8 Tion mi neniam diris al mia psikologistino.

Eble vi esperas, ke mi rakontos al vi aferojn pri persona naturo, spicaj aŭ almenaŭ malĉastaj pri mia profunda memo; sed ne, la kvanto de honto, kiun ĉiuj homoj daŭre portas kiel pezan dorsosakon, estas plena de tiuj aferoj. Estas pliaj aferoj, kiel vi vidos en tio, kion mi diros al vi, kvankam vi eble poste decidos, ke tio ne estis grava afero, kaj ke mi estas kiĉa. Aŭ monstro, ĉar fakte mi bedaŭras malmultajn aferojn, kiujn mi faris en mia vivo.

La plej malbona el ĉiuj estas paroli. Mi multe parolis, prunteprenite kaj originale. Kaj ĉefe tion oni ne pardonis al mi.

Sekve? Efektive kulpo ne ekzistas, mi estas konvinkita. Kulpo estas la patrino de peko, do sen la unua ne ekzistas la dua. Kaj patro de ambaŭ estas normo. Bonsencaj aferoj ne estas antaŭvideblaj: ili devas esti faritaj ĉar ili estas decaj, kaj jen. Sed se oni ne povas, tiam lasu iun alian fari tion.

Eble respondeco estas kontraŭveneno al kulpo kaj peko, sed ĝi apartenas al alia familio. Oni devas ĉiam povi respondeci pro ĉiu el siaj agoj entute. Jen kiel oni konstruas sian propran universon...

Mi neniam rakontis tiujn aferojn al mia psikologistino pro certa instinkto, mi ne scias precize kiun, eble estas modesteco, eble pro timo, ke ŝi povus pensi, ke mi estas eĉ pli ekscentra ol ŝi pensas. Kvankam oni diras, ke oni rakontu ĉion al la psikologistino, kaj ke oni neniam kaŝu ion de ŝi.

Alia afero estas la estonteco. Mia psikologistino insistas, ke oni devas forgesi pri la pasinteco kaj la estonteco, ke nur gravas du aferoj: ĉi tie kaj nun. Kaj mi pensas, ke ŝi pravas. Kaj nun mi estas en mia aŭto parkumita apud loko, kie ĉiuj drinkas bieron, apartigita de ĉiuj miaj parencoj, kaj mi venis por skribi ĉi tion. Bonege, ĉu ne?