10 La salto.

Humphrey ĉiam estis tre prudenta, racia persono kiu pensis multe. Sed li havis krizon kiam li estis tre juna. Je la aĝo de 18, li scivolis, kion li faras en la vivo, kiel li venis en ĝin. Kio li estas? Li sentas sin tre konscia. De si mem. La Universo, li diris al si, ekzistas ĉar mi pensas ĝin. Li kredis, ke unu belan tagon li malaperos kaj tiam la Universo malaperos kun li. Ĉar li estas la animo de la Universo.

Dudek jarojn poste li havas alian krizon pri ekzisto. Denove li scivolas pri tio, kio li estas, kion li faris, kaj kio atendas lin en la estonteco. Mi ekscios, li diris al si; li levis la ŝultrojn, kaj daŭrigis kun tio, kion li havis en mano. Ĉar la tutan vivon li dediĉis sin al laboro, kaj tiel li povis edziĝi kaj vivteni sian edzinon kaj kvin infanojn. Sed la plej granda parto de lia vivo estis sur aŭtomata piloto, farante tion, kion li devis fari, sen pridubi ion ajn.

Unu semajnon poste li denove faris al si tiujn gravajn demandojn, sed ĉi-foje li vidis la respondojn. Ĉar ĝi estis pruvo pli ol aliroj aŭ rezonado tio, kio estas proponata: li vidis sin, sed kun multe pli da sulkoj, tenante la manon de tre maljuna virino, en kiu li malfacile rekonis sian edzinon. Li parolis vortojn de amo kaj trankvilo al ŝi, kaj ŝi ridetis.

«Ĉi tiuj estis tre malfacilaj jaroj sen vi», ŝi diris al li. «Feliĉe ili jam finiĝis».

«Jes», li diris al ŝi, «mi estas ĉi tie kun vi denove».

Ŝi ellitiĝis, glatigis sian robon, kaj kune ili foriris, mano en mano.

Humphrey ne plu scivolis. Li venis al si el sia revado kaj ridetis. Li ĵus atestis la morton de sia edzino. Kio okazos du jardekojn post sia propra.

Horojn poste li sentis malkomforton kiam li estis hejme, kaj kuŝiĝis sur la sofao. Li lasis fali la kaftason sur la plankon, kio faris sufiĉe da bruo por ke lia edzino aŭdis ĝin kaj venis por vidi kio okazas.

«Ne timu», li diris al ŝi, prenante ŝian manon. «Estu forta. Mi foriras sed mi revenos».

Kaj rigardante ŝin kaj ridetante al ŝi, li foriris.