1 La
patro de sia amantino 
Filomino ne havis facilan vivon. Orfo de frua aĝo, ŝi estis edukita fare de sia avino, Fabiolino, la patrino de ŝia patro. Li mortis en trafikakcidento kiam ŝi estis dekjara, dum ŝia patrino mortintis en akuŝo kiam ŝi estis naskita. Lia avino devis roli kiel patro kaj patrino, sed ŝi estis antaŭ ĉio firma, malgraŭ esti ĉarma maljunulino.
La kompatinda sinjorino foriris kun sia filo kiam ŝi jam estis 70-jaraĝa, kiam Filomino jam estis 23 kaj finis siajn studojn en la universitato. Ŝi devis prokrasti siajn aprobojn ĝis septembro, ĉar la morto de la bona maljuna Fabiolino rompis ŝian vivon, kaj ŝian koron.Kion ŝi farus nun, sen sia amata avino? Ŝi malĝojis pli ol unu monaton, sen eliri el la domo, plorante. Ĝis ŝi rememoris la vortojn de Doña Fabiolino:
Ŝia avino instruis al ŝi sian vivofilozofion, ŝi instruis al ŝi kiel vivi. Post 30-jara geedzeco ŝi estis vidvino baldaŭ antaŭ la naskiĝo de Filomino, al kies edukado ŝi dediĉis sin korpe kaj anime, precipe ekde la morto de sia filo, ĉar ambaŭ estis la solaj vivantaj parencoj, kiujn havis la bona sinjorino: la filo kaj la nepino.
En septembro Filomino finis siajn studojn, kaj la sekvan jaron ŝi faris la ekzamenojn por fariĝi impostinspektorino. Ŝia laboro baziĝis sur nombroj, pri kiuj ŝi pasiiĝis. Kaj tiam ŝi renkontis lin.
Li estis iom maldiligenta kaj tre senscia junulo. De tiaj,
kiaj bezonas helpon. Ŝi sentis sin potenca adoptante
lin, kvankam li estis sufiĉe pli maljuna ol ŝi. Ili geedziĝis
jaron poste, kaj la aliaj ili divorcis. Li estis maldiligenta
kaj senutila el tiuj, kiuj vivas de siaj gepatroj ĝis ili
povas vivi de sia edzino. Ŝi provis sian bonŝancon ĉe geedziĝo
dufoje pli, kaj ambaŭfoje rezultis same malbone. Kaj je 35
jaroj ŝi estis eksedziĝinta la tria kaj lasta fojo. Feliĉe ŝi
ne havis infanojn. La unua el tiuj edzoj ne volis, la dua
neniam pripensis tion, kaj kvankam la tria ja volis havi ilin,
ŝi ne plu volis. Tio estis unu el la kialoj de la eksedziĝo.
Sed ŝi estis profunde seniluziigita pri amo kaj la rilato de
la paro. Ŝi ne plu batalus en la taŭrejoj de amo, aŭ almenaŭ
tion ŝi tiam decidis.
Dek kvin jarojn poste ŝi jam havis bonan bandon da amikinoj, ĉiuj fraŭlaj aŭ eksedziĝintaj sen deziro kompliki sian vivon kun viroj. Ŝi provis knabinojn, sed tio naŭzis ŝin eĉ pli ol elteni viron de ajna klaso.
«Sinjorino, ĉu vi povas diri al mi, kie estas la oficejo de sinjoro Eskribano?»
«Mi estas sinjoro Eskribano, sinjoro. Filomino Eskribano. Kion mi povas fari por vi?»
Tiu knabo estis tre perdita. Li estis tre juna, apenaŭ dudekjara, se tiom multe, kaj line bone komprenis pri sia enspezimposto. Iu sendis lin vidi Federikon Escrivá, F. Escrivá, oficisto kiu helpis homojn fari siajn enspezimpostdeklarojn. Sed li eraris la nomon kaj la oficejon. Ŝi amuziĝis, kaj ŝi mem faris tion por li. Ŝi estis altirita al li de la unua momento. Ĉu amfajrero? Jes, eble tio estis. Aŭ amsago... kiu scias? Sed ne okazis al li la sama afero, kvankam li tre ŝatis ŝin, evidente.
Lia deklaro enhavis lian adreson kaj telefonnumeron, same kiel lian retpoŝton. Tial ŝi telefonis al li du semajnojn poste.
«Saluton», ŝi diris, «mi devas paroli kun vi».
«Ho jes, doña Filomino. Ĉu ajna problemo kun mia deklaro?» Ĝi
estis fakte la deklaro de liaj gepatroj, ĉar li ankoraŭ ne
emancipiĝis.
«Ho ne, ne maltrankviliĝu. Sed mi devas paroli kun vi».
Ili renkontiĝis en hotela kafejo. Ĝi ne estis iu ajn hotelo. Ĝi havis kvin stelojn.
«Mi ŝatas vin... Ĉu vi ŝatas min?»
Ŝi ne povis subpremi senton de kulpo kaj malkomforto en la momento mem de dirado de tiuj vortoj. Kion ŝi farus kun ĉi tiu infano, kiu povus esti ŝia filo?
«Tre multe, S-ino Filomino», li tamen diris.
Tion ŝi ne esperis. Eble ŝi esperis reagon de miro, teruro, skandalo... Aŭ almenaŭ, ke tiu knabo nervoziĝos multe. Sed ne, kun sia tuta memfido li ĵus diris multon. Ke li multe ŝatas ŝin. Sed ŝi estis pli ol duoble de lia aĝo. Ŝi estis 150% pli aĝa ol li.
«Ĉu vi vere ŝatas min?» ŝi demandis kvazaŭ ŝi estus dekkvinjara.
«Jes».
«Ĉu vi amorus kun mi?» Ŝi ekpafis rekte.
«Estus honoro. Ĉu ci seriozas?» Konsciante pri la cidiraĵo, ŝi ĝuis la momenton.
«Do ni iru. Prenu la ŝlosilon. Mi iros post iom».
Ŝi donis al li la ŝlosilon de ĉambro en tiu hotelo kaŝe. Li rigardis ĝin: 405.
Kiam ŝi alvenis, li rigardas tra la fenestro.
«Kion vi rigardas?»
«Tion, kiom malgrandaj ni estas. Ĉiuj tiuj sube revas, laboras kun peno pri aferoj, ili deziras esti feliĉaj. Sed ili estas tro okupataj por sin halti antaŭ tiuj malgrandaj aferoj, kiuj feliĉigus ilin»
«Filozofo. Interese. Kaj ĉu vi aĝas nur dudekjare?»
«Tion diras mia identigilo. Kaj ci?
«Mi aĝas kvindeke».
«Ho, kiu atingos tion!»
«Kio?» Ĉi tiu viro ne estas de ĉi tiu mondo, ŝi pensis.
«Nu, vi jam vivis kvindek jarojn, kaj ne mi scias, ĉu mi atingos tiun aĝon. Kaj verŝajne, mi ne malprofitis ilin. Ci aspektas pli juna kaj bela».
«Ĉu juna? Ĉu bela? Ĉu vi preferas aĝajn virinojn?»
«Ne».
«Sekve?»
«Sekve mi ŝatas cin»
Jes, tiu homo devas esti marsano. Aŭ maljuna kun korpo de infano. Ŝi ne povis kompreni lin. Ŝi ne vidis tien, kien li iras. Male al ŝi, kiun oni povas vidi ŝin veni de for. Pro tio ŝi demandadis lin multe, kaj poste respondis al ĉiuj liaj demandoj.
Dum horoj ili parolis senhalte. Ili rakontis unu la alian siajn tutajn vivojn.
Du ili parolis, ŝi senvestiĝis, kaj poste senvestigis lin, sen ŝajne rimarki tion, ĉar li estis tiel engaĝita en tio, kion ili diras unu la alian, kaj li ne volis interrompi ŝin per io tiel vulgara kiel Kial ci senvestiĝas?, aŭ Kial ci senvestigas min?
Ŝi kuŝiĝis kaj igis lin kuŝi apud ŝi, sed li ne kuraĝis interrompi la dialogon. Do la tagiĝo kaptis ilin nuda en la lito, tenante la manojn kaj farante nenion alian tutnokte.
«Ho, mi devas iri labori», ŝi diris. «kaj ĉu vi ne laboras?» ŝi diris duondorme.
«Ne, Filomino. Ankoraŭ ne. Mi estas tro juna por tio».
«Kaj kion vi faras?
«Mi studas Historion. Se vi devas iri», li diris al ŝi dum ŝi finis sin vesti «ni povas vidi unu la alian poste, se vi volas».
La tutan tagon ŝi pensis pri li. Kiel juna viro kiel li povus interesiĝi pri virino tiel maljuna kiel ŝi?
Vespere, je la oka, li atendis ŝin kie ili interkonsentis.
«Mi kredis, ke vi ne venos».
«Kial?»
«Mi ne scias... Ĉu vi ne vidas min kiel vian patrinon?
«Ne, ci tute ne similas al ŝi»
«Kian tagon via?»
«Bone. Mi iris al universitato, al klaso. Poste mi iris hejmen manĝi, akj poste mi revenis en universitaton studi en biblioteko faka. Kaj nun mi estas kun vi, finfine».
«Ĉu finfine?»
«Jen la plej bona momento je tago mia».
Ŝi ridetis. El kie venas tiu viro? Li devintus naskiĝi tridek jarojn pli frue..., kaj ŝi trovi lin anstataŭ Antonjon, ŝia unua edzo. Ĉar tiu ĉi diris la plej belajn aferojn, kiujn ŝi aŭdis viron diri al virino. Kaj aldone li parolas al ŝi kvazaŭ li konas ŝin de la tuta vivo Kiel tio eblas?
"Nu, kion ni faros?»
«Ĉu ci ŝatus vidi filmon?»
«Estus bone. Ĉu vi pensis pri kiu?»
«La sesa senco estis rekomendita al mi».
«Ĝi sonas al mi. Pri kio temas?»
«Pri infano, kiu havas problemojn. Mi ne scias plu».
«Ĉu ĝi estas bona?»
«Tion oni diris al mi».
«Nu, ĝi povas esti distra».
Ŝi sentis sin rekonita en la soleco de tiu knabeto, kvankam ŝi neniam estus imaginta tian surprizan finon...
«Kion vi plej ŝatis pri la filmo?»
«La knabo havis nekredeblan sentemon... Kaj la finon, kiun mi ne atendis».
Lia rideto havis tuŝon de cinikismo.
«Ĉu vi atendis tion?»
«Nu, duonvoje de la filmo mi jam sentis ion».
«Kiam?»
«Kiam mi vidis, ke lia edzino ne atentis al li la plej malgrandan atenton».
«Ho, jes, kompreneble... Ĉu vi jam vidis la filmon?»
«Ne. Sed, nu, mi estas tre suspektema, sciu».
«Ĉu tial vi renkontas pli maljunan virinon?»
Tion li ne atendis.
«Nu, mi ne scias... Povas esti». Li reakiris konfidon en si mem: «jes, tio ja povus esti. Mi malfidas junajn virinojn. Miaĝaj knabinoj havas kapojn plenajn de stultaĵoj, kaj ilia babilado estas supraĵa kaj enuiga. Ili pensas nur pri sensencaĵo kaj geedziĝo.
«Kaj vi, ĉu vi pensas, ke pli maljuna virino donas al vi sekson sen devoj?»
«La seksa afero estas neĉefa. Pri la komplikaĵoj, vi maljunaj prezentas malpli da ili, jes, sed vi estas pli kompleksaj ol la junaj virinoj. Kaj mi ŝatas tion».
«Mi diris devojn, ne komplikaĵojn».
«Nu, ci pravas. La pli maljunaj ne trudas devojn, vere. Sed mi ne pensis pri tio. Ci vidas, mi estas tre baza. Pli ol mi pensis.” Li ridetis.
«Ĉu vi edzinigos min?»
Tiun demandon li ja atendis. Longtempe.
«Eble. Kiam ni pli bone konas unu la alian... Edziĝi estas tre serioza afero».
«Kaj se mi dirus al vi, ke ĝis ni geedziĝos ne estos sekso?»
«Mi atendus. Aŭ ĉu ci diras tion al mi? Ĉu ci proponas al mi?»
«Ne, stultulo, kompreneble ne. Ni konas unu la alian de kelkaj tagoj. Mi jam trifoje edziĝis. Kun du senhontuloj kaj batanto».
«Mi neniam mistraktus vin, mi tro respektas vin por tio. Sed mi devus vivi je via kosto, ĉar mi estas ankoraŭ studento sen propraj rimedoj. Nun mi vivas koste de miaj gepatroj, sed tion pli bone vidas la socio ol vivi je via kosto» li diris palpebrumante.
«Por la rekordo, ĝi estis teoria demando. Mi ne proponas al vi».
«Despli bone».
«Ĉu despli bone?»
Li ridetis sed diris nenion. Li lasus ŝin preni ĝin.
Sed ŝi ŝanĝis la konversacion:
«Ĉu vi permesus al mi inviti vin al vespermanĝo?»
«Mi ne scias. Mi sentus malbone. Mi ĉiam invitis la virinojn kun kiuj mi renkontis. Ne por vespermanĝo, kompreneble, mi ne havas tiom da mono».
«Mi emas manĝi ekstere. Fakte mi faros tion. Kaj se vi ne estas tiel masklisma kiel mi pensas, vi venos kun mi kaj ne ĝenos al vi, ke mi vin invitas».
«Bone, bone..., kie?»
«En la restoracio Leonardo, tiu trans la strato».
«Tio estas unu el la multekostaj. Mi ne povus inviti cin eĉ se mi laborus».
«Sensencaĵo. Vi invitis min al la kino. Mi invitas vin al vespermanĝo».
Dum la vespermanĝo ŝi vidis, ke ŝi sentas sin komforte kun tiu knabo. Kaj ŝajnis al ŝi, ke ankaŭ li bonege amuziĝas.
Ŝi ne estis koketa virino, kaj krom ŝia privata vivo estis nur ŝia. Tial la nura afero, kiun ŝiaj amikinoj sciis, estis, ke ŝi renkontas kun iu, kio multe surprizis ilin, ĉar ŝi, same kiel ŝiaj amikinoj, estis jam en aĝo, kiam estas malfacile trovi partneron, ĉar viroj de ŝia aĝo preferas kaj trovas pli junajn virinojn, kaj tiuj, kiuj estas pli aĝaj ol ili, ne plu estas por tiuj taskoj, aŭ vivas agrablan maljunecon kun siaj edzinoj aŭ filinoj.
Dum la vespermanĝo ŝi pripensis ĉiujn ĉi aferojn, kaj paginte la fakturon, ŝi diris al li ion, kion tiu junulo tute ne atendis.
«Rigardu...» Ŝi montris al ŝi ŝlosilon kun la numero 405 de la hotelo de la alia fojo, kiu hazarde estis kelkcent metroj for. «Mi iras al nia ĉambro. Mi baniĝos kaj poste mi atendos vin en la lito, nuda. Prenu vian tempon. Ĝis morgaŭ je la oka mi havas nenion por fari. Mi atendos vin la tutan nokton, tamen», ŝi ridetis, «vi devas doni al mi almenaŭ duonhoron, por ke mi pretiĝu por vi».
Li rigardis ŝin surprizite.
«Kie estas la afero, ke ĝis ni geedziĝos ne estos sekso?»
«Tio estis teoria demando, mi jam diris al vi. Mi neniam edziniĝos. Trifoje sufiĉis. Kaj mi konsilas al vi ankaŭ ne edziĝi. Oni neniam scias kun kiu oni geedziĝas ĝis kiam jam estas tro malfrue».
Li rigardis ŝin kun plezuro. Li prenis ŝian manon, milde kisis ĝin, poste prenis la ŝlosilon, zorge rigardadis ĝin kaj remetis ĝin en ŝian manon.
«La 405», li diris, «mi lasos al vi la dubon, Filomino. Mi ja kredas je edziĝo, kaj kvankam mi ne postulas ĉastecon ĝis la geedziĝnokto, mi opinias, ke ĝi ne estas malbona ideo».
«Mi komprenas».
«La alian tagon plaĉis al mi, ke ni parolis la tutan nokton kaj ke ni ne seksumis eĉ kiam ni ambaŭ estis nudaj».
«Ankaŭ mi ŝatis tion. Vi estis ekscitita, sed vi regis vin».
Li ridetis sed diris nenion.
«Nu», ŝi finis, «mi do foriras kun la dubo».
Ŝi leviĝis, lasante lin helpi ŝin enmeti sian mantelon. Tiaj sinjoroj ne plu estas, ŝi diris al si, kaj malpli en lia aĝo.
Ŝi kisis lin sur ambaŭ vangoj, kaj malrapide forlasis la restoracion. Li restis trinkante sian kafon.
Kelkajn minutojn poste ŝi estis en la hotelo. Ŝi supreniris al la kvara etaĝo, iris en sian ĉambron kaj senvestiĝis. Ŝi lasis siajn vestaĵojn sur la lito, poste prenis bobelbanon. Ŝi ripozis dudek minutojn, pensante pri tio, kion li faras. Lulilrabisto, ŝi diris al si. Jes, kio do? Mi ne devigas lin fari ion ajn. Se li ne venos, do amikoj. Se li venos, mirinda. Ŝi rigardis al la fenestro, kiu rigardis la banĉambron. Ne ellitiĝinte, ŝi restis tiel longe. Tiam ŝi fermis la okulojn. Se li venos kaj ni faras nenion, bonege. Se ni parolas, kiel la alian tagon, pli bone. Kaj se ni havas sekson... nu, mi ne scias. Mi esperas, ke tio ne difektos nian amikecon.
Subite ŝi rigardis la horloĝon. Pasis preskaŭ unu horo. Li ne venis, ĉar la pordo estis fermita kaj neniu vokis.
Li ne venos, ŝi diris al si. Nu, eble ĝi estas por la plej bona. Ŝi estis zorge sekigita. Sur ŝia korpo estis disvastigita glatiga kremo. Ŝi ŝmiris parfumon sur la akselojn, la bruston, la kolon, la kruron, la femurojn... Poste ŝi iris al la lito. Ŝi kolektis siajn vestojn kaj pendigis ilin en la ŝranko. Ŝi malkovris la litkovrilon, kaj antaŭ ol enlitiĝi, ŝi diris al si, okaze ke..., kaj malfermis la pordon de la ĉambro. En la koridoro estis neniu. Ŝi lasis la pordon tiel, ke ĝi ŝajnis fermita, sed sen la seruro ĝin bloki, tiel ke sufiĉis puŝi ĝin per fingro por ĝin malfermi.
Ŝi kuŝiĝis, kaj sen kovri sin per la litotuko, ŝi fermis la okulojn kaj penseme kuŝis tie, sur la lito. Ŝi povis aŭdi tion, kiel la aero eniris kaj eliris el ŝiaj pulmoj, sub lia malavara brusto. Ŝi eĉ aŭdis la batadon de sia koro. Tiun ŝi pretis transdoni al tiu knabo, se li petos ĝin, kvankam ŝi suspektis, ke ŝi jam transdonis ĝin al li. Kaj kun tiu penso, kiu igis ŝian haŭton rampi ĝis ekstremoj, kiujn ŝi ne kredis eble, kun tiu agrabla sento havi anseran haŭton, ŝi endormiĝis kun rideto sur la lipoj.
Du horojn poste ŝi sentis varman tuŝon sur sia maldekstra vango. Ŝi turnis sin al tiu flanko kaj ĵetis brakon kaj kruron super la viron, kaj reendormiĝis. Estis bela sonĝo. Ĉi tiu viro ne havis vizaĝon, sed lia tuŝo estis mola. Kaj karesis ŝin. Li karesis ŝian hararon, ŝian dorson, ŝian bruston.
Subite ŝiaj okuloj larĝiĝis. Io skuis ŝin el la sonĝo. Kaj tamen estis la viro, karesante ŝin. Ŝiaj propraj haroj kovris sian vizaĝon kaj tial ŝi unue ne povis distingi liajn trajtojn. Ŝi forpuŝis ilin de siaj okuloj per unu mano, kaj tiam ŝi vidis lin sub la nokta lumo venanta tra la fenestro: jen ŝia juna amo.
«Vi venis», ŝi diris al ŝi flustre.
«Antaŭ du horoj».
Ŝi rigardis la horloĝon kaj vidis, ke estas la kvara matene.
«Vi malfruis».
«Mi devis pensi».
«Vi estas vestita».
«Jes. Ekscitas min esti vestita en lito kun nuda virino».
Ŝi ridetis.
«Via rideto estas bela».
«Dankon».
Li karesis ŝian hararon kaj posteĉaste kisis ŝiajn lipojn. Ŝi dankis lin kun rideto kaj pasie rekisis lin.
«Mi amas vin».
«Tiuj estas grandaj vortoj, Filomino».
«Mi jam scias. Mi estas stulta, sed mi amas vin».
«Vi ekenamiĝas facile».
«Vi estas stranga junulo. Mi pensis, ke ĉiuj viroj volas enmetu ĝin kiam ili povas, sen kompliki siajn vivojn. Jen ĉi tie mi, duan fojon nuda en via lito, kaj vi estas vestita kaj ne profitas la situacion».
«Mi preferas, ke vi estu kun mi ol profiti de vi kaj malaperi. Ne estas magio en fiko, sed estas magio por malkovri en via koro».
Tio tute vekis ŝin. Kion diras tiu ĉi ulo? Ŝi ne plu vidis lin kiel la ĝenata vagaĉo, kiu petis de ŝi helpon. Ŝi vidis lin kiel homon multe pli maljunan ol ŝi, plenan de saĝo. Ŝi sentis sin kiel senhelpa infano serĉanta protekton. Lian protekton.
Ŝi ĉirkaŭbrakis lin per brakoj kaj kruroj, kaj ekdormis, laca.
En la lumo de tagiĝo sonoris la vekhorloĝo de ŝia poŝtelefono, kaj ŝi malfermis la okulojn. Ŝi estis sola. Jes, ĝi estis sonĝo. Ŝia amo ne vizitis ŝin tiun nokton. Ŝi komprenis.
Inter malkonvenaj singultoj ŝi vestis sin. Poste ŝi faris sian hararon kaj ŝminkon, matenmanĝis en la hotelrestoracio kaj iris labori.
En la mezo de la mateno li telefonis al ŝi.
«Filomino, ĉu vi volas veni danci kun mi ĉi-vespere?»
«Ĉu al diskoteko?»
«Pli bone: al balsalono».
«Ĉu vi scias danci?»
«Jes ĝuste».
«Mi ne scias. Mi neniam estis en dancejo. Kiam mi estis juna mi kutimis iri al diskotekoj kun miaj amikinoj...»
«Ne gravas. Vi lasas vin teni, kaj jen».
«Bone. Kioma horo?»
«Ĉu la oka estas bona por vi?»
«En konsento. Ĝis la oka do».
«Atendu, atendu!»
«Kio?»
«Donu al mi vian adreson, por ke mi iru serĉi vin».
«Ni renkontu tie pli bone, ĉu ne ? Vi diru al mi la adreson de la balsalono».
«Mi serĉos mian knabinon kaj akompanos ŝin sekure al ŝia domo».
Pri tiuj, kiuj ne plu restas, ŝi diris al si kun sento de dankemo. Kaj ŝi donis al li sian adreson.
Je la oka vespere ŝia koramiko estis tie vestita per eleganta kostumo kaj lavumaj ŝuoj. Ŝi ankaŭ zorge pretigis sin: ŝi iris posttagmeze al la frizisto por ripari la harojn, poste ŝi faris longan banon, ŝi mildigis la haŭton de la tuta korpo per speciala kremo, kaj ŝi parfumis ĝin. Ŝi ankaŭ imagis multajn aferojn, kiel la adoleskantino, kiun ŝi neniam vere estis.
Tiun nokton li instruis ŝin al valso, salso, bachata, loza kaj streĉa.
Dancante tre malrapidan pecon, brakumante lin, kaj kun la kapo apogita sur lia ŝultro, ŝi glitis al li mi amas vin por la dua fojo.
Li respondis kisante ŝin.
Kiam ili sidiĝis por ripozi, li diris al ŝi ion novan:
«Estas neeble ne ami cin».
Ŝi kaptis lian manon kaj kisis ĝin. Tiam ŝi alportis ĝin al sia brusto:
«Vi povas havi min», ŝi diris al li, «tiom longe kiom vi volos».
Du horojn poste li irigis ŝin hejmen.
«Ĉu vi ŝatus drinki ion?» ŝi demandis.
Li rigardis ŝin ame kaj diris:
«Mi ne volas ĝeni viajn gepatrojn».
«Ne estas gepatroj. Mi loĝas sole».
«Ha, nu, tiaokaze mi ne povas rezisti tian proponon».
Ili havis kelkajn mielajn rumojn, poste sidis sur nigra leda kanapo. Ŝi demetis siajn ŝuojn kaj metis siajn piedojn sur lin, ridetante dum ŝi drinkas la rumon.
«Mi finfine havas vin tie, kie mi volas...»
«Ĉu sur cia kanapo?»
«Sur mia kanapo. Nun vi estas mia.»
«Mi estas ĉia de kiam mi vidis cin, tiun tagon ĉe cia laboro».
«Ĉu vi enamiĝis unuavide?»
«Mi kredas, ke antaŭe. Dum mia tuta vivo mi serĉis cin. Mi trovis cin kiam mi fuŝis la deklaron».
Tiun nokton ili ja amoris.
«Mi volas», ŝi diris al li, «ĉi tion fari ĉiunokte».
«Ĉu ne plu hotelo?»
«Ĉi tio estas via domo. Mi donos al vi ŝlosilon. Mi ŝatus vidi vin kiam mi revenos de la laboro».
«Mi akceptas cian ŝlosilon, sed estas antaŭtempe por mi forlasi miajn gepatrojn».
«Jes, paĉjo», ŝi diris sarkasme. «Vi ĉiam tiel matura. Ĉiam farante dece».
«Ci ekprenis min», li diris.
Ŝi ridetis pro la absurdaĵo de la penso.
«Ŝajnas, ke vi estas en viaj kvindekaj kaj mi estas en miaj dudekaj».
«La kvara de majo. Ĉu tiu dato diras al ci ion?»
«Jes. Kial vi demandas?»
«Ĝi estas la hotelĉambro, kie ci proponis al mi cian nudaĵon dufoje: 405, 4 05».
«Vi ne venis la duan fojon».
«Mi iris je la dua matene. ci dormis. Je la kvara ci vekiĝis. Ni interparolis, sed ci denove ekdormis. Antaŭ la tagiĝo mi forlasis al mia domo, ĉar mi devis prepariĝi por iri al la universitato, al klaso».
«Ĉu vi venis? Ĝi ne estis sonĝo...»
«Ne. Ci diris tre belajn aferojn».
«Ĉu magio. Esti kun vi estas kiel sonĝo por mi. Neniam forlasu min».
«Lasu la estontecon trankvila. Carpe Diem...»
«Jes, Horasjo: Carpe diem, quam minimum credula postero: Ĝuu ĉi tiun tagon, kaj havu minimuman konfidon en la estonteco. Vi estas skatolo da surprizoj».
«Vuf. Ci. Ci estas la unua virino, kiun mi konas, kiu scias la kompletan diraĵon. Vi estas simple mirinda: saĝulino en la korpo de diino».
Kaj denove kisis la diinon.
«Sed ci ne diris al mi, kial la kvara de majo estas grava por ci», li diris al ŝi.
«Tio estis la tago, kiam mi estis la laste eksedziĝininta, antaŭ kvin jaroj. Sed mi ne elektis tiun ĉambron, ne la unuan fojon. Estis hazardo. Tiam mi ja petis ĝin sed ĉar mi volis, ke ĝi estu nia ĉambro. Sed ĝis vi menciis ĝin mi ne vidis la rilaton».
Tiun jaron li finis sian karieron en Historio. Li faris magistran kurson pri la Eŭropo de la 20-a Jarcento, kaj kiam li jam estis mergita en sia doktora tezo pri la Hispana Enlanda Milito, ŝi surprizis lin per novaĵo:
«Mi estas graveda».
Kontraŭ tio, kion ŝi atendis, li ridetis.
«Ni bone prizorgos lin, aŭ ŝin».
«Ĉu vi ne koleras? Mi povas aborti».
«Kio okazus al ci, se cia patrino estus farinta tion?»
«Ŝi... ŝi mortis», ŝi diris tre malĝoje.
«Kial?»
«Mi neniam diris al vi. Mi diris al vi, ke miaj gepatroj mortis kiam mi estis infano. Sed mi ja konis mian patron. Mia patrino mortis kiam mi naskiĝis. Akuŝante min».
«Jes, kompatinda Sandrino», li ekbalbutis.
«Kio? Mi neniam diris al vi la nomon de mia patrino».
«Ĉu ŝia nomo estis Sandrino?»
«Jes«.
«Ve, ĝi estas koincido. Ci rememorigis min pri amikino mia, kies nomo estis Sandrino. Ŝi ankaŭ mortis en akuŝo, antaŭ jaroj. Mi pensas, ke la knabino estis edukita de sia avino, Fabiolino».
«Kio!»
«Kio kio?»
«Fabiolino estis la nomo de mia avino. Ŝi edukis min».
«Ve, alia koincido».
Ili longe rigardis unu la alian. Ŝi estis certa, ke ŝi konas lin de antaŭe. Sed ŝi ne sciis kiam nek kie.
«Mi venas loĝi ĉe vi, Filomino, tiu, kiun ŝiaj gepatroj volas».
Tiutage ŝia knabo estis pli stranga ol kutime.
«Tion diris al mi mia avino».
«Kion ŝi diris?»
«Ke miaj gepatroj deziris infanon dum multaj jaroj. Kaj kiam ili fine eksciis, ke mi venos, kaj ke ĝi estos knabino, ili donis al mi tiun nomon: tiun, kiun iliaj gepatroj amas, Filomino. Tial mi tiom ŝatas mian nomon».
«Kaj tamen ci konis neniun el ili».
«Mian patron jes, mi konis. Li mortis kiam mi estis dekjara».
«Jes, li mortis en stulta aŭtoakcidento».
«Kiel vi scias?»
«Ci diris al mi».
«Ne».
«Ci foje parolas dormante. Tiel ci diris al mi. Nu, ci diris ĝin kaj mi estis veka kaj mi aŭdis ĝin. Kaj ci diris pli da aferoj dum cia dormo».
«Ho ĉu? Mi ne sciis tion. Mi neniam suspektis, ke mi havas dorman paroladon».
«Cia avino neniam diris al ci. Ne ciaj edzoj...»
«Nu ne».
«Eble ili ne aŭdis cin, aŭ ili okupiĝis pri aliaj aferoj. Mi observas cin kiam ci dormas. Foje mi vekiĝas kiam ni dormas kune. Kaj mi prenas cian manon. Mi kisas cin, kaj mi observas cin dum horoj».
Tio estis sindonemo. Ŝiaj okuloj malsekiĝis.
«Ni ne povas havi ĉi tiun infanon».
Li rigardis ŝin kun senfina kompato.
«Kompreneble ni havos. Kial ci diras ne?»
«Ĉar kiam li estos pli maljuna kaj bezonos min, mi estos sepdekjara».
«Kaj mi estos junulo kvardekjara. Kaj sekve?»
«La normala afero estas, ke mi mortos ĉirkaŭ tiu aĝo. Kion li faros sen sia patrino?»
«Ci eble vivos multajn pliajn jarojn. Kaj mi prizorgos vin ambaŭ».
«Vi ne volas vivi kun mi...»
«Mi jam diris al ci. De ĉi tiu momento mi vivas kun ci, mia filino. Mi ne forlasos cin denove, ne».
Tio senarmigis ŝin. Ĉu mia filino? Ĉu tiu junulo ĵus diris al li, ke li estas ŝia patro?
«Kio, mia filino?»
«Ĝi estas maniero paroli. Aminda nomo. Mi estas sufiĉe maljuna por esti cia filo, ne cia patro».
«Jes? Kaj ĉion, kion mi rakontis al vi en sonĝoj?»
«Ne, ne saltu al absurdaj konkludoj. La vivo estas pli simpla ol ci pensas, Filomino».
Filomino ne plu vivis sola. Dum la naŭ monatoj da gravedeco ŝia koramiko estis kun ŝi. Liaj gepatroj venis viziti ilin ofte. Lia patrino, Águeda, estis ĉarma kvardekjaraĝa, kiu ne komprenis, ke ŝia filo loĝos kun virino pli aĝa ol ŝi. Arturo, ŝia edzo, ja komprenis, ĉar Filomino estis tre bela kaj estis nature, ke ŝia filo ŝatis ŝin. Aldone, Filomino kaj li, Arturo, estis samklasanoj en lernejo, kvankam ŝi ne plu memoris pri tio. Sed tio, kion ili ambaŭ ŝatis, estis, ke tiu ĉi kvindek-jara virino faros ilin geavoj. Post kelkaj monatoj.
Kaj estis tempo por naski. Male al ŝia patrino, Filomino ne mortis en ĝi. Fakteŝi mortos kvindek ses jarojn poste.
Kiam ŝia koramiko vidis sian filinon eliri en la mondon, li ne povis ne krii:
«Sandrino!»
«Kio?»
Kiam la feliĉa patrino jam estis en sia ĉambro mamnutrante sian filinon, ŝi demandis:
«Kiel vi sciis, ke mi volas nomi nian filinon laŭ mia patrino?»
«Mi ne sciis, mi ne sciis ĝin».
«Kial vi diris Sandrino kiam vi vidis ŝin?»
Unuafoje de kiam li konis ŝin, li estis senvorta.
«Vidu, Filomino, mi ne estis tute honesta kun ci...»
«Ĉu vi jam estas edzo?»
«Ne».
«Do..?»
«Mi estis tre singarda, sed mi havis du malsukcesojn. Ne prenu ĝin malbone...»
«Kion mi ne malbone prenu?»
«Ci vidos. Iuj diras, ke kiam oni mortas, oni renaskiĝas...»
«Jes, la teorio de reenkarniĝo, de karmo kaj ĉio tio».
«Oni diras, ke oni mortas, kaj ke kiam li renaskiĝas, li ne memoras siajn antaŭajn vivojn».
«Tion oni diras».
«Sed foje tio fuŝas».
«Kiel ĝi fuŝas? kion vi celas diri?» Certe, ĉi tiu viro hodiaŭ estas stranga, ŝi pensis. Pli ol kutime.
«Nu, mi ja memoras».
«Pri kio?»
«Pri mia antaŭa vivo. Kristalklare».
Ŝi rigardadis lin tre longe. Li ankaŭ rigardis ŝin, ŝajne embarasita doni al ŝi malbonajn novaĵojn. Dum longaj minutoj aŭdiĝis nur la suĉo de eta Sandrino, kiam ŝi eltiris la nektaron de la vivo el la cico de sia patrino.
«Kion vi faris en via antaŭa vivo?»
«Mi estis ĵurnalisto».
«Ĉu vi edziĝis?»
«Jes».
«Ĉu vi havis infanojn?»
«Filinon».
En tiu momento ŝajnis al ŝi, ke al ŝi mankas spiro.
«Pro kio vi mortis?»
«Pro aŭtoakcidento».
«Daŭrigu. Rakontu al mi pri via edzino».
«Ŝia nomo estis Sandrino».
«Ĉu ŝi mortis en akuŝo?»
«Tiel estas».
«Ĉu vi estas mia patro?»
«Mi bedaŭras diri al ci tiel, sed mi neniam mensogis al ci, kaj mi ne faros nun, nek iam».
«Ĉu vi estas tio?»
«Jes, filino mia. Mi forlasis cin kiam ci plej bezonis min. Sed mi ne forlasos cin denove dum cia tuta vivo, mi esperas».
Ŝi staris en profunda ŝoko, senvorte, nenion dirante, rigardante en la spacon preter li. Lia filino ekdormis. Venis flegistino kaj rigardinte de unu al la alia, prenis la knabineton kaj enlitigis ŝin en la lulilo, kiu estis apud la lito.
Pli ol duonhoron poste, Filomino sukcesis diri:
«Do ĉi tio estas incesto. Kaj nia filino estas abomeninda».
«Ne, Filomino. Mia korpo, mia DNA, havas nenion komunan kun tiu, kiu naskis cin en la korpo de Sandrino. Miaj gepatroj nun havas nenion komunan kun tiuj, kiujn mi havis tiam».
«Do vi kaj mi...»
«En ĉi tiu vivo ni estas kongruaj. Ni havos pli da infanoj».
«Mi ne povos fari ĝin, patro».
«Bonvolu ne nomi min tiel. Mi estas la patro de cia filino, sed mi ne plu estas cia patro».
«Fek'!. Mi volas, ke vi diru al mi ĉion. Ĉion, kion vi ne diris al mi kiel infano».
«Mi klopodos».
«Kiom aĝa vi estis kiam vi mortis?»
«Kvardek kvin».
Ŝi aldonis: 45+21=66. Jes, tre oportuna aĝo por gravedigi knabinon de 51. Nun ŝi komprenis ĉion.
«Kaj vi serĉis min».
«Jes. Dekdujara mi jam sciis, kie ci loĝas. Mi observis Fabiolinon. Estis tre malfacile ne povi saluti mian patrinon. Sed doloris min vidi ŝin, ni ne scias kial. Devas esti pro io esotera, kiun mi ne komprenas...»
Sed ŝi daŭre aldonis. Kvardek unu jarojn pli frue lia patro mortis. Li do naskiĝis antaŭ 20 jaroj, kio kreis breĉon de 21 jaroj. Alivorte, se lia patro ne estus mortinta, li nun havus 92 jarojn.
«Ĉu vi scias? Mi kreskis tre soleca. Mi bezonus tiam mian patron».
«Ĝis via 23ª jaro mi ne naskiĝis. Kaj se mi estus dirinta tion al ci antaŭe, ci estus sendinta min al la azilo por menshandikapuloj...»
«Ne. Nun ĉio taŭgas».
«Kaj nun, kion vi volas fari?»
«Nun ni geedziĝos. Antaŭe vi estis unika por mi. Nun vi estas tia kvadratite», kaj kapjesante al sia filino, ŝi aldonis: «Paĉjo».
«Kion ajn ci diros, karulino».
La kvara geedziĝo de Filomino estis la plej longa. La interparoloj kun ŝia edzo fariĝis eĉ pli profundaj kaj senfinaj. Jes, ŝia filino Sandrino estis ŝia patrino, kvankam ŝi ne memoris sian pasintan vivon. Sed ili interkonsentis nomi ŝin ne per tiu nomo, Sandrino, sed tiu de tiu Sankta Virino, Fabiolino, tiu, kiu kultivas fabojn. Tiu, kiu plantis amon en ŝian menson de la tempo kiam ŝi naskiĝis ĝis ŝi devis foriri.