoje; sed ĉiujn mil fojojn oni forpuŝis lin malamike, kaj eĉ se li ne sciis kial, li ne povis resti ene de korpo, eĉ ne kunhavi ĝin, eĉ ne paroli al loĝanto kolera. Li ĉiam estis batita. Vidu homojn... Lia tuta kolero, lia tuta forto, ne efikis kontraŭ la ligo, kiu jam estis inter iliaj korpoj kaj spiritoj. Li eĉ provis eniri korpon kies enloĝanto ĵus foriris kun Murjel', sed li vidis, ke tio ne funkcias: li ne povas aktivi la ligon kun ĝi: la arĝenta ŝnuro ne algluiĝis al sia spirito, ĝi ne plu utilas.
Subite li sentis la solvon al sia problemo:
Sur kampo kuŝas virino, kaj sur li estas viro, kiu eniras ŝin tien kaj reen. Nu, vere nur eniras parto de li, tre malgranda parto rilate al la tuto. Tiu viro fekundigas ŝin. Kiam ili finis, ili vestiĝis denove kaj li akompanis ŝin hejmen per sia aŭto. Arvel' sekvis kaj sciis, ke ŝi koncipis. Antaŭ alia faris, li eniris en tiun vivon, kiu formiĝas, kaj vidis, ke, certe, neniu estis tie ankoraŭ. Li prenis la etan arĝentfadeon, kiu balancas pigre, kaj najlis ĝin en la centron de sia estaĵo. Kaj sentis penon, multe: li jam vivas!
«Finfine!», li kriis ĝojplene.
Ĝustatempe, ĉar tiam alia mallumulo aperis. Sed li prenis la arĝentan fadenon kaj frapis per ĝi forte al li, kaj la alia estaĵo foriris rapide, kun sia ĉiela korpo dolora kaj sciante, ke li ne plu devas reveni, same kiel li mem lernis milfoje antaŭe.
La virino haltis, apogis sin sur muro, kaj vomis.
La infano venis en la mondon dum tempesta nokto de decembro. Lia patrino, Tina, estis preskaŭ infanino: ŝi dekkvinjariĝis. Kiam liaj geavoj eksciis, ke ŝi patriniĝos, ili forpelis ŝin el sia hejmo tuje. Dekkvin tagojn poste ili repensis la aferon kaj serĉis ŝin, sed ili ne trovis ŝin facile. Ekzakte du jarojn ili bezonis.
«Ne, paĉjo, mi ne povas reveni kun vi. Kiam vi forpelis min el nia hejmo, mi suferis multe. Mi dormis en Forlasita Jesuo, la hejmo por senhejmuloj. La monaĥinoj agis tre bone al mi. Poste venis ilia kapelano, pastro Amaljo, kiu helpis min multe. Li trovis postenon por mi kiel servistinon ĉe geamikoj siaj, kaj poste, kiam lia servistino mem devis iris emeritiĝis, unu jaron poste, li proponis, ke mi iros servi lin ĉe si. Mia filo jam venintis en la mondon, kaj la pastro hejmigis nin du, kaj donis al ni manĝadon kaj salajron. Ŝanĝe al tio mi devas zorgi pri li, kaj tiel mi faras. Sed mi ne povas lasi lian hejmon. Ĉi tie mi fartas tre bone. Li zorgis pri mi kiam mi necesis tion, kaj mi ne povas lasi lin sola nun. Li agis kiel patro kun mi. Li estas tute homo de Dio. Mi zorgas pri li kaj pri mia filo, Fulĥensjo, kaj Sinjoro Amaljo zorgas pri ni du. Mi vizitos vin, sed nun, je deksepjaraĝo, mi jam trovis lokon en vivo, paĉjo.
La gepatroj de la knabino perdis la ŝancon geaviĝi pri eta Fulĥensjo, kiun ili vidos ĉiam vizite. La vera avo lia, kiu ankaŭ agis kvazaŭ patro, estis Sinjoro Amaljo, la pastro.
La infano kreskis en sana medio, eble tro sanktema, inter rozarioj, mesoj, homilioj kaj preĝadoj. Kiam li jam havis la aĝon, li iĝis monaĥeto1, kaj por li estis nenia alia patro ol Sinjoro Amaljo, kiun ĉiuj aliaj vokis patro. Sed iam lia patrino klarigis al li pri lia eraro: Sinjoro Amaljo ne vere estis patri lia, sed preĝistojn oni vokas patro, ĉar ili estas spiritaj patroj. Ili parolas nome de Dio Patra, kaj ili konsilas pri oniaj problemoj kaj esperoj pri pli bona vivo en Ĉielo, kiam oni mortos post longa vivo. La vera patro de Fulĥensjo nomiĝas vere Bartolo, kaj li estis poŝtisto, aŭ almenaŭ li estis tio la lastan fojon, kiam patrino vidis lin. Bartolo ne plenumis sian devon, kaj malaperis el la urbo.
Sekve eta Ĉenĉo, kiel oni vokas lin hejme, kreskis kaj alkutimiĝis vivi sen alia patro ol tiu maljuna preĝisto, kiu tiom multe da amo kaj korinklino donis ĉiam al li kaj patrino. Pro tio, kiam li atingis dekjaraĝon, li diris al Sinjoro Amaljo, ke li volas esti bona homo same kiel li, li volas iĝi preĝisto, ankaŭ. Sinjoro Amaljo estis tre kontenta, kaj la venintan tagon li vizitis la Sinjoron Episkopon, kiu sukcesis havigi al li stipendion por ke tiu filo de la eklezio estos akceptata en sian sanktan sinon kaj edukita laŭ ties normoj kaj reguloj. Ĉar Lia Moŝta Episkopo ne kredis, ke la infano ne estas filo de la preĝisto. Se tiu ĉi rakonto okazus dum la 21ª jarcento oni povus fari la teston pri DNA, sed dum tiu tempo, meze de la jarcento 19ª tiaj aferoj ankoraŭ ne ekzistis, kaj la Episkopo sentis sin respondeca pri tiu ŝoso de Sinjoro Amaljo, pri kiu liaj parokanoj priparolas tiom bele ĉar li havas oran koron. Eble li estis sincera neante la patrecon de la infano. Se tio estas tiel, la episkopo konkludis, la pastro vere estas sanktulo.
Kaj dek jarojn poste, kiam Ĉenĉo jam havis dudek, li iĝis Patro Fulĥensjo. Lia unua posteno estis en la sama preĝejo kie sia supozebla patro deĵoris kiel parokestron, kaj sekve li havis la honoron kaj gloron instrui lin pri la trukoj de la metio preĝista, ĉar same kiel aliaj metioj, kiel instruisto aŭ kuracisto, krom alvokiĝon apartan, oni ankaŭ bezonas metiecon, scipovon sukcesi en la profesio.
Sekve, du jarojn poste la Episkopo memoris pri li kaj nomumis lin parokrestro, ĉar li deziris, ke la instruado de bona Sinjoro Amaljo ankaŭ helpos en fora urbeto kun preskaŭ kvincent enloĝantoj. Li ricevis la nomumon por lerni havi la respondecon pri spirita gvidado de tuta urbo, kaj pro tio, post sia lernado kaj sperto tie li povos anstataŭi Pastron Amaljon kiam li mortos aŭ emeritiĝos.
Atingante la urbon, Fulĥensjo trovis loĝantaron kies parokaranaro estis preskaŭ tute ina, ĉar plimulto da viroj ne emis paŝi la preĝejplankon, kaj la malmultaj viroj venis nur akompani siajn edzinojn kaj filinojn. Sed iom post iom li gajnis la viran favoron per la boneco de sia koro. Li ĉiam pretis, tage kaj nokte, kiam parokano bezonis lin. Ekzemple, kiam la gepatroj de Marin' forpelis ŝin el sia hemo eksciante, ke ŝi gravediĝis kaj ŝi ne volis diri el kiu. Ŝi iris vidi la preĝiston, kaj li invitis ŝin al vespermanĝo kaj poste al dormado en la gastoĉambro, ĉar li devas fari urĝan taskon. Li vestis sian mantelon kaj ĉapelon kaj iris vidi la gepatrojn de Marin'. Li rakontis al ili pri siaj propraj geavoj forpelante sian patrinon ĉar ŝi ne volis liberigi sin pri sia kontraŭleĝa, naskota filo. Tiam lia patrino ŝanĝis sian vivon pro tiu de sia filo, kaj jen li, homo de Dio, prenante konsolon al homoj kaj avertante ilin, ke ili mispaŝu tiel ke ili ne perdu sian filinon kaj sian nepon.
Kaj miraklo okazis: la venintan tagon Marin' povis reveni en sian hejmon, kaj kelkajn monatojn poste ŝi naskis bebon, kiun ŝi baptis kiel Manvel' Fulĥensjo: la unua pro sia patro, kaj la alia pro la pastro, kiu savis la tutan familion el katastrofo.
Preĝisto, instruisto, juĝisto kaj kuracisto, kune kun la urbestro, estis la elito intelekta en tiu meksika urbo de fino de la 19ª jarcento. Tiu estis epoko kun multe da sociala perturbo, kaj la gepatroj de Marin' kaŝis kompatindan pastron Sinjoron Fulĥensjon fojfoje en la kelo de sia domo, kiam milicanoj serĉis trovi lin por ekzekuto pro esti je la servo de eksterlanda povo, la Papo de Romio. Sed poste la situacio paciĝis.
Unu el plej fidelaj parokanoj estis Rozo, la edzino de la urbestro. Ties filino estis dekkvinjarulino tre bela. La edzino mem ankaŭ estis tre bela, tiel ke se li ne estus homo de Dio, eble li havus problemon kun la urbestro. Ŝi estis tre inteligenta virino, ankaŭ, kaj demandis pri interesaj aferoj en la renkontiĝoj elitaj de la urbo:
«Patro, se Dio estas tiom bona, kial li permesas, ke oni mortopafas tiom multe da homoj?»
«Filino, Dio havas kialojn, kiujn ni ne komprenas».
«Jes, Patro, sed li povus klarigi al li, se ni estas gefiloj liaj».
«Jes, filino, sed vi fidu lin. Dio estas via patro kaj protektos vin en ĉi tiu mondo kaj en la alia».
Vere estas, ke inter ili du aperis kurento de simpatio iomete nekonvencia por tiu epoko. Sinjorino Rozo, urbestrino, komencis konfesi relative ofte kaj profitis la ŝancon rakonti al Sinjoro Fulĥensjo ĉion, kio estas en ŝia animo kaj en tiu kapeto de tedigita burĝino. Ŝi rakontis, ke sia geedziĝo ne funkcias ĉar sia edzo estas pli aĝa ol ŝi kaj havas eksmodajn ideojn. Ŝi preferas pli junajn, pli aktivajn virojn. Kaj ŝi volis, ŝi diris, provi novajn aferojn, kiuj vekos sian seksan intereson, sian volupton.
Malgraŭ tio, ke li estas homo de Dio, Fulĥensjo sentis seksan emon el ĉiu afero, kiun ŝi rakontis al li. Sub sekreto konfesa ŝi rakontis ĉiun aktivaĵojn, kiujn ili faris kadre de la sankta ligo de geedziĝo, kaj la kompatinda pastro ne kuraĝis interrompi ŝin, ĉar ŝi demandis ĉu li kredas, ĉu ŝi pekas, ĉar estis volupto en ŝiaj rilatoj kun ŝia edzo. Kiam li donis al ŝi sian manon por kiso, li ricevis libidan atakon, kiu trairis lian tutan korpon, kaj alia persono pli sperta pri amo vidintus, ke ŝi pretis atingi ĉien ajn montri sian amon al li, sed la kompatinda pastro dubis. Li volis kredi, ke ŝi agas honeste.
Ĝis kiam ĉion eskapis kontrolon. Tagon li legas sian preĝlibron en sakristio, kaj levante siajn okulojn, li vidis ŝin antaŭ li. Li ne aŭdis ŝin veni, sed eble tio okazis pro tio, ke li estas absorbita en sia legado.
«Patro, mi amas vin», diris ŝi rekte.
Li ne sciis kion fari, kion diri. En seminario oni ne pretigis estontajn pastrojn por tiuj situacioj: la sesa komando estas Vi ne seksumos aŭ faros malpurajn agojn, kaj oni ne pritraktis la problemon plue: ne estas ne. Sed liaj instruistoj neniam havis virinon tiom allogan kiel Rozo en sia sakristio oferante sin. Li diris nenion, li faris nenion, sed ŝi ja: antaŭ la pasiveco de la preĝisto, ŝi sidiĝis sur lin kun ĉiu kruro en flanko de tiuj liaj.
«Prenu min, patro», ŝi petegis.
Li metis manon inter la kruroj ŝiaj, kaj konstatis, ke sub ŝia larĝa jupo ŝi portas nenion. Ŝi agis sur la butonoj de lia sotano kaj pantalono kaj baladaŭ havis la pastran organon sub ŝia tuŝo. Ŝi kisis lin kaj palisumiĝis al li. Post kelkaj minutoj, dum li restis stuporplena, finfine ŝi venis en orgasmon voluptan, bestan, intensan. Kaj li, finfine, kovris ŝin per kisoj.
Kiam ĉio finis, ŝi staris kaj ordigis sian vestaĵojn dum li konstatis, ke ŝi estis ruĝa, tre ruĝa.
Leganto povas demandi al si kiel tiu virta homo de Dio povis fari tiel. Neniam venis en lian cerbon, ke tiu piulino konsideris lin kiel paron seksan, sed dum ŝi havis seksrilaton al li, la kompatinda preĝisto venis en estaton de neadon de realo: li volis kompreni, ke tio ne okazas, ne al li, ne al ŝi. Sed tuj kiam ŝi venis en orgasmon, li vidis, ke ŝi konstatas pri la peko, kiun ŝi ĵus faris, kaj ŝi fartis tre malbone, do li sentis senfinan kompaton por ŝi, ne por si mem. Li vere estis nenio, sed simpla objekto, kiun ŝi uzis, kaj la respondeco de la ago estis tute de Rozo. Kaj tiam la granda senso pri karitato kaj amo de Di' al siaj kreitaĵoj en kiujn la prelato estis edukita, venkis ene de lia koro, denove, kaj li provis konsoli ŝin. Li rimarkis kiom senfeliĉa tiu virino estas, kaj penis trankviligi ŝin. Pro tio la batalo en la koro de la preĝisto estis mallonga kaj dia amo venkis, kaj li diris al si mem, ke tiu knabino Dio mem metis sub lia protekto, kaj sekve li, Lia humila servanto, havis nenian alian eblecon sed obei Lin ene de siaj eblecoj, kiujn lia sankta patro havigis al li.
«Ĉu vi hontas?», finfine demandis la prelato.
«Jes, patro. Multe da. Mi neniam devus fari tion. Nun vi devos konfesi min».
«Rozo», diris li forgesante la formalan alparolon inter parokestro kaj parokanino, «ĝi estis magia. Mi ne hontas pri tio, kion ni ĵus faris. Ĝi nomiĝas amo».
«Sed, patro..., mi estas edzino, kaj vi edziĝis al eklezio».
«Dio estas amo, filino. Dio ne kondamnas tion ĉi».
«Mi sentas min kulpa».
«Se vi pentas, ni povas kredi, ke tio ĉi neniam okazis, kaj permesi, ke ĝi okazos denove neniam ajn».
Ŝi rigardadis lin, kovrante sian buŝon per mano, ne paroli. Poste ŝi metis sian alian manon sur la buŝo de la pastro, por ke li ne parolu. Kaj tiel ili daŭre estis kelke da tempo, ĝis kiam ŝi prenis sian manon for de sia buŝo kaj metis ĝis sur lia kolo, karesante ĝin.
«Ne, ne diru tiel», ŝi diris iĝante neformala, ankaŭ. «Mi volas fari tion denove. Multfoje. La enfero kun vi estas paradizo rilate al la sankta rilato, kiun mi havas kun mia edzo».
«Kial vi malestimas lin tiom multe?»
«Nia estis geedziĝo prokonvena».
«Ĉu vi estis graveda?»
«Jes».
«Ĉu el via edzo?»
«Ne. El koramiko sekreta».
«Ĉu viaj gepatro sciis?»
«Jes, mi diris al ili».
«Sed via edzo ne kulpas pri io ajn. Li kredas, ke Amparo estas filino lia, ĉu ne?»
«Jes. Miaj gepatroj aranĝis la geedziĝo antaŭe, kaj sukcesis rapidi ĝin kelkajn monatojn».
«Ĉu vi neniam intencis diri veron al li?»
«Ne, Fulĥensjo. Kiam vi proponas, ke ni revidos denove?», diris ŝi evidentigante, ke ŝi ne plu volas diskuti la aferon.
«Hodiaŭ estas mardo..., nu, venu konfesi ĵaŭde», la prelato respondis. «Je ĉi tiu horo neniu estas. Mi konfesos vin en sakristio».
De tiu tago Rozo iris en preĝejon ĉiujn mardon kaj ĵaŭdon konfesi, kaj ĉiun tagon al sephora meso. La edzo kaj la filino iris kun ŝi. La knabino rigardadis la prelaton, ĉar ŝi ankaŭ ekenamiĝis al li. Sed tio estis komprenebla, ĉar ŝi estis adoleskantino kaj li estis junulo.
Fulĥensjo kaj Rozo estis tre diskretaj kaj neniu en la urbo suspektis ion ajn.
Sed venis fuŝo. La urbestro devis iri periode en la ŝtatĉefurbon por oficiala kunveno, kaj tio prenis unu aŭ tagojn reveni. Sed tagon li malbonfartis kelke da tempo post komenco de vojaĝo, kaj mulisto prenis lin el najbara urbo Magdalena Apasco al lia hejmo. Kiam li venis hejmen, li supreniris malfacile al sia dormoĉambro enlitiĝi kaj ripozi, sed tio, kion li vidis forprenis lian fizikan malbonfarton, anstataŭante ĝin de pli malbona malbonfarto: tiu de la animo, ĉar sur tiu de sia edzino estis korpo de viro. En lia propra lito! Ŝi ne konstatis pri la ĉeesto edza ĝis kiam ŝi notis fortan frapon sur la kapon de sia amanto. Du pugnoj samtempe frapis kaj rompis la kolon, mortigante la kompatindulon tuj. Rozo rigardis, kaptita de ektimego, ne sciante tion, kion fari, kion diri. Li prenis ŝin per ŝia hararo kaj tiris ŝin for de sia lito kaj starigante ŝin. Li ĵetis ŝiajn vestojn sur ŝin kaj kriis: Kovru vin! Poste ŝi turnis sin al ŝranko, tiris valizon el ĝi kaj ĵetis ĝin antaŭ ŝi, je ŝiaj piedoj:
«Roz', foriru. Eliru mian vivon kaj tiun de via filino. Se vi revenos en la urbon, mi mortigos vin».
Kaj li forlasis la ĉambron. Li iris en la manĝoĉambro kaj versis tutan glason da brando, rigardadis tra la fenestro pensante pri nenio, sentante nenion, aŭdante la kanton de birdoj kaj hurlon de vento. Fore, oni aŭdis homojn, kiuj promenas surstrate, aĉetas, diskutas...
Duonhoron poste Rozo pasis malantaŭ li kaj foriris lastfoje tra la pordo de sia domo. Li aŭdis la pordon fermiĝi, kaj tiam li denove supreniris en sian dormoĉambron. Enirinte, li turnis tiun korpon scii kiu profanis la sanktan sakramenton de geedziĝo, kiu prenis vivon for de li. Vidante la vizaĝon, miro demetis koloron el lia korpo: bonula Sinjoro Fulĥensjo! Li ĵus mortigis la Homon de Dio. For jam estis lia honoro makulita kaj lavita pere de la morto de ofendanto. Li sciis lin mem malbenita.
«Suferu ne plu, mia filo. Vi estis viktimo de kolero, sed Dio amas vin. Kaj mi pardonas vin. Pardonu vi min».
«Li ne povas aŭdi vin», diris konita voĉo.
Fulĥensjo turniĝis kaj eksklamis:
«Murjel'!»
«Jes», respondis la Anĝelo de Mizerikordo tranĉante la arĝentan fadenon, kiu ligis lin al tiu frakasita korpo, kiu ne plu funkcias. «Venu, Aruel, mi prenos vin tien, kien mi prenas homojn. Finfine, jes. En ĉi tiu mallonga vivo, dum nur dudek tri jaroj vi progresis pli kiel homo, ol dek mil jaroj kiel anĝelo. Hodiaŭ vi vidos Dion».
Tiu afero okazis al Pastro Andreo. Li estis juna preĝisto, kiu ĵus venis en la Parokon Kandelarja, ĉe Hujtzo, ankaŭ konata kiel Sankta Paŭlo. Ĉar ĝi estis sia unua posteno, la Episkopo koncerna ne nomumis lin parokestro, sed asistanta pastro. Tamen li povis asisti neniun, ĉar ne estis titularo, sed nur li, nura asistanto. Ĝi estis tre malgranda urbo, malpli ol mil enloĝantoj, kaj lia estis la ununura preĝejo en la tuta urbo.
Tuj venante, li vizitis la urbestron, ĉar li volis esti kompetente informita pri la loko, kiun oni donis al li. Sed la urbestro estis ateisto nekredanta, kaj diris al li, ke la plej bona afero, kiun li povas fari por la urbo kaj por si mem estas foriri laŭ la sama vojo, kiu prenis lin en la urbon, ĉar tie neniu bezonas ian ajn pastron.
«Do, kiu ŝakos vin?», la pastro demandis.
«Ho, ĉu vi scipovas?»
«Mi vidas, ke vi trompas al vi mem, sed blankaj venkos en du turnoj», diris li fingrumante al tabulo.
Tio kaptis la urbestron, kaj invitis la pastron sekvi la ludon. Dek minutojn poste, ok el kiuj la urbestro uzis por pensi sian sekvontan movon, la pastro venkis per maniero, kiun la aŭtoritatulo ne antaŭvidis.
«Patro, kompreneble vi donos al mi eblecon venĝi, mi esperas».
«Tio okazos morgaŭ, moŝta urbestro. Nun mi devas trovi helpon aranĝi la preĝejon».
«Mi sendos al vi stratbalaiston morgaŭ frumatene».
La venintan matenon tre korpulenta viro, ne tro lertaspekte, frapis brue la pordon de la domo de la pastro je la kvina matene. Li ne vekis Pastron Andreon, ĉar tiuhore li kutimis stari fari siajn fizikajn kaj spiritajn ekzercojn. Li eliras la banejon, kiam li aŭdis la frapon, do li malfermis tuje.
«Vi devas esti Johan'», diris li.
«Jes, patro».
«Venu, knab'. Ĉu vi jam matenmanĝis?», la prelato demandis.
«Jes, patro».
Dum la pastro matenmanĝis sian kafon kun lakto kaj tri biskotojn, Johano observadis la domon de la preĝisto: tiu salono havis krucifikson je la mezo de la plej larĝa muro, du seĝojn kaj tablon. Ankaŭ estis kredenco kun dek libroj sur ĝi.
«Patro, ĉu mi povas..?», li diris fingrumante la librojn.
«Kompreneble, filo. Profitu. Legado estas bona».
Johano okulumis la etan bibliotekon de l' preĝisto kun scivolemo: meslibron; Biblion; Vivo estas sonĝo, de Petro Kalderon' de la Barka; Kvin monatojn sur globo, de Julio Verne; La dia narciso, de Sor' Johanin' Ines' de la Kruco; libro pri poemoj de Josefo Marti'; vortaro hispana kaj alia latina; libro verkita en tiu lingvo de iu Ka Tulo; kaj la plej stranga el ili: retorika kurso verkita de homo nomita Aristotelo, pri kiu li komprenis nek la titolon, Retoriko, kvankam ĝi estis en la hispana.
«Patro, vi estas tre klera».
«Ho, ne, Johano», li humile respondis. «Ĉio estas relativa, sed ju pli vi legas, despli ignoranta vi sentas vin mem».
«Patro, tio ne estas logika. Eĉ se veras, ke vera saĝeco ne estas en libroj. Ĝi estas en vivo», sentencis la stratbalaisto.
Andreo ridetis al naiveco de tiu homo.
«Sekve, Johano, se tiun frazon, kiu estas saĝa, oni skribas sur libro kaj publikigas ĝin, ĝi ne plu estas saĝa...»
La ulo rigardadis la pastron kun miro, poste ridetis kaj diris:
«Pastro, vi ja estas inteligenta. Sed eĉ se vi scias pli ol mi, vi ne konvinkos min pri tio». Poste, kvazaŭ al si mem, li aldonis: «Evidente, tial vi estis tiom longe en seminario...»
«Venu, Johan'», diris Andreo starigante, «ni iru en preĝejon fari nian taskon».
Enirante la ejon, ili trovis ĝin plena da rubo kaj skorio, kaj ankaŭ ratoj, kiuj nestintis tie. Per bastonoj frapantaj unu la alian ili timigis kaj forpuŝis ilin for de la ejo. Ili formetis la benkojn, kiuj estis detruitaj, kaj poste metis ilin ekstere. Poste ili tranĉis ilin por fajrligno por vintro venanta. Ili dispoziciis la restantajn en la sama loko, kie estis ĉiuj antaŭe. Mi esperas, ke estos pli da homoj ol disponeblaj sidlokoj, la zorgata pastro pensis.
Tiun vesperon, je la sepa horo, kiam ĉiuj jam forlasis la laborejon, oni aŭdis la sonorilojn de la preĝejo unuafoje de multe da tempo. La pastro havas sencon pri ritmo, ĉar ili sonis iomete sinkope: klanklan, klanklanklan, klan, klan, klankan... Post la perkuta koncerto sonorila dekminuta, duono de loĝantaro estis ĉe la pordo de la preĝejo.
«Meso komencontas», Pastro Andreo diris tute vestita por tiu ceremonio religia el la pordo. Poste li turniĝis kaj eniris. Amparo, la filino de la urbestro, sekvis lin. Poste ŝiaj amikinoj sekvis ŝin, kaj ankaŭ ties patrinoj. Kaj post ili, edzoj eniris la ejon. La ceteruloj rigardis unu la aliajn, kaj eniris vidi.
El altaro Andreo vidis ke la benkoj, vere, ne sufiĉas. La meso estis sentata, bela. Dum homilio Andreo petis helpon de ĉiuj plibonigi la preĝejon, kaj eĉ se ne venis multe da mono, la venintan tagon aperis kvindek homoj, kiuj demandas la preĝiston kion oni devas fari, kaj ili ĉiuj riparis la preĝejon kaj konstruis la benkojn, kiuj ankoraŭ mankis.
La meso okazis ĉiun tagon je la sepa vespere. Estis nur unu persono, kiu neniam ĉeestis: la Moŝta Urbestro.
Pastro Andreo ĉiam adresis la tutan urbeton, neniam menciante, ke mankas unu. Tiun unun li daŭre vidis ĉiun tagojn je la tria posttagmeze, la momenton de la ŝakludo. Post manĝi li vizitis, kaj filino Amparo servis kafon al ili du. Ŝi rakontis ion dum ŝia patro finas pretigi sin. Ŝi estas malgaja knabino, kvankam ŝi neniam diris kial ŝi tristas.
Dum ili ludas, ili rakontas pri siaj vivoj, kvankam plej granda parto de l' tempo ili silentas, koncentrigitaj, ĉar ambaŭ estis tre bonaj ŝakludantoj, eĉ se nur amatoraj. Tiel, unuigintaj de tiu komuna intereso pri strategio kaj ludo, ili enamikiĝis. Ĝis kiam la urbestro rakontis ion tre strangan:
«Ŝak'!», li diris triumfe, triafoje de kiam ili konis unu la alian. Aliajn du fojojn la pastro inversigis la situacion kaj turnigis en maton en tri kaj du movoj respektive. Nun li ne povos mati en unu movo, kio estas la procezo, pensis la urbestro ironie.
«Hodiaŭ vi estas inspirita, Sinjoro Urbestro», diris la pastro cinike.
«Mi ne ĉiam malvenkos kun pastroj...»
«Ĉu malvenki? Ĉu vi havis negocon kun kolego mia?»
«Troe», diris la urbestro, tre serioze.
«Ŝajnas, ke vi havas multe da dolor' en via korpo, Adriano», diris la pastro apogante sian dorson sur sian brakseĝon. Unuafoje le pastro uzis la personan nomon de la urbestro.
«Ĉu vi diris doloro? Mi ankoraŭ ne bone dormas dumnokte».
«Via edzino...»
«De kie vi scias, ke temas pri mia edzino?»
«Tio estas logika: via filino zorgas pri vi, sed ŝi rigardas al vi kun riproĉo kaj vi ne redonas rigardon al ŝi. Eble ŝi kulpas vin pro la morto de sia patrino...»
«Ĉu morto? Mi dezirus... Sed ne, pastro. Kun unu murdo mi jam plenumis mian kvoton. Mi forpelis ŝin de la urbo».
«Ĉu vi murdis ŝian amanton?»
«Jes, Andreo. Li estis porko. Li forpenis la plej bonon de mia vivo...»
«Kiel vi mortigis lin?»
«Mi trovis ilin en mia lito. Mi frapis la kapon de tiu mizerulo per miaj pugnoj kaj rompis lian kolon». «Kaj via edzino, mia filo?»
«Ŝi kuŝis sub li. Ŝi rigardis al mi kun paniko en vizaĝo. Mi vidis ŝin kiel strangulinon. Mi prenis ŝian hararon kaj trenis ŝin el nia lito, mi starigis ŝin kaj ĵetis ŝian vestaĵojn sur ŝin; mi metis valizon antaŭ ŝi kaj diris: For el la urbo! Se mi vidas vin denove, mi mortigos vin!»
«Kaj ŝi foriris».
«Jes. Mi ne eltenus vidi ŝin denove».
«Kiu estis la amanton de via edzino, Adrian'?», diris la pastro kun plej dolĉa voĉo.
«Via antaŭulo, pastro».
«Patro Fulĥensjo!»
«Li mem. Kompatindulo. Mi freneziĝis, patro. Nun vi scias kial mi ne iras en meson. Mi mortigis homon de Dio, kaj pro tio Dio ne plu volas min apud li. Se mi iros enferen, kial diable mi iru en preĝejon?»
«Filo mia, Dio ne kondamnas vin. Dio amas vin».
«Ne, patro, mi mortigis lian homon, kaj pro tio tiu urbeto estis tiom longe for de la man' de Di'. Kvin jarojn».
«Sed li sendis min. Diru, kial oni neniam sciis pri via krimo, mia filo?»
«Mi atendis ĝisnokte kaj forpenis la korpon al porkejo de Kristofor', du kilometrojn for de la urbeto. Porkisto vizitas la ejon nur du aŭ tri fojojn semajne, kaj ĉiam dum lumtago. Mi havis la tempon haki la korpon kaj doni la porkojn, kaj ili manĝis ĝin tute. Poste mi bruligis la vestaĵojn kaj ĵetis la cindrojn en la porkejo mem, kie la bestoj miksigis ilin kun la cetera rubo».
«Ĉu neniu demandis pri la pastro?»
«Neniu komprenis tion. Kiam oni demandis, mi diris, ke mi scias same kiel ĉiuj aliaj. Neniu rilatigis tion al neesto de mia edzin'. Mi diris, ke ŝi iris prizorgi sian patrinon, kiu estis tre malsana».
«Ĉu via bopatrino vere malsaniĝis?»
«Ne. Ŝiaj gepatroj jam mortis delonge, sed neniu scias. Nun vi scias, kaj mi supozas, ke via konscienco igos vin denonci min».
«Ne, mia filo: vi scias, ke mi povas rakonti tion al neniu. Mi komprenis, ke vi konfesas, kaj pro sekve tio estas konfesa sekreto. Mi povas konsili al vi konfesi al juĝisto, sed ne denonci vin. Sed mi kredas, ke vi jam pagis sufiĉe pro via peko. Se mi denoncus vin, tiu, kiu irus en enferon estus mi».
«Kiel vi diras? Vi ne diris tiujn raraĵojn, kiuj pastroj diras, kiam oni konfesas».
«Mi ne volis timigi vin... Mi diris mense Ave, plej pura; filo mia, pri kio vi akuzas vin? Kaj vi akuzis vin pri tio ĉio».
La urbestro rigardadis la pastron, kaj finfine eksklamis:
«Nu, estas same! Finfine mi povis rakonti al iu ajn. Mi fartas pli bone».
«Ego te absolvo pecatus tuis in nómine Patrem, et Filius et Spiritu Sancto. Amen», diris Andreo farante signo de kruco.
«Kio?», diris la urbestro.
«Ke Dio pardonis vin, filo. Mi havas tiun povon, tiu pri pardono nome de Dio. Via pento estas sincera kaj vi jam pagis per via puno».
«Ĉu vi ne plu punos min?»
«Jes. Ke vi venu al meso ĉivespere kaj komuniiĝu. Ĝi plibonfartigos vin, filo mia».
«La kompatinda Patro Fulĥensjo...»
«Li estis homo de Dio, eĉ se li pekis. Ankaŭ li pardonis vin».
«Ĉu vere?»
«Evidente. Nur mankas via pardono».
«Kiu plu devas pardoni min?»
«Vi, mia filo. Vi devas pardoni vin. Jes, vi grave pekis, sed tio ne estas la fino de la mondo. Vi ne estas la centro de universo».
«Patro..., tio..., tion mi neniam pensis».
«Vi punis vin mem troe, sen kiu nek kialo».
«Sed, patro, mi forprenis vivon...»
«Tri. Tiun de Fulĥensjo, vian, kaj tiun de via edzino, ĉu ŝi vivas, ĉu ne. Sed ne gravas: Dio jam pardonis vin, filo. Ankaŭ mi ne juĝas vin. Iru, kaj ne peku denove», diris Andreo starante. Li rigardis sian horloĝon, kaj aldonis: «Nu, pli bone mi iru, ĉar jam malfruas mi. Mi vidos vin en meso».
Tiun vesperon je la sepa ĉiuj surpriziĝis vidi la urbestron eniri la preĝejon. Normale li malkovris sian kapon preterirante la pordon, je ĉiu horo. Sed ĉifoje li malkovris sian kapon kaj eniris la ejon kun sia ĉapelo en mano. Li iris ĝis la unua benkovico, kaj sidiĝis proksime al koridoro, silente. En sia homilio la preĝisto ne referencis al urbestro, kaj ankaŭ ne diris finfine ni ĉiuj estas kune, aŭ ion ajn similan, sed li parolis pri la Parabolo pri Semisto. Poste li diris, ke li ricevis leteron de siaj superuloj por ke li iru en la ĉefurbon la venontan tagon, kaj li ne scias kiam li revenos, kvankam anstataŭanto venos eble, ĝis kiam li revenos.
Post kiam ĉiuj jam komuniiĝis, dum ĉiuj preĝas en sia sidloko, Pastro Andreo klarigis laŭtvoĉe pri la vojoj nesondeblaj, kiuj irigas al Dio. Kiam li finigis la meson kaj trairis la pordon de sakristio, ĉiuj foriris. Escepte de unu. Kiam Andreo estis estingonta la kandelojn, li vidis, ke la urbestro ankoraŭ estas tie, en sia sidloko en la unua vico, verŝajne meditante.
«Ĉu vi fartas bone, Sinjor' Urbestro?», li diris tuŝante lian ŝultron. Sed tuj li rimarkis, ke lia rigardo fiksas preter li, senvive. La kompatindulo mortis antaŭ nelonge.
Pastro Andreo iris en sakristion kaj sonigis la funebron per al sonoriloj de la preĝejo.
La tuta urbanaro venis, kaj ili pretigis la urbestron por lia lasta vojaĝo, kaj poste akompanis lin al cemeterio du tagojn poste, proksime de la loko, kie malaperis la korpo de kompatinda Patro Fulĥensjo, la porkejo de Kristofor'. Dum la lasta funebra meso aperis la urbestrino kun filo, kaj la familio de Amparo denove unuiĝis kiam patro eniris sian lastan vojaĝon.
La sekvintan tagon Patro Andreo diris sian lastan meson en al urbeto, funebran meson por la animo de la Urbestro, kaj memorigis, ke tiun saman tagon li forlasos la urbon, kaj li esperis, ke ili kondutos al sia anstataŭanto tiom elkore kiel al li mem.
Sed anstataŭanto ne venis: du tagojn post la eliro de Andreo, aperis Pastro Anselmo, titulara parokestro, pardonpetante, ke li ne venis unu monaton antaŭe, kiel li devus.
«Domaĝe, patro. Nun ni komprenas kial Pastro Andreo diris, ke li ne estas parokestro, sed asistanta pastro. Li estis via helpanto», diris la provizora urbestro, Kristofor'.
«Ĉu mia asistanto? Neniu diris al mi, ke mi havos asistanton...»
Ĉiuj parolis miresprimante pri bonega Pastro Andreo, homo kiu ŝajnis ne esti de ĉi tiu mondo... Li sukcesis eĉ religiiĝi la plej ateisman homon en la urbeto, kaj ĝustatempe, la saman tagon, kiam li mortis pro subita koratako. Kaj poste li foris antaŭ nur kelkaj tagoj, sed li mankas tiom multe al ili, ke ŝajnas jaroj al ili, anstataŭ nur tagoj, de kiam li foriris.
Finfine Pastro Anselmo ricevis leteron de episkopejo de Oaxaca pri sia anstataŭanto, al kiu li bezonas demandi kelkajn aferojn pri la parokanaro. Sed la mallonga mesaĝo stuporigis la prelaton:
«Sed mi ne povas vidi Dion!»
«Ĉu vi vidas min kun blindiga lumo same kiel la tagon, kiam vi konis min, Arvel'?»
«Ne».
«Ĉu vi scias kial?»
«Ne. Sed tio ne gravas».
«Ja gravas. Rigardu: vi ne vidas min blindigite kiel la unuan tagon ĉar vi ne plu estas malluma estaĵo. Vi suferis, dum multe da jaroj, ke vi ne sciis tion, kiu via patro estas. Poste vi apartiĝis el via patrino pro amo al Dio. Kaj vi estis bona pastro, tiaj, kiuj parolas al Dio. Ĉu vi kredas, ke Dio ne aŭdas vin? Li neniam ĉesis atenti al vi. Kaj hodiaŭ vi vidos Lin».
«Sed mi ne meritas...»
«Multe vi ŝanĝis de kiam vi estis La Reĝo de l' Mondo, ĉu vi memoras?»
«Jes, tial...»
«Jes, mi scias: tio estis antaŭ du vivoj. Sekundoj por ni».
Kiam Arvel' vidis Dion, li ne povis paroli. Ankaŭ Dio ne parolis. Sed li notis Lin. Li notis multe da amo. Li amis multe. Kiam li revenis, li trovis Murjelon, kiu prezentis lin al Urjel' kaj adiaŭis lin:
«Estu bona, Arvel'. Pensu, ke ĉio okazas por ke vi progresos adekvate».
«Jes, Murjel'. Mi vidos vin poste, mi esperas.
«Ni anĝeloj renvidas ĉiam, Arvel'. Sufiĉas, ke vi pensu pri mi por ke mi estos kun vi. Kaj Dio kun ni ĉiuj. Ĉar vi jam vidis Lin, ĉu ne?
«Jes».
«Li manĝas neniun».
«Tio estis mirinda. Kaj la plej bona afero pri ĝi estas, ke mi jam vidintis Lin».
«Kompreneble. Ĉar Li ĉiam estas kun ni. Ĉien ajn. Tie, kie estas amo, estas Dio. Kaj amo impregnas la tutan universon.
Kiam Murjel' ne plu estis kun ili, Urjel' klarigis, ke li nun havas mision:
«Ĉu vi vidis tiun virinon?»
«Ĉu tiu, kiu fuŝe marŝas?»
«Prave»
«Kompatinda. Ŝi estas tre graveda».
«Via misio estas zorgi pri la estaĵo, kiun ŝi tenas. Ŝi naskiĝos post kelkaj horoj».
«Kaj kion mi devos fari?»
«Vi scios ĉiun momenton. Se vi dubas, preĝu. Dio sugestos pri tio, kion Li deziras, ke vi faros kun ŝi. Vi jam estas la Gvardanĝelo de la infanino, kiu estas naskota».
«Kaj..?»
Sed Urjel' ne plu estis kun li. Li denove prenis lin en tiun mondon, kiu estis en periferio de tiu galaksio lantoforma.
Apud tiu virino, kies nomo estas Anin', estis ulo simila al li mem.
«Ĉu vi deĵoris kiel gvardanĝelo de multe da tempo?»
«Mi ne scius diri. Ni anĝeloj vere ne havas aĝon. Vi devas esti nova».
«Jes. Tio evidentiĝas, ĉu ne?»
«Mi estas Junel', kaj oni asignis min al tiu estaĵo, kiam ŝi naskiĝis, antaŭ 23 jaroj».
Dudek tri, Arvel' pensis, tia mia aĝo estis, kiam mi estis murdita...
«Vi karniĝis...»
«Jes. Mi estas Arvel'. Mi estis parokestro».
«Ne ni ĉiuj estas tiom bonŝancaj. Mi vidis tiun virinon fari tiom multe da stultaĵoj, kaj mi diris al mi mem, ke se mi estus en ŝia loko, mi farus neniun».
«Vi farus ilin same. Mi malplenumis ĉiujn miajn bonajn intencojn. Sed vi pravas: estante homoj ni progresas multe, ĉar ili estas tiom mallertaj, ke ne esti tia komplete ja estas merito nia».
«Sed se vi estis homo, vi jam povos gvidi vian infaninon multe pli bone ol mi, kiu neniam estis».
Dek horojn poste Anin' komencis naskon. Ŝia edzo vokis doktoron, kaj baldaŭ estis kelkaj personoj ĉirkaŭ la lito. Kune de multe da peno la virino venigis en la mondon sian filinon, ploreman, rozan, etan ulinon, Rozon.
Tiu familio ne havis aliajn infanojn. La infanino kreskis kiel unika infano, dorlotata de ĉiuj, kaj farante ĉiam ŝian sanktan volon. Ŝia patro faris negocojn, kaj ĉiam estis for, sed la tempo, kiun li pasigis hejme li ludis kun sia filino, kaj li vere ĝuis kaj fieris pri ŝi. Ĝis dekses jaraĝo ŝi sidis sur la genuoj de patro, sed je tiu aĝo ŝi sentis, ke allogo al viroj neniel rilatas al amo de filino al patro, kaj komencis sidiĝi sur la genuoj de aliaj viroj kun alia celo.
Kiam ŝi konis Robustianon, la afero iris preter limoj, kaj flirtemo per kiu ŝi kontrolis kaj mastrumis siajn amikojn virajn prenis ŝin en situacion, kiu okazigis la perdon de ŝia virguleco. Tio perturbis ŝin dum kelkaj tagoj, ĝis kiam ŝi akceptis, ke tiel estas vivo, kaj daŭrigis siajn flirtaĵojn kun Robĉjo, la ŝoforo familia, tiom bela, tiom seksaltira.
Tiutempe estis svatiĝanto al ŝia mano, kiun ŝiaj gepatroj ŝatis ĉar li havis multe da mono, kaj granda bieno kvardek kilometrojn for de tie, proksime al urbeto Sankta Paŭlo de Huitzo, kie li loĝis kaj kies urbon li oficis. Tamen la gepatroj dubis, ĉar lia aĝo duobligis tiun de sia filino, kiu ankoraŭ ne atingis dekok jaraĝon.
Sed kiam ili konstatis, ke ŝi koketas kun la ŝoforo, la pacienco de la gepatroj atingis limojn: ili maldungis lin, kaj poste, kiam ili konstatis, ke menstruo mankas al filino, ili decidis edzinigi ŝin al svatiĝanto. Antaŭ monato estis transdonita la knabino kune kun la pakedo, kiun ŝi tenis ene.
Adrjan' Balsalobre ricevis la novaĵon kun plezurego. Li ne miris eĉ unu momenton pri la ŝanĝo tia: ili diris, ke ili pensadis pri la afero, kaj finfine ili komprenis, ke plej bone estas por la filino, ke zorgos pri ŝi homo bona, kies pozicio en vivo jam estas stabila. Li ankaŭ deziris edziĝo, ĉar lime de kvardek jaraĝo ja sufiĉas vivi sola, kaj vidinte tiun ĉi knabinon en festo, al kiu amiko invitis lin, li sukcesis esti prezentata al ŝi, kaj poste permespetis ŝiajn gepatrojn danci kun ŝi, kaj plaĉis al li ŝia maniero movi kaj paroli. Kaj la tuŝo de ŝia mano. Kiam li formale petis ĝin, la patro prokrastis la respondon ambigue, esperante edzinigi ŝin al pli profita svatiĝanto. Sed finfine li ricevis leteron dirante, ke informite pri tio, ke li estas bonkora kaj laborema viro, kaj edzino kaj li benas lian unuigon kun sia filino, kaj ili invitas ilin viziti ilin precizigi la geedziĝdaton, ĉar sia filino jam estas preta edziniĝi kaj ankaŭ ŝi estas korinklina kaj tre laborema dommastrino.
Adrjan' havis sufiĉe da sperto pri virinoj: putinoj kaj kelkaj vidvinoj, same kiel du aŭ tri fianĉinoj, de tiom longe, kun kiuj li neniam konkretigis geedziĝon pro ajnaj kaŭzoj. Sed ĉifoje li deziris meti ordon en sian vivon kun tiu knabino tiom bela, ege bruna, kaj samtempe kun tiom blanka haŭto. Dekomence ŝi estis tre varma kaj obeema, kiel bona katolika kaj tradicia, bona edzino devas esti, kaj tre bonmaniera.
Ŝia nura sperto estis tiu kun Robustiano, ĉar ĉio antaŭa estis nur koketaĵoj sengravaj kaj sensekvaj. Adrjan' traktis ŝin afable kaj delikate, kaj kiam li estis kun ŝi, li faris ĝin dolĉe kaj senhaste, ne tiel, kiel la kanajla ŝoforo, kiu dolorigis ŝin la unuan fojon, kaj tiun doloron ŝi memoris ĉiujn aliajn tri fojojn postajn, ĉar li zorgis nur pri sia persona kontentiĝo senrigarde al ŝia bonfarto. Sed Adrjan' investis tiom multe da tempo en la antaŭaĵo, kaj rigardadis, kisadis kaj paroladis al ŝi per multe da amo. Ŝi ricevis lin tiel, ke la ago ne estis peniga, ĉar kiam li venis el ŝia interno estis la momento, kiam ŝi konstatis, ke li estintis en ŝi plezurigante ŝin. Monaton post la geedziĝo ŝi informis lin, ke ŝi ne havas menstruon, kaj ŝi suspektis, ke ŝi estas graveda, kion pruvis la fakto, ke la sekvontaj monataj ankaŭ ne estis menstruo. Do, sep monatoj poste venis en la mondon Amparo, kiu ricevis la nomon el sia patra avino. De la naskiĝo de Rozo, Arvel' atentis pri ŝi tagon kaj nokton. Pro iu kialo lia asignitulino memorigis al li pri iu. Li akompanis ŝin dum la lernejaroj sen perdi ŝin eĉ unu minuton. Kiam ŝi jam estis sinjorino, li daŭre observadis ŝin tage kaj parolis al ŝi nokte, kvankam ŝi poste konservis nur ambiguan memoraĵon pri la aferoj, kiujn li diris al ŝi. Li penis influi ŝiajn sonĝojn, sed ŝi estis tre novema kaj deziris provi ĉion. Pro tio la senhontula Robustiano sukcesis trompi ŝin por amindumo kaj lasi sian semon en ŝin, eble intencante fari bebon kaj igi la gepatrojn devigi ŝin edziniĝi al li. Ŝi ŝatis tiun ideon, sed ne la gepatroj. La amindumintoj ne sciis, ke al gepatroj faris proponon riĉa bienulo de proksima urbeto, Adrjan' Balsalobre, kiu venis en scenejon kaj estis tiu, kiu prenos ŝin al sankta Paŭlo de Huitzo, malnova urbeto de La Montaro kiel sian edzinon.
Tiu urbeto estas plenplena da historio, ĉar oni fondis ĝin kelkajn jarcentojn antaŭ la alveno de eŭropanoj en la kontinenton, sed vere ne estas multe fari tie. Rozo ŝatis rajdadon, legadon kaj skribadon, pri kiuj ŝi investis multe da tempo, ĉefe la du lastajn de kiam oni oficiale eksciis, ke ŝi atingis estaton de bona espero. Ŝi ankaŭ estas bona parolema, tia, kia diras nenion, sed kian oni komprenas ĉion. Eĉ se ne ĉiuj.
Nu, kiam filino Amparo jam estis dekkvin jaraĝa, kaj sekve ŝia patrino kalkulas tridek kvar, venis en la urbeton juna pastreto, Patro Fulĥensjo, kiu ankoraŭ vekas en vivon je siaj dudektria jaraĝo. Amparo ekenamiĝis al li unuavide, kio ja estas komprenebla, ĉar ŝi ankoraŭ estas adoleskantulino, kaj li la plej juna viro en la urbo. Rozo, siavice, interesiĝis pri la pastro, rigardante pli la viron ol la Servanton, kiun Dio sendas por kuraci iliajn tedigitajn kaj eble perversajn animojn.
En la urbo estis ateneeto, kie oni konferencis, fojfoje de ekstera gasto, kiu povus estis politikisto, literaturisto aŭ ia ajna eminentulo; sed ankaŭ lokano estis proponita konferenci, kiel la kuracisto aŭ la instruisto. Tial, kiam Don' Fulĥensjo venis en la urbeton, estis nature inviti lin paroli pri la Teorio de Evoluo, de Karlo Darvin', kiun tiom multe priparolis tiutempe la klerigitaj klasoj de la lando.
La parolado de tiu juna kaj ŝajne sensperta pastro estis eksterordinara, ĉar anstataŭ oratori peze kaj kondamne per klarigo de la unua libro de Biblio, Genezo, li mallonge klarigis pri tio, kion la teorio de la saĝulo brita diras, emfazante, ke temas pri teorio, kiu indas, ke oni diskutu el racio kaj fido, kiuj ne nepre malkonsentas, ĉar, funde, ili estas same. Lia parolado entutis dudek minutojn, fine de kiuj li asertis, ke ne estas vere parolado, sed nur enkondukon en problemon por memori teorion, kaj pli interese estas la debato, al kiu li invitas la ĉeestanojn por la cetera parto de la tempo asignita al la konferenco. La doktoro, kiu antaŭ nelonge konferencis detale kaj tede pri la sama temo, estis la unua demandi. Ankaŭ la instruisto demandis pri kelkaj aspektoj didaktikaj de tiu teorio, sed ĉefe estis la Moŝta Urbestro tiu, kiu plej klare montris sian intereson pri la temo, el sia kondiĉo, li diris, de ateo praktikanta. La reago de la juna pastro estis almnaŭ ŝokema kiam Adrjan' Balsalobre defiis lin rekte:
«Diru, Patro: kiel vi povas paroli pri Dio kvazaŭ vi vidis lin? Ĉu vi vere iam vidis lin? Memoru, ke unu el viaj komandoj malpermesas al vi mensogi...»
«Nu, ne, S-ro Adrjan'. Mi respondos al vi inverse, la lastan demandon mi respondos unue: ne, mia religio ne malpermesas al mi, ke mi mensogu».
La ĉeestantaro iniciatis flustradon, kvazaŭ la kompatinda pastro ĵus blasfemis, eĉ por surlokaj ateistoj, kio ĝojigis Adrianon. Ĉu tiu ĉi pastro estas idioto?
«Hm, padonu min: kiel mi diras, Religio Katolika ne malpermesas mensogi, aŭ murdi, aŭ rabi, eĉ uzi la nomon de Dio vane, kaj ankaŭ ne malpermesas deziri virinon alies. Estas absurde malpermesi deziron, ĉar oni ne povas regi la koron. Tiujn frazojn kun nea ostempo oni ne vidu kiel malpemeson, sed ekzakte tiel, kiel ili estas: ostempo. Vi ne murdos, ekzemple, ĉar eĉ se unu el vi elpoŝas pistolon kaj murdas min nun, oni ne sukcesos mortigi min, sed nur ĉi tiun korpon. Tio signifus, ke Dio vokas min al si, kaj decidis, ke tiu ĉi urbo ne plu meritas pastron, kiu zorgos pri ties animoj. Si iu el vi prenas tion, kio ne estas sia, vere li ne povas havi kaj ĝui ĝin, eĉ se li povas misuzi ĝin. Ĉar la vera riĉeco ne estas en mono aŭ materiaj aferoj, sed en tio, kio nestas en la koro de ĉiuj ni. Kaj tion, bonan aŭ malbonan, ni povas ĉesi havi aŭ kreskigi propravole. Oni povas forpreni nin de ĉio, sed nur rilate al materiaj aferoj. Tiujn aliajn aferojn, kiujn ni vere prenos kun ni en la alian vivon kiam ni iros tien, nome nian virton, nian kontentigon, nian rimorson, nian ĝojon, nian doloron, ĉio, kio vere estas nia kaj neniu pli, eĉ Dio, povas depreni de ni. Pro tio Dio petas aferojn de ni, sed Li ne deprenas aŭ devigas. Materialaĵoj estas io, kion ni trovas kiam ni penas serĉi ĝin... Ni uzas ilin, sed ni ne posedas ilin, eĉ se tiel oni diras sur oficiala paperaĵo.
Patro Fulĥensjo paŭzis por trinki iom da akvo. Ĉiuj atentis al liaj vortoj, kaj oni aŭdus flugon de muŝo, se estus unu tie, ĉar en tiu salono neniu kuraĝis movi eĉ por tuŝi.
«Kaj ni venas en la ĉefan demandon, S-ro Adrjan'. Mi ĝojas, ke vi demandis ĝin, ĉar mi ne intencis paroli hodiaŭ pri Dio je mia unua interveno ekster nia preĝejo. Sed Dio volas tion, ke mi parolu pri la malmulto, kion mi konas pri li. Vi demandas ĉu mi vidis Lin, kial mi parolas pri Li tiom familiare. Nu, jes, sinjoro, mi vidis Lin. Mi ne nur vidis Lin, sed mi nun vidas lin en vi ĉiuj nun. Ne forgesu, ke Li faris vin je sia imago kaj simileco. Eĉ se ne samaj. Dio ne timas morton, kiel vi. Dio ne avidas materiajn valorojn (du vortoj, kiuj ne kongruas kune). Dio ne estas kruela. Sed ĉiuj vi povas atingi Dion. Li ne forprenos vin pri io, sed Li ja petas de vi forlasi viajn timojn, vian avidon por povo kaj riĉeco, ĉar vera riĉeco, la povo vera, estas io, kion nur Li povas doni vin. Vi prenu ilin nur, aŭ poste. Ju pli frue vi lernu fidi Dion, forprenante vin mem pri ĉio, kio apartigas vin el Li, des pli frue frue vi ĝuos Lin.
»Ha, kaj vi demandadis pri mensogo: Vi ne mensogos. Nu, vi povas mensogi, sed se vi tion faras, aliuloj finfine scios veron, kaj oni ne plu kredos vin, kaj sekve vi plenumos tion, kion Dio diris al Moseo: Vi ne mensogos. Vi ne mensogos, ĉar tio ne eblos al vi. Tio estas same kiel diri Vi ne flugos, aŭ Vi ne naĝos el Meksikio al Hispanio. Ili estas aferoj simple kaj tute neeble fari. Sed ja estas io, kion vi ĉiuj povas fari: vidi Dion. Lernu vidi lin en ĉiu ajn el viaj samuloj».
«Sekve, Patro», intervenis Rozo, «se vi povas vidi Dion, kiel Li aspektas? Ĉu vi povas priskribi Lin al ni?»
La pastro unuafoje rimarkis la belan Rozon, sed li rigardadis al ŝi kun kompato.
«Sinjorino Rozo, kian koloron havas la noto Do? Kian bruon la koloro ruĝa faras? Ĉu vi eblas diri al mi kio estas la diferenco inter la gustumo de bela skulptaĵo kaj tiu de simpla ajna ŝtono? Ĉiu sento havas diversan informon, kaj pro tio Dio ne havas formon, kiun mi povos priskribi. Dio estas ne la aero, kiu inundas vian korpon kaj tiujn de ĉiuj vi. Ne ĉiuj ni povas percepti, same kiel surdulo ne povas aŭskulti muzikon, aŭ blindulo ne povas interpreti pentraĵon. Mi ne ĉiam vidas Lin, kvankam mi vidas, ke via lumo, S-ino Rozo, estas flava, la koloro de la Suno. Via aŭreolo, tiu lumo, kiu ĉirkaŭas vian figuron kaj kiu elirias de via interno, samkoloras al nia stelo, kaj tio informas al mi pri tio, ke viaj intencoj estas belaj. Aliaj aŭreoloj montras aliajn sentojn, aliajn kolorojn, aliajn intencojn...»
S-ro Fulĥensjo paŭzis, kaj poste sekvis:
«Pro tio mi scias, ke Dio estas ĉi tie. Dio estas ĉie ajn, sed mi sentas Lin ĉi tie per aparta maniero. Kaj Li diras, ke baldaŭ okazos io grava en tiu ĉi urbeto. Io, kion vidos eble nur du aŭ tri el vi, sed kiu gravos multe en la historio de ĉi tiu urbo. Ne, mi ne povas montri al vi foton pri Dio, sed ene de ĉiu bona afero, kiun vi faros, aŭ kiun vi vidos aliajn fari, oni vidas Dion. Same kiel mi povas diri al vi: Rigardu vi kiom belan krajonon mi havas ĉi tie», diris li montrante etan krajonon, kiun li ĉiam portas kun li, «kaj vi vidas per la sama senso kiel mi ĉi tiun krajonon, kiun mi montras nun, vi povas ankaŭ sensi Dion per viaj koroj, same kiel mi invitas vin sensi Lin».
Silentis la pastro, kaj la demandoj, kiuj sekvis estis la klasikaj Se Dio estas tiom bona, kial Li permesas malsaton kaj maljuston en la mondo?, kaj similaj, kiuj evidentigis, ke ne ĉiuj atentis al antaŭaj respondoj, aŭ al la parolado enkonduka mem de la prelato, kiu temis pri la apero de homo sur la mondo kaj ties batalo por vivo, supervivante ĉiam nur la plej taŭgaj por ĉi tiu mondo, kaj tiuj, kiuj ne estis tiaj devis foriri, lasante la unuaj sur la planedo. Ili ankaŭ ne rimarkis, ke la pastro faris nek unu rimarkon pri Dio ĝis kiam Adrjan' riskis la unuan demandon tiusence.
Fine, du horojn kaj duono poste oni konkludis la prelegon, kvankam antaŭ ĝisi S-ino Rozo invitis la preĝiston viziti ilin hejme, aparte ŝin, por ke ŝi povos fari ĝeneralan konfeson. La pastro diris, ke li estos kontenta viziti ilin la venintan tagon.
Li konfesis etan Amparon unue, kiu vere ne havis aliajn pekojn ol senbremsatan imagopovon tipan en junulino dekkvinjaraĝa. Adrjan' ne estis, kaj ankaŭ ne konfesus, ĉar li estis konvinkita pri tio, ke Dio estas mensogo elpensita de Pastroj por fari negocon. Kaj S-ino Rozo havis longan Konfesadon Ĝeneralan per kiu ŝi diris la pastron gravajn aferojn, sed kiun li aŭskultis kaj baldaŭ forgesis, ĉar li vere kredis ke estas tie ne li, sed Dio.
Tio, kion S-ino Rozo diris al li estas tordita bildo pri bela rakonto: tedita knabino ne komprenas, ke ŝi estas la feliĉa edzino de bonulo, kiu amas ŝin, ke ŝi posedas la plej grandaj kaj bonaj landoj en la tuta regiono, ke ŝi havas mirindan filinon, kiu baldaŭ zorgigos ŝin pri kiu edzinigos ŝin, ĉu ŝi estos feliĉa, ĉu ŝi edzigos la viron, kiun siaj gepatroj trovos por ŝi, ĉu ili permesos, ke la unua Robustiano kiu volos ŝin forprenos ŝin. Rozo timis vere du aferojn: ĉu ŝia filino estos malfeliĉa same kiel ŝi mem, ĉu ŝi estos malriĉa kaj mizera, eĉ se feliĉa.
Pastro Fulĥensjo aŭskultis atente ŝin, sed tio, kion li respondis, ne multe feliĉigis la teditan riĉulinon: Kial vi ne lasas ĉion en la manon de Dio? Tio, kion devos esti, estos, kaj via filino estos plej feliĉa laŭ tiaj decidoj, kiajn ŝi faros.
Tio ne plaĉis al ŝi, ĉar ŝi kredis, ke ŝia vivo estas tiom teda kulpe de la decidoj, kiujn oni prenis anstataŭ ŝi: Robustiano senvirgigis ŝin, kaj ŝiaj gepatroj edzinigis ŝin al iu, kiun ŝi ne amas.
«Eble, filino, nova filo metos ĉion en ordon».
«Eble, Patro, sed Dio ne donas lin al mi. Kaj ni klopodas ĉiun nokton».
«Ĉu vi du klopodas, aŭ nur li?»
«Li, Patro. Mi ne volas naski denove».
Sed vere Rozo ne konfesis pekon: ŝi protestas multe, sed poste ŝi estas obeema, plenumanta, respondeca. Pastro Fulĥensjo absolvis ŝin pro ĉiujn konfesitajn pekojn, kaj ankaŭ pro tiuj forgesitaj, ĉar li scias, ke ŝi estas preta korekti sin tuj memoriĝante pri ili, ĉu estas peko memorigebla.
Patro Fulĥensjo vizitis la familion regule, konfesis la virinojn kaj havis almozon de la viro per kiu li povis helpi malriĉulojn parokajn. Ĉiun semajnon ili ricevis manĝaĵojn kaj konsolvortojn de la parokestro, kiu ankaŭ trovis laborpostenon por kelkaj fojfoje.
Apostolaj taskoj absorbis lin pli kaj pli, kaj baldaŭ li ne plu povis viziti siajn parokanojn, kaj ili do devis veni en la preĝejon vidi lin.
La pastro ricevis ilin en sakristio, kie ĉiu povas veni senanoncite, sed urbanoj estis tie tre respektemaj kaj se ili aŭdis voĉoj ene, ili ne eniris ĝis kiam ties kaŭzanto ne eliris unue.
Dum unu el tiuj vizitoj Rozoj montris siajn intencojn:
«Patro, mi amas vin!»
Tio surprizegis Patron Fulĥensjon, tio multe, ke li ne povis reagi. Ŝi prenis tiun pasivecon kiel akcepton, kaj sidiĝis sur lin. Sed li pensis tiumomente, ke tiu bela virino estas dekdu jarojn pli aĝa ol li, kaj ŝi povus esti, se ne lia patrino, almenaŭ onklino, kaj ne estas dece esti tie, sub ŝi. Ankaŭ, ŝi havas edzon kaj filinon pli taŭgan esti lia amantino ol ŝi estas. Li metis sian manon sub la jupon por rifuzi ŝin for, sed ŝi ĝemis notante, ke li tuŝas ŝian femuron. Ŝi malbutonis liajn sotanon kaj pantalonon kaj ekkaptis lian virecon, kiu vekiĝis kiel kiel torento tuj kiam ŝi sorbis ĝin pere de sia sekso frandema. Antaŭ li konstatis, li jam disverŝis sian semon en la ventron de tiu virino. Ĉu estas sakrilegio fari tion en sakristio, loko sankta, fare de servanto de Dio en la sinon de virino edzinigita de la eklezio, kaj kiu povus esti lia patrino?
Kiam li venis en sian supron kaj ne plu povis elteni, ŝi brakumis lin kaj diris: Ho, Fulĥensjo! Vi prenis min ĉielen! Mi amas vin, amas, amas, amas vin.
Li surprizis lin mem dirante:
«Rozo: mi amas vin».
Ŝi rigardis al li kun dankemo kaj ravo, tiel, kiel neniu rigardis al li en lia tuta vivo, kaj trovis nenion malbonan en ĝi. Ŝi ŝajnis feliĉa, li neniam vidis ŝin tiom feliĉa.
En la tagoj, kiuj sekvis, ŝi vizitis lin dufoje semajne, kaj ili unue amindumis kaj poste li konfesis ŝin. Li ne havis problemon ĉar li scias, ke tio, kion ili faris, estas nome de amo, kaj Dio estas amo. Pro tio ilia amo ne estas peko.
Kiam la edzo, kiu neniam komprenos la dimension de tiu amo, kiu fontas el sia edzino, forveturis, Patro Fulĥensjo vizitis sian parokaninon dum la filino estis en gimnazio. Kaj tio daŭris tri monatojn, ĝis tagon S-ro Adrjan' venis hejmen neatendite pro misfarteto, kiu ekis al li. Trovante sian edzinon nuda en lito sub viro, kiu ne estas li, li ekfreneziĝis kaj frapis tiun senskrupulon pere de ambaŭ pugnoj sur okcipito tiom malbonŝance, ke li rompis lian kolon. Prenata de kolero, li forpuŝis Rozon de sia lito, de sia hejmo, de sia urbo kaj de sia vivo kaj tiu de sia filino por ĉiam, kun minaco, ke se li denove vidos ŝin, li mortigos ŝin.
Arvel' sensis, ke tio estas déjà vu, ke li estas familiara kun tiu situacio. Li akompanis Rozon, kiu eniris la manĝejon kun larmoj en siaj okuloj, kun sia valizo, kaj dirante nenion ŝi pasis apud sia edzo, kiu prezentas dorson al ŝi. Kaj fermante la pordon mole, ŝi elliris la domon certante, ke estas la lastan fojon, kiam ŝi faras tion.
Supren, dum Rozo eliris la urbon nevidita de ĉiuj, Adrjan' turnis la kadavron kaj malkovris la identecon de la persono kiun li mortigis kelkajn minutojn antaŭe en koleratako, kaj li vidis sin for de la mano de Dio, rekonante la vizaĝon de Lia delegito. Tiumomente Arvel' saltis en la ĉambron de la murdo provi konsoli tiun filon de Dio. Sed li trovis Junielon, la gvardanĝelo de Adrjan', kiu admonis lin: «Frato, via loko ne estas ĉi tie. Vi jam foriris kun Murjel' kaj nun via misio estas Rozo, ne Adrjan'. Mi estas ĉi tie kun li. Ne lasu ŝin sola, nome de Dio!»
Post unu salto li revenis al la loko, kie li lasis la virinon. Ŝi estas je la bordo de terdepresio de kvar metroj, kun valizo pendanta el ŝia mano, konsiderante ĉu salti, ĉu ne. Sindetenis nur la penso, ke la vivo, kiun ŝi portas en si ne kulpas pri io ajn...
Eĉ ne pensu pri tio!, li flustris en ŝian orelon atingi ŝian senpensa menso. La patro de via filo vivos dum via filo vivos kaj vi memoros pri li. Ne mortigu ilin du. Kaj vi ankoraŭ povas esti feliĉa. Via edzo povas pardoni vin. Aŭ vi povas trovi feliĉon kun alia homo. Aŭ nur patrinante feliĉe kaj dediĉe de la filo de Fulĥensjo. Eku, ne stultu, turnu kaj revenu en Oaksakon, en la domon de viaj gepatroj. Rigardu, laŭ la ŝoseo venas diliĝenco. Ĝi prenos vin en la ĉefurbon se vi petas tion, ĉar ĝi estas malplena.
Rozo sopiris, produktis ekridaĉon plenan da larmoj. Ŝi lasis la valizon sur la grundon, elmetis tukon el sia mansako, kaj mungis sin laŭte. Poste ŝi remetis la tukon en la sakon, prenis sian valizon kaj marŝis per firma paŝo al ŝoseo. Tie ŝi sidiĝis sur sian valizon lignan, kaj atendis pensante pri nenion, tute kvieta, kvazaŭ ŝi estas unu roko pli en la pejzaĝo. Dek minutojn poste Antonjo, la stiristo, bremsis la diliĝencon vidante ŝin.
«Ĉu vi iras en Oaksakon, sinjorino?»
«Jes, bonvolu, ĉu vi povas porti min tien?»
«Kompreneble. Mi estas malplena. Mi ne ŝarĝos vin, sinjorino. Eniru».
Ŝi malfermis la pordon kaj eniris. Ŝi venis en sian domon, kiun ŝi heredis de siaj gepatroj kelkajn jarojn antaŭe, mezvespere. Ŝi ne manĝis de la mateno, sed ŝi ne malsatis.
La venontan tagon ŝi iris en la bankon de sia patro frumatene, demandi ĉu ili povas helpi ŝin aŭ provizi ŝin per laborpostenon, ĉar ŝia patro ĉiam parolis afekteme pri sia banko, kie li havis sian tutan fortunon. Certe la direktoro povos helpi ŝin disvendi sian domon, kaj tiumaniere povi vivi kelkajn jarojn, aŭ organizi la ceteran parton de sia vivo. Sed ŝi estis surprizita, kiam ŝi eklernis, ke kiam sia patro parolis pri sia banko, li parolis tute korekte: la banko apartenis al li, kaj certe li ankoraŭ havas sian tutan monon tie, en sia propra banko. Kaj la monon de preskaŭ la tuta loĝantaro de Oaksako kaj ties regiono. Vidante sin posedantino de sia domo kaj banko, ŝi lasis ĉion flui kaj dediĉis sin al tio, ke sia gravedo okazos bone, kun helpo de Mari' Andrein', servistino, kiun oni rekomendis al ŝi en proksima paroko. Ŝi decidis rompi la tradicion: ŝia filo portos ŝiajn du familinomojn, kaj ne tiun de ŝia edzo. Se ĝi estas ino, ŝi nomiĝos Jasmen', kaj se estas viro, Hiacint', tiel ke ŝia hejmo estos ĝardeno da boneco kaj bona etoso.
Kiam la momento venis, Andrein' venigis doktoron Martinon kaj lian flegistinon, kaj eta Hiacint' venis en la mondon en intimeco de sia hejmo. Sen ekonomiaj problemoj, la vivo de Rozo trairis sen gravaj eventoj, krom la subita morto de ŝia ankoraŭ edzo, Adrjan' Balsalobre, kvin jarojn poste.
Sciigita urĝe, ŝi ankoraŭ venis ĝustatempe por subterigi lin kaj lasi larmon kaj preĝi por lia animo. Atingante la preĝejon, ŝi trovis belan virinon dudekjaraĝa plorante pro paĉjo. Ŝi estis ŝia filino, Amparo, kiu ricevis patrinon kun amo, sen riproĉo, kaj ili du ploris kune pri tiom multe da aferoj, kiujn ili du ne bezonis mencii.
«Panjo, kiu estas tiu sinjorino? Kial vi ploras?»
«Filo, tiu ĉi estas via fratino Amparo. Filino, tiu ĉi estas via frato, Hiacint'».
Amparo rigardis sian patrinon, kaj poste prenis la etulon en siaj brakoj, kisis lin kaj prenis lin eksteren, kie la gefratoj paroladis pri siaj aferoj. Rozo apogis sin sur la ĉerkon ankoraŭ malfermatan, kaj ploris. Ŝi ploris, ĉar ŝi ne estis pli brava, ĉar ŝi ne venis vidi sian edzon, sian filinon, sian familion, spite al mortominaco. Tiu homo ne plu mortigos eĉ muŝon, malgraŭ siaj vortoj.
Dek minutojn poste venis la gefratoj, tenante la manojn unu la alian, ĉar meso estis komenconta. Finfine mi vidas vin, edzo. Vi ne mortigis min, kaj vi mortis sola, pensis Rozo tiom forte, ke la senmateriaj estaĵoj aŭdis ŝin tute klare.
«Rozo, pardonu min», aŭdis Arvel' konatan voĉon diri.
«Ŝi ne aŭdas vin», diris Arvel'. «Nin mortintojn ili ne aŭdas».
«Tiu voĉo... Mi konas vin».
«Vi mortigis min antaŭ kvin jaroj».
«Vi estas Patro Fulĥensjo! Kaj nun vi venis venĝi».
«La lasta afero, kiun mi faris en tiu vivo», diris la anĝelo, «estis pardoni vin, Adrjan'. Kaj peti pardonon de vi. Nun vi devas foriri».
«Kien?»
«Kien Murjel' volas preni vin».
«Ne».
«Kial ne?»
«Ĉar mi timas».
«Rigardu al ŝi, Adrjan', kiom bela ŝi estas. Ŝi kredas, ke tiu infano estas filo de Patro Fulĥensjo, kompatindulino».
«Ĉu li ne estas tia?»
«Adrjan', tiu estas via filo. Lia nomo estas Hiacinto, kaj li aspektas ekzakte same kiel vi, kiam vi estis kvinjaraĝa».
Adrjan' alproksimiĝis al infano, kaj konsentis:
«Pravas vi. Kompatindulino. Rigardu, ŝi suferas».
«Ŝi amas vin, Adrjan'. Pro tio ŝi sentas sin kulpa, kaj nun ŝi preĝas al Dio, por ke Li lumigu vin. Sekvu ŝian peton».
«Kiel?»
«Iru kun Murjel'».
«Kie ŝi estas?»
«Se vi promesas, ke vi iros kun li, mi vokos lin».
«Kompreneble jes, Patro Fulĥensjo. Mi ŝuldas tion al ŝi kaj al vi».
«Mi ne plu estas pastro, Adrjan'. Nun mi estas Arvel'».
«Prenu min kun Murjel'».
«Atendu».
Arvel' koncentriĝis kelkajn sekundojn, kaj en tiu preĝejo, dum Pastro Andreo komuniigis Rozon, venis du anĝeloj.
«Saluton», diris unu el ili. «Mi estas Junjel'. Venu, Zenjel'», diris li alproksimiĝante al Adrjan'. Via etapo en tiu ĉi mondo jam finis».
Li prenis la manon, kaj ambaŭ ili malaperis.
«Ni renkontas denove, Arvel'», diris Murjel'. «Ĉu vi lernis ion?»Murjel' silentis kaj rigardis al Patro Andreo, kiu tiumomente diris: Ite, missa est! Murjel' ridetis al li, kaj la pastro ridetis al ili siavice.
«Sed...», diris Arvel' kun surprizo, «ĉu li nin..?» 
Plej belaj rakontoj estas tiuj, kiuj lasas dolĉan gustumon. Ili ne nepre estas la plej feliĉaj, sed ili ja estas la plej trankvilaj. Tiu ĉi rakonto temas pri homo tre trankvila, kiu vidas sin submetita en problemon kvankam li faris nenion meriti tion.
Nia heroo estis humila ŝupurigisto, kiu gajnis sian vivon pere de sia modesta metio laŭ stratoj de urbo provinca. Li vivis modeste, sen grandaj elspezoj, kaj same kiel multaj hispanoj, ciun semajnon li plenumis sian prognozveton, kaj fojfoje aĉetis loterinboleton, dum jardeko 40ª de la lasta jarcento.
Hazardo volis, ke nia amiko Efren', ĉar tiel li nomiĝas, estis la sola premiato de 14rezulta prognozveto, kio donacis al li ducent mil pesetoj. Oni dirus, ke mil ducent eŭroj nun estas tre malmulte, ĉar apenaŭ sufiĉas por manĝi la monaton, sed en tiu epoko tio estis multe da salajroj kune. Tiel, S-ro Efren' (kiam oni havas monon, oni diras al vi Sinjoro ĉie ajn) ĉesis labori kaj deicdis vojaĝi, koni interesajn homojn, legi librojn, kiujn li ne komprenas nur por diri, ke li legis ilin, ĉeesti koncertejon, kie li falis endormen ĉiufoje, kaj ankaŭ teatraĵojn, kiujn li aplaŭdis ĉiam, kiam li vidas, ke oni aplaŭdas.
Jes, vivo estis dura por Efren', kiu apenaŭ lernis legi kaj skribi, kaj la kvar regulojn matematikan, sed ne plu: adicii, subtrahi, multobligi, kaj dividi. Kial pli?, li diris. Ĉio estas nenio krom tio. Tamen li ĉiam ne kapablus scii tion, kial ponto ne falas, aŭ tion, kio soneto estas. Sed tion oni ne bezonas purigi ŝuojn aŭ gajni sian vivon digne, ĉu ne?
Kiam Efren' revenis el sia mondrondiro, li vidintis multe de aferoj, kiujn li ne komprenas (kial homoj ne parolas per komprenebla maniero?, li diris al si mem) sed sendube li lernis multe. Kaj li konstatintis pri tio, ke ĉie ajn homoj estas similaj: estas bonuloj, kiuj helpas aliajn, se ili povas, dum aliaj emas nur profiti koste al vi.
Mono elĉerpiĝas, kiam oni elpoŝigas, sed ne enpoŝigas ĝin. Kaj kiam Efren' konstatis, ke restas eĉ ne kvarono de tio, kion li ricevis pere de sia premio, li decidis, ke lia ferio jam finis. Li retrovis sian ŝupurigilan skatolon el tiu loko, kie li lasintis ĝin, kaj li reprenis sian kutiman iradon. Sed tio ja ne aspektis same: li alkutimiĝis al lukso nezorga, kiun donas al oni ne scii pri tio, kion oni faros la venontan tagon. Tamen, restas io, kio mankis al sia riĉula vivo: scio, ke tio, kion li faras, gravas al aliaj homoj, kiujn li estimas.
Tial li decidis konservi la lastajn kvardek kvin mil pesetojn, kiujn li ankoraŭ havis, pagi bonan entombigon al si, kiam sia horo venos. Li uzis parton de tiu mono aĉeti tombofoson en la urba tombejo, kaj poste nomumis Sr-on Andreon Seguradon, unun el siaj plej estimataj klientoj, testamentadministranto, por ke li plenumu liajn lastajn volojn, kiujn li lasis en notariejo de sia urbo, lasante kelkajn kopiojn al diversaj amikoj, krom lian administranton mem.
«Sed tio ne gravas, Efren'. Kio gravas tio, kio okazos al la materia pakumado de via persono?», iam voĉo surprizdiris lin, kiam li estis dormonta.
Nu, kiam mi vekiĝos, mi pripensos, diris al si mem kompatinda Efren', falante endormen pro la granda laciĝo, kiun la dura laboro de tiu tago kaŭzis al li. Li ne plu estis la sama homo, kiu li iam estis, ĉar aĝjaroj gravas...
«Venu, Efren'», diris al li kelkajn tagojn poste tiu lumestaĵo. «Vi ne plu purigos ŝuojn. Venu, mi diros al vi pri tio, kion vi povas fari».
Ĉar Efren' ĵus vekiĝis el tiu koŝamaro, kiun li kutime vokis vivo.
De kiam ni naskiĝis, ni vidas, ke oftas pli tiuj momentoj, kiujn ni malbonfartas, ol tiuj, kiujn ni ĝuas.
Tamen, estas neniu, kiu diras, ke vivi estas fio, kaj ke ni devas foriri el ĉi tien plej elbe kiel rapide. Ni ĉiuj ŝajnas festumi vivon perbuŝe, sed neniu provas vivi ĝin iomete pli bone, aŭ plenplene. Ĉiuj pasigas la tempon fiparolante pri ceteruloj, kvazaŭ kolerigas ilin la fakto, ke sia vivo malplibonfartas ol tiu de ili.
Sed al mia amiko Felikso tio ne okazis. Honorante sian nomon, mia amiko estis feliĉa. Li ĉiam trovis kialojn paroli bone pri aliaj homoj, kaj li provis esti tolerema kaj ĝentila, kaj ridi estis normo por li, ne eksterordinaraĵo, kiel okazas al al ceteraj mortebluloj. Ne ŝajnis li aniĝi al ĉi tiu lando de enviuloj kaj mensoguloj.
De kiam li etulis, li observis tion, kion la aliuloj faras, kaj kopiis tion, kion li ŝatis en ilia konduto. Plaĉis al li paroli pri siaj nevideblaj amikoj, ĝis kiam unu el siaj videblaj amikoj lenerjaj diris al li, ke tiu afero pri liaj nevideblaj amikoj estas mensogo de plenkreskuloj, kaj ili ne vere ekzistas, same kiel Magiaj Reĝoj aŭ Sankta Nikolao, aŭ Museto Peres' (alilande Feino Denta), kiuj estas fantazioj distri infanojn. Kaj tiam li ĉesis paroli pri sia nevidebla amiko. Sed li ne ĉesis paroli kun li kiam estis neniu pli kun li. Li nomiĝas Miĥaelo, same kiel patro.
«Kial vi havas tiom multe da amikoj kies nomoj rimas kun tiu via?», demandis li tagon.
Li pensis pri Rafael', Nataniel', Daniel', Galadriel', Ezequiel', Urjel'', Azrael', Zaniel', Afel', Abel...
Sed iam li trovis respondon. Tio okazis kiam Petĉjo demandis al li kial li parolis tiom multe kiam li estas sola. Kaj aldonis, ke la aliaj infanoj ne emas paroli al li, ĉar ili asertas, ke li estas freneza. Ĉar frenezuloj parolas solaj. Nu, escepte de tiu, kiuj ne parolas.
«Neniu vidas vin, Miĥaelo», diris li iam, «kaj mi demandas al mi kial». Sed antaŭ li povis respondi, li aldonis: «interkrampe, vi ĉiuj venas el Eli, ĉu ne?»
«Jes».
«Kaj ĉu vi ne dirontis?»
«Ne. Tion vi devis lerni per vi mem».
«Ĉu vi estas anĝelo?»
«Kompreneble».
«Same kiel ĉiuj, kies nomo finas per el».
«Jes. Tamen, aliaj ne rimas: Vehuiah, Malik, Metatron...»
«Kaj ĉu mi ne estas?»
«Vi tio estis, kaj reestos denove».
«Kiam?»
«Kiam vi faros tion, kion vi venis ĉi tie fari».
«Kaj kio estas tio?»
«Mi ne povas diri al vi. Kiam vi revenos al ni, vi scios ĉu vi trovis ĝin kaj povis fari tion aŭ ne».
«Kaj vi, Miĥaelo, ĉu vi sukcesis lastfoje?»
«Ne, mi ne sukcesis trovi kial mi naskiĝis».
«Do, kio okazis al vi. Ĉu oni punis vin?»
«Ne, kompreneble ne. Nenio okazis. Mi deĵorigis min apud unu el tiuj, kiuj ĉiam trovis tion, kion li devas fari».
Felikso atingis dekses jaraĝon la venontan tagon. Li ne plu vidis sian amikon Miĥaelon anĝelon, ĝis kiam li kvardek jariĝis. Tiam li denove inventis la akvomotoron denove, sed ĉifoje li sukcesis ekspuati kaj disvastigi ĝin.
«Mi timas», li diris Miĥaelon, konvinkita pri tio, ke li estas proksime al li kaj aŭskultas lin, «ke mi ne venis ĉimonden inventi ion ajn».
«Vi pravas».
«Vere mi venis malkovri tion, Kaj ebligi, ke aliaj homoj povos profiti tion, kion mi denove trovis».
«Prave», la anĝelo ripetis.
«Tio estas pli malfacila ol inventi ĝin»:
«Jes, vi trafis la ĝustan klavon. Kiel vi eksciis, ke mi estas ĉi tie?»
«Vi ĉiam estis kun mi. Kiel bona kunanto, vi silentas ĝis kiam mi parolas al vi. Ĉar temas pri mia vivo, ne tiu via».
«Prave».
«Kaj ankaŭ vi ne volas rakonti ion pri tio, kion vi kaj mi vivis».
«Vi pravas. Pli ol unu foje».
«Mi scias. Sed ne plaĉas al vi paroli pri tio».
«Ne».
«Kelkfoje mi kreas, Miĥaelo, ke nur unu el ni du ekzistas».
«Tion asertas aliaj homoj».
«Sed mi ne certas pri tio, kiu el ni du ekzistas».
«Ĉu identeca krizo?»
Felikso ne resondis. La konversacio atingis neŭtralan punkton, kvazaŭ ĝi velkis. Ambaŭ ili diris nenion dum kelke da tempo. Felikso restis rigardadante la lageton sur kiu lia imago respegulas. Li turniĝis, kaj vidis Miĥaelon, kiu ne respeguliĝas sur la akvo.
«Ĉu vi scias? Ĉifoje mi ne edziĝis. Mi ne havis gefilojn, kaj mia sociala vivo estis poka. Sed mi havas multe da amikoj, kvankam multe pli da amalamikoj ol kutime. Mi fondis korporacion cele al farado de aŭtoj kaj aviadiloj kun tiuj novaj motoroj. Ili uzis malmulte da petrolo aŭ gazo. Kiam oni trovis, ke la motoroj uzas nenian vere, sed ili nur bruligas ilin ŝajnigi, ke fuelo estas uzata, jam estis tro malfrue: ĉiuj jam havas akvoaŭtoj kaj flugkompanioj uzis nur miaj aviadiloj. Mi sciis, ke tio estos ruino por aliaj fabrikantoj, sed tion ili meritis. Mi kredas, ke nun mi jam faris ĉion, kion mi venis fari ĉi tie. La cetero dependas el ili.
Li denove turniĝis al akvo. Lante, Miĥaelo alproksimiĝis al li el malantaŭe, li brakumis lin kaj kunfandiĝis kun li en ununura persono.
«Estis pli amuze, kiam ni estis du», sopiris Miĥaelo, La Feliĉa Anĝelo, ekrehavante conscion tute. Li etendis siajn flugilojn, kaj iris supren en la Cielon.
Izabelin' estis tre praktika virino. En ŝia vivo ne estis loko por Dio. Ververe estis loko nur por unu gravo: mono. Ŝi opinias, ke ĉion oni povas aĉeti kaj vendi.
Ŝi ridetis. Ŝi rigardadis lin kelke da sekundoj, kaj poste diris:
«Konsentite. Vi estas perdonta, do, kio gravas? Se mi malvenkas, se ni ne trovas personon en tiu ĉi ejo, kiu akceptos plenumi ĉiujn viajn dezirojn dum dudek kvar horoj, mi faros tion. Ĉu vi estas kontenta? Aldone, la eta ebleco pri tio, ke vi venku la veton fisorĉas min preskaŭ tiom multe, kiel tio, kion rakontos al mi tiu amikino mia, kiu venkos la aukcion».
«Bone, bone, diru: kiel ni faru?»
«Diru al mi pri tio, kiun personon ĉeestantan ĉi tie vi deziras aĉeti, Jakvo».
«Nu, estas problemeto: mi ne havas multe da mono. Ĉu devas esti per tiu mono, kiun mi havas?»
«Ho, via monŝparemo perdigos vin, Jakvo. Mi havas pli da mono ol tiu, kiun vi supozas. Mi povas pruntedoni al vi ĝis du mil dolarojn. Nu, rigardu: mi certas tiom multe pri tio, ke mi venkos, ke mi donacas al vi la monon, kiun vi bezonos aĉeti tiun personon. Do, se mi malvenkos, mi pagos pro mia sindono al vi dum unu tago. Ĉu tio fisorĉas vin plue?»
«Certe, Izabelin'. Sed tio ne okazantas... Nu, bone, dum la sonĝo daŭrigos, mi ĝuos ĝin. Atendu, mi decidos kalme».
Jakvo observis la tutan ĉirkaŭaĵon zorge. Tie estis kelkaj aroj da geamikoj, kelkaj homoj solaj, belulino kun verdaj okuloj, kiu eble atendas sian fianĉon, aŭ edzon, aŭ amikojn... La ebleco forpreni ŝin de li altiras lin, sed tie, je la fino de la ejo, proksime de la elirejo, li vidas tri belulinoj ĉe tablo, unu el kiuj allogas lin aparte. Ŝi estas ruĝulino, ĉirkaŭ unu metro sepdek centimetroj alta, kalkulante rapide, kun la ĝusta karno, ne multa, ne malmulta, iomete koketa en sia unupeca robo farita el tre supla ŝtofo, verŝajne silko, palrozkolora, kiu tiom bone striktas al ŝia korpo, kaj ne rivelas mamzonon. La hararo friza atingas la ŝultrojn, kaj la haŭto blankas, tiom multe, ke ŝi aspektas kiel pupino. Li scivolas, ĉu ŝi uzas ŝminkadon. Nu, jes, ŝi aspektas tres seksalloga el tiu distanco. Se li devas elekti inter ŝi kaj la blondulino, kiu estas je dekstro ŝia aŭ la kaŝtanulino, kiu estis antaŭ ŝi, kiujn li ankaŭ ŝatas, li preferas tiun ĉi. Izabelin' rimarkis, ke liaj okuloj ripozas pli da tempo sur ŝi ol sur iu aliaj en tiu ol en iu alia persono en tiu plenplena kafejo.
«Ĉu la ruĝharulino, sekve?»
«Jes, Izabelin'. Mi ŝatas tiun ruĝulinon. Mi kredas, ke mi ne ekhavus ŝin sen mono, kaj malpli verŝajne se ŝin akompanas du amikinoj».
«Nu, tie mi intervenas».
Ŝi staris kaj iris al la tablo, kie tiuj tri virinoj estas. Jakvo vidis, ke ŝi komencas dialogon kun la ruĝharulino pri kiu ŝi ekinteresiĝas multe, kaj kiun ŝiaj kunantinoj ankaŭ atentas zorge. Post kelkaj minutoj, Izabelin' venis al lia tablo kune kun la ruĝharulino».
«Jakvo, mi prezentas al vi Katnjon. Katnjo, jen Jakvo».
«Bonvolu sidiĝi», diris Jakvo, tute ĝentile.
«Plezuron koni vin, Jakvo. Izabelin' diras, ke vi havas komercan proponon por mi».
Jen rekta knabino, diris Jakvo al li mem.
«Jes, certe, Katnjo..., ĉu Katalino?»
«Katilin', sed miaj amikoj diras al mi Katnjo».
«Nu, Katnjo. Mia amikino kaj mi parolis pri tio, ke ni ĉiu havas prezon».
«Interesa konversacio».
«Ni elektis homon hazarde, kaj ni rimarkis vin. Pri tio mi devas fari demandon al vi: ĉu vi havas prezon?»
«Depende por kio. Se vi dungas min, nun kiam mi estas perdonta mian postenon, kaj viaj kondiĉoj estas interesaj, mi vendos al vi mian laborforton».
«Nu, ni diru, ke la laboro estas pasigi dudek kvar horojn kun mi dum vi faras ĉion, kion mi diros».
La knabino ridegis daŭre kaj laŭte. Poste ŝi aldonis:
«Mi timis, ke vi diros ion tian, mi ne scias kial. Ĉu tio inkluzivas sekson?»
«Jes, kompreneble».
«Ĉu vi opinias, ke mi estas putino?», ŝi diris levante sin.
«Mi donos al vi tri cent dolarojn».
«Iru merden», ŝi diris finleviĝante, kolera.
«Kvin cent».
Ŝi kontraŭstaris lin, ankoraŭ kolere, sed malpli ol antaŭe, kio ne eskapis al la atento de la aliaj du.
«Ses cent», insistis Jakvo senkompate.
«Ne», diris ŝi pli trankvile, ne lasante la lokon.
«Sep cent»,
«Ĉu tio inkluzivas sadismon?»
«Jes. Ĉio estas ĉio».
«Ĉu mi povas elekti la tagon?»
«Ne. Sed ni povas interkonsenti. Aldone, neniu devas scii».
«Ne estas afero tia, kian mi rakontos al iu, ĉefe al mia edzo».
La geamikoj rigardis unu la alian. Nun ili komprenis la skruplojn de Katnjo, kaj ŝian koleremon. «Mi pripensos», ŝi diris malproksimiĝante el ili.
Izabelin' piedbatetis Jakvon sub la tablon donante samtempe per kaŝmaniero kvin Franklinojn kaj dirante: Mi donos al vi aliajn kvin morgaŭ, sed ne permesu, ke ŝi foriru nun. Ŝi estas kaptita nun.
«Mil», diris Jakvo. «Sed decidu nun. Vi prenas aŭ vi lasas ĝin».
Ŝi denove sidiĝis, kaj per miranta vizaĝo, diris:
«Vi estas frenezaj. Kaj mi bezonas la monon... Nu, mi postulas kondiĉon».
«Diru. Tamen vidu, ke temas pri mil dolaroj».
«Miaj amikinoj devas scii pri tio, koni ĉiujn detalojn, scii kie mi estas, kaj ili rajtos telefoni min iam ajn».
«Konsentite», diris Izabelin', mirigante Jakvon. «Mi ankaŭ atentos, ĉar mi ne volas, ke li trukos la veton, do viaj amikinoj povas esti kun mi, se ili volas. Jakvo, tio estas justa, ĉu ne?»
Kaptita en sia propra araneaĵo, Jakvo devis konsenti:
«Kompreneble. Vere vi tute ne konas min».
«Alia afero: mi volas la duonon nun. La alian duonon kiam ni finos».
«Ne, Katnjo. Vi ne kondiĉigas. Mi decidas kondiĉojn. Vi prenas, vi lasas la aferon».
Ŝi rigardis al li, dolora.
«Konsentite, estro. Frue vi komencas ordoni».
Tio humurigis Jakvon, kiu, kortuŝita, cedis:
«Prenu, mi donas al vi ducent dolarojn por ke vi vidu mian bonvolon al vi».
Li manpremis ŝin, lasante du franklinojn kaŝe en ŝiajn manojn. Tiu estis la unua fojo, kiam li tuŝis la virinon, kaj li ŝatis la tuŝon de la mano. Laŭ la intervjuo li konstatis, ke ŝi ne havas ŝminkon. Ŝi devas esti tre juna.
«Mi prezentos vin al miaj amikinoj».
Si marŝis al sia tablo, kaj la geamikoj sekvis ŝin. La du amikinoj sekvis al konversacion de malproksime, kaj eĉ se ili ne povis aŭdi, ili vidis la strangajn reagojn de Katcjo, ŝiajn rapidajn humurŝanĝojn, ŝiajn movojn starigan kaj sidantan, iri el kolero al trsito, kaj la ĝojon, kiun ŝi ekhavis kiam tiu bela knabo manpremis ŝin.
Post mallonga kaj interesa konversacio per kiu ili du ekkonis ĉion, oni interkonsentis, ke la venontan sabaton Jakvo prenos Katnjon en lokon, kiun la aliaj tri virinoj scios, kaj de la 00:000 ĝis la 24:00 horoj ŝi plenumos ĉiajn dezirojn de Jakvo. Antaŭ ili ĝisis, unu el la amikinoj de Katnjo, la blondulino, sciigis al li, ke ŝi estas libera por simila agado, eĉ se kontraŭ malpli da mono, kio ridetigis Izabelinon, kiu diris per rigardo al Jakvo: Ĉu vi rimarkas? Mi jam diris al vi. Ni ĉiuj havas prezon.
«Vi ankoraŭ ne venkis», diris li kiam ili denove solis.
«Tiukaze vi havos min, ruzulo. Kaj mi nur devis pagi $200. Sed, kial vi diras tion? Ĉu vi kredas, ke ŝi ne venos?»
«Ŝi venos ĉar ŝi bezonas la monon. Sed ŝi povas ne elteni la 24 horojn kun mi, kaj tio estas la veto. Mi ne faros la aferon facila. Ne temos pri normala sekso».
«Jes», ŝi akceptis, «vi povas fari ĉion, kion vi volos, kun ŝi, kaj se ŝi ne eltenas ĉion, ŝi ne ricevos la monon, kaj mi malvenkos la veton, ĉar vi pruvintos, ke ekzistas almenaŭ unu homo fari ĉion pro mono. Eble ni devintus devizi alian pruvon, ekzemple, igante ŝin murdi iun..., sed ne, mi ne retiras la veton. Se mi malvenkos, mi estos via sklavino dum tuta tago, kaj vi vidos, ke mi malvenkas repondece».
«Se vi estas mia sklavino unu tagon, vi ne plu volos, ke mi lasos vin, belulino».
Nun Izabelin' ridegis:
«Kompatindulo. Vi ne scius kien vi eniros. Sub tiu ĉi fasado anĝela loĝas diablino, kiu frenezigus vin». «Vere ni havas la saman danĝeron. Mi ne scias, ĉu kaptos min unu el tiuj amikinoj viaj, kies intereso aĉeti mian nokton estas pli granda ol tiuj de la aliaj».
Subite li fartis malbone. Se li malvenkons, li estos sub la volo de virino per unua fojo en sia tuta vivo. Se li venkos, li atingos tion, kion li deziris dum tiom longe, sed danke al truko tre komplika, eĉ se ne temis pri lia ideo. Li sentis sin manipulaciata de tiu blonda bluokululino irlanda. Ĉu ŝi estas sorĉistino?
Sed la venintan vendredon, je la interkonsentita horo, Katnjo venis en la hotelon, kie Jakvo aranĝis rendevui ŝin, sekvi la veton komforte. Ŝiaj amikinoj telefonis Katnjon kelkajn fojojn laŭ la tago, kaj certiĝis, ke ĉio estas en ordo. Ja la 24:00 horoj sabate aperis Jakvo kun Katnjo ĉe la kafejo. Ŝi aspektis brile, kaj li iomete malpli.
«Ĉu ŝi ne bonkondutis, Jakvo?», volis scii Izabelin'. «Ĉu mi povas doni la monon al ŝi?»
«Certe, Izabelin'. Vi povas doni la monon al ŝi. Ŝi faris tre bone».
Katnjo ricevis koverton kun mono en ĝi.
«Konstatu, Katnjo. Mi eble eraris», diris Izabelin'. La knabino kalkulis ok notojn centdolorajn sen elkovertigi ilin.
«Ne, ĉio en ordo», ŝi diris ridetante.
Poste ŝi aldonis kun ŝia plej bona rideto:
«Mi devas diri, ke Jakvo estis vera kavaliro kaj ĉiam, kiam li deziros tion, mi refaros tion, eĉ senpage. Estis ĉio tre kontentiga por mi».
«Hohoj», diris Purdencin', la blondulino, kiu flirtetis Jakvon, «ĉu ni havas romancon?»
Sed ili du komplicoj rigardis unu la alian, ridetis, kaj diris nenion.
La sekvintan tagon Izabelin' estis tre konciza pertelefone:
«Saluton, Jakvo. La aukcio okazos la vendredon je la 19:00 horo en ĉambro 527ª de la sama hotelo, kie vi estis kun Katnjo. Ne malfruu. Kaj ne venu antaŭ tiu ekzakta horo».
«Ni devas rendevui».
«Prave». Kaj ŝi kroĉis.
Du tagojn poste, tri antaŭ la aŭkcio, ili rendevuis kaj manĝis kune.
«Izabelin'...»
«Mi ne akceptos, ke vi retiriĝos. Malvenkita veto estas honorŝuldo, Jakvo».
«Ne temas pri tio, sed pri la mono. Mi ne havas la mil dolarojn, kiujn vi donacis al Katnjo».
«Stultulo. Tio ne estas mono por mi. Aldone», ŝi diris per pli mola voĉo, «vi valoras multe pli por mi. Vi vidos en la aŭkcio».
Kaj ŝi klarigis pri la aŭkcio. Li devos pretiĝi por ke ŝiaj amikinoj kontrolos lin dece antaŭ ili decidos fari proponon. Cele al tio li devas senharigi sian tutan korpon escepte de la kapo kaj brovoj. Li ne pensis pri tio, sed li malvenkis sian veton, kaj sekve li devas honori ŝiajn dezirojn. Ankaŭ, ĉar li estas fidela miranto ŝia, li faros ĉion, kion ŝi petos, senkondiĉe. Pro tio li diris: «Kalkulu pri tio, Izabelin'. Mi iros ĵus duŝita kaj parfumita. Ĉu estas parfumon, kiun vi preferas? Vere mi estas trofeo via». «Tio voluptiĝas vin, ĉu ne?»
«Vere, jes».
«Via kutima parfumo estas bonorda. Sed, bone, mi donacos al vi alian, por ke vi uzos ĝin. Jes, mi volas, ke vi baniĝados konscience ĵus antaŭ viziti nin vendrede je la sepa, kaj ke vi parfumigos vin abunde pere de mia preferata kolonjakvo. Frotu vian tutan korpon per ĝi. Tiumaniere ni du scios, ke vi estas mia, kaj pro tio mi vendas vin, eĉ se vi estos vendita nur dum dudek kvar horoj».
«Kiu estas tiu preferata parfumo, tiu, kiun vi estas donaconta al mi?»
«Tio estu surprizo».
Surprizo venis la sekvintan tagon. Li ricevis pakedon per kuriero. En ĝi estis botelon da parfumo Miljono, de Pako Raban'. Ne estis ekzakte multekosta, sed ĝi odoras rozflore kaj ciname, kaj eble alimaniere, kiel li ne sukcesis identigi.
Venderede venis li en la banejon je la kvina posttagmeze, kaj preskaŭ unu horon poste li estis seka kaj parfumita tute. Tiun matenon li irintis en specialan virfrizujon kaj oni senharigis sian tutan korpon, escepte de kapo kaj brovoj. Li elektis sian plej bonan veston, elegantan Vinsoron klargrizan, ĉemizon palbluan kaj nigrbluan kravaton, kaj ŝuojn de la sama koloro, kaj elegantan orklipon sur sian kravaton. Je la sepa akurate li frapis mole la pordon de la ĉambro 527ª. Li ne vidis Izabelinon de la tago de la manĝado, tri antaŭe. Li estis iomete nervoza, ĉar li neniam estis en tia situacio, kaj konas neniun, kiu estis tie, ĉu viro, ĉu virino.
Blonda belulino kun bluaj okuloj, iomete dike kaj ne tre alta (eble metro kaj duono alta), malfermis kaj salutis:
«Oh, saluton. Vi estas Jakvo, ĉu ne?»
«Jes. Bonan vesperon...»
«Lenjo. Lenjo Rajt'. Plezuro koni vin, Jakvo. Eniru».
Ŝi prenis lian brakon kaj kondukis lin en la halon, kiun tiu eleganta kaj multekosta ĉambro de la plej bona hotelo de la urbo havas, kaj atingante ĝin, ŝi prezentis lin:
«Amikinoj, nia viro alvenis. Kiel vi vidas, li estas akurata. Jakvo, mi prezentas al vi Olginon, Karinon kaj Betsinon. Unu el ni estos via posedantino ĉinokte, kvankam mi preferas, ke tiu estos mi», ŝi diris frapetante lian sidvangon komplice.
Ili salutis vice per siaj kapoj dum Lenjo diris siajn nomojn, kaj li klinetis sian kapon je ĉiu nomo. Tri el ili sidiĝas en sofao, kaj Lenjo uzas brakseĝon. Izabelin' estas sur alia, plej proksime de Jakvo, kiu alfrontas antaŭ tiuj kvin diversaĝaj virinoj. Li rigardadas ne sciante tion, kion fari kun siaj manoj unuafoje en sia vivo. Tie ne estas seĝo por li, kaj finfine li decidas stari antaŭ ili kun manoj en poŝoj, observante ilin unu post la alia dum ili ĉiuj diras vice ion pri si mem. Lenjo estis mallongharara blondulino, enŝovita en alĝusta robo, kaj ne ŝajnis pli aĝa ol dudek kvin. Sur la sofao estis Olgin', la plej aĝa el ili, eble sesdekjara, platentinkturita, kun kelkaj faldoj, sed tre bone traktitaj, kun inteligenta rigardo, kaj iomete dika, sed tre forta. Se oni dirus al li, ke ŝia metio estas ŝarĝi kamionojn, li kredus tion. Ŝiaj nudaj brakoj montras muskolojn, kaj spite al ŝia rideto, ŝia karaktero diveniĝas forta. Li ne ŝatus, ke ŝi venkos la aŭkcion. Karin' estas funkciulino, vere dika, tamen ne obeza, kaj ŝajnas feliĉulino. Ŝi palpebrumis al li. Ŝi vestas elegante kaj blanka, kaj ŝiaj ororelringoj estas malgrandaj; kaj ŝi ankaŭ havis fingroringon kun marko, eble familia memoraĵo. Betnjo estas ruĝharulino, samtona al tiu knabino kies favorojn li aĉetis, Katnjo. Sed tiu ĉi estas multe pli maldika kaj alta, eble inter centokdek kaj centnaŭdek centimetroj. Ŝi estas advokatino kaj ŝia karaktero ŝajnas tre dura. El tiuj kvar proponantinoj, li preferas tiun ĉi eĉ malpli ol Olginon, la plej aĝan. Eble pro tio, ke ŝi estas plejaĝa, ŝi estus pli komprenema, aŭ plej sentema. Sed estus plej bone, ke venkos Lenjo, la instruistino. Li emis foriri, sed haltigas lin la rideto de Izabelin', kiu ĝuas la momenton. Ŝi vidas sin mastrumantino de la situacio, kaj li neniam ruinigus la vesperon al lia mirata Izabelin', kiun li sekrete amas.
Betnjo estis la unua paroli:
«Mi volas vidi la materialon, kiun mi aĉetos, decidi ĉu mi proponos, ĉu ne. Kun rajto palpadi». Izabelin' rigardis al ŝi kunritante la brovojn. Poste, rigardante Jakvon, amuze, ŝi diris: «Jakvo, procedu».
«Kio?»
«Senvestiĝu».
Senkomforte, li komencis forpreni sian ĵakon. «Ho, Jakvo!», plendis Lenjo, «entuziasmiĝu, ulo, ne melemigu nin. Se vi ŝajnas devigata, mi foriros kaj ne proponos kvanton por vi».
Tio kuraĝigis lin, kaj ridetis dum li forprenis sian kravaton, ĉemizon, pantalonon, per multe pli da ritmo kaj senurĝo. Kiam li forprenis lian subĉemizon kaj portis nur sian tangaon, tiuj virinoj rigardadis al li frandeme. Li daŭrigis, forĵetante sian lastan vestaĵon pere de malrapidaj kaj ritmaj movoj, same kiel li vidis fari tiomfoje strippers2 en noktokluboj.
Vidante sin tute nuda, sen ŝuoj kaj ŝtrumpetoj, liaj sentoj estis miksitaj. Unue, la situacio esti tute nuda antaŭ kvin virinoj tute vestitaj voluptis lin, sed aliflanke li hontis multe. Tiom multe, ke li ruĝiĝis. Ili trovis amuze, ke la ruĝiĝo de la viro ne estis nur sur lia vizaĝo, sed ankaŭ sur lia kolo kaj parto de lia brusto senharigita, larĝa kaj muskola. Karin' venis proksime de li kaj marŝis kelkfoje ĉirkaŭ li. Ŝi frapetis lian sidvangon, kaj karesis lian torson. Ŝi malfermis liajn lipojn kaj metis sian fingron en lian buŝon, kaj li suĉis ĝin. Poste ŝi kisis liajn lipojn kaj sidiĝis, kontenta.
Betnjo ankaŭ venis al li kaj per du fingroj prenis lian virecon, kiu reagis tuje. «Li ne estas tro provizita, sed utilos, diris. Poste ŝi levigis lian mentonon iomete, ĉar ŝi estas pli alta ol li, kaj kisis lin pli profunde ol Karin'. Si iris malantaŭ Jakvo kaj puŝis lin, sed ne sukcesis movi lin el lia loko. «Li estas forta», aldonis ŝi, kaj reiris en sian sidlokon.
«Ĉu aliu plu deziras inspekti la varon de proksime?», diris Izabelin' preskaŭ ridante al sendefendo de aroganta Jakvo.
«Jes, mi», diris Lenjo. Ŝi iris al la viro, karesis lian vangon, metis siajn fingrojn inter la densa hararo de la viro, kaj diris preskaŭ surorele al li: «Ne timu, Jakvo. Mi aĉetos vin. Kaj vi ekenamiĝos al mi, vi vidos». Kaj kisis lian nazpinton antaŭ ŝi denove sidis.
«Ĉu Olgin'?», diris Izabelin'.
«Ho, ne», diris demanditino pace. «Ne necesas. Aŭ..., jes, Jakvo: turniĝu».
La viro obeis. Li lante ĝiris 360ª, dum li pensas, ke li ne scias ĉu li ŝatas esti peco da karno por tiuj damoj. Unu el ili ĝuos lin dum tuta tago same kiel li ĝuis dolĉan Katnjon. Li konis neniun el ili, same kiel Katnjo ne konis lin antaŭ ŝi konis lian proponon. Tio ŝajnis justa al li. Lia dubo estis ĉu Izabelin' partoprenos la aŭkcion, sed tiam li memoris, ke ŝi volis rekuperi siajn mil dolarojn, do tio solvis la demandon.
«Mi devas klarigi ion decidi ĉu foriri nun, Izabelin'», diris Olgin'. «Tio ĉi inkluzivas sadismon, ĉu ne?» Jakvo rigardis Izabelinon, ŝokita de tiuj vortoj. Ili ne parolis pri tio. Sed estis sadismo kun Katnjo... Pro tio Izabelin' diris preskaŭ aŭtomate:
«Kompreneble jes, Olgin'. Tio estas juste, same kiel kiam li aĉetis Katnjon. Nur oni ne povas marki aŭ vundi lin neresanigeble».
Li rigardis ŝin kun surprizo. Li ne pensis pri tio, sed li trovis tion juste. Li tremis al penso pri kio okazos, se tiu virino kun tiom multe da sperto venkos la aŭkcion. La voĉo de Izabelin' prenis lin el siaj pensoj.
«Nu, knabinoj, jen la kondiĉoj de la aŭkcio: la enirprezo estas mil dolaroj. Se neniu proponas, mi malprograndigos la oferton iom post iom, ĝis kiam mi nuligos la aŭkcion. Tiukaze Jakvo plenumus sian parton, kaj vi perdintus vian premion pro via ŝparemo. Sed se oni proponas, sufiĉas, ke oni faras signon aŭ diros vorton por ke mi konsideros, ke vi akceptas la lastan proponon kun la lasta pliiĝo, se la proponantino ne diras aliel. Ĉiu vi ĉiuj komprenas?»
«Jes, mi komprenis», diris la kvar virinoj sinsekve, komencante Lenjo kaj finante Betnjo. Ili kvar rigardadis Jakvon kvazaŭ ĉiuj consideris lin jam sian. Ili ŝajnis emi proponi serioze.
«Nu, sinjorinoj, ĉinokte ni havas masklon rimarkeblan aŭkcii. Vi ĉiuj ricevas la ŝancon pliproponi en samaj kondiĉoj kaj tiel la sento esti lia posedantino ĝis alia plipropono malplialtigas ŝian. Venkintino disponos lin komplete dum dudek kvar horoj, de la nula horo de morgaŭ, sabato, ĝis la dudek kvara. Nun», diris ŝi post mallonga paŭzo trinki akvon, «venku la plej bona. Sed antaŭ ni komencu, ĉu vi havas demandon fari?»
«Mi havas», Lenjo diris. «Jakvo, ĉu vi certas, ke vi vols fari tion?»
La demandito rigardis Izabelinon, kiu kapjesis kun ruzeta esprimo.
«Certe, Lenjo. Mi ne estus ĉi tie nuda antaŭ vi se mi ne certus».
«Mi ne scias pri la aliaj», insistis Lenjo, «sed se mi venkas mi estos tre petola kun vi».
«Mi trovas ĝin justa. Temas pri mono via».
«Kion oni sentas esti objekto dezirata, knabo?», demandis Olgin'. «Ankaŭ mi ne estos dolĉa kun vi, kaj eblas, ke ĝuos vin mia filino kaj mi», ŝi diris kapmontrante Lenjon. «Mi certas, ke neniu faris al vi tion, kion ni du faros al vi».
Jakvo sentis, ke li denove ruĝiĝas. Pro stranga kialo tiu sesdekjarulino ekscitis lin pli ol la aliaj. Eble tio estas pro ŝia sperto, aŭ li lernas ion novan pri sia sekseco, kion li ne suspektis. Sed ili ĉiuj virinoj vidis lian pluan eksciton, kaj ridetis al ĝi.
«Al via demando, sinjorino», diris li tre formale, kvazaŭ ŝi jam gajnis lin, «mi diras, ke estas sensaco, kiun mi neniam antaŭe spertis. Mi sentas timon kaj plezuron samtempe».
«Bone respondita, Jakvo», diris Izabelin. «Mi estis dironta antaŭe al vi. Unu el tiuj damoj aĉetos vin dum unu tago, kaj ĉar vi ne scias kiu ŝi estos, vi devas adresi ilin ĉiujn respekteme».
«Jes, sinjorino», li respondis al sia amikino Izabelin'.
Dum la manĝado, kiun ili havintis, ŝi volis klarigi tion, sed kredis tiumomente, ke tio estis komprenata. Tamen, je la momento, kiam li parolis tiom formale, ŝi komprenis, ke ŝi devintis prezicigi tion. Nun li vidas, ke li ne venis ĉi tien nur por enlitigi kun Izabelin', ĉar li trovis sin prizonigita de siaj propraj sentoj kontraŭdirantaj, kaj li ĝuas tiun miksaĵon.
«Nu, sinjorinoj», daŭrigis Izabelin', «ni daŭrigu. La dekomenca porpono estas mil dolaroj. Kiu diras pli?»
Ili kavar rigardadis unu la aliajn, kaj Jakvo miris. La prezo dekomenca estis vere alta... Izabelin' certe volis rehavi sian investon. Sed neniu pliproponis. Ili faris nenian geston, diris nenion.
«Ĉu nenia plipropono? Nu, la prezo plialtiĝas al naŭcent dolaroj. Pliproponu, sinjorinoj».
Neniu parolis.
«Okcent».
Nun Lenjo ridetis al Jakvo. Certe ŝi pliproponus nun, kvankam ŝi atendas al tio, ĉu Izabelin' malplialtigas la dekomencan pliproponon.
«Sepcent».
Nun ankaŭ Karin' ridetis. La penso, ke du el tiuj virinoj pretas pagi sepcent dolarojn por unu el liaj tagoj kun nokto flatis lin multe.
«Sescent. Ŝajnas, ke vi ne interesiĝas, sinjorinoj. Mi devas notigi al vi, ke antaŭ ne multe tiu masklo fascinis amikinon mian dum 24 horoj, kaj certe ravos ĉiu el vi, eĉ se desube».
Sed ili daŭre eltenis la defion.
«Kvincent», cedis Izabelin' pensante, ke la aŭkcion ŝi nuligos baldaŭ. Ŝi ne malmultekostigos sian amikon.
«Mi akceptas la proponon», diris Karin'. La plej dika kaj juna el tiuj virinoj ĝuos la favorojn de Jakvoj se la aliaj ne pliproponos.
«Kaj kvindek», diris Lenjo.
«Sescent», pliproponis Betnjo.
«Kaj kvindek», diris Lenjo.
«Sepdek kvin», intervenis Karin'.
«Sepcent», proponis Betnjo.
«Kaj kvindek», ripetis Lenjo.
«Mil», tondris Betnjo. Tiu ruĝharara sorĉistino ne emis lasi sian predon forigita de anĝela Lenjo.
«Du mil», aŭdiĝis nova voĉo: Olgin' parolis finfine.
La aliaj rigardadis al ŝi, ne komprenante, ke tiu oldulino pretis pagi tiom multe. Ĉu ŝi vere diris du mil dolarojn?
«Kvindek», diris Karin'.
«Tri mil», diris Betnjo samfirme kiel antaŭe.
«Kvindek», diris Olgin'.
«Kvar mil ducent kvardek ok», sed Karin'. Jen ĉio, kion mi ŝparis.
La aliaj rigardis unu la aliajn nekredeme. Ĉu ŝi donos sian tutan ŝparadon por pasigi la nokton kun tiu ŝnuregulo?
«Kvar mil ducent kvardek ok je la unua...», komencis Izabelin' notante la premantan silenton, kiu kreis la plipropono de Karin'.
«Kvin mil», proponis Betnjo.
«Ses mil», martelis Olgin'.
«Dek mil», insistis Betnjo. Ŝajnis, ke la aliaj du jam rezignis, kiam Lenjo diris:
«Kvindek».
Subite tondris Betnjo:
«Dek unu mil».
«Cent», diris Olgin', pli trankvila.
«Kvincent», proponis Betnjo rigardante Jakvon per frandemaj okuloj.
«Kvin mil», proponis Betnjo.
«Dudek mil», vortumis Olgin'.
«Dudek kvin mil», diris Betnjo aŭtomate.
Olgin' kaj Lenjo rigardadis unu la alian: eĉ aldonante siajn monojn, ili ne havus tiun kvanton. Kaj se ili havus ĝin, ili ne investus ĝin en aĉetado de unu tago de tiu viro. Aŭ de iu alia. Tio estas sensenca. Tiu Betnjo estas freneza.
«Ĉu iu pli?», demandis Izabelin' pro nura formo, ĉar jam estis klare, pro la senhelpa vizaĝo de Karin' kaj tiuj koleraj de Lenjo kaj Olgin', ke jam estas evidenta venkintino.
Pro tio, post kelkaj minutoj, ŝi diris:
«Dudek kvin mil usonaj dolaroj je la unua, dudek kvin mil usonaj dolaroj je la dua, dudek kvin mil usonaj dolaroj je la tria. Vendita al Betnjo kontraŭ dudek kvin mil dolaroj!»
«Gratulon, Betnjo», senkonsole diris Lenjo.
La aliaj du ankaŭ gratulis ŝin, sed Izabelin' nur ridetis kaj etendis sian manon al ŝi.
Betnjo ridetis kaj malfermis sian braksakon. Ŝi prenis faskon da bankbiletojn kaj kalkulis dudek unu, kaj poste donis ilin al Izabelin'. Tiu ĉi miris vidi mil dolarajn biletojn unuafoje en sia vivo. Ne nur valoris la printitan sumon en ili, sed numismatoj donus al ŝi trifoje tiun valoron, ĉar de multe da jaroj tiujn mildolarajn biletojn oni ne plu printas en Usono, kaj oni ne plu vidas ilin ĉar ilin havas kolektistoj.
La magion de tiu momento rompis Jakvo per siaj vortoj:
«Ankoraŭ ne estas noktomezo, nun estas vendredo ankoraŭ, do mi restas mia».
Kaj li vestiĝis denove.
«Evidente, Jakvo. Mi tiel estis dironta al vi, vestu vin».
Betnjo rigardis sian brakhorloĝon. Vere, apenaŭ estis la oka horo. Ŝi ridetis al tiu viro, kies favorojn ŝi ĵus aĉetis dum unu tago.
«Festumi mian venkon», ŝi diris per miela voĉo, «mi deziras gastigi vin kvin vespermanĝi, se vi akceptas. Ni ne devas ĉesi esti amikinoj, ĉu?»
Jakvo pensis, ke tiu virino devas esti tre riĉa. Pro tio la aŭkcio estis maljusta, kvankam tio ne gravis al li troe. Tiu ulino donis al Izabelin' dudekkvinfoje la monon, kiun ŝi investis en lia tago kun Katnjo. Kaj kontraŭ nur unu nokto da plezur'. Eble li devus uzi sian kapon kaj proponi al Izabelin' organizi pli da aŭkcioj tiaj kaj dividi la finproponon. Ankaŭ li ne sciis kia tiu Betnjo estas, ke kion ŝi petos de li. Ŝi ŝajnas ne tre sperta kaj plena da kompleksoj. Ŝia agresemo mem pensigis pri tio. Kaj ŝia fiziko, ne estante malagrabla, ne estis tiom alloga kiel tiuj de la aliaj, inkluzivante Karinon, la plej diketan. Li pensis, ke estas tre facile trovi la ĝustan punkton, same kiel li trovis tiun de Katnjo, kaj ekenamigi ŝin al li. Sed estis io, kio prizorgigis lin: ĉu indas perdi sian liberecon pro emo al Izabelin'? Nu, li koncentriĝos pri Betnjo. Dum la vespermanĝo li konos ŝin.
Dum la manĝado, la venkintino estis lerta kaj ŝercema. Oni vidis, ke ŝi estis kontenta ĉar ŝi venkis la aliajn, kaj ŝi ne zorgis pri la miloj da dolaroj, kiujn ŝi devis pagi. Ŝi havis multajn pli en sia braksako. Eble tiu virino pretis pagi multe pli pro li. Tiucele dum la manĝado li demandis al ŝi:
«Betnjo, kiu estis via limo pagi pro mi?»
«Nu, se oni akceptus ĉekon, ne estus limo».
«Kaj se ne?»
«Nu, mi havas cent Clevelands kaj du Groves. Mi ne povus pagi pli sen viziti bankon».
«Ĉu vi havis cent dek mil dolarojn en via braksako?»
«Jes, sed nun mi havas malpli: okdek Clevelands kaj unu Grove».
«Mi ne sciis, ke vi estas tiom bona advokatino», Izabelin' diris.
«Nu, mi ne estas malbona. Sed mia onklo Oskar' mortis antaŭ unu monato kaj lasis petrolputon en Nevado al mi. Mi ankoraŭ ne scias kion fari per mia mono, sed ĉi nokte mi komencis pagi kapricojn, kiujn mi neniam antaŭ povis permesi al mi».
Nun oni komencis kompreni ĉion. Jakvo komencis ŝati Betnjon pli bone.
Post la vespermanĝo oni drinkis kelkajn pokalojn en la kafejo de la hotelo. Estis muziko tre mallaŭta, kaj Jakvo faris strangan proponon al sia amikino Izabelin':
«Diablino, ĉar vi estis mia perdo, ĉu vi deziras danci kun mi lastfoje antaŭ mi apartenas al alia virino?»
Ŝin amuzigis tiu propono, kaj jesis. «Ĉu vi vere vidas min kiel diablino? Kial vi diris tion?» demandis ŝi dum ili dancas kune tiun malrapidan muzikon.
«Mi venis en tion ĉi pro vi. Mi ne fiaskigus vin, kaj pro tio vi aŭkciis min. Se mi vetus kun alia persono, mi rompus amikecon antaŭ plenumi mian parton».
«Vi estas trukulo».
«Jes, sed ne povas mi eĉ intenci kun vi».
«Mi scias, ke vi enamiĝis al mi sekrete».
«Jes, evidentiĝas. Sed vi nek evitas min, nek neas tion, nek donas al mi esperon».
«Tiu ĉi afero pensigis min. Kiam vi finos kun Betnjo, serĉu min. Mi donos al vi la ŝancon konkeri min, trukulo», ŝi diris kisante liajn lipojn profitante tion, ke la muzikpeco finiĝas kaj ŝi eskapas sidiĝi.
«Nun mi volas danci kun vi, Jakvo», Lenjo diris. «Tiumaniere mi havos ideon pri tio, kion mi perdos».
«Plezure, Lenjo».
Dum ili dancis, Jakvo diris al ŝi, ke la venonta semajno li telefonos ŝin, se ŝi tion deziras, cele al trinki ion kune. Fakte, li aldonis, la afero tiunokta signifas nenion pli ol ludo por infanino riĉa, kiu du tagojn poste jam forgesis pri li. Fakte, li pensis viziti la aliajn tri, ĉar ravas lin la ideo, ke tiuj virinoj deziris pagi tiom multe por nokto kun li. Eble tio indas regali nokton al ĉiu el ili.
Dum la sekvanta horo li dancis kun ili ĉiuj, escepte de Betnjo, ĉar ŝi diris, ke ili jam dancos poste, kiam la aliaj ne estos tie, kaj dume li povas profiti siajn lastajn momentojn da libereco danci kun tiuj, kiujn li volos. Iom poste, tamen, ŝi staris kaj diris:
«Knabinoj, ŝajnas, ke la kaleŝo de Blankneĝulino alvenas, kaj ne volas perdi ĝin mia princo kaj mi. Ni supreniras en nian ĉambron.Vi povas resti ĉi tie, sed ne kuraĝu pagi, ĉar kaj la vespermanĝo kaj la drinkaĵoj iras kun la ĉambro. Izabelin', dankon pro via invito. Mi esperas, ke vi daŭre faros tion». Kaj post kisi la kvar virinojn, ŝi prenis sian princon per lia mano kaj gvidis lin al ĉambro 527ª. Kiam ili eniris estas ekzakte la dedua noktomeze.
«Jam estas sabato, hundo. Mi ŝatis vin pleje nuda».
Dirante nenion, li nudiĝis denove. Lia posedantino ununokta petis:
«Mia unua ordono estas facila: prenu ĝintonikon al mi».
«Kiam li prenis tion, ŝi prenis ĝin de liaj manoj kaj diris:
«Tiu ĉi estas la unuan fojon, kiam vi dependas el arbitro de virino, ĉu ne?»
«Jes, mastrino».
«Surgenuu».
Li klinis sin kaj metis siajn genuojn sur la planko, levante sin sur ilin. La situacio estis tute nova por li. Li ne sciis ekzakte pri tio, kion li sentas.
«Prenu, tenu tion ĉi», ŝi diris metante piedon ŝian sur ĉiun ŝultron lian. Ŝi vestis minijupon blankan, kaj el lia vidpunkto, li povis vidi ŝiajn blankan kalsoneton.
«Tion ĉi mi ĉiam volis fari. Ĉinokte mi volas ĉion, Javĉjo. Ĉu vi estos bona hundeto por via mastrino?»
«Ĉu vi deziras, ke mi faru amon al vi, mia mastrino?», li diris per la plej obeema maniero, kiun li kapablis.
Betnjo ekridegaĉis tre laŭte. «Ĉu amo? Tio ne ekzistas, ulo. Estas nur rakontoj oldulinaj. Nome de ĝi oni troigis, perfortis, rabis..., oni faris ĉiajn fiaĵojn. Mi volas vian animon, Jakvo», ŝi diris per tono, kiu starigis liajn harojn. Ŝi ne plu ŝajnas la snoba knabino, kiu ĵus heredis petrolputon en Nevado.
«Timu nenion, ulo. Vi konstatos, ke vi amos min multe post ĉi tiu nokto».
«Jes, mastrino».
«Mi volas vian koron, vian menson, vian volon, vian animon... Ĉar ni vojaĝas nun».
«Ĉu? Ĉu vi permesos, ke mi malnudiĝos por la vojaĝo?»
«Ne. Mi havas aliajn intencojn por vi. Ĉu vi hontas, ke oni vidu vin nuda kun ĉeno ĉirkaŭ via kolo, el kiu via mastrino prenas vin?»
Ŝi staris, kaj levis lin tirante lian hararon supren. Ŝi kisis lin volupte kaj longe. La viro estis tre ekscitita, kaj ŝi tenis lin pere de lia vireco ĝis kiam li preskaŭ orgasmumis. Tiumomente ŝi delasis lin. Ŝi ĵetis lin sur la sofao sur lia brusto per puŝo, kaj apartigante liajn krurojn, ŝi metis sian manon en lian anuson, fermis ĝin en pugnon kaj ĝiris ĝin5. Jakvo sentis profundan doloron sentante en sia sino la manon de la virino, ĉefe pro ŝiaj ŝtalaj ungoj. Tiu miksaĵo de doloro kaj plezuro elŝutigis sian longan kaj densan ejakulon sur la sofaon.
«Daŭrigu, daŭrigu. Ni purigos ĉion poste», diris ŝi frapetante lian dorson kaj sidvangojn.Kiam li ne plu povis elteni, kaj hurladis pro plezurdoloro, ŝi prenis lin en la banĉambron. Tie ŝi igis lin senvestigi ŝin, kaj ili du duŝis kune. Post ensapigi unu la alian, ili kisis pasie, tiom multe, ke li ne konstatis, ke akvo sapa froprenis la plej eksteran haŭtotavolon de la virino, ĝis montri-gis la ruĝa aspekto simila al tiu de la primitivaj loĝantoj de Nordameriko. Li karesis ŝin delikate, kaj notis ion strangan en la pinto de ŝia spino. Li malproksimiĝis de ŝi kelkajn centimetrojn kaj observis ŝin. Ambaŭflanke de ŝia frunto estis du protuberancoj kornaj, kiuj antaŭe ne estis tie, kvankam ŝia hararo daŭre estas ruĝa, kaj ŝiaj okuloj estas plej voluptaj. Ŝi tenas lin per siaj du brakoj, de ambaŭ flankoj de lia korpo, kaj ankaŭ per ŝia alia membro, kies hara mola pinto traboras lian anuson. Tiu, kiu elvenas de ŝia spino kaj tuŝas tiun de la viro.
«Vi apartenas al mi». «Jes, mastrino». «Vi scias, ĉu ne? Vi apartenas al mi vere. Por ĉiam». «Jes, mastrino», diris li elkore. «Ĉiam estas preter morto». «Jes, mastrino. Vi posedas mian koron, mian animon kaj mian spiriton. M ĉiam servos vin. Mi faros ĉion, kion vi ordonos al mi». «Ĉu eĉ se mi ordonos vin murdi Izabelinon?»
«Ĉu Izabelin'? Kiu estas tiu Izabelin', mastrino mia?»
Betnjo ridetis. Ne estis tiom malfacile kiel ŝi kredis. Pri homoj ĉio estas ĉiam pri mono, volupto, aŭ ambaŭ».
La diablino faris strangan movon en la aero dum ŝi diris plej strangan vorton, kiu sonis simile al qapí, qapí, qai kaj subite aperis lintelo de pordo fajra. Ŝi venis el duŝo kaj iris al ĝi. Antaŭ eniri, ŝu turnis al la viro kaj diris:
«Venu, Jakvo. Venu kun mi. Ĉu vi volas?»
«Kompreneble jes, sinjorino, mi volas».
Li forlasis la duŝon kaj prenis la manon, kiu ŝi etendis al li. Kaj ŝi, sen lasi ĝin, prenis lin rekte en la inferon. Survoje li demandis: «Mastrino..., Izabelin' estas..?» «Ne, Jakvo. Ŝi ankoraŭ ne estas unu el ni, sed ŝi strebas antaŭen. Ŝi ankoraŭ ne diablas, sed ŝi iĝos tia kiam vi prenos ŝin al mi. Unue mi devas trejni vin, kaj kiam vi estos bona diablo, ŝi estos via unua misio».
Anĝelo sribis de kiam li lernis fari tion en sia lernejo. Ŝajnis magia el li povi fiksi sur papero la aferojn, kiuj venis al lia kapo, kaj poste, kiam li legis ilin tagojn aŭ semajnojn pli malfrue, li revivis tion, kio igis lin skribi tiujn vortojn. Multaj homoj ŝatas ludi pilkon, aŭ vidi televidon. Anĝelo ŝatis verki. Li tion faris sian tutan libertempon. Kiam oni devigis lin legi librojn en lernejo li trovis erarojn en la tekston kaj diris al sia instruisto.
«Kiel vi kuraĝas diri, ke Servanteso verkis malbone?», lia literatura instristo diris al li iam. «Ni ĉiuj povas erari, S-ro Atanasjo. Servanteso ankaŭ».
Sed li ne povis marki lin malalte en sia subjekto, ĉar Anĝelo estis la ununura en sia klaso, ne mencii la tutan lernejon, kiu havis eĉ ne unu eraron ortografan kiam li skribis. Malgraŭ tio, ke pri ĉiu libro, kiun li devis legi en lia subjekto, li preentis la koncernan kritikan eseon, kiun instruisto neniam pedis, montrante la erarojn stilajn kaj koherajn de la teksto, kaj liston da proponojn, kiujn li dirus al aŭtoro plibonigi sian tekston, se li ankoraŭ vivus. Post legi unu el tiuj eseoj, kiu neniu mendis la knabon, kaj konstatnte, ke el formala vidpunkto liaj proponoj estis bonegaj, eĉ se li, la instruisto, tute ne konsentis, li demandis:
«Diru, Anĝelo, kie vi lernis verki tiom bone?»Kiam li finis la lastan kurosn, S-ro Antanasjo emeritiĝis, kaj en sia lasta klaso la instruisto adiaŭis siajn gelernantojn, kaj en ili ĉiujn ĝenerale: tiujn, kiujn li havis, kaj tiujn, kiujn ankoraŭ povus havi se li povus havi, se li povus daŭrigi sian instruadon. La lastan fojon, kiam li vidis Anĝelon, okazis en la lerneja kafejo. La adiaŭo estis tre afabla kaj kortuŝa, kaj kiam li jam forias, S-ro Atanasjo faris ion strangan:
«Prenu, Anĝelo: mi ne plu bezonas ĝin. Sed mi volas, ke vi konservu ĝin vian tutan vivon kaj verkos multe per ĝi», kaj li donacis al li pakedeton. «Ne malfermu tiun ĉi pakedon ĝis kiam vi estos sola».
Kiam la junulo venis en sian domon, li malfermis la misteran pakedon, kiun lia maljuna instruisto pri literaturo donacis al li. Li trovis du aferojn: blankan plumon de birdo, kaj alia plumon, sed de marko Inoxcrom, modelo Wall Street Elegance (Eleganto de la strato de la muro), kun lia nomo kaj tiu de la isntruisto sur la flankoj de la kapuĉo kaj la aktuala jaro. Li metis la birdoplumon sur orelon je la maniero per kiu ĉarpentistoj tenas sian krajonon, kiam ili mezuras ion, kaj li konstatis, ke la plumo pezas malmulte. Ŝi senkapuĉigis ĝin kaj provis skribi folion: la plumo ŝajnis skribi sola, ne kiel sia globkrajono, kiu najlas sur la paperon, farante sulkon kaj forpuŝante sian manradikon, kiu post iom da tempo doloriĝis pro tio. Sed tiu plumo glitis sur la papero laŭ tio, ke ideoj venis en sian kapon kaj verŝis el sia animo sur la paperon tra sia cerbo, mano kaj plumo. Tio, kio estontis skribprovon, iĝis, preskaŭ senkonscie al li, rakonto pri sia iama instruisto emeritiĝanta kaj iris vojaĝi rondirante la mondon, ĝis kiam en fora lando li trovis sian gvardanĝelon, kiu prenis lin en sian originan landon kaj tie ili du estos feliĉaj. Kiam li finis verki la rakonton, li esciis, ke tio estaa bela maniero reciproki sian insturiston: donaci al li la unuan verkon, kiun li kreis pere de lia donaco.
Kiam Anĝelo finis sian bakalaŭron, li dubis ĉu studi Ĵurnalismon, ĉu Filologion Hispanan, ĉar li plej ŝatis verkadon. Li komparis zorge la studerojn de ambaŭ karieroj, kaj finfine li decidis, ke la teorion li jam konas, sed mankas ankoraŭ al li la metio verki, kaj pro tio li devas fari la unuan el tiuj karierojn. Tamen, kiam li finis ĝin, li studis la alian dum li laboras kiel ĵurnalisto.
Post intensa serĉado pri posteno, li trovis nur kelkajn kiel stipendiulon. Li aliĝis la plej bonan el la ĵurnaloj, kiuj ofertis postenon al li, La Suno, sed du monatojn poste li konstatis, ke tio, kio faras stipendiulo estas labori sen ricevi monon, kaj li rezignis la postenon. Pro tio, ke li ne povis ne skribi, li fondis digitalan ĵurnalon, La Redaktejo, kio permesis al li verki kaj skribi ĉiun tagon longe kaj profunde pri ĉiu temo pri ĝenerala intereso.
Li komencis per si mem, komentante nunajn temojn, kiujn li prilegis ĉe aliaj ĵurnaloj, vidis en televido aŭ aŭskultis per radio, kiu ĉiam akompanas lin. Dum ĝia unua semajno, lia ĵurnalo havis cent vizitojn; dum la dua, kvin cent; sed unu monaton poste li atingis kvar mil vizitojn tage. Baldaŭ li ricevis tiom multe da Leteroj al Direktor', ke li ne plu povis selekti kaj respondi, kaj sekve petis helpon de sia kunantino ĉe universitato, Adelin', kiu venis kun li en La Sunon kaj tie ŝi ankoraŭ restas kiel stipendiulino nur por akiri iom pli da sperto. Tial li telefonis ŝin:
"Saluton, Adelin'. Ĉu plaĉus al vi esti vicdirektorino de ĵurnalo, kontraŭ mono?"
"Kio?"
"Vicdirektorino. Dekomence salajro ne estos granda, sed vi ricevos ĝin".
"En kiu ĵurnalo? Ĉu mi devos mortigi iun?"
"Ne. En tiu ĵurnalo, kiun mi kreis. Vi p;ovas vidi ĝin ĉe http://www.laredaktejo.com.
"Atendu. Mi vizitos vin kaj ni priparolos. Ne foriru".
"Konsentite. Mi atendas vin".
Ili rendevuis en kafejo proksime de lia hejmo. Finfne ili konkludis, ke se ili sukcesis trovi anoncantojn, kion zorgos vicdirektorino, ŝi ricevos 35 procenton de la alveno, li la 45% kaj la ceteran 20% estos por ceteraj eblaj kunlborantoj kaj aliaj elspezoj de la ĵurnalo, kiel retservantojn, estontan surpaperan libron, kaj tiel plu. Ili du subskribis kontrakton antaŭ notario kaj komencis labori serioze.
Adelin' estis ja kontenta, ĉar sia unua pagata posteno provizis al ŝi pli ol mil eŭrojn la unuan monaton, kaj laŭ ŝia prognozo, mono kreskos se ili pretas labori dure. Laŭ la kresko de la ĵurnalo, ili povos dungi pli da laboristoj, tiel ke ili du povos zorgi pri pli specifaj laboroj. Novaĵojn ili jam aĉetis al novaĵaĝentejoj, kaj ili havis korespondantojn proprajn eksterlande, kiujn ili pagos po artikolo. Ĝis unu tagon Anĝel' surprizis Adleinon per neatendita novaĵo:
"Adelin', mi iras en militon".
"Kio?!"
"Mi volas scii pri tio, kion sentas korespondanto milita".
"Sed oni povas mortigi vin".
"Jes. Mi tion konsideris".
"Ĉu vi prifajfas?"
"Ne, sed vi ne zorgu: ni ĉiuj devas morti iam. Kaj mi opinias, ke oni ne estas vera ĵurnalisto, se li ne kompromitis sin en realan konflikton. Kopii novaĵojn de agentejojn estas oficeja laboro. Mi ne iĝis ĵurnalisto por tio".
"Kio pri La Redaktejo?"
"Vi zorgos pri ĉio, kun salajro direktora, kaj ankoraŭ mi helpos vin el tie, se mi povas. Vi pagos min kiel militkorespondanton ĝis kim mi revenos. Kaj se vi bezonas kontrakti redaktoron, vi faru. Aŭ stipendiulon, sed vi pagu lin aŭ ŝin per ĝusta salajro".
"Mi akceptas sub kondiĉo".
"Kiu?"
"Kiam vi revenos, mi iros. Ankaŭ mi deziras senti militan korespondecon, mi ankaŭ volas iĝi vera ĵurnalistino".
"Sed..., sed tio estas ne la sama afero".
"Ĉu pro tio, ke mi estas virino?"
"Nu, jes, diable, kompreneble jes".
"Ne estus stulta, Anĝelo. Esti mortpafita estas same malbone ol se oni perfortas kaj poste mortpafas vin, kaj multe pli malbone ol se oni perfortas, sed ne mortopafas vin".
"Mi vidas. Konsentas mi, Adelin', se vi tion deziras".
Kaj Anĝel' foriris al milito en Bosnio.
En Bosnio Anĝel' havis duran travivaĵon. Tie li enamikiĝis al Francisko Fŭentes kaj Silvana Gassman, el Ekvador' kaj Italio, respektive. Sed ambaŭ ilin estis mortigitaj preskaŭ en lia kunesto. Lin trafis perdita kuglo dum ili du parolas pri la fronto, en Saraĵevo. Ŝi estis forrabita. Li vidis ŝin eliri la hotelon kun kunanto franca, René Dubois, kaj la venintan tagon unu el la flankoj miltaj postulis interŝanĝon de kaptitoj kontraŭ la vivoj de la du ĵurnalistoj. Ne konsentinte, ili ĵetis la kadavrojn je la pordo de la hotelo, kelkajn horojn poste. Ili havis markojn pro torturo.
Tio igis la UNan taĉmenton oferti ĉiujn ĵurnalistojn pistoleton per kiu ili ne povus fari multe, sed almenaŭ permesus ilin memmortigi sin, se oni kaptos ilin, kaj tiel ili ne estus torturitaj. Tio igis kelkajn el ili reveni en siajn landojn, sed Anĝelo ŝatis tion, li sentis, ke tio, kion li faras, estas grava kaj necesa, spite al la teruraj kondiĉoj, sub kiuj li devas fari sian laboron. Li ne volis preni la pistolon ofertatan ĉar li diris, ke estus tre facile forpreni ĝin de li kaj mortigi lin per ĝi. Se oni volas murdi lin, la murdisto mem pagu la klugon.
La plej dura flanko de la milito, li rakontus poste, estas la personaj travivaĵoj, la apartaj kazoj pri tio, kiuj okazas ĉirkaŭ li, kaj kiujn li neniam povus rakonti, ĉar ili interesas al neniu. La hispana impoŝtopaganto ne volas senti sin kulpa pro tio, ke li diras nenion aŭ insulti sian registaron ĉiun fojon, kiam bombo, kiu kostas al li kvar dek mil ok eŭrojn falas el la ĉielo de la eksa Jugoslavio. La registaroj silentus lin, aj civitanoj tute ne volus scii pri tio, same kiel la civitanoj de Auschwitz' ne volis scii kial el kamentuboj de tiu faktorio, kiun naziuloj starigis tie, venas fumo tiom nigra kiel la animoj kaj uniformoj, kiujn ili vestas.
Kiam la milito finis, Anĝelo restis en la lando, helpante homojn kaj farante raportojn dum nokte pri ĉio, kion li vidis tage, kaj poste sendis al La Redaktejo por ke S-ro Johan' Hispana scius pri tio, ke estas pli malfeliĉaj homoj en la mondo, kaj kiujn li povos helpi ĉar sia registaro ne tion faris. Tuj rehavinte la interretan konekton li denove prenis sur sin la tutan respondecon pri direktoro, kiujn ne postulis la personan ĉeeston, almenaŭ, kaj lerninte la lingvon li ŝanĝis la tranĉeon por la piedapogilo de drinkejo, akceptante la postenon, kiu lia amiko Mirsad' proponis al li, kaj sekve li restis kvin jarojn pli en tiu lando, kio ebligis al li ĉeesti la rekonstruon de la lando kaj la juĝojn, kiujn suferis poste la krimuloj de tiu milito.
Li finfine revenis hejmlanden, kaj tiam liaj geamikoj trovis ke li multe ŝanĝis: li oldiĝis multe, kaj lia vizaĝo estis plena da faldoj, kaj lia hararo estas tute blanka, kvankam li ne tute perdis sian humursencon. Li estas, tamen, multe pli cinika ol li kutime estis.
Tio, kion mi vidis en landoj de Bosnio, li diris, estas baze same kiel ĉi tie: multe da fieco, manipulaciado, profitado sur tiu, kiun oni povas, eĉ se estas multe da damaĝo kontraŭ tre malmulte da gajno. Same kiel ĉi tie. Nur okazas, ke ĉi tie oni ne murdas la alian ĉar oni timas esti enprizonigita kaj juĝita. Tie, dum estis neniu, kiu povas fari tion, oni mortigis pro malamo, sed ankaŭ pro sporto. Mi ne venis antaŭe ĉar mi devis atesti en pli ol tricent juĝoj post la milito. Kaj mian vivon oni anoraŭ minacas pro tio, ke mi estis deca sufiĉe diri veron.
Jes, io estis rompita en la koro de Anĝelo: morto ĉiam postulas multekostan prezon, ĉefe kiam ne temas pri via morto.
«Ne estas tion, kio ŝajnas al oni», voĉo diris.
«Kio?»
«Mi fartas bone, Anĝelo. Ne plu ploru pro mi».
Li vekiĝis subite. Jes, li vidis Silvaninon. Estis sonĝo, sed li eksciis, ke ŝi fartas bone. Same kiel se ŝi venis el la alia mondo diri al li. Ŝajnas, ke ŝi tion faris.
Du jarojn post kiam li revenis li komencis rilaton kun Aleksandrin'. Ŝi estas unuagradan instruistin', kaj tagon, kiam li iris al ŝia laborejo, li ekŝokiĝis ne povante lasi sian rigardon el unu el la elirantaj infanoj, kiu siavice rigardis al li per multe da malamo dum kelkaj minutoj. Poste li kuris al sia patrino kun ploro dum li fingromontras lin. Patrino rigardis al li, ne komprenante, kaj prenis sian filon for, timante.
La venontan tagon Aleksandrin' demandis al li pri tio, kion li diris al infano, ĉar patrino venis en la lernejon kun plendon. Feliĉe oni povas atesti, ke neniam li diris ion al infano. Li diris nur, ke li multe timas tiun sinjoron malbonan. Tamen Anĝelo povis ne diri veron al sia amikino. Nur tion, ke temas pri infanaj aferoj. Kiel li povus klarigi al ŝi, ke li revidis en tiu rigardo la malamon, kiun unu el la buĉistoj de Bosnio, kontraŭ kiu li atestis kaj sekve estis kondamnita al morto kaj ekzekutita pro lia atesto? Jes, li estis unu inter multaj, kiuj minacis lin pri morto. Li diris, ke vi rigardu malantaŭen kiam vi eliros surstraten, ĉar li mem aŭ amiko ponardovundos lin, mortigos lin. La infano, evidente, scias nenion pri tio. Nur, ke li sentis profundan malamon al tiu homo ekvidante lin. Kaj Anĝelo sentis senfinan kompaton al tiu estaĵo kiu lernas, ankoraŭfoje, vivi. Li esperis, ke ĉifoje li havos pli bonajn kunvojaĝantojn kaj kresku multe pli kiel personon.
Laŭ sia vivo li trovis multe pli da homoj pri kiuj li havis multajn tiajn ekbrilojn, déjà vus, sed li sengravigis ilin. Tiaj aferoj okazas.
La jarojn, kiujn li pasigis en la Milito de Bosnio ŝanĝis la karakteron de Anĝelo, ni jam diris. Li pripensis multajn aferojn pri vivo sia kaj eĉ konsideris li la ideon iĝi preĝisto. Tamen, li ne decidis pri tio finfine ĉar li konstatis, ke la homoj de Dio ne havis ekzemplodonan vivon. Kaj tion li ne konkludis pro pederastoj aŭ koruptuloj, kiuj povas esti en ĉiu homa institucio, sed pro normalaj preĝistoj kaj paroĥestroj: li rimarkis mankon da malinklino en ili pri terenaj aferoj, mankon da karitato, parolante al siaj similuloj. Li vidis en ili nenian humilecon, kaj li pensis, ke tio estas maldece, tre maldece. Oni prediku per ekzemplo, aŭ oni ne prediku.
Per la digitala ĵurnalo jam solviĝis sia vivo kaj tiu de sia edzino kaj gefiloj, kaj ankaŭ tiu de la vicdirektorino, Adelin' (kiu finfine rezignis pri siaj revoj grandanime militaj) kaj dudek dungitoj plu. Ne estis la unua ĵurnalo el la lando, sed pli ol miliono da homoj legis ĝin laŭ la tuta mondo ĉiun tagon. Kaj ĉiam Anĝelo verkis sian redaktoran artikolon per sia Inoxcrom, tiu plumo, kiun S-ro Atanasjo donacis al li kiam li estis knabo. Poste li korektis ofte antaŭ tajpi ĝin, kaj poste li rompis la foliojn sur kiuj li verkis ĝin, kaj ĵetis ilin en rubujon. Li diris, ke verki per plumo permesas al li pensi la artikolon. Poste, kiam la artikolo jam estas en la nubo, efemera paperaĵo utilas al nenio.
Ofte li pensis pri bonula S-ro Atanasjo. Li veturis kun edzino rond' al la mondo, kaj en akcidento ili ambaŭ mortis: ilia buso falis el unu el tiuj deklivoj, ŝajne pro krevo de rado. Tio okazis tiel, kiel antaŭdiris lia sonĝo: en fora lando malfermiĝis portiko kaj ambaŭ ili pasis en novan dimension.
«Tion mi kredas nur pro tio, ke vi rakontas al mi, S-ro Antasajo», diris Anĝelo el la centro de sia sonĝo.
«Ĉu vi ankoraŭ verkas, mia filo?»Tiumomente Anĝelo vekiĝis, kaj post rakonti la sonĝon al sia edzino, ŝi diris:
«Eble via instruisto, el la alia mondo, volas diri al vi sian lastan lecionon».
«Kiun?»
«Ne aliĝu al objekto. Nek al via plumo, nek al viaj memoraĵoj. Via plumo ne havas meriton, escepte de tio, ke homoj faris ĝin per oro. Kaj vian vivon vi povas valorigi, sed merito ne estas de via vivo, sed via».
«Vi ja estas saĝa, Ivonin'. Kion mi faru nun?»
«Ĉu vi iam ne sciis tion, kie via Atanasja estas?»
«Ne: mi ĉiam scias tion».
«La tagon, kiam vi ne scios tion kaj vi tamen prifajfos pri ĝi, vi estos tute malgluita al ĝi».
«Prenu», diris Anĝel' donante la oran plumon al ŝi, «konservu ĝin for ĝis kiam mi petos ĝin al vi».
«Ĉu vi ne plu verkos?»
«Mi havas globkrajonon en mia poŝo. Kaj kelkajn plumojn malmultekostaj ie ajn».
«Ĉu tio sufiĉas?»
«Mi esperas».
Kaj dum tri jaroj ŝi konservis la plumon en nekonata loko. Je la fino de tiu tempo, Anĝelo petis ĝin de ŝi, kaj edzino diris, ke ŝi ne memoras, kie ŝi lasis ĝin. Li ne koleris. Li nur diris:
«Estas kosta, sed bone, mi ne bezonas ĝin por vivi. Mi konservas ĉion ĉi tie», li diris montrante sian kapon. Kaj poste, montrante malmultekostan globkrajonon, aldonis:
«Kaj tiu utilas same kiel tiu plumo kies nomo estas..., kio estas la nomo?»
«Atanasja plumo».
«Jes! Atanasja, same kiel mia maljuna instruisto».
Kiam Anĝel' sepdek jariĝis, jam emerita, filino Raĥelin' venis pasigi kun gepatroj la tagon de lia naskiĝdatreveno. Dum la manĝado oni kantis datrevenkantojn, kaj post la deserto, filino donis al patro pakedeton nome de ili du:
«Paĉjo, mi donacas tion al vi. Mi kredas, ke tio plaĉos al vi».
Estis plumo. Sur ĝia korpo oni legis vortojn: Antanasjo — 1990— Anĝelo.
Estis kvazaŭ malnova amiko revivas. Pere de tiu plumo li iam verkis. De kiam li ne plu uzis ĝin li verkis tiom multe da libroj kiel per ĝi antaŭe: ĉirkaŭ kvindek. Iam oni kritikis lin pro tio, ke li verkas tro multe, ĉar oni ne povas verki tiom multe kvazaŭ li produktas verkojn faktorie, asepse, rekopiante sinsekve... Sed vero estas, ke liaj verkoj enhavis ĉion, krom asepson kaj ripeton, sed li verkas kun pasio.
Pere de Atanasja li verkis nur unu libron pli, kaj poste petis sian edzinon rekonservi ĝin for en sekuran lokon. La libro, kiun li verkis per sia ora Atanasja titoliĝis tiel: La libro de Atanasja, kaj li printis nur dek kopiojn, kiujn li donacis al siaj familianoj, ĉar estis la libro pri sia vivo, sia membiografio. Kaj kiam li donis la ekzemplerojn, Anĝelo forgesis pri la libro kaj la plumo. Li denove verkis sendistinge pere de unu el la dek aŭ dek du plumoj, kiujn li havis, kaj se iam li perdis tiun, kiun li uzas, li aĉetis novan, aŭ malmultekostan globkrajonon. Ĉar tio, kio gravas, estas la rakonto, li diris, ne kiel vi rakontas ĝin.
Promenis Anĝelo laŭ parko, kiam li sentis sin laca subite, kaj vidinte benkon libera, li sidiĝis ripozi.
«He. Ho, mi ne vidis vin veni Adelin'. Ĉu vi jam bone fartas? Kiel marŝas La Redaktejo?»
«Mi fartas bone, Anĝelo. Mi ne plu laboras en nia ĵurnalo, ĉu vi ne memoras? Mi jam emeritiĝis, same kiel vi».
«Vere, kian kapaĉon mi havas!»
«Kiel fartas vi, Anĝelo?»
«Laca. Kaj vi?»
«Perfekte, Anĝelo. Mi neniam sentis tiom bone dum mia tuta vivo. Ĉu vi jam pretiĝis por vojaĝo?»
«Ĉu vojaĝo? Nu..., vere mi ne intencas vojaĝi ien ajn...»
«Ĉiam oni iras ien, Anĝelo».
«Jes, kompreneble. Mi estis trinkonta kafon en la ejo de Andreo. Sed subite mi sentis min laca...»
«Jes. Sed nu..., neniu scias la tagon aŭ la horon».
«Jes, vi pravas. Sed ĉiam indas la vojaĝo».
«La vojaĝo. Vivo estas vojaĝo al neniu parto kiu finfine prenas vin al maro de nekonscio».
«Poezia, metafizika..., bela penso. Domaĝe, ke ĝi ne estas ekzakta».
Tiumomenton ili vidis pilkon veni sola saltante antaŭ ili, kiu perdiĝis inter arbetoj apudaj. Sekundoj poste venis infano, kiu kuras al pilko, kaj sekvas ĝin en la arbetojn. Kelkaj momentoj poste li venis sen la pilko, krivokante sian patrinon. La sinjorino venis kaj iris inter la arbetoj kune kun la infano. Ili vidis ŝin klini kaj paroli mallaŭte per sia poŝtelefono. Kvin minutojn poste ili aŭdis sirenon, kaj venis tri viroj kun brankardo, per kiu ili prenis sangantan junilinon el la arbareto.
«Kompatindulino», Anĝelo diris. «Ĉu ŝi mortos?»
«Ni vidu. Ni ja estis ĵurnalistoj, ĉu ne..?»
Ili staris kaj alproksimiĝis al plej proksima hospitalo, tiu nomita Sankta Andreo. Ili ne rimarkis, ke la tria viro restis apud la benko, kie ili sidiĝis...
Neniu diris ion dum li iris preter la flegista kontrolo kaj venis en la gravovunditejon. Tie ili vidis tri maskulojn, kiuj okupiĝas sur la korpo de tiu virino tiom juna. Unu el ili diras:
«Ni perdas ŝin!»
«He, Adelin'...», komencis Anĝelo, «mi kredas, ke ni ne devas esti ĉi tie, sen maskoj aŭ permeso». «Ŝŝŝ», ordonis ŝi. «Atendu».
Tiumomente ili vidis malnovan konatulo: Murjel' ĵus venin en la lokon, kun siaj arĝentaj tondiloj en sia mano. Vidante ilin, li ridetis:
«Saluton, Urtjel'», salutis li. Vidante Adelinon, li aldonis: «Arjel', ĉiam estas plezuro vidi vin. Kion vi faras tie ĉi?»
«Nenion, vere. Mi venis preni Anĝelon, sed nun ni deziras vidi la pason de Zaljel'...»
Murjel' rigardis al ambaŭ ili kun surprizo. Poste li parolis al Anĝelo:
«Estas ino, Urtjel'. Ĉu plaĉus al vi provi?»
Anĝel' ridetis: finfine li komprenas kial Adelin', kiu forpasis dek tagojn antaŭe, ĝenis sin viziti lin. «Jes, Murjel'. Plaĉus multe al mi».
«Temas pri nevolata bebo».
«Mi scias».
«Nu, do bonvenigita denove en la mondon, Anĝelin'. Ekzakte, post naŭ monatoj kaj unu tago. Prenu», diris li donante al li du plumojn: tiun, kiun venis al li kune kun la orplumo de S-ro Atanasjo kaj alian novan. Urtjel' prenis ilin kaj metis po siaj oreloj.
Murjel' forprenis siajn arĝentajn tondilojn kaj venis al vizaĝo de tiu komata junulino, preskaŭ infanino. Li alproksimiĝis al ŝia orelo kaj diris:
«Isnjo, vi mortos, sed ne hodiaŭ. Mi venis por vi, sed vi ĵus ricevis kromtempon de dudek jaroj».
Kaj blovante ŝian vizaĝon, li ridetis, kaj malaperis dum Isidorin' komencis plendi, kaj unu el la kuracistoj diris triumfe:
«Ni sukcesis! Ŝi jam respiras!»
Adelin' rigardis al loko, kie Anĝelo estis, sed li ne plu okupas ĝin. Je dekstro sia ŝi vidis pordon oran kiel sunon, aliflanke de kiu Murjel' atendas ŝin kun mano salutanta:
«Venu», li diras. «Vi jam havas la plumaron de viaj kvar flugiloj».
Adelin' trairis la sojlon, kaj prenante la brakon murjelan, ŝi denove venis en eternan vivon.
Ĉiam oni pensis pri anĝeloj kiel formoj inaj, graciemaj kaj belaj, kaj demonoj kiel masklaj, malbelaj, fortaj kaj kruelaj, aldone de malagrablaj. Vere nek anĝeloj nek demonoj havas fizikan formon, kaj kiam ili montriĝas al homoj, ili aperas per la imagoj, kiujn ni havas pri ili. Tamen, tentulinoj estas demonoj, kiuj aperas kun ina formo tenti virojn piajn kaj ĉastajn, kaj sekve ili ne aperas kiel la sorĉistino de Blankneĝulino, sed preferinde kiel Bela Dormantino aŭ la Belulino de la Bestulo.
Bertin' estis unu el tiuj virtentulinoj, kiuj fakiĝis pri tentado de sanktaj viroj. Ĉiujn fojojn, kiam ŝi provis delogi Aberlardon, tamen, malsukcesis. Li estas tre praktika homo kaj konis siajn limojn, kaj certis, ke belulino kiel Bertin' neniam proponus tiujn aferojn al li, kiu estis pli malriĉa ol rato kaj pli malbela ol Pisjo.
Tamen, de sia sia terpoma budo en la dimanĉa merkato, li ne perdis la movojn de Tomasin', filino de la fruktisto, kies budo kuŝas fronte al tiu de Abelardo. Ŝi ne estis tre bela virino, sed li ŝatis ŝin. Bertin' diris al li ion pri lia animo, io, kiun li ne sciis, ke li havas. Ŝi ofertis sian korpon ŝanĝe de tio.
«Nu, sinjorino, ĉu vi aĉetos terpomojn, ĉu ne? Mi ne havas la tutan tagon...»
Bertin' ne sciis kion diri, unuafoje dum dek mil jaroj, kiujn ŝi estas en la negoco pri animoj. Tiu bestulo estas la unua, kiu malsukcesigas ŝin.
«Ĉu vi iam ĝuis korpon kiel tiun mian, malfeliĉulo?»
"Ne. Sed mi prifajfas, sinjorino".
"Diable! Ĉu vi ne trovas min dezirinda?"
"Vidu, sinjorino: tio, kion mi deziras, estas, ke vi aĉetu terpomojn de mi. Se ne, bonvolu foriri, ĉar mi devas vendi multajn kilojn da".
Kaj post tiu surdula diskuto, finfine Bertin' foriris, malvenkita.
La venontan dimanĉon ŝi malkovris tion, kion ŝi erare faris, sed jam estis tro malfrue: la fruktistino estis tre mallerta, dika kaj vere vulgara. Sed Abelardo ŝatas ŝin. Tial malvenkis tia rava demonino kun miloj da jaroj da sperto: ŝi promesis la Lunon al tiu kompatindulo, sed li bezonis nur pilkon da fromaĝo. Ŝi observis kelkajn minutojn kiel tiuj du bestoj, vera karno kun okuloj, petolas en la kamioneto de la terpomvendisto antaŭ ŝi revenis en Submondon kun malplenaj kornoj.
De tridek jaroj mia patro mankas al mi, sed ni ŝuldis rendevuon unu la alian. Tial li vizitas min oftete, kiam mi tute ne atendas ĝin, kaj li rakontas siajn aferojn al mi, kaj mi rakontas al li tiujn miajn.
Vere mi interesiĝas, same kiel ĉiu scivolema persono, la aferojn pri Pretervivo, kaj tion, kio okazas post kiam oni mortas, aŭ almenaŭ ĉu oni devas esti bona kaj gajni poentojn por ke Paĉjo Dia estos bona kun mi kiam mi jam mortis. Sed mia oldulo ne atentas kaj demandas pri aferoj, kiuj nun okazas en la mondo, ĉar li diras, ke li ne povas vidi aŭ scii sed nur tra mia parolado.
Tiuj paĝoj rakontas interesajn konversaciojn inter patro kaj filo, kiuj jam estas preskaŭ samjaraĝa kiel paĉjo estis, kiam li foriris.
«Saluton, amata filo», mi aŭdis konitan voĉon diri, kiam mi promenas en la centron de Mursjo. De kelkaj jardekoj mi ne plu aŭdis tiun voĉon, kiu tiom da memoraĵoj vokis en mian menson, tuj, abrupte, memoraĵoj dolĉamaraj, ĝojaj, tristaj... Mi rigardis ĉirkaŭen ajn, sed mi ne povis vidi la voĉdonanton.
«Mi estas freneza», diris mi al mi mem laŭte. «Mia patro ne plu estas».
Sed a penso igis min melankolia. La lastan fojon, kiam ni renkontis, ni kverelis, kaj rigardante la aferon de post tridek jaroj, la kialo ne plu gravas. Mi memoras, ke tio okazis en sunbrila mateno en Seviljo. Kun tiuj malgajaj pensoj mi trafis mian plej ŝatatan bierejon, en strateto apude al Placo Kardinal' Beluga, kaj mi sidiĝis, emante havi la blondan likvidon dum mi trankviligos mian animon.
«Ne zorgu, filo», mi ree aŭdis tiun voĉon nekonfuzebla, «mi fartas bone».
Mi levis mian vidon kaj tie li estas: bruna, belaspekta, kun kelkaj blankaj ŝpuroj kreskante en la malalto de lia dika hararo, tiel, kiel mi memoras pri li, je lia seskdek kvin jaraĝo.
«Kiel vi estas ĉi tie?», mi diris.
«Mi ne scias, filo. Mi memoras, ke mi estas en hospitalo, mi vidas vian patrinon tra la kristalo de la Intensiva Viglado Unuo1, kaj mi subite ekdormis. Vekiĝante, mi troviĝis sur strato, kie mi vidis vin».
«Mi ne vidis vin».
«Vi ĉiam estas en via nubo».
«Mi aŭdis vian voĉon, mi turnis, serĉis vin, sed ne vidis vin ie ajn». «Mi vidis vin, sed subite vi malaperis. Turnante la stratangulon, mi vidis vian fratinon. Sed kiam mi venis al ŝi, mi ne plu povis vidi ŝin. Mi revenis mian vojon kaj vidis vin denove ĉi tie, kun biero via.
«Ĉu vi volas alian?», mi cinike demandis dum mi ankoraŭ venas el mia surprizo.
«Ne, dankon, filo. Mi ne soifas. Mi fartas bone, mi jam diris al vi».
«Paĉjo, vi ne povas esti ĉi tie».
«Kial ne, Jakvo?»
«Ĉar vi mortis, paĉjo. Antaŭ tridek jaroj».
«Ĉu tiom multe? Ŝajnas, ke estis hieraŭ».
«Kaj panjo ankaŭ ne estas. De lasta jaro». Ŝokis min, ke mi povas paroli tute trankvile pri la morto de mia patro, sed ne pri tiu de mia patrino, kaj pro tio mi uzas eŭfemismojn: panjo ne mortis: ŝi ne plu estas.
«Domaĝe!» «Se vi ne mortintus, vi nun naŭdek ses jariĝus».
«Sed mi estas forta kiel taŭro».
«Jes. Mi aspektas pli aĝa ol vi».
«Kiom jaraĝa vi estas nun?»
«Sesdek tri».
«Nu..., diable... Tempo ne pasas senfrukte. Sed mi havas nenien iri, Jakvo, kaj ankaŭ mi ne scias kion fari».
«Ĉu vi ferias?», mi ridetis al mia kruela cinikismo. Mia patro ferias pri vivo, post tuta vivo kiel laboristo. Kelkajn monatojn post emeritiĝo, koratako elirigis lin el vivo.
Sed mi rigardis al li atente: ŝajnis al mi, ke mi povas vidi tra li, kvankam li diafanas kaj iom da lumo venas tra li. Mi kaŝrigardis ĉirkaŭ ni: estas neniu en tiu drinkejo, eble pro la krizo: homoj ne havas monon eĉ por biero. La kelnerino duondormas flanke de la drinkabaro, el kiu mi venigis per gesto.
«Alian, bonvolu, Izin'». Mi ĉiam scias la nomon de gekelkneroj, ĉar tio personigas ilin venigante ilin el malvarma ombro, kie kuŝas ilin pro la polisilaba vorto kelnero. Mi rimarkis, ke ŝi ne rigardas je mia dekstro, kie mia antaŭulo sidas, demandi ĉu li volas ion.
«Ŝi ne vidas min», li diris.
«Ĉu vi legas mian penson?»
«Ne bezonas mi: via vizaĝo ŝajnas malferman libron, amata filo».
«Nu, se vi ne havas lokon iri», mi diris revenante en la antaŭan konversacion, «restu kun mi, mia kara paĉjo», mi rehavis la nomon, kiun mi ne uzis de kvin dek jaroj. «Mi zorgos pri vi kaj vi povos rakonti al mi kiel oni fartas je la Alia Kvartalo».
«Uf!», diris li rigardante alten, «lastan nokton mi dormis en hospitalo kun multe da tuboj en min kaj mi ĵus vekiĝas en strato, kie mi vidis vin. Tio estas La Alia Kvartalo por mi ĝis nun».
«Paĉjo», mi serioze aldonis, «tio ĉi ne estas Tenerifo, kie vi mortis. Ni estas en Mursjo, kaj se vi vidis Aleksinon ĉi tiun matenon..., ŝi loĝas en Alikanto, kun edzo kaj gefiloj. Tio estas sepdek kilometrojn for de ĉi tie...»
«Jes, filo, mi jam komprenas, ke mi mortis. Eĉ mortinta mi ne povas esti trankvila».
Mi vidis, ke tio, kio restas de mia patro iĝas travidebla, kaj mi perdos lin denove. Mi ne scias multe pri spektroj, sed mi subite memoris pri io:
«Paĉjo, ne foriru. Restu kun mi. Sed se vi nepre devas foriri, mi volas, ke vi sciu, ke vi povos veni ĉiam, kiam vi volos. Mi rakontos al vi aferojn pri mia mondo kaj aŭskultos tiujn, kiujn vi povos rakonti pri via nova mondo. Ĉar mi amas vin, paĉjo».
«Dankon, mia filo», li diris kun dankema rigardo dum li malaperas, li volatiĝis en la aeron antaŭ mia rigardo..., ĝis kiam mi ne plu povis vidi lin.
«Kun kiu vi parolas?», demandis tiam la kelnerino.
«Ĉu mi parolis?», mi diris levante mian vidon el ĉi tiu kajero. «Mi pretigas la rolon, kiun mi faras en teatraĵo, kiun premieros grupo da amatoroj baldaŭ.
Ne tre konvinkita pri mia komplika ekspliko, ŝi esprimis sian deziro vidi ĝin kiam ni prezentos ĝin.
«Ĉu plaĉas al vi tiu krispoharulino?», demandis li al mi tiun nokton, subite, preskaŭ surorele, en la kafokoncerto, kien mi venis vidi la arton de Amarelin'.
«He, patro!», diris mi kun ĝojo. «Jes, ŝi kantas bele, tre bele».
«Iom tremanta voĉo, ĉu vi ne opinias tiel?»
«Tute ne! Aldone al tio, ke ŝi estas bela, ŝi havas privilegian voĉon».
«Sed je mia tempo oni enkarcerigus ŝin trifoje ĉi tiun nokton...»
«Eble je via unua epoko. Nun ĉi tiu knabino vestas tre modeste. Kaj la vortoj estas provokemaj, sed ili estas sencplenhavaj».
«Tial mi diras, filo, ĉar ŝi pravas pri tio, kion ŝi diras. Povo ne pardonas, ke subulo pravas».
«Sed ŝi parolas nur pri amo, nereciproka amo...»
«Ŝi ankaŭ parolas pri libereco».
«Nun oni ne enkarceriĝas pro paroli pri libereco. Eble pro praktiki ĝin vere, aŭ pro postulo, ke oni garantios ĝin, sed ne pro paroli pri ĝi».
«Multe ŝanĝis tiu ĉi lando, ja».
Amarelin' kantis dek aŭ dekdu kantojn, kaj post kelkaj ripetoj, mi venis al ŝi saluti, kaj eĉ ni fotiĝis duope. Ni klaĉis iomete, kaj poste ĝisis.
«Kia voĉo kaj tiel plu, sed rimarikindas la maniero per kiu vi kaptis ŝin por la foteto...»
«Patro, vi ne povas vidi objektojn, ĉu?»
«Ververe ne, filo. Aŭ aŭdi. Nur tra vi».
«Kion vidas vi?».
«Malluman lokon laŭ kiu ni marŝas».
«Ĉu vi ne vidas la straton? Jes..., mi scias, ke ne estas multe da lumo, sed vidiĝas io».
«Ne, filo: mi estas spektro. Ial ajn mi nur vidas vin. Kaj nur mallongan tempon».
Mi cerbumis dum kelkajn minutojn, sensciante kion diri. Post kvin minutoj mi levis miajn okulojn al li: li ne plu estis. Stranga vizito, kiel ĉiu vizitoj liaj: li estis kaj subite li ne plu estas. Iam mi komprenos la mondon de spektroj, kie tempo ne ekzistas.
Kaj vere, mi havas milionon da demandoj fari al li.
Ne maltrafas mian kapon la penso, ke tio, kio estis paĉjo ne plu ekzistas. Mi ja scias, ke estas li, li estas la sama persono, kiun mi konis, sed li ne plu estas la malnova respublikano, la leŭtenanto, kiu pafadis kontraŭ la hordoj de Franko, defendante respublikon, kiun li kredis laŭleĝa kaj kiu apartenis al la tuta popolanaro egale.
Sed ne: la animo aliĝinta al tiu korpo tiom turmentita jam liberiĝis el tiu servado, li ne plu bezonas piki iun ajn ĝui, li ne plu algluiĝas al siaj libroj eskapi el realo, kiu ne pro gajnita de li estis pli agrabla.
Mi ne komprenas kial panjo ne mankas tiom multe al mi. Jes, mi ankaŭ rimarkas truon en mia vivo, sed ne estas same. Mia frato ankaŭ malestas de multe da tempo, kaj eble pro tio, ke mi ĉiam havis lin en mia koro, mi neniam rimarkis lian mankon. Sed paĉjo estis for el mia penso dum plej granda parto de mia vivo, kaj eble nun, post la morto de panjo, mi vere konstatas tion, ke mi estas orfo, tute orfa, eĉ se mi tia estis de la tago, kiam paĉjo mortis. Tiun tagon mia vivo ŝanĝis, sed mi bezonis tempon, la tutan tempon ĝis kiam panjo mortis, por ke mi rimaris, ke mi orfo estas.
Dum tiuj tridek jaroj mi venis el plej senkondiĉa fido pri Dio de kreitaĵoj, en plej konvinkitan ateismon, tiun de mia patro. Sed tuj post kiam ŝi mortis kaj reamikiĝis kun paĉjo (ververe kun lia animo) mi falis en sanan skeptikismon kiu, pro tio, ke ĝi povas nek aserti ne nei, permesis al mi observi objektive ĉion kaj resoni kun la muziko de la universo, trovante, ke ĉio, kion aliaj homoj klarigas pere de timo kaj paraboloj, ĉiam estis tie, je manatingo por ke ni alprezu kaj prenu per nia intuicio kaj saĝo. Kaj ni miksiĝas kun tiuj estaĵoj, kiuj ne pro tio, ke ni ne vidas ilin, ili ĉesas ekzisti. Tiel, kiel paĉjo kaj la ceteraj estaĵoj, kiuj en la mondo estis.
«Ŝajnas vi trankvila».
«Mi estas, paĉjo. Kaj vi, ĉu vi estas trankvila ĉie ajn vi estas?»
«Jes, ja. Ne plu estas milito en mia menso».
«Tio markis vin, ĉu ne?»
«Mian tutan vivon. Vi ne sciu kiom da timo mi sentis. Ĝi akompanis min la ceteron de mia vivo».
«Feliĉe ne plu».
«Ne. Mi mortis antaŭ tio».
«Kaj ĉu vi ne pentas pri tio?»
«Mi pentas pri multe da aferoj, filo. Sed tie ĉi, kie mi estas, doloron oni ne plu sentas».
«Kion vi sentas?»
«Nenion».
«Mi kredis, ke vi estas animo en dolor'».
«Ni animoj ne estas en doloro, filo».
«Ĉu tio estas legendo?»
«Maljunulinaj rakontoj timigi infanojn. Prifajfu. Ĉi tie oni fartas bone ĉar oni simple estas».
«Ĉu vi nek sentas, nek doloras?»
«Ni bedaŭras aferojn intelekte. Ni ne doloras. Ni nur vidas, ke aferojn oni povintus fari pli bone, multe pli bone».
«Ĉu vi vidis panjon?», demandis mi ŝanĝante temon.
«Panjon..., ne, ni ne ankoraŭ renkontis. Estas bilionoj da ni, kaj estas malfacile, se oni deziras trovi iun aparte».
«Sed vi trovis min».
«Trovis, sed ne serĉis...»
«Ĉu hazardo ekzistas?»
«Mi dubas, tamen mi ne scias».
«Sekve, povas esti kialo por ke vi trovis min», mi konvinkite asertis. «Kiam ni laste renkontis...»
«Kverelis ni, jes. Ni neniam reamikiĝis pace».
«Kaj kio estas paco, paĉjo?»
«Paco estas tie, kie mi estas nun. Paco estas paroli nun vi kun mi. Paco estas prifajfi pri tensioj familiaj kaj homaj ĝenerale».
«Familio. Kiu granda invento defendi nin kontraŭ aliaj..., sed kiu defendas nin kontraŭ familio?»
«Nenio devus. Ni neniam devus senti nin minacataj de familio».
«Ne. Sed miloj da travivaĵoj pruvas male».
«Jes. Blagojn fojfoje oni ne komprenis».
«Ankaŭ oni ne scias preni. Kiam vi akceptis mian?»
«Jes, prave. Sed la sola afero, kiun vi povas fari estas ne imiti min, filo».
«Mi provas».
«Vi scias, Jakvo: mi ne estas tiel. Mian egon detruis milito. La restanta ego vivis koste al aliaj homoj».
«Ego estas merdo».
«Pli malbone: ego ne ekzistas. Ĝi estas elpensaĵo de nia menso por provi posedi nian identecon. La menso estas ilo kompreni la mondon, ne por inventi ĝin kovnvene al ni».
«Jes. Miloj da profetoj kaj dogmemuloj vundis multe sukcesante sklavigi multajn homojn al siaj personaj egoj».
«Prave. Kaj kelkaj iris en historion kiel bonfarantojn».
«Ĉu vi trovis iujn el ili?»
«Mi ne povus diri. Ĉi tie ni ne plu estas tion, kio ni estis. Ne forgesu, ke menso kaj ego mortas kun korpo. Nia esenco estas tio, kio ĉiam vivas».
«Ĉiam estas multe da tempo, paĉjo».
«Jes, vere. Efektive la koncepto pri kulpo ne sencas ĉi tie. Nenio malkonvenas al ni. Nenion ni vestas, kaj niaj algluaĵoj restis en niaj cindroj aŭ en la pulvero, en kiun devenis niaj korpoj kun tempo».
«Do kion vi povas diri al mi pri Pretervivo, paĉjo?»
«Ĝi estas mensogo. Spaco ne ekzistas ĉi tie. Nek tempon. Tial ni estas ĉi tie kaj tie ĉiam. Tiam kaj pli malfrue. Vidi vin mi devas ĵongladi, kvazaŭ sur cirka ŝnuro, ĉar por ni ĉiam estas nun».
«Multe vi lernis de la lasta momento, kiam ni vidis unu la alian».
«Kono estas diversa ĉi tie, filo. Mi ne rakontis pli al vi aliajn fojojn, ĉar vi ne komprenus».
«Oni malpremesis nenion al vi».
«Ne».
«Pacjo, vi estas mensogulo».
«Jes».
«Tio estas ĉefpeko».
«Ne».
«Kia ne? Ĝi rangas inter la Dek Komandoj de Moseo».
«Ne. Tio estas aldonaĵo de Katolika Eklezio. La oka komando originale diras: Ci ne starigos falsan ateston. Katolika Eklezio aldonis Nek mensogos. Dum du mil jaroj neniu ekpensis, ke preĝistoj mensogas postulante, ke oni ne mensogu».
«Kurioza penso. Jes, al mensogulo konvenas havi la monopolon pri mensogo».
«Nu, gravas nun, ke vi povas paroli al mi pri Pretervivo. Kiel ĝi estas?»
«Ne, Jakvo, vi ne komprenas: Ne estas pretervivo!»
«Ĉu ne?»
«Ne».
«Do, kie vi estas nun?».
«En Ĉielo, en Tero, ĉie ajn. Kiel The Beatles diris, Ĉi tie, tie kaj ĉie ajn, sed samtempe».
«Kaj Ĉielo, kie ĝi estas?»
«Ĉi tie. Ĉiuj mondoj estas samlokaj. Kaj se vi lernas fari ĝin, vi ankaŭ povas veni kun mi sen morti».
«Kaj se mi ne lernas?»
«Tiukaze, vi venos same kiel ĉiuj: kiam vi mortos mi venos ĉi tien, eĉ se vi ne volas veni, mia filo». «Kiam vi vivis, vi ne tiom ofte diris al mi filo mia. Mi pensas nun, ĉu vi estas mia patro...»
«Ne, fakte mi ne estas».
«Kiu estas vi?»
«Mi estas la animo de via patro. Ne plu estas mi la estaĵo, kiu donis al vi vian korpon. Tiu jam mortis. Mia besta parto ne plu estas».
«Kaj tamen mi vidas vin tiuaspekte».
«Evidente. Por ke vi rekonos min. Sed mi estas la animo, kiu movis la korpon de tiu, kiun vi konis kiel vian patron dum 65 jaroj. Kun liaj problemoj, virtoj kaj ĉefe malvirtoj».
«Tion vi kutimis diri, ke ni amis vin pro viaj virtoj, sed ĉefe pro viaj malvirtoj».
«Jes, ĉar mi estas la esenco de via patro. Kaj de mil aliaj personoj mi ankaŭ estis».
«Vi estis... Kaj ĉu vi estos plie en la estonto?»
«Ĉu dum tiu via? Eble, Jakvo».
Mi restis tie, rigardante lin dum li malaperis. Ĉifoje mi vidis kiel malrapide lia profunda rigardo kunfandiĝas iom post iom kun la oficejo de la Banko de Navaro, kiu kuŝas ekzakte malantaŭ la loko, kie li sidiĝis antaŭ mi.
Kaj lastfoje malaperis la spiriton de mia patro. Li jam atingis sian celon, veki min denove. Ĉar mi memoras, ke mi venis ĉi tien fari ion pli ol rakonti tiujn aferojn al vi, kiujn vi eble ne kredos. Mi ne memoras ekzakte kion, sed mi havas tutan vivon memori ĝin. Mi esperas, ke mi ne atingos la finon de mia vivo memori ĝin... Hej, momenton! Diable, turpa mi estas.., evidente!
Ĉi tie, en tiu ĉi biejeroj komencis ĉio. Ĉi tie mi sentis mian patron unuafoje tridek jarojn post li foriris. Mi kredis, ke li daŭre vizitos la ceteron de mia vivo, sed vere li venis fini franĝeton, kiun li lasis nekompleta kiam li foriris. Li vivis tre rapide, ĉiam timante lasi taskon senfina, sed li prenis tro multe da taskoj pri kiuj mankis al li preparo. Pro tio li lasis aferojn senfinitaj. Li kredis, ke oni povas fari ĉion, sed estas pli bone fari ion kompleta ol lasi ĉio senfinita. Li faris multe da aferoj, jes, sed la ĉefajn, kiel eduki siajn gefilojn, li ne finis. Nun restas en la mondo tri el ni kvin, sed ni ne rilatas multe unu la alian. Ili diras, ke pro la pezo de lia heredaĵo, pri kiu ili ne sukcesis libreiĝi... Sed mi opinias, ke tio estas nur senkulpigo, ĉar karmo aparatenas al ĉiuj el ni inbdividue, kaj se oni ne sukcesas liberiĝi pri ĝi, estas infaneske kulpigi alian homon. Mi liberigas sekve miajn gepatrojn pri la tuta nedezirata heredaĵo, kiun mi povas teni ankoraŭ sur mi je la nuna momento, ĉar mi komprenas, ke se mi ne sukcesis liberigi post 60 jaroj el tio, kion mi ne deziras sur mi, tio estas ĉar mi estas tro stulta aŭ masokisma fari tion; kaj pro tio, ke mi ne kredas esti nek la unua nek la dua, nenion mi ŝuldas aŭ kulpigas mian parencojn. Ĉiu lignopeco tenu sian kandelon. Se iu pretendas, ke alia homo faru tion anstataŭ li aŭ ŝi, plej eble la kandelo finos surplanke kaj bruligos la vivon de tiu pretendanto.
Mi kredas, ke pro tio mia patro ne plu vizitas min. Ĉu mi iĝis same kiel li? Mi deziregas. Estis multe da bono en mia patro. Ĉu mi iĝis same kiel panjo? Ĉiun tagon mi kredas, ke jes, ke mi similas pli kaj pli al ŝi: bonema, kredema, pacienca, kaj fojfoje obstina. Tion ĉi mi prilaboras nun. Ankaŭ tion, esti bonema. Mia patro estis entreprenema kaj amiko de legado. Mi kredas, ke mi heredis la plej bonajn trajtojn de ili. Kaj la plej malbonajn..., nu, la plej malbonaj ne plu estas. Ilia memoro estas bela, mi prenas ĝin en mia koro, kaj mi kredas, ke ambaŭ ili faris multe da bono al mi. Estas dece, ke mi faros tion al aliaj. Ĉefe al tiuj, kiuj ne komprenos kial oni nomas vivon nur sekvi instigon pri tio, kion ili vidas ne pli for ol siaj nazoj.
Ŝanĝo estas proksima, mi kredas. Kaj oni devas pretiĝi helpi aliajn. Dume, tio stimulas min kaj mi ne plu bezonos helpon pluan. Pro tio li ne plu vizitas min. Dankon, paĉjo.
La 20an de aprilo de 2014,
21:45ª
De infanaĝo oni lernigis nin, ke ni ĉiuj kalkulas kun estaĵo flugila kaj ĉiela, kiu zorgas pri ni; ili estis destinitaj -de Dio mem- protekti nian integrecon kaj fidon, kaj ili estas aparte tiuj anĝeloj gardaj, kies tasko estas aŭskulti niajn plej fervorajn, kaj ni devas certiĝi pri tio, ke ili ĉiam estas tie, ĉiam atentaj al ni, al tio, kion nia koro deziras.
Tie mi komencis diskuti al mi mem pri multaj aferoj, dum tiu epoko, kiam mi tiom multe deziris scii miajn dubojn, kaj, evidente, lerni plej eble kiel multe. Mia scivolemo enketis la religian punkton plej profundan, kiun mi iam kredis, ke mi pridemandus, ĉar tiu dubo kreskis iom post iom laŭ mia kreskado.
Ĉu eblas, ke iam anĝelo amis sian posedanton? Ĉu tiu komuna amo iam estis plenumita? Kaj se jes, mortinte ambaŭ, ĉu tiu amo sekvus en perfekton je tiu nova ĉiela tavolo? Tiuj duboj svarmis en min, tiom multe, ke mi komencis reserĉi eĉ plie post adoleskado.
Kiel kunvoki onian gvardanĝelo, eblajn nomojn por li, ĉielan hierarkion, kaj aliajn temojn tiajn mi pristudis laŭ pli ol dek tri jaroj, mi eniĝis tiom multe en la reserĉado, ke mi perdiĝis en tiun vojon; mia esenco kaj mia animo, kiam mi jam estis dudek ok jaraĝa, estis tiom for de mi, ke mi komencis timi tiun distancon.
Mi neniam havis fianĉon, kaj sekve mi neniam perdis mian virgecon; mi timis resti sola se mi ne faris ion solvi tion, miaj amikinoj jam edziniĝas, havas gefilojn, kaj ekestas la plenkreskulinoj, kiuj ili ĉiam deziris esti. Kaj mi, male, nur havis duon faratan karieron pri Angla Literaturo kaj nek unu svatiĝanton.
Ĉu eble mi forgesas ian propran vivon, persekutante tiujn belajn estaĵojn kaj ties vivostilon? Mi forgesis pri miajn malmultajn amikojn, kaj tiuj foriris pli frue ol malfrue, kaj mia sola kunesto iĝis libroj kaj mia hundo Golden Retriever, Fluke.
Mi provis voki kelkfoje mian kondamnindan anĝelon, kiu (laŭ miaj antaŭaj reserĉoj) nomiĝas Azael', protektanto de naiveco kaj integro. Mi komencis la kunvokantan riton je la unua matene, mi sidiĝis sur mian liton en la budaa pozicio, kun krucitaj kruroj kaj manoj apogante sin sur la genuoj, kun palmoj supren; mi startis fundmuzikon, kiu komencis plenigi ĉiun muron de mia ĉambro, kaj tiuj ŝajnis ĉirkaŭi min. Mi volis ignori tiun fakton, ne nur pro mia kreskanta klostrofobio, sed pro timo mia.
Timo al tio, ke la afero ne funkcios. Timo al tio, ke ĉio estos vana. Timo al tio, ke la tutan tempon investita en la afero estos perdita.
Mi restis en tiu pozicio sub tiu metoda muziko dum pli ol tri horoj, kaj, ĉu vi scias, kio okazis? Tute nenio. Kion mi faris malbone? Ĉu mi ne meritas koni mian ĉielan estaĵon? Kia frustriĝo! Kun granda korpezo kaj desaponto, mi eliris la ĉambron, kaj marŝis al mia ĉambro, kun larmoj falante bovelkreve el mia mielkoloraj okuloj, tiuj, kiujn mi heredis el nekonata patro. Alia pruvo pri tio, ke mia gardisto ne plenumis sian devon, kaj forlasas min.
En tiu kaj aliaj pensoj, mi neatendite falis en dormon rapide, venante en sonĝon tiom klaran, ke mi kredis, ke realo estas.
El malantaŭ mia ligna pordo venas bela kaj intensa lumo ora tra ties randoj. Tiu lumo, strange, ne blindigas min, sed male, miaj okuloj deziras vidi la kreskantan haloon.
Mia animo iĝis varma, tiom multe kiel la suno, kiun oni dankas post malvarmo; la ora lumo trairis la ordon, mi povas jam vidi masklan profilon en ĝi, kiu estas ega, kun kvar flugiloj, kiuj ne havas lokon en la eteco de mia ĉambro.
Bonege.
Jen la sola maniero per kiu mi povas priskribi tion, kion mi vidas. Tio estas kvazaŭ mi estas en la suno sen timo bruliĝi. Mi leviĝis el komforto de lito mia kaj venis al tiu lumo.
«Haltu, Valerja».
Tiu vira, varma voĉo, aperis, ne en mia ĉambro, sed ene de mi. Mi malantaŭen paŝis timante pri tio, kio povus okazi, aŭ tiu ĉiela kreitaĵo povos diri.
«Kio?», mi flustris, nervoze.
«Trankviliĝu, mi ne vundos vin...»
La mistera viranĝelo venis al mi, kaj mi devas diri, ke eĉ se li ne apartenas al mia mondo, mia korpo tremis kaj, poste, brulis pro deziro. Li fontis dolĉan kaj premantan aŭro de maskleco.
Kia persono ekscitiĝas per la nura prezenco de sia gardisto?! Evidente, nur tiuj malsanaj personoj, ĝuste kiel mi estas nun. Mi fanfaronas pri mia religiemo, kaj je la minimuma provoko, mia korpo bruliĝas kvazaŭ somervespero, kiel urĝa adoleskantino..., ĉu eblas, ke miaj jaroj de soleco provokis tiun reagon?
Sincere, mi neniam en vivo dezirus ricevi mian gvardanĝelo tiel. Mi vomas esti tiel.
«Jen parto de via esenco...»
«Ha?», mi unusilabon eldiris.
Kio okazas? Ĉu ververe tio ĉi estas sonĝo? Ĉar ĝi estas tro reala. La lumo, la odoroj, miaj palpitacioj... Kio estas vere ĉio tio? La demandoj amase venis rapide en mian kapon, kaj tiu komencis dolori proteste.
«Mi estas Azael'. Mi venis ĉar vi tion deziris».
Dio! La rito funkciis vere. Sparko da ĝojo eklumiĝis en la templo de feliĉo ene de mi. Finfine tio, kion mi reserĉis dum tiom multe da jaroj, ne estis vana, kaj nun li estis tie, alproksimiĝante volupteme al mi. «Mia anĝelo...», diris mi komprenante finfine ĉion.
«Tiel estas, Valerja... Ne timu, ne min».
Lia mano karesis de mia vango, sub enirante lante ĝis halto tie, kie mia brusto komencas. Miaj mamoj komencis dolori pro deziro, ĉar ili volas esti tuŝataj de tiuj manoj.
«Ĉu vi ne volas..., ke mi haltu?»
Ho..., lia voĉo penetris, mi sentis, ke io ajn, kiun mi respondos, ruinigos tute tiun momenton tiom dolore erotika.
«Ne, ne volas vi».
Li venis al mia buŝo dum per sia varma mano masaĝas mian maldekstran mamon, kiu doloras per tiu dolĉa maniero..., liaj lipoj estas kvazaŭ mi tuŝas la ĉielon mem, kvazaŭ li scias, li metis sian langon en mian buŝon. Dolĉa, mola, sed volupta kaj delikata.
Li tenis min profunde, lia gesto estas plej bela, kiu neniu montris al mi. Liaj manoj trairis miajn brakojn suben kaj supren li varmigis min, li sentigis min tro komforte
.Kio okazas? Kion li volas de mi? Kia anĝelo farus tion?
«Tia, kiu ekenamiĝis al vi, Valerja», respondis li aserte.
Ha..., nun mi vidas, do li enamiĝis al mi. Sed demando estas, ĉu mi amas lin. Mi neniam spertis pri tio, esti en amo, ĉar plej longe de mia vivo mi fokusiĝis sur la religian flankon: amvivo preterpasis min, dum mi vidas miajn geamikojn kaj gekunantojn enamiĝante, jes, mi vidis tion, kio amo estas, sed mi neniam sciis kiel senti ĝin.
«Eĉ se mi ne estas de tiu ĉi mondo, mi ankaŭ ne scias kio estas ami. Mi nur scias, ke mi amas vin kaj jam...»
«Mi..., mi volas, ke vi lernigu min».
«Lernigu vin kion, Valerja mia?»
«Lernigu min ami...»
Azael', la anĝelo, la anĝelo, kiun mi kredis, ke mi neniam vidus lin, estis tie, preta lernigi min pri io, kion ni ne scias, kio amo estas.
Deknaŭ jaraĝis tiu anĝelo kiam tiu de Mizerikordo venis preni ŝin. Ŝi naskiĝis en burĝan familion, kaj kreskis kun gepatroj kaj frato kun etaj tragedioj de ĉiutaga vivo, kiu iras nenien: malsukceso pri matematiko, kvereleto kun frato, aŭ li kun ŝi, kaj el ĝojo en ploron kaj inverse, same kiel ĉiu infano kiu estis en la mondo de iam. Ĝis subite Murjel' aperis dum ŝi dormas.
«Vi jam elĉerpis vian vivon, Izabelin'», li diris dum li tranĉas la arĝentan fadenon. «Jam tempo estas, ke vi revenu al ni».
«Sed mi ne volas forlasi gepatrojn!», protestis ŝi, «aŭ mian fraton Fakundon. Kio venos al li?»
«Via frato lernos vivi sen kvereli kun vi».
Izabelin' rigardis la Anĝelon de Mizerikordo senkonsole, sed dum ŝia arĝenta fadeno falis surplanken, ŝi memoris pri tio, kial ŝi venis al tiuj homoj, kaj ridetis. Ŝi ankaŭ memoris pri tio, kiuj estis ŝiaj veraj gepatroj kaj gefratoj. Kaj ŝi eksciis, ke infanaj kvereloj kun ŝiaj gefratoj tute ne sencas nun. Kaj diskutoj kun gepatroj. Tiuj estaĵoj, kiujn ŝi nun forlasas en la tera mondo havas nenian rilaton al ŝi. Ne plu. Kelkajn ŝi trovis en aliaj vivoj. Kun tiu, kiu ĝis nun estis ŝia patro, ŝi kreis familion je alia jarcento, kaj ili havis ses gefilojn. Sed nur okazis, ke ŝi estis la edzo, kaj ŝia ĵusa patro, la edzino. Strangaĵoj pri renasko, kiu respektas nek sekson nek parencecon antaŭajn. Kaj kiu estis la celo de tiu transverŝo pri vivoj? Sed ŝi ne finis demandi tion, kiam ŝi jam konas la respondon.
«Vi venu, Izabelin'», diris ŝia jam kolego Murjel'. «Via juĝo atendas vin».
«Jes mia juĝo», ŝi ridetante diris. Nur kelkajn tagojn antaŭe ŝi timis pri tio, ke Dio demandos al ŝi antaŭ ĉiuj homoj en la mondo pri ŝiaj masturbadoj soleskaj, ŝiaj etaj rankoroj, ŝiaj lernejaj agresoj, ŝiaj mensogoj, ŝiaj etaj malamoj kaj nanaj rompoj de la Leĝo de Dio. Kaj ŝi memoris, ke neniu el ili estis tiom grava. Sed tiu karismo, kiun ŝi verŝis inter siaj geamikoj kaj konatuloj kompensis larĝe la etan vundon, kiun ŝi povintus fari pro eraro aŭ malobservo siaj:
«La juĝo», ripetis ŝi. «Jes, mi ne memoris pri la Juĝo Fina».
«Kiom da fojoj vi suferis la Juĝon Finan, Izabelin'?»
«Ses, Murjel'. Kaj tiu ĉi estos sepa».
Ŝi denove trovos Dion, jes, kaj Petron, Paŭlon kaj kelkajn arĥanĝelojn. Kion ŝi diros al ili? Ili jam scias ĉion pri ŝi. Dum ŝiaj deknaŭ jaroj ili vidis ŝin ĉiutage. Ĉiujn erarojn ŝiajn, unu post la aliaj. Kaj ĉiuj sukcesoj ŝiaj. Ne, ŝi povas diri nenion al ili, ĉu favore, ĉu malfavore. Ŝi povus klarigi nenion, ĉar ĉio estas kristalklara. Kaj ankaŭ ŝi ne povas deklari sin kulpa aŭ senkulpa. Aŭ farti malbone pro la puno, kiun ŝi meritas.
«Nu», diris Juliel', «ŝajnas, ke vi ne tute malbone faris. Ĉu vi deziras reiri?»
«Jes, evidente. Plaĉus al mi».
Ili rigardis unu la aliajn. La kvin juĝistoj interŝanĝis rigardojn, kaj finfine Paŭlo resumis la sentencon:
«Amen'»
Dek jaroj jam pasis. Ŝia frato Fakundo, kiu jam estis kompetenta teĥnika inĝeniero, edziĝis Inesinon, unu el la plej bonaj amikinoj de Izabelin', en kies funebra ceremonio ŝi konis lin. Ili jam geedziĝis dek monatojn kiam venis en la mondon la frukto de tiu amo.
«Se estas ino, ni nomos ŝin Izabelin', Fakundo, same kiel via fratino, kiu unuigis nin. Tio estis la lasta afero, kiun ŝi faris, kompatindulino».
Sed ili ne povis fari tion, ĉar ne estis ino, sed viro. Lia nomo estas Isidro.
Okan fojon tiu spirito karniĝas. Kaj dum du aŭ tri jarojn li ankoraŭ povis vidi ĉielajn spiritojn, tiun eblon li perdis kun tempo. Kiam li jam sukcesis paroli kaj rakonti pri tio, kio okazas, trijaraĝe, li ne plu memoris pri tio, ke li iam vidis ilin. Aŭ tio, ke lia misio nun estas helpi gepatrojn kaj fraton, nun siajn geavojn kaj patron, havi bonan morton.
Mursjo, je la 4ª de april' de 2014.
Li konis ŝin survoje. Li interkonsentis kun ŝoforo de BlaBla Car, kaj kiam ili kvin renkontis, ili du ne atentis multe unu la alian dekomence. Sed dum la aliaj du atendas la kvinan ekster la aŭto, ili komencis paroli. Ŝi estas juna patrino, kiu iras al Madrido repreni siajn gefilojn. Surprizis lin tiu nekutima situacio, ke infanoj vivas kun patro kaj ne kun patrino, sed li suspektis, ke estas io pli en la afero, ĉar li poste konstatis, ke ŝi estas tre spirita knabino.
Ili du monopoligis la konversacion survoje, kun apenaŭ intervenoj de la ŝoforo, Jesuo. Ili parolis pri anĝeloj, pri la Kvara Dimensio, pri la Estaĵoj de Lumo kaj pri Dio, en etoso tre ĉarma, kiu kaptis ĉiujn, escepte de Kath, kiu dormis. Kaj tiel, iom post iom, kun iom da koldoloro por li, ĉar li turnis malantaŭen paroli kun ŝi, ili venis al la celo nur kelkajn horojn post ilia vojaĝo komencis. Estis magia travivaĵo por ĉiuj, kaj li memoros ĝin dum multe da tempo.
Ili interŝanĝis vizitkartetojn. Li vizitis ŝian retpaĝon pri ŝia metio. Finfine ŝi telefonis lin kaj ili havis interesan klaĉon ĉirkaŭ tasoj da kafo.
«Tio ĉi estas déjà vu», diris li kun malica rideto.
«Jes. Jam pri tio ni parolis en aŭto. Ĉu vi ankoraŭ intencas forpreni karmon el vi?»
«Kompreneble. Kaj vi, ĉu vi ankoraŭ opinias, ke tio estas stulta?»
«Ne. Mi neniam diris, ke tiel estas. Tio, kion mi diris, estas, ke ne endas purigi ion ajn: nian destinon oni jam skribis...»
«Kio pri libera volo?»
«Ne ekzistas».
«Preferas mi la teorion pri libera volo. Ĝi igas min pli respondeca».
«Bone».
«Do, se mi prenas vian manon», diris li prenante ĝin, «kaj mi kisas vin, laŭ mi tio estas mia propra decido, sed por vi tio jam estis skribita, kaj oni povas fari nenion kontraŭe».
«Jes. Nu, ni ne scias ĉu oni skribis, ke mi vangofrapos vin, aŭ, ke mi konsentos».
«Mi prenos riskon».
Kaj li riskis, kaj tiel komencis beleta amhistorio inter Libervolo kaj Destino. Dum kelkaj jaroj ili renkontis kaj, kune, kreskis multe pli. Ĝis kiam venis tago, kiam ili jam konis unu la alian el ĉiu vidpunkto imagebla, ke li fartis laca. Ili kutimis renkonti en hoteloj, kaj ili jam konis ĉiujn hotelojn en la urbo. Mankis nur unu. Tiu kun kvin steloj.
«Aŭskultu, plaĉus al mi vidi vin lastfoje», diris li pertelefone.
«Ĉu vi lasos min?» Je la kvina posttagmeze, respondis ŝi al si. Same kiel en poemo de García Lorca, Plorado pro la morto de Ignasjo Sanĉes Meĥias, unu el la plej lertaj elegioj en la tuta historio de literaturo: ... Estis la vina en ĉiuj ĥorloĝoj, je la kvina ombre posttagmeze!
«Konsentite. Mi estos tie, ĉielo».
«Ĉielo, diris li al si. Tio sonas bele en ŝiaj lipoj, kvankam ŝia ĉielo estas malsama al tiu mia. Tiun ĉi mi devas prilabori ĉiun tagon. Tiu ŝia estas tie, kiel ŝia fina celo, ne gravas tio, kion ni faros, aŭ kiel ajn ni estos. Tial plaĉas al mi barakti al tio, kion ŝi jam havas.
Kiam ŝi venis, li jam estis en la ĉambro. Li malfermis la pordon, ridetante. La lito jam estis malfermita, kaj li nudis ŝin iom post iom, lante kaj ceremonie, ornamitante per kiso kaj kareso ĉiun movon. Tial ŝi troviĝis nuda senkonscie, kaj senhonte. Li nudiĝis en tri aŭ kvar movoj, kaj eniris en ŝin malrapide kaj ame, same kiel la preludo estis.
Ili daŭris en tiu neforgesebla travivaĵo, tiom plena da amo, kiu ŝajnis neebla, kelkajn horojn. Ĉar tio estis tiom bela, ke tie estis Dio. Kaj ŝia kaj lia. Pasiva kaj aktiva. Ricevanto de amo, kaj ties aŭtoro. Solidare, ili turniĝis iom post iom. Kiam karesoj moderiĝis, ŝi malrapide leviĝis lante ĝis kiam ŝi rajdis forke sur li dum li ankoraŭ restas en ŝi. Ŝi kontemplis per dolĉa rigardo, plenplena da amo kaj dolor: lia rigardo estas fora, malfermitaj tiuj okuloj mielkoloraj, kiuj tiom multe diris al ŝi. Ŝi apogis sian manon sur lian bruston, kaj tuŝis neniun movon aŭ pulsobaton. Ŝi glitigis sian manon sur sian ventron, kaj ŝi sciis lin ene.
«Mi ja komprenas», diris ŝi al li. «Lastfoje, kaj tamen vi neniam forlasos min, mia filo».
Ŝi lante staris. Ŝi vestiĝis sen rigardi tiun ŝelon malplenan, ŝi eliris la hotelon, kun sia amo en sia interno.
Evidente, leganto kiu venis ĉi tie laŭ la libro, tio vi estas: supervivulo. Nenio, kiun vi legis en tiu ĉi libro estas vera, aŭtenta, aŭ almenaŭ ne konstateblas, ke tio okazis, ĉar ne eblas..., aŭ ĉu jes? Ĉu veras, ke ni ĉiuj havas anĝelon kaj demonon samtempe? Ĉu ili atentas al ni, aŭ ĉu ili estas en nia genetika kodo?
Daŭrigu kun via vivo, leganto, kaj rakontu al mi iam. Ni publikigos duan volumon.
NOTOJ.- 
Se tiu ĉi libro plaĉis al vi, eble vi emos legi aliajn de la sama aŭtoro. Vi trovos ilin ĉe ĉi tiu sama retejo.
Ĉi tiu libro temas pri estaĵoj idealigitaj kaj ideitaj de homo de kiam li kaj ŝi konsciiĝis pri sia propra ekzisto. Anĝeloj kaj demonoj ekzistis en ĉij niaj kulturoj, kaj eĉ ateistoj havas ideon stiligitan pri ili, kiel Bono kaj Malbono, kiel personigo pri tio, kion oni devas kaj ne devas fari.
Estas dudek unu rakontoj unupartaj, krom kvar el ili: «Rakonto meksika» (kvar partoj), «Plumo de anĝelo» (ses), «Klaĉoj kun paĉjo» (ses) kaj «Renaskiĝo» (tri).
La aliaj rakontoj estas multe pli simplaj, nur anekdotoj pri magio kaj dieco (laŭ tio, kion oni preferos) en rakontitaj faktoj. Estas rakonto verkita de Jakvo Crane («La balado de Elvis'»), alia de Gema Gimeno Giménez («La veto»), kaj alia de Anne Lake («Ŝtuparo al Eden'»), kiuj venis el invito mia kunhavi tiun ĉi libron, invito, kiu restis valida al aliaj aŭtoroj ĝis kiam ni publikigis tiun ĉi libron surpapre je 2014.