Dum Andreo vojaĝas al civilizo tra la aero, la knabino, kiu povus savi lin, reiras en sian kaŭĉukan floson, sed rimarkis, ke ĝi estas fendita kaj ne povas atingi ien, ĉar ĝi dronus. Feliĉe, ŝi ankoraŭ ne pasigis multan tempon sur la insulo, kaj ŝi povis sekurigi ĉion, kio restis de la manĝaĵo kaj la kriz—medicina ilaro, per kiu ĝi estis ekipita. Ŝi pensis uzi flamlumon, sed kiu intencos savi ŝin? Estis neniuj aviadiloj videblaj. En tiu mondoparto, Sudpacifiko, ne estis multaj flugoj, aŭ almenaŭ ŝi ne vidis. Kaj ŝipoj... eble estis kroza ŝipo, kiu preterpasus, sed la tajdo povus forpreni ĝin de la vojo, kiun ili sekvis, kaj en la maro malfacilas vidi insulon tiel malgrandan. Nu, ŝi supozis, ke ĝi estas malgranda, kvankam malproksime ŝi vidis verdan parton, do manĝaĵon. Ŝaj provizoj ankoraŭ daŭris, eble destinitaj al pluraj homoj, sed ŝi kalkulis, ke post kelkaj tagoj ili elĉerpiĝos, kaj ŝi ne vidis fiŝojn sur tiu strando, kaj eĉ se estus, ŝi ne povus kapti ilin, ĉar ne eblus ke ili lasus ŝin kapti permane. An akŭ ŝi ne havis materialojn por fari fajron, ĉar kvankams i povus ekbruligi ĝin, mankas al ŝi brulaĵon por daŭrigi ĝin. Post kiam ŝi metis sur sekingon ĉion, kion ŝi povis uzi el la floso, nutraĵvarojn kaj medikamentojn, ŝi sidiĝis sur la teron kaj komencis plori senkonsole. Dum sia tuta vivo ŝi havis ĉion, sufiĉis al ŝi paroli kun sia administranto, kaj ŝi ricevis la plej malgrandan deziron. Ŝi estis sola en la mondo, sed kun pluraj milionoj da dolaroj en sia banka konto, kaj eble tial al ŝi neniam mankis kompanio. Ŝi havis verajn amikojn, kaj ankaŭ soldulojn, kiuj serĉis sian intereson. Ŝi ĉiam sciis eviti ilin, ne estinte situacio, el kiu ŝi ne sukcesis eliri fiere... ĝis nun. Sur ĉi tiu insulo ĉiuj liaj milionoj valoris nenion. Ŝi donintus ĉiujn por savi ŝin, aŭ almenaŭ nutri ŝin dece.
Kiam la larmoj elĉerpiĝis, ŝi ĉesis plori. Ŝi rigardis ĉiudirekten, kaj vidis, ke ŝi estas sola. Bedaŭrinde neniu povis rigardi ŝin. Nek ŝi al iu ajn. Foje ŝi sentis sin sola inter multaj homoj, sed ĉi tiu soleco estis reala. Nenio aŭdiĝis krom la mola ululo de la vento rompanta kontraŭ la malregulaĵoj de ĝiaj klifoj. Kaj ŝi sentis malvarmon malgraŭ la plaĉa temperaturo kaj la suno, kiuj pikas ŝiajn vizaĝon kaj manojn. Ŝi sentis malvarmon ĉar ŝiaj vestaĵoj estis malsekaj. Do ŝi decidis demeti kaj seki ilin, sternitaj sur la sablo.
Ĉu iu povas vidi min?, ŝi pensis. Sed tuj ŝi diris al si, ke mi esperas, ke iu vidos min kaj venos por vidi kiu estas ĉi tiu nuda knabino. Sed baldaŭ post estado sen vestaĵoj, ŝi sentis varmegon, do ŝi plonĝis en la akvon. Kun iom da timo, ĉar ŝi ne sciis, ĉu tiuj akvoj estas sekuraj ĉu ne. Ŝi plonĝis kun la okuloj malfermitaj kaj vidis fiŝan grupon moviĝi indolente kelkajn metrojn de ŝi. Ŝajne ŝi timigis ilin. Oni havus noktan fiŝkaptadon se onii havus poŝlampon kaj fiŝkaptajn ilojn. Ŝi havis la unuan, sed la duan mankis al ŝi. Malbonŝanco, ŝi diris al si kolere.
Ŝi naĝis iun distancon for de la bordo, ĉirkaŭ tricent metrojn, kaj trovis, ke ŝi povas ĉirkaŭiri la grandan rokon, kiu limigas la strandon, kaj eniri la verdan areon de la insulo. Sed, ŝi diris al si, mi ne scias, ĉu estos homoj tie. Kaj ŝi ne volis esti rigardata kiel frenezulino, kiu ĉirkaŭpaŝas nuda, atingebla de ia kvarpieda aŭ dupieda predanto.
Ŝi naĝis reen al la strando, kaj etenditis en sia tuta longo sub la suno, ĝis ŝi estis tute seka. Ŝi volis esti varma, post la intensa malvarmo, kiun ŝi havis sur la floso kaj poste sur la strando, ĝis ŝi ekkomprenis, ke ŝiaj vestaĵoj malfacilas. Ŝi atendis ĝis ŝiaj vestaĵoj, sportkostumo kaj subvestoj, tute sekiĝis, kaj tiam ŝi kunmetis ĉion kun siaj ŝuoj en hermetika plasta sako, kiun lŝ trovis en la floso. Ili ankaŭ taŭgas por ŝiaj provizoj kaj medikamentoj, kaj ŝi ligis la tri sakojn al malgranda signo—buo, kiun ŝi trovis sur la floso, kaj ligante la alian ekstremon de la ŝinuro ĉirkaŭ sia talio, ŝi iris en la maron kun ĉio. Tie ŝi liberigis ĝin, kaj dum ŝi komencis naĝi, ŝi sentis la mildan tiradon malantaŭen de tio, kion ŝi trenas. Tre trankvile, ŝi naĝis ĝis la disiĝanta roko inter la strando kaj la ebla civilizo, aŭ almenaŭ la eblo de minimuma vivo kiel Robinsonin' Crusoe. Ŝi ridetis, pensante, ke ĉio ne perdiĝis. Ŝi sentis la kareson de la akvo kontraŭ sia nuda korpo. Ŝi neniam faris tion, naĝi nuda, kaj ŝi ŝatis la senton. Ĉiutage mi faros, ŝi promesis al si, ke mi naĝos nuda ĝis mi estos savita, aŭ tiel longe kiel mi povos.
Ŝi ne plu pensis, ke ŝi mortos, ŝi ne plu pensis, ke ŝia vivo kiel riĉa kaj kaprica knabino ĵus estis ŝianĝita por vivo pli malbona ol tiu de la almozuloj, kiujn ŝi vidis en sia lando. Kio maltrankviligis ŝin nun, estis vivi al la alia flanko de malsato.
Ŝi surteriĝis denove sur alia strando kun pli malpeza sablo. Ŝi prenis sian ŝiarĝon, kaj kuŝs sur la strando, elĉerpita. Tuj kiam ĝi estis seka, post kelkaj minutoj, eble duonhoro, ŝi sentis sin dormema. Ŝi timis tiel endormiĝi, do ŝi malfermis la sakon, kie estis la manĝaĵoj, kaj donis al si pli abundan manĝon ol la antaŭaj. Ŝi faris la ĝustan aferon iri necesejen en la maro, paŭzante por tio en sia naĝado, do nun ŝi sentis sin komforta kaj pli trankvila. Ŝi malfermis la sakon da vestaĵoj, kaj surmetis ilin. Ŝi bedaŭris, ke li ne prenis almenaŭ pli da subvestoj, sed ŝi konsolis sin, pensante, ke almenaŭ ŝi havas tiun, kaj ŝi povas lavi ĝin ĉiutage, ĉar al ŝi ne mankas akvo. Ŝi ne rimarkis antaŭe, sed flueto da akvo falis sur tiun strandon kiel akvofalo. Ŝi gustumis ĝin, kaj trovis ĝin dolĉa. Ŝi gratulis sin pro tio. Tie ŝi povus loĝi, se ŝi povus trovi manĝaĵojn proksime.
Jam vestita, ŝi forlasis tiun strandon, kiu havis verdan ellasejon, kaj ĝojis vidi, ke ekzistas multaj fruktarboj: piroj, juglandoj, oranĝoj, bananoj... Ne, ŝi ne mortos pro malsato. Kaj tiu flueto de akvo venis de pli granda rivereto. Ŝi denove senvestiĝis kaj subakviĝis en tiun rivereton, forbrosante la tutan salon, kiun ŝi havis sur si. La knabino estis feliĉa. Ŝi neniam estis tiel feliĉa.
Nun mi nur bezonas, ke oni trovos min, ŝi diris al si. Sed tio ne okazos...
Ŝi kuŝĝis sub pomarbo, kaj karesita de la ombro de ĝi kaj de milda venteto, ŝi endormiĝis.
Horojn poste ŝi vekiĝis, jam nokte. Ŝi ĉirkaŭrigardis. Neniu, bedaŭrinde neniu observis ŝin, nek homo nek besto. Dio, kial tio okazis al ŝ? Sed subite ŝi bedaŭris. El la miloj sur tiu ŝipo, ŝiajnis, ke ŝi estas la sola postvivanto, kiel Robinson' Kruso. He, ŝi pensis, ke la nomo de Robin taŭgas. Ĝi estas bela virina nomo. Kaj krome ĝi estas la nomo de tre bela birdo1, tiom abunda en Eŭropo.
Kvankam ankoraŭ noktas, ŝi pasigis kelkajn horojn esplorante la ĉirkaŭaĵojn. Ŝi prenis la poŝlampon kaj iris vidi, kion ŝi trovis. Ĉirkaŭ ŝi i rimarkis ŝi malgrandajn malfortajn paŝojn, kiuj perdiĝis malproksime. Ankaŭ tio feliĉigis ŝin. Manĝaĵo, ŝi diris al si, proteino. Ne gravas ĉu ili estas kunikloj aŭ ratoj. Onii kutimiĝas al ĉio. Ili forkuras de besto pli granda ol ili, bone. Ŝi eliris el dubo fokusiĝante hazarde al sciuro, kiu terurite forkuris.
Singarde ŝi revenis al sia strando por enterigi siajn havaĵojn. Ŝi ne konsciis, ĉu ekzistas indiĝenoj sur tiu insulo, kiuj povas ŝteli tion, kion ŝi havas, ĉu ili povus ataki ŝin. Enteriginte sian trezoron, ŝi daŭrigis sian esploradon. Ŝi ne timis perdiĝi, ĉar sufiĉus al ŝi sekvi la marbordon por fine alveni al tiu strando, kiun ŝi nomis Beta Plaĝo, estante Alfao tiu Strando Senelira, kiel ŝi ankaŭ nomis ĝin. Ĉi tiu estis ŝia unua malferma strando.
Duonhoron poste ŝi eliris denove armita per la poŝlampo kaj tranĉilo, kiu estis en la floso, kaj ŝi prudente portis kune kun la medikamentoj. Ŝi ankaŭ evitis ŝialti la poŝlampon, ĉar la plena luno gvidis ŝiajn paŝojn, kaj ŝi ne volis, ke oni trovos ŝin pro la lumo. Ŝi promenis la tutan nokton, sekvante la marbordon. Ĉi tiu insulo estis multe pli granda ol ŝi pensints. De tempo al tempo ŝi prenis iom da frukto, kiun ŝi trovis, kaj kun plena ventro ŝia ĉagreno multe reduktiĝis. Ŝi ŝiatus esti kun unu el siaj kunuloj, kvankam ŝi baldaŭ konstatis, ke esti sola ne estis tiel malbone. Vi havas neniun por ridigi vin, sed vi havas neniun por plorigi vin. Tio estis bona.
Dum la sekvaj semajnoj ŝi venis kaj iris de sia ĉefa loĝado, la Malferma Strando, dum ekskursoj kiuj daŭris pli kaj pli da tagoj, ĝis ŝi konkludis, ke estas neniu sur ĉi tiu insulo krom ŝi. Nun ŝi havis por si tutan insulon. Tio mankis al ŝi en sia vivo kiel milionulino. Sed tio malĝojigis ŝin. Ŝi havis neniun helpi ŝin. Ŝi havis neniujn servistojn, ŝi ne havis amikojn, ŝi havis neniun por atenti ŝin, krom la sciuroj kaj aliaj bestoj, kiujn ŝi renkontis preterpasante, bonŝance ili ĉiuj fuĝis de ŝi, kaj neniu alfrontis ŝin, kio faris la ĉaso multe malpli danĝera. Ŝi faris fajron por rosti kuniklon, kiun ŝi havis la bonŝancon frapi meze de kuro kun ŝtono, kaj dum ĝi estis miregigita ŝi tordis ĝian kolon kaj rostis ĝin kiel eble plej bone. Poste ŝi esploris ekstere dum horoj.
Kaj subite ŝi renkontis preskaŭ kolizie kun ili.
Ili rigardis ŝin tiel surprizita kiel ŝi mem. La knabino en la kostumo renkontis du vestitajn virojn kaj plurajn duonvestitajn, kaj grupon de nudaj virinoj, el kiuj unu estis seksperfortita kvarpiede, kvazaŭ rita ago de la tribo. Tamen ili ne aspektis kiel denaskaj sovaĝuloj, sed blankuloj, kiel ŝi, krom nigra knabino. Ŝi iomete rigardis plu kaj trovis la klarigon: Savboato de Spirito de l' Oceano kuŝas sur la strando. Kiel ili tiel brutaliĝis? Ĉu ĉi tiuj indiĝenoj manĝis la vrakulojn? Ankaŭ la seksperfortata virino rigardis ŝin kaj rekonis ŝin: ĝi estas virino, kiun ŝi renkontis sur la ŝipo. Sed la viro, kiu posedas ŝin tiel brutale, ne estis ŝia edzo. Ŝa edzo ĉeestas la scenon, kontenta, ligante la nigrulinon per la talio. Ĉu ili ĉiuj estis frenezaj? Ĉu ŝi freneziĝis pro sia soleco kaj imagas aferojn? Tiam unu el tiuj viroj, la plej juna el tiuj vestitaj, diris:
Tio blankigis ŝin pro kolero. Ŝi kliniĝis en frakcio de sekundo, kaj prenis la unuan aferon, kiun ŝi trovis de la tero: ŝtono de ĉirkaŭ du kilogramoj, kaj diris per klara kaj forta voĉo:
Ili ĉiuj staris senmove, atendante. Tiu frenezulino estis tute maloportuna: ĉiuj ĉeestantaj virinoj estis nudaj, kaj ŝi estis vestita de kolo ĝis plandoj. La aliaj akceptis la situacion, sed ĉi tiu ŝiajnis fali el la ĉielo, aŭ eble la infero, kaj akceptis nenion. Ŝi aspektis kiel vera harpio.
Ŝi daŭre pensis: de kie venis tiuj frenezuloj? Ĉu ili estis indiĝenoj aŭ vrakuloj tute brutaligitaj? La plej bona afero estus reveni al sia fermita strando, kaj forgesi pri tiuj frenezuloj. Tiam la plej maljuna el ili, eble la ĉefo, aliris ŝin kun glata paŝado kaj larĝa rideto...
Tiam, kiam li jam estis inter ŝi kaj la aliaj, li turnis sian dorson al la ĵusalvenintino, kaj alfrontis la aliajn por diri:
Ili rigardadis unu la aliajn kaj kapneis.
Rideteme li alproksimiĝis al ŝi, kaj diris:
Jes, li havis multon por diri al ŝi.