Antaŭ monatoj mi legis mirindan romanon, La Maljuna Marvirino, kiun José Luis Sampedro publikigis je 1990. Mi ĝuis tiun libron, kaj ĝi sugestis ĉi tiun al mi.
Tamen ĉi tiu libro ne estas kopio aŭ simila al tiu, kiun sugestis al mi tiu legado: La marvirino de Sampedro adaptiĝas al vivo surtere, en pasinta tempo, tiu de la romianoj, dum mia marviro estas homo, kiu nuntempe ni alkutimiĝas vivi en la maron, koste de la maro, kaj li malkovras —kaj igas nin malkovri— ke alia mondo estas ebla, ĉar ĝi ekzistas kaj estas en ĉi tiu.
La Virsireno de Serena estas fantazia rakonto, la 78ª kiun mi priokupis (la 16ª, kiun mi esperantigis), sed ne temas pri sciencfikcio, sed pri fantazia fikcio. Miaj gemaruloj ekzistas ĉar ili ĉiam ekzistis, same kiel ĉimpanzoj ĉiam estis en la mondo sen tio, ke la aŭtoroj kiuj parolis al ni pri ili, kiel ekzemple Edgar Rice Burroughs kun sia Tarzan' de la Simioj, devis doni al ni fidon al ties origino aŭ kontinueco en la besta mondo: ili nur ekzistas. La leganto povas pensi, ke sirenoj ne ekzistas... nu, en ĉi tiu libro ili ne nur ekzistas, sed ili igos vin ĝui sian mondon, siajn ideojn kaj siajn aventurojn tra la paĝoj de ĉi tiu rakonto. Kaj se ĉe la fino de la legado vi ankoraŭ opinias, ĉu sirenoj ekzistas, ĉu ne, tio estu via afero, ĉar tio, kion mi celis priskribante tiun mondon, estas ke vi pasigu momenton for de viaj problemoj kaj zorgoj, kaj submarigu vin —neniam pli bone dirite— en ĉi tiun magian mondon de la maro.
La roluloj kaj eventoj estas tute -nebezoninde klarigi- fikciaj, kaj ili havas nenion komunan kun homoj aŭ situacioj en la reala mondo, kaj se en io aparta ili similas al realo, la leganto sciu, ke ĝi estas pura koincido preter la volo kaj imago de la subskribanto.
Oni diras, ke sirenoj estis origine birdoj kun kapoj de virino, sed feliĉe la vero venis laŭlonge de la tempo kaj por la plebo ni retrovis la fiŝvoston, kiun ni neniam ĉesis havi kaj en kiu loĝas nia memo kaj nia saĝo.
Ni sirenoj estas sur la planedo Teluris dum milionoj da jaroj. Homoj konas Teluris kiel Tero ĉar ili havas malmulte da imago kaj kredas ke tio, kio gravas estas tio, kion ili paŝas, kvankam ĝi estas la plej malgranda parto de la tuto. De la kresto de niaj ondoj ni vidis la dinosaŭrojn veni kaj foriri kaj multajn aliajn speciojn, inkluzive de homoj, al kiuj ni baldaŭ adiaŭos, pro nia sperto observante la ciklojn de la malsamaj specioj, kiuj venis kaj iris tra nia historio nia longa historio, kiun ni taksas je pli ol miliardo da jaroj, de kiam la planedo malvarmiĝis sufiĉe por ke Essa, la unua marvirino, aperis sur la vizaĝo de tiu ĉi roko kun akvo kaj aero.
Essa venis de sinsekvaj specioj de marbestoj, kaj vivis sole ĝis ŝi lernis reproduktiĝi per partenogenezo. Io misfunkciis, kaj ŝiaj dek tri infanoj ne fartis bone. Kelkaj mortis baldaŭ post naskiĝo, aliaj daŭris jardekojn, kaj nur tri inoj kaj du maskloj sukcesis vivi jarcenton. Iom post iom ili evoluis, tra cent generacioj, kaj ni atingis ekstreman longvivecon, de tia grando, ke mi ne konas iun alian sireninon —eĉ ne mi mem— kiu mortis aŭ montras signojn de maljuneco, kiel diras la plej antikvaj el ni.
Vi eble surprizos, ke mi parolas en la ina kaj ne rilatas al virsirenoj. Ili ekzistas inter ni, sed vi malkovros tra ĉi tiu rakonto, kial la vira sekso havas tiom malmulte da graveco inter ni, sireninoj. Kaj kial ili daŭras tiel malmulte? Pro tio sirenoj estas memdifine inoj, kaj tiuj maskloj estas nur virsirenoj.
Mi ne volas enuigi vin per ĝeneralaĵoj, do mi rakontos al vi mian historion. Estu via respondeco kredi, ĉu ĉi tio estas vera ĉu ne. Ni sirenoj ne ĉesos ekzisti, nek komencos fari tion, ĉar vi dubas aŭ ĉesas dubi pri tio, kion mi diras al vi malsupre.
Mi naskiĝis sur insulo en la Mediteranea Maro, proksime de la afrika kontinento. Kelkaj el ni naskiĝas en la maro, sed sirenoj preferas naski surtere, por ke la bebino povu uzi siajn pulmojn, ĉar la brankoj malfermiĝas en niaj flankoj kaj aŭtomate estas uzataj tuj kiam ni elĉerpas la aero. Male, kiam ni naskas en akvo, la brankoj de la bebo malfermiĝas aŭtomate, kio multe pli malfacilas al ŝi malfermi la pulmojn al la ĉirkaŭa aero, kiam ŝi eliras surtere, kaj ŝi povas droni se ŝia patrino ne intervenas. rapide. Kiam marvirino venas, ŝi rampas, uzante la manojn por helpi ŝin, ĝis ŝia vosto sekiĝas kaj nia abdomeno formiĝas, kun tre blankaj kruroj, ĉar ili ne estis elmetitaj al la suno. Normale ni elmontras la inan sekson, kio estas natura por ni, sed se ni faras mensan penon antaŭ ol forlasi la akvon ĝis niaj kruroj sekiĝos, ni povas fariĝi sirenoj laŭplaĉe. Tio ne estas io, kion ni faras ofte, krom por reproduktaj celoj, ĉar ni estas viviparoj kaj tial bezonas la helpon de la masklo.
Mia patro, Nefrenjo, konservis sian sekson dum 20 jaroj, ĝis mi plene disvolviĝis, ĉar li diris, ke li bezonas viran rolmodelon. Ŝi tiam fariĝis Nefrenino kaj estis la plej bona amikino de mia patrino. La patro de mia fratino tamen estis Ŝelo, kiu kelkajn tagojn post la akuŝo revenos al esti Ŝelino ĉar ŝi diris, ke ŝi ne povas elteni tion. Feliĉe por Siele, mia patro kaj mi adoptis ŝin kaj instruis al ŝi ĉion, kion li scias, antaŭ ol feminiĝi denove, kiam ŝi estis dek kaj mi dudek jaroj jaraĝaj.
Unu aŭ du jardekoj de aĝo estas ankoraŭ frua infanaĝo, kompare kun tio, kion sirenoj devas lerni por pluvivi kaj kion ni povas fari, ĉar nia longviveco estas tre longa kaj estas mezurita en jarcentoj.
Mia patrino, Irenja, neniam havis filinojn, kaj penis ŝi multe pli ol ŝi pensis alporti min en la mondon. Niksino povas havi idojn proksimume unufoje ĉiujn dek jarojn, do kiam mia fratino Siele naskiĝis, mi jam lernis multajn lertaĵojn por defendi min en nia vivmedio, la likva tavolo kiu kovras nian mondon.
Hehe, homo opinias, ke li estas la reĝo de la universo, sed li kutime ne vivas ĝis cent, dum ni marvirinoj mortas hazarde aŭ pro sirena murdo, ĉar ne nur ni estas longevivaj laŭdifine, sed ankaŭ ni amas vivon. Homo estas kolombigita en landojn de pluraj dekoj da miloj da kvadrataj kilometroj, eble milionon, sed ni havas kvin miliardojn da kvadrataj kilometroj (aŭ preskaŭ ducent dek tri miliardojn da kubaj kilometroj) por multe pli malgranda loĝantaro de nur kelkaj centoj da ni . Kelkfoje sirenino mortas, sed tio estas tre malofta. Ni ne havas predantojn, kaj ni ne predas. Kelkaj el ni manĝas nur marajn plantojn, sed aliaj manĝas malsamajn speciojn de marbestoj, kvankam ne tiom troigite ke ni mortigas ajnan specion. Mia plej ŝatata bongustaĵo estas ŝarkoj, ĉar ili ne havas ostojn, kaj iliaj plej malmolaj partoj estas la dentoj en la buŝo, sed tiujn mi elkraĉas. Ŝarkoj manĝas ĉion, kion ili kaptas, ili estas voremaj, kaj ili freneziĝas pro sango. Tial mi iras por ili.
Kiel mi diris, mia patrino naskis min sur insulo en Mediteraneo, ni nomas ĝin Iscia, sed mi pensas, ke homoj nomas ĝin Kipro. Kiam ne estis homoj tie, ĝi estis paca loko, kun grandiozaj sunsubiroj. Sed jam de kelkmil jaroj ĉi tiuj homoj batalas unu la alian, kaj foje ili surprizis iujn el mia speco kaj atakis ilin, ne sciante, ke nin timas ŝarkoj. Mia amikino Tiara iam estis atakita de du homoj, kaj ŝi defendis sin mordante kaj finante ilin. Tiam ŝi diris al mi, ke ili ne tre bone gustumas, kvankam ili estas tre nutraj. Ŝi devis multe naĝi por sintezi ĉiujn manĝaĵojn, kiujn provizis al ŝi tiuj du kompatinduloj. Ŝi restis preskaŭ nu monaton sen manĝi, kaj suferis de aerofagio kiu daŭris semajnojn. La vezikoj kiujn ŝi faris diris al la ceteraj el ni kie Tiara estis...
Mia patrino mamnutris min ĝis mia dekjaraĝo, kiam Siele naskiĝis. De tiam mia mentoro estis Nefrenjo, mia patro. Li instruis min kiel ĉasi, kaj respekti la fiŝpopulaciojn kiuj ne tre multombras. Li ankaŭ instruis min kiel rompi la retojn de fiŝkaptistoj kiuj kaptas ĉion, kion ili povas kapti, ne zorgante pri ekstermado de tutaj kolonioj, ĉu ili estas malplimultaj specioj ĉu ne. Ni rompis iliajn retojn kaj eĉ ruinigas iliajn boatojn logante ilin sur la rokojn per niaj kantoj, ĉar kiam en kontakto kun la aero nia voĉo estas melodia kaj ni kantas en duetoj kaj triopoj tre bone. Ili vidas nin, kiam ni elŝovas niajn korpojn el la akvo, kaj ili estas blindigitaj de niaj haroj kaj niaj mamoj, kredante, ke ni estas de sia speco, kaj ili venas al ni. Ili alfundiĝas siaj ŝipoj sinke kaj se ili ne ĝustatempe saltas marborden, la ŝarkoj —kiuj ankaŭ aŭdis niajn kantojn kaj scias, ke ili estas antaŭludo de festeno— aperas kaj kaŭzas buĉadon. Ni lasas ilin fari tion, ĉar ili bezonas tri tagojn por sintezi la viandon de la terbestoj kaj tiam la ŝarkoj gustumas pli bone kiam ni manĝas ilin.
Nefrenjo ankaŭ instruis min distingi subakvajn fluojn kaj utiligi ilin por navigi pli rapide kaj kun malpli da peno, kaj ankaŭ ĝuste interpreti la mesaĝojn, kiujn ili alportas al ni per koloro, odoro, gusto, sono kaj temperaturo.
Sunlumo —de ruĝa ĝis viola— ne multe penetras en la maron. Kiam ni emas, ni grimpas al la surfaco kaj kuŝas surdorse, ricevante la radiojn de nia stelo dum horoj. Foje venas delfeno kaj ludas kun ni, kaj ni multe babilas. Alifoje ni endormiĝas rigardante supren aŭ malsupren, kio donas al ni pli malhelan haŭtnuancon. Mi ŝatas, kiam la ondoj levas min, kaj mi rigardas el la kresto la ĉirkaŭan maron. Foje mi rajdas la ondon senĉese, tiel ke mi ĉiam estas sur la kresto, kaj ŝajnas al mi, ke mi estas sur la supro de senmova monto en la maro, kvankam vere mi moviĝas kun la ondo al la malferma maro aŭ al la plaĝo, kaj Kiam mi atingas ĉi tiun punkton, mi kuŝas sur la sablo kun la brakoj etenditaj. Pli ol unu fojon mi vekiĝis kun seka fundo, aŭ pli ĝuste, miaj kruroj. Kiam tio okazis al mi kaj mi vidas homon proksime, mi plonĝas en la akvon por ne fine vundi ilin. Ili staras tie konfuzite, fiksrigardante min, kaj ĵetinte min en la akvon, ili staras tie rigardante por vidi min aperi, kio neniam okazas.
Estas en tiuj momentoj, kiam ni kuŝas sur la plaĝo, kiam sireno maskla povas aperi kaj fekundigi nin. Sed nia vivo fariĝas multe pli komplika kiam tio okazas, ĉar dum la venontaj 80 jaroj ni devas prizorgi niajn idonojn por instrui ilin vivi kiel bona sirenino.