Andreo ne forlasis la radion delonge, ĝis memoris, ke li povas meti unu el la mikrofonoj, per kiuj la kapitano alparolis la tutan ŝipon proksime al la radioparolanto, kaj konektante ambaŭ sistemojn, li povus jam esti ie ajn de la ŝipo, kaj aŭdi iun ajn komunikadon de kapitano Torres aŭ de iu ajn alia, kiu vokis tiun kanalon. Kaj tio ebligis al li fari tion, kion li devus fari dum la tuta tempo: skanado de la ŝipo por vidi ĉu estas iu alia surŝpe. Estis neverŝajne, ke ekzistus, ĉar se tiel estus, ĝi montrus vivosignojn. Sed li volis esti certa.
Ĝi estis sufiĉe granda ŝipo, pli ol 290 metrojn longa, 32 larĝa, kun 17 ferdekoj kaj pli ol mil kajutoj gastigante ĉirkaŭ tri mil pasaĝerojn, krom siaj 1.200 ŝpanoj. Pli ol kvar mil homoj, kiuj malaperis dum li kuŝs, senkonscia pro la atako de tiu freneziĝinta homamaso, kiu fuĝis de la morto kaj kiu ne mortigis lin, ĉar Dio ne volis...
Kvankam la motoroj estis haltigitaj, estis elektra lumo tra la tuta ŝipo. Sed ĉiaokaze li elprenis potencan poŝlampon el ŝranko, kaj kontrolinte, ke ĝi funkcias, li kunportis ĝin, kaj trairis ĉiujn kovrilojn, unu post la alia. Li estis ĝisfunda. Unue li venis al alia manĝoĉambro, kiun li ne konis, kaj revenis por manĝi ion, kaj trinkis kafon. Kiam li estis forironta, li vidis kolekton de tabloj flanke de la manĝoĉambro, unu el kiuj havis srangan klinon. Li aliris, kaj apartigis ilin, kaj poste malkovris la kialon: estis sinjorino sube. Li flankenpuŝis ĉiujn tablojn, kaj alproksimiĝis al ŝi. Li prenis ŝian pulson: ŝi estis mortinta. Ŝajne ŝi ricevis mortigan baton, aŭ mortis sufokita, aŭ eble dispremita. Li ne komprenis multon pri ĉi tiuj aferoj, sed li deduktis, ke ŝi mortis de kelkaj horoj. Kion li povus fari? Li memoris, ke ĉe mortoj sur maro, kadavroj estis ĵetitaj eksterŝpen. Bonŝance ŝi ne multe pezis. Li prenis ŝin en siajn brakojn kaj portis ŝin laŭeble al la ekstera ferdeko. Tie li murmuris preĝon kaj faligis ŝin en la maron. Li sekvis la plaŭdon per siaj okuloj, post kio la kadavro faris lastan turnon, kuŝante surdorse, kvazaŭ ŝi rigardus al li. Tiam malrapide ŝi sinkis, kaj baldaŭ estis nenio videbla. Kompatinda virino. Kiel ŝi nomiĝis? Li revenis al la manĝoĉambro, kaj apud la loko, kie li trovis ŝin, estis mansako. Li malfermis ĝin kaj rigardis, kion ĝi enhavas: poŝtelefonon, monujon kaj pasporton. Tie ĝi diris, ke temas pri Frances Hughminton, el San—Francisko, Kalifornio, Usono. Bonŝance ŝi estis unu el tiuj pli maljunaj homoj, kiuj ne metas pasvorton en la telefonon aŭ la PIN, ĉar tiam ili forgesus ĝin. Ne estis konekto telfona tie, meze de la oceano, sed estis interreto. Li eniris WhatsApp kaj vidis siajn kontaktojn. Li vidis, ke estas multaj konversacioj kun certa Berta. Havante neniun familian nomon, li supozis, ke ĝi estas iu proksima. Parenco, eble, aŭ proksima amiko. Li metis la telefonon en sian poŝon, vidante, ke ĝi ankoraŭ havas sufiĉe da elektriko.
Preninte sian poŝlampon, li daŭrigis sian serĉadon ĉirkaŭ la aliaj ferdekoj de la ŝipo. Sur la ferdeko 12ª li aŭdis bojadon de hundo, tre mola. Li malfermis kelkajn kabanojn, kaj de la kvina el ili venis ŝiafhundo, kiu saltis sur lin kaj lekis lian vizaĝon. Li neniam ŝatis hundojn, sed li komprenis la ĝojon de la besto. Li eniris la kajuton, kaj vidis alian sinjorinon ligitan al ŝia kuŝejo, ankaŭ morta, sen evidenta kialo. Ne, ŝi ne estis viktimo de la ŝprompiĝo, sed maljunuloj kelkfoje mortas senkiale en la plej neatenditaj lokoj. Li pripensis, kion fari kun ŝi, sed konkludis, ke li trovos pli da kadavroj, kaj li ne povas dediĉi sin al ĵeti ilin ĉiujn eksterŝpen. Pli bone estus lasi la kabanon firme fermita, kaj lasi ŝldon sur la pordon por ne reveni tien, ĉar ĝi jam komencis malkombiniĝi. Li sendube mortis almenaŭ unu tagon antaŭ la katastrofo.
La hundo estis malaperinta. Li kuris freneze laŭ la antaŭĉambro, kaj delonge ne estis videbla. Andreo daŭre malfermis la aliajn kajutojn, trovante neniun, kvankam li trovis multajn personajn aĵojn. Homoj, kompreneble, iris kun tio, kion ili portis sur si.
Reveninte al la ŝtuparo, li renkontis la hundon denove. Li sidis sur la planko, kvazaŭ atendante lin. Vidantelin, la besto komencis svingi sian voston kaj iris al li, salutante tiel, kiel hundoj salutas, kun gaja bojeto. Li levis la ŝultrojn, kaj premis la butonon de la lifto. La hundo eniris kun li, kaj ili staris sur la sekva ferdeko, tiu 11ª. Li esperis, ke la hundo donos al li signalon, se li flaros ion strangan en iu el la kajutoj. Li havis kolĉenon kun sia nomo, feliĉe: Spike. Tio signifas Pikilo aŭ beko, la plej... Kurioza nomo por hundo.
Nun li bedaŭris, ke li ne prenis la hundajn dokumentojn, sed, nu, ankaŭ ne estis tiel necese.
Li trovis tri aliajn korpojn sur la ŝipo, unu plurajn tagojn antaŭ la vrako. Kaj la aliaj du falis, aŭ estis ĵetitaj, laŭ la ŝtupetaro. Unu el ili estis proksime al la lifto, do estis facile por li porti ĝin ĝis la ĉefa ferdeko kaj ĵeti ĝin en la maron, forgesinte sian decidon ne plu fari tion. En la malsanulejo li trovis rulseĝon, per kiu li povis facile porti la aliajn kadavrojn al la lifto, unuope, kaj forigi ilin. Ĝi ne estis vere necesa, sed li trovis ĝin kiel manieron fari ion, senti sin utila, eble en la lastaj horoj de sia vivo. En alia manĝoĉambro, Los Pinzones, li trovis sep aliajn kadavrojn. Li levis la ŝultrojn, kaj nur faris mensan noton. Eble baldaŭ li estos kiel ili, kaj ĉiuj ĉe la fundo de la maro...
Li esperis trovi iun vivan, eble infanon, aŭ maljunulon, aŭ iun, kiu ne povis foriri ĝustatempe, sed la realo estas, ke ĉiuj aliaj rapidis kaj foriris de la vojo ĝustatempe, krom li, tiu, kiu estis surpaŝta de la terurita amaso, kiu eskapis sencele, kvankam estas vere, ke ili iris al la savboatoj, sed kun tio, li pripensis, ili nur prokrastus siajn mortojn en alta maro, sen protekto, eksponitaj al la elementoj kaj enfermitaj kaj ĉirkaŭpremitaj en tre malgranda loko, sen manĝaĵoj dum multaj tagoj... Ne, li plibone estas tie, sur la boato.
Li daŭrigis sian vojon, kaj kiam li atingis la dekan ferdekon, li vidis ion, kion li tute ne ŝatis: la ŝipo devas esti multe pli ruinigita ol li pensis, ĉar de la ŝtupetaro, kiam li malsupreniris, li vidis, ke la maro estas en tiu la ferdeko tuj sub kie li estis, kaj sur la surfaco li vidis la dorsajn naĝilojn de du ŝiarkoj. Ŝajne ili povus eniri kaj eliri. Foje li vidus tri, post iom da tempo restis nur unu, aŭ eble neniu, kaj tiam li revidus ian agadon. Ili venis, sendube allogitaj de la lumoj en la ŝipo. Se iu restis tie aŭ sur la malsupraj ferdekoj, la ŝiarkoj havis bonan festenon.
Trankvile kaj iom timeme, li grimpis denove sur la ŝtupetaron, sekvata de la fidela hundo Spike. Li ne plu kuraĝis uzi la lifton, ĉar li ekkomprenis, ke se ĝi paneis aŭ la elektroprovizo malsukcesis, neniu forprenus lin de tie. Kiel li estis tiel malsaĝa? Li neniam devintus uzi ĝin, kaj lasi tiujn korpojn putri en la ŝipo. Finfine, kion devas gravi tio al li? Li estis nur nove kvalifikita inĝeniero en monda kroza vojaĝo, ne ŝpano, aŭ volontulo de Civila Protekto.
Kaj subite li memoris, ke li havas pritraktotan komunikadon. Diable, kiom longe ĝi pasis? Horoj, sendube. Li daŭre grimpis ĝis li atingis la komandponton. Li alvenis elĉerpita. Sed ne ŝiajnis, ke oni vokis lin. Aŭ ĉu jes? Li tiam konsciis, ke la mikrofono, kiun li lasis tie, bezonas iun, por premi la butonon, kiun ĝi havis, por ke ĝi funkciu. Kia inĝeniero li estas! Li prenis la mikrofonon de la radio, kaj denove vokis: —Kapitano Torres, ĉu vi aŭdas min? Ĉi tie Andreo Sevaljos, sur El Espíritu del Océano. Kio nova? —Saluton, Sevaljos. Jen kapitano Torres. Ĉu vi kalkulis la postvivantojn? —Jes kapitano. Mi kovris ĉiujn ferdekojn, kiujn mi povis, ĉar iuj estas inunditaj. Mi trovis dek korpojn diversloke. Mi povis duone malsupreniri la boaton, ĉar mi atingis ferdekon infestitan de ŝiarkoj. La sola vivanta afero, kiun mi trovis, estis hundo, Spike.
Post kelkaj eternaj minutoj, aŭdiĝis voĉo, kiu fuŝparolis la hispanan laŭeble.
Horojn poste li aŭdis la motoron de aviadilo, kiu iom post iom alproksimiĝas. Andreo eliris kaj salutis. La aviadilo resendis la saluton balancigante siajn flugilojn, kiel kutime salutas aviadiloj. Tiu aviadilo havis apartecon, kaj tio estas, ke ĝi estis hidroplano. Li haltis sur la maron proksime al la ŝipo, kaj Andreo estis invitita eliri de la ŝipo per mansignoj, por esti reprenita de la maro.
He, eliri. Kiel oni malsupreniras de 17—etaĝa boato? Alto estas ĉirkaŭ 50 metrojn altaj. Se li kaj la hundo saltus, ili finiĝus rompitaj. Sed hej, ververe li jam estas inĝeniero, kaj li devas sukcesi ne perdi la okazon foriri de tie antaŭ ol la ŝipo finos kolapsi al la fundo de la maro. Li supreniris al la supra ferdeko, kie estis la boatoj, kaj tie li vidis ŝinurojn, al kiuj ili estis ligitaj, kaj kiuj utilis por mallevigi ilin. Apud ili li vidis serion da butonoj, kaj li provis, ĝis li vidis, ke la ŝinuroj de unu el la boatoj komencas moviĝi. Li denove premis la butonon kiam la malsupra fino estis apud li. Li surmetis savveŝton, kaj aranĝis la hundon kiel eble plej bone. Poste li kunigis sin du per malgranda ŝinuro, kaj ligis sin al la fino de la ŝinuro. Poste li premis alian butonon sur la regilo, kiu funkciigis la motoron por mallevi la boatojn, kaj li iris malrapide, kun la hundo trenata, al la maro. Atinginte la surfacon, multe pli malvarman ol li pensis, li malligis sin, dum la hidroplano, nano kompare kun la ŝipo, malrapide alproksimiĝis al ili. Du viroj helpis ilin sur la aviadilon, kiu turniĝis kaj ekiris al civilizo.
Bedaŭrinde, neniu el la kvin, kiuj veturis per tiu aviadilo, parolis la hispanan, eĉ ne fuŝe. Sendube ili tiel malfrue kontaktis lin, ĉar ili serĉis tradukiston...
Jes, finfine li devis malsekiĝi, sed tio eblas, ke li povas rakonti sian malĝoja sperto al aliaj. Vere mirinda ferio.
Survoje al Havajo li memoris la telefonon de la sinjorino, kiun li ĵetis en la maron, Frances Hugminton. Li elpoŝgis ŝian poŝtelefonon kaj skribis lakonan WhatsApp—deklaron al Berta: Malĝoja novaĵo: Frances mortis.
Berta respondis kiam li jam estis surlande. Malmulton li povis klarigi, krom ke la kompatindulo malmulte suferis. Berta estis ŝia filino.
Ĉe Pearl Harbor Andreo estis kondukita al tendaro, kie preskaŭ ĉiuj ŝpanoj kaj pasaĝeroj de tiu krozoŝipo estis. Iom post iom ili estis repatriitaj, kaj li alvenis sen plua okazaĵo en Kadizon, La Arĝenta Pokalo, kelkajn tagojn poste. Finfine ne estis tiel, kiel li planis ĉirkaŭiri la mondon, ĉar de la antipodoj ili kondukis lin al Nova Delhio, Barato, poste al Londono, kaj de tie al Madrido, kaj poste per AVE al Sevilo, kaj Kadizo.