Enkonduko

[...] La rolo de la prostituisto, aliflanke, ne estas tiel bone vidita kiel tiu de la putinoj. Ili ja plenumas gravan socian laboron, kaj tra ties manoj pasis viroj el ĉiuj sociaj tavoloj, de la registaro ĝis la lasta almozulo en ĉiu lando. Tial, malgraŭ ĉiuj leĝoj, kiuj persekutas ilin ekde la komenco de la mondo, neniu sukcesis elradikigi tiun ĉi komercon, kiu ne vane estas la plej malnova en la mondo. Sed kio pri la prostituisto? Kio gravas li en ĉi tiu komerco? Ĉu lia rolo estas grava, nepravigebla, necesa?

Ni unue konsideru la kuriozan nomon de nia profesio, prostituisto, en pli klera maniero, por scii, pri kio ni parolas. Nia Vortaro de la Reĝa Hispana Akademio, kutime konata kiel DRAE, donas ĉi tiun difinon:

  Nulo por la akademianoj de la lingvo: ili lernis nenion. Eblas, ke ili ankaŭ neniam malĉastis. Kompatinduloj.

  Pli sugestema estas tiu de la vortaro Wordreference, kiun oni trovas en la interreto:

Sed kvankam iom pli humura, tiu ĉi difino ne estas ĝusta. Mi pli ŝatas tion, kion diras la Suda vortaro:

Alivorte, li estas tiu, kiu iras antaŭ la eksterlandanoj, kaj lia unua signifo estis komercmakleristo antaŭ ol li estis konsiderita la gastiganto kiu havis kiel unu el siaj funkcioj helpi novulojn al la grandurbo trovi sinjorinojn. Dirita vortaro mencias, ke la ŝlosilvorto estas próksenos, kiu havas tri signifojn: 1 la fremdulo, kiu ĵus alvenis en urbon, 2 tiu, kies misio estas akcepti fremdulojn, kiuj ĵus alvenis en la urbon, kaj 3 patrono aŭ protektanto. Ĉio ĉi en la klasika greka, kompreneble, ĉar en la moderna proksenos signifas konsulo, Proksenió estas la mediacio por edziĝi (parigisto, mi supozas), kaj proksenitó estas tiu, kiu peras por ke du homoj geedziĝu, parigisto, Alivorte, La Celestino estis glora antaŭulo de tiuj el ni, kiuj vivas de ĉi tiu profesio.

Mi konfesas, ke la parto, kiun mi plej ŝatas de mia profesio, estas tiu de la tria signifo, tiu de protektanto, ĉar miaj knabinoj tre malbonfartos, se mi ne protektus ilin.

Jes, kion fari!: ni vivas en kruela, falokrata kaj seksisma mondo, kiom ajn da politek korektaj  kaj modernaj vernisoj oni volos surmeti ĝin: kiam virino estas vangofrapata, estas tre bone havi viron kiu fendas vizaĝon por ŝi. Sed estas ne nur fizika perforto, ke knabinoj devas esti protektitaj, sed ĉefe de si mem. Kion fari kiam ili havas memestimkrizon? Kion fari, kiam ili sentas sin malsuperaj rilate al  decaj virinoj, kiuj vivas kun siaj partneroj, ĉu ili estas edzoj ĉu ne, ĉu kun siaj infanoj, ĉu kun siaj gepatroj? Kompreneble, mi vidis knabinojn, kiuj kondukas duoblan vivon, kiuj estas virtaj laboristoj tage kaj putinoj nokte... tiujn virinojn, kiuj, kiam oni pensas, ke oni flirtigis ilin, subite diras al vi, ke estas cent eŭroj kaj vi pagas por la lito; aŭ tiuj decaj dommastrinoj, neriproĉeblaj edzinoj, kiuj en certaj tempoj de la tago, kiam ili supozeble faras sian laboron, vestas sin taŭge kaj iras hejmen viziti siajn klientojn kaj igas ilin vidi tion, kion iliaj kutimaj partneroj ne ricevas..., por justa prezo. Tiuj en teorio ne bezonas protekton, ĉar ili estas protektataj de anonimeco kaj ilia siaj vivoj, sed en la realeco io malfunkcias ene de ili, kaj ĉu ili fine forlasas ĝin, malgraŭ sia enorma gajno, ĉu ili trovas ulon kiel min, kiu donas al ili la necesan internan pacon kaj memestimon, per maniero kiel atingus neniu psikologo aŭ konfesanto, ĉar la unua afero, kiun tiuj profesiuloj de la menso diras al ili, estas, ke ili devas ĉesi tion. Mi ne. Mi diras al ili, ke ili ne ĉesu, ke la mondo estas aĉa, kaj ke dank' al virinoj kiel ili ĝi estas eĉ  pli malbona. Ke ilia socia laboro estas laŭdinda kaj sindona..., kaj ĝi ankaŭ estas senimposta. Miaj knabinoj ridas kun mi multe, jes, sed tio, kion ili plej ŝatas, estas, ke mi ĉiam pravas. Ne ĉar mi estas dio, kio se mi estas, mi ankoraŭ ne eksciis, sed ĉar mi multe pensas pri la aferoj, kiujn mi diras, kaj mi ĉiam pretas ŝanĝi mian opinion, se la argumentoj diritaj al mi konvinkas min.