XIIIª ĉ. de "La insulo", jarlibro de 2021.

La insulo,

de Jesús Ángel de las Heras Jiménez

Oni diras, ke per tuŝo ekestas amo, kaj tio estis vidata en tiuj paroj, eĉ Kristoforo kaj Celia, kiuj nun bedaŭris malestimi la, por ŝi, plej masklan insulanon. Li ne zorgis, ĉu iu estas antaŭ li ĉu ne, li prenas tion, kio apartenas al li, kiam ajn li volas. Kaj tiu afero ne plu ĝenas ŝin. Fakte ŝi malsekiĝas ĉiufoje, nur pensante pri ĝi, do seksperforto ne plu eblis. Lia komenca kolero fariĝis amo. Ĉu stokholma sindromo? Eblas, kvankam plej certe, ke temas pri tiu plej primitiva instinkto, la instinkto de la kaverno, prahistoria, per kiu virino aprezas la forton de la masklo, kiu defendas ŝin de la danĝeroj de la ĉiutaga vivo, antaŭ la aliaj membroj de la grupo, lia tribo, kaj fronte al malbona vetero kaj naturo.

—Promesu al mi —ŝi diris al li —ke se oni iam savas nin el ĉi tiu insulo, vi ne forlasos min.

—Nu..., virino, vi estas edzino de Venseslao... —li komencis.

—Li scias, ke la unua afero, kion mi faros elirinte de ĉi tie estas divorci lin por edziniĝi al vi.

—Ĉu mi edzo? —ŝi preferis lin, kiam li malfaciliĝis.

—Nu, ne edziĝu, sed ne forlasu min. Mi ĉiam faros ĉion, kion vi volos, krom foriri el via flanko.

—Ha, tiel parolas tiu, kiu volis iri al Jakvo...

—Pardonu, mi ne sciis kiel estas ambaŭ vi. Nun mi ĝojas, ke Sarin’ venkis min. Ni amikiĝis multe...

—Ĉu vi diris tion al ŝi?

—Ĉu tion, ke mi ĝojas, ke ŝi venkis min? Kompreneble.

—Ŝi perpiede batis vin terure.

—Jes, sed mi supervivis. Mi merits tion.

—Tio vidigis min, ke oni ne estu tiom egoisma aŭ kaprica. Estis leciono tre dure lerni, sed mi lernis ĝin. Pro tio mi dankas al ŝi.

—Do, kion ŝi diris al vi?

—Unue, ke ankaŭ ŝi ĝojas. Poste ŝi diris, ke mi esas stranga virino, ĉar mi iris el malamo al amo kun vi.

—Evidente. Ĉu vi ne rimarkas?

—Sed mi ne amas vin.

—Kaj ĉu tio ne ĝenas al vi?

—Nu, vi ekamos min iam. Certe vi neniam fikis tiom multe kiel de kiam vi estas kun mi.

—Tute vere. Mi vetas, ke ankaŭ vi ne. Sed amo estas pli ol sekso.

—Tio estas vera. Sed per sekso oni povas enamiĝi. Vi perfortis min multfoje, kaj finfine mi konvinkis min pri tio, ke vi vere volas esti kun mi. Kaj ke vi donas al mi tion, kion neniu donis al mi antaŭe. Kaj ne, tio certas: amo ne estas nur sekso, kvankam ambaŭ aferoj komplementas unu la alian. Mi neniam fikis tiom multe kiel de kiam mi estas kun vi. Mia edzo estas haltema pri multaj aferoj. Kaj miaj aliaj fianĉoj estis stultaj.

—Ĉu via edzo ne mankas al vi?

—Ne, tute ne. Se li mankus al mi, estos problemo serioza por mi, ĉar li vere amaĉas tiun nigrulinon sian.

—Jes, ili ŝajnas feliĉaj. Ĉu vi du estis feliĉaj?

—Nu, vere ne. Kaj ĉu vi kun Sarin’? Ŝi estas bonulino, bela kaj agrabla konversaciantulino. Mi ne imagas ŝin defiante vin.

—Ne, sed ankaŭ ŝi ne mankas al mi. Fojfoje ni parolas, kvankam nenio estas same jam. Por ŝi Jakvo estas tio, kio mi neniam estis.

—Por mi vi ja estas, Krisĉjo.

—Tion vi diras, ĉar mi dresis vin.

—Jes. Tion mi bezonis. Kaj ankaŭ vi donas al mi bonan sekson.

—Jes, sed amo estas io pli ol sekso.

—Mi konsenstas. Sed kun Venseslao mi havis mallongan ameton kaj poste regulan sekson. Sed mi neniam sentis pri li tion, kion mi sentas pri vi.

—Ĉu ne plu ĝenas al vi, ke mi humiligas vin antaŭ ĉiuj?

—Nu, mi ne esperis tion. Kaj kial tiom submetita?

—Ĉar amas mi vin. Mi estas enamiĝinta al vi ĝis la punkto, ke ne gravas tio, kion vi faras al mi, kondiĉe, ke vi faras al mi.

—Ankaŭ al neniu mi faris tiel, kiel mi faris al vi. Kaj mi ravas. Jes, mi kredas, ke vi ja mankus al mi. Mi timas, ke se ni lasus ĉi tion, ni ne estus amikaj, kaj mi ne volas perdi tion, ankaŭ. Eĉ se oni savos nin, vi estas mia por ĉiam.

Ĉu jen amo?, li demandis al si. Li ridetis, kaj ŝi ankaŭ ridetis al li. Li prenis ŝian hararon, kaj kisis ŝin sovaĝe, dure, profunde. Kaj amoris ŝin tie, starante ambaŭ, kvazaŭ ili du estas bestoj. Kiam li jam malŝarĝis en ŝin, li sekiĝis per ŝia hararo, kaj poste vangofrapis ŝin. La aliaj jam alkutimiĝis al tio, kaj ne atentis al ili. Ili aliaj ne faris tion publike, sed ili kaŝis malantaŭ la arboj, se vere ne ĝenis al ili esti vidataj... Sed ilia neatento ne klarigis al ili pri tio, kio okazas inter ili du. Neniu prenis sian parinon publike, sed Kristofor’ prenis Seljinon sen demandi eĉ al ŝi. Se oni ne ŝatis tion, oni povas foriri. Kaj nun ŝajnas, ke tio plaĉas al ŝi. Tiu estis sadomasokisma rilato, aŭ almenaŭ ĝi ŝajnas tia.

Plej perpleksigita estis Venseslao. La unuan fojon, kiam li vidis ŝin puŝata kontraŭ la arbo dum ŝia parulo agas kiel ŝia absoluta posedanto, li sentis nur indulgemon. Tiu grumblulino ŝajne finfine trovis sian samulon. Li, Venseslao, neniam povus vangofrapi ŝin, kaj Kristoforo enmetis duondekduon tuj koninte ŝin. Ŝi ruĝiĝis kiel tomato, kaj ploris dum li prenas ŝin kontraŭ la arbo. Liberiĝate, ŝi alfrontis denove lin, kaj post novaj kvar vangofrapoj, li prenis ŝin denove kvarpiede. Verŝajne diabla Kristoforo vere ĝuas tion. Eble ĉar ŝi estas la edzino de alia homo, sed la edzo supoze trompita sentis nur kormalpeziĝo. Jes, li konfesis al si, ke li ne kompetentas kiel bona edzo por tiu harpio. Nun li komprenas ŝiajn konstantajn protestojn kaj defiojn, kaj klare vidas, ke lia cedemo plibonigis nenion. Ŝi estis dresenda virino. Kaj li, Venseslao, estas kompatindulo, kiu bezonas trankvilan, prudentan, indulgeman parulinon. Tute male al Seljin, Dinin’ estas sprita, simpatia kaj kun agrabla konversacio. Ili du bone amuziĝas kune, ekzemple kolektante frukton, aŭ ĉasante, kiel ĉiuj aliaj paroj, sed tiu lia ĝuis varmecon eksterordinaran. Amindumi al Dinin’ estas kvazaŭ eniri mielĉelaron kiam abeloj estas for, kaj manĝadi molan kaj dolĉan mielon. Tia estis la nigra virino por Venseslao. Li jam neniam estos sen ŝi. Li ne povus supervivi sen ŝi. Ĉiun tagon oni vidis ilin du pli kaj pli enamiĝantaj. Al ŝi plaĉegas sian viron, indulgema persono, kiu ne ĉesis atenti al ŝi, en kaj ekster sekso. Li supreniras palmojn kaj ĵetas kokosojn al ŝi, por ke ŝi ne estos en danĝero. Kaj dum ŝia gravediĝo li karesis ŝian ventron pro ĉia preteksto. Kaj li parolis al naskoto kvazaŭ li jam konas ĝin. Li estas dolĉa kaj atentema viro. Eble la bebo estas filo de Andreo, sed ŝi neniam diris tion al Venseslao, kaj ankaŭ li ne menciis al ŝi, kvankam li sciis kaj aprobis tiun rilaton dum ili estis en la ŝipo. Li neniam pensis tiam, ke li povos liberiĝi pri Seljin’ kaj anstataŭi la kadizanon. Tio ja meritas heredi ties filon.

Nedudeble Seljin’ estis nekonatinon ĝis trovate sur la insulo. Mankis la alia termo al binomo. Kristofor’-Seljin’ estas perfekta paro. Ŝi donas al li tion, kion Venseslao neniam ricevis, kaj Kristoforo trovis eksterordinaran virinon, kiu ne sciis,ke ŝi ekzistas. Kaj plejbone, iom post iom ŝi kuracas lin pri sia mizogineco denaska. Dum li estis kun Sarin’, li neniam konsciis pri ĝi, ĉar lia edzino estis modelo pri ĝentileco kaj korekteco. Seljin’ estas tute mala, kaj lia para vivo ne plu tedas, kiel antaŭe. Kaj nun ĝi estas multe pli kontentiga, male al tio, kio ŝajnas. Tiujn elegantecon kaj afablecon, kiuj prezidis geedzecon kun Sarin’, anstataŭis pasio kaj volupto per la rilato kun Seljin’. Ĉi tiu ĝuis ĉiun vangofrapon de sia nova parulo, kaj se tagon ŝi ne ricevas, ŝi tristiĝas. Tial Kristofor’ baldaŭ lernis fari senkiale. Kaj ŝi rigardis lin dankeme.

—Mi dankas, ke vi atentas al mi —ŝi diris al li la unuan fojon, kiam ŝi ricevis senkialan frapon. —Mi kredis, ke vi ne plu antentas al mi.

—Mi neniam malatentos vin, sklavino —li diris tiam kaj en similaj situacioj, kiujn ŝi provokis, koketeme.

Tion la aliaj neniam komprenis, sed finfine ili prifajfis: Seljin’ estas tia, kaj Kristofor’ estas tia. Kaj ili bone kongruas. Neniu alia virino alĝustiĝus al Kristoforo, escepte, eble, Sarin’. Sed ne tiom bone kiel Seljin’. Kaj neniu viro alĝustiĝus al ŝi, eĉ ne Venseslao, kiu malŝarĝis sian koron kiam ili divorcis fakte kaj disigis unu la alian.

13 La evoluo de Seljin’.